Ένα χαμόγελο...

Το ταξίδι της ζωής το ξεκινάμε και το τελειώνουμε μονάχοι. Μέσα από τα αόρατα φέρετρα μας, παρακολουθούμε μια παράσταση έχοντας το ρόλο του κομπάρσου. Ασφυκτιώντας για μια ανάσα για ζωή, βρίσκουμε παρηγοριά στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά και στο πρόσκαιρο σεξ.
Όσο κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε την αόρατη φυλακή μας, νομίζουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι. Όσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε την αλήθεια, τόσο πιο αβάσταχτο γίνεται το φορτίο.
Ο αέρας του δοχείου τελειώνει και έρχεται το τέλος.



Προτεινόμενο ανάγνωσμα: «Ο μοναχικός» του Eugene Ionesco