21 πράγματα που θα μου λείψουν.

Φεύγω για ένα χρόνο στη Γαλλία για μεταπτυχιακά στην école polytechnique. 21 πράγματα που θα μου λείψουν:

1) Η κοπέλα μου.
2) Ο καλύτερός μου φίλος.
3) Οι άλλοι δύο καλύτεροί μου φίλοι.
4) Οι υπόλοιποι φίλοι μου.
5) Ο Δάσκαλος του καράτε.
6) Οι γονείς μου.
7) Το σεξ. (21 πράγματα θα γράψω... ξέρω ότι εντάσσεται στο νούμερο 1, αλλά...)
8) Το τμήμα Μαθηματικών του ΕΚΠΑ.
9) Η θάλασσα.
10) Ο ήλιος.
11) Η οδήγηση.
12) Το ψάρι μου.
13) Τα σουβλάκια.
14) Το εξοχικό "Ανεμοράχη".
15) Το κρεβάτι μου.
16) Ο μη μεταγλωττισμένος κινηματογράφος και η μη μεταγλωττισμένη τηλεόραση.
17) Τα φρούτα και τα λαχανικά που να έχουν γεύση.
18) Τα θαλασσινά ψάρια.
19) Το να έχω προφορά όταν μιλάω που να υποδεικνύει ότι είμαι από αλλού.
20) Τα φθηνά μέσα μαζικής μεταφοράς.
21) Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν τη μουσική που μου αρέσει.

Θρησκευτικά γιοκ!

Άντε και προς την ειλικρινή αθεΐα τώρα. Προσωπικά το χαίρομαι. Πάει ο αγιασμός πάνε οι προσευχές και προαιρετικά γίνονται τα θρησκευτικά και η εκκλησία. Τελικά αυτός ο υπουργός έκανε και κάτι καλό μέσα στα υπόλοιπα...

Οι φίλοι που δε γνώρισα...

Οι φίλοι που δε γνώρισα δε με παίρνουν τηλέφωνα συχνά,
και αραιά τους βλέπω.
Δε μοιραστήκαμε πότε μας λύπη ή χαρά, στιγμές πολλές ή λόγια,
μα με μια ξαφνική ματιά, φιλία δέσαμε προτού κινήσουμε ξανά τα ίδια δρομολόγια.
Και σαν τη νύχτα αυτοί ζουν, τους συμπονώ και τους θυμάμαι,
και κάτι ώρες σκοτεινές "πού να 'ναι τάχα" συλλογιέμαι
την ώρα που προς το κρεβάτι μού λέει ο ύπνος "άμε".
Γιατί με γνώρισαν σωστά και όπως θέλω να 'μαι,
γιατί με γνώρισαν λειψά και δίχως να πονάνε,
και ίσως λίγο, αληθινά, αυτοί φίλοι μου να 'ναι.