Αν σας πει ποτέ κανείς, σιγά μωρέ, κουνούπια... Ενοχλητικά είναι δε βαριέσαι όμως, πρέπει να του εξηγήσετε ότι τα κουνούπια δεν είναι πλέον άμυαλα όντα που πεθαίνουν το χειμώνα, αλλά όντα προχωρημένης λογικής που φοράνε μπουφάν και βγαίνουν και το χειμώνα να μας ρουφήξουν, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία επί του πλανήτη...
Όσοι έχουν συχνή επαφή με τον περίεργο τρόπο με τον οποίο γράφω, θα έχουν είδη αντιληφθεί ότι α) κάπου το πάω, β) ο ήλιος δε γυρνάει γύρω από την Γη, αλλά το αντίστροφο και γ) ότι είχα προσωπικές επαφές τρίτου, ίσως και πρώτου ίσως και πέμπτου τύπου με κουνούπια χτες το βράδυ. Είναι Δεκέμβρης και ακόμα με στοιχειώνει αυτός ο διαπεραστικός ήχος κατά τον ύπνο μου. Συγκεκριμένα χτες: Μπβζιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν το κουνούπι. Η απάντησή μου σε αυτό, σε συνεργασία με το σεντόνι, την κουβέρτα και το νέο μου πάπλωμα ήταν μια έντονη μουμιοποίηση και ένα μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι μου, και μια έντονη σκέψη από το σεντόνι και εμένα αντίστοιχα: «μπεζ» και «Αν είναι δυνατόν κουνούπι τον Δεκέμβρη! Πώς θα κοιμηθώ?».
Μη με ρωτήσετε πώς ξέρω ότι το σεντόνι μου σκέφτηκε τι λέξη μπεζ έντονα, ή γιατί σκέφτηκε τη λέξη μπεζ. Δεν έχω ιδέα. Κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως μετά.
Όμως ο ύπνος μου πρέπει να ήταν γεμάτος ταραχές και ερωτήματα, και έτσι το μαξιλάρι έφυγε. Αφού λοιπόν το κουνούπι με ξύπνησε μια δυο φορές ακόμα, τα πήρα και πήγα και έφερα το αντικουνουπικό μηχάνημα που μου χάρισε η μάνα μου στα γενέθλια μου.
Και όσοι περιμένουν ηθικό δίδαγμα ιδού: Στου Κουνγκ Φου την πόρτα βρόντα αν σου βαστάει.
