Η ξεθοριάζουσα σκιά μιας ανάμνησης ξεχασμένης παίρνει τη πασα...

παίρνει τη πάσα του Βαλίδορου του Πρωτομαρτυρήσαντος, και βρίσκεται μπροστά στη μεγάλη περιοχή, χωρίς να ξέρει ποδόσφαιρο, αλλά με αρκετές καλές γνώσεις καράτε, να κοιτάει τους 3 αμυντικούς να έρχονται καταπάνω του, ενώ ένας φλεγόμενος πύργος πέφτει επίσης καταπάνω του. Δεν πανικοβάλεται και:

Περνάει τον πρώτο αμυντικό:

παίρνω symbicort turbuhaler 160/4.5 mcg / δόση. Από μία δόση το πρωί και μία δόση το βράδυ μπας και κάποτε μου περάσει το άσθμα.

Περνάει το δεύτερο αμυντικό:

διαβάζω από 3 έως 15 web comix την ημέρα στο διαδίκτυο. Αν τα χάσω αναπληρώνω όταν έχω πάλι χρόνο.

Περνάει τον τρίτο αμυντικό:

ταΐζω τον Rashel Crow, το ψάρι μονομάχο που μου έκανε δώρο ένας φίλος μου για τα Χριστούγεννα. (Pun intended)

Και βρίσκεται μπροστά στην εστία. Αποφασίζει όμως να μην τα βάλει με τον τερματοφύλακα και να δώσει και αυτός με τη σειρά του πάσα στα εξής άτομα, για να πούνε τρεις καθημερινές τους συνήθειες, ανεξαρτήτως σημαντικότητας:

Α) Η δική μου σα ( Special Muse)
Β) σκιόφατσας ( Shadowface )
Γ) μις Ολυμπιάδα ( firefly - alpha - omega )
Δ) Dancing Body ( σώμα που χωρεύει)
Ε) σάκο του μποξ (punching bag )

Πoιος είναι πιο χαρούμενος;

Σας ρωτώ: ποιο συγκρότημα είναι πιο "χαρούμενο";

Το Α?

Το Β?

Όχι... ΤΟ "Γ" !

Δημοκρατία Δικτατορία και τα δυο από δέλτα δεν αρχίζουν;

Ας δούμε τον κόσμο της Γης κατά την δεκαετία του 1970 με το χριστιανικό Ιουλιανό ημερολόγιο. Η υφήλιος αναρρώνει ακόμα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο προ 25 χρόνων. Βασικά οι νικητές έχουν ήδη αναρρώσει και έχουν μοιράσει τον κόσμο σε περιοχές εξουσίας. Σαν μια τεράστια παρτίδα GO βάζανε πούλια - δικτάτορες σε χώρες που δεν είχαν αναπτυχθεί αρκετά τεχνολογικά. CIA και KGB αλλά και άλλες μυστικές υπηρεσίες κρατών που πρέσβευαν δήθεν τη Δημοκρατία και τον Κομμουνισμό, πολιτεύματα που στη θεωρία έχουν τον άνθρωπο ως κέντρο, δίδασκαν τους αγράμματους αστυνόμους του κόσμου όλου πώς να βασανίζουν αποτελεσματικά, πώς να εντοπίζουν ελευθερόφρονα στοιχεία της κοινωνίας, πώς να κρατάνε τη χώρα σε σταθερή βάση επιχειρήσεων των συμμάχων τους, πώς να μη νοιάζονται για την ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Η Ελλάδα, το Ιράν, τόσα κράτη / προτεκτοράτα που έζησαν, και πολλά ζούνε ακόμα, μια σκλαβιά απάνθρωπη. Το όνειρο του ανθρώπου, η τεχνολογία να του δώσει περισσότερη ελευθερία, παγκοσμίως καταστρέφεται από όσους έχουν τα περισσότερα να χάσουν από κάτι τέτοιο. Γιατί άμα είσαι βολεμένος ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος. Γιατί άμα είσαι βολεμένος ξεχνάς τους άλλους. Ζούγκλα. Ποτέ δε θα ξεφύγουμε από εκεί. Ο θείος ο Κώστας στη Μακρόνησο, όπως χιλιάδες θείοι Κώστηδες ανά τον κόσμο σε αντίστοιχες Μακρόνησους θα πληρώνουν με το αίμα και την αξιοπρέπειά τους το βόλεμα των πολλών και αμόρφωτων. Κάποιος είχε πει: μπορεί οι καλοί στον κόσμο να είναι περισσότεροι αλλά οι κακοί είναι καλύτερα οργανωμένοι. Πόσο δίκιο είχε. Παλεύω να βρω μια λογική λύση, έναν τρόπο να αλλάξουμε τον κόσμο, μα μου ξεφεύγει. Μπερδεύομαι με τα τόσα πράγματα που αρχίζουν με Δέλτα. Δημοκρατία, Δικτατορία, Δικαστήρια, Δολοφονία, Δικαιοσύνη, Δημιουργία. Καταλήγω να επιστρέφω στο διάβασμά μου τη δειγματοληψία, μπερδεμένος. (κάπου το πήγαινα το ποστ και στη διαδρομή το έχασα... κρίμας)

Εξεταστική.

Πόσες εξεταστικές έχετε ζήσει εσείς; (Ναι θεωρώ, κατά κάποιο παράξενο ρατσιστικό τρόπο ότι όσοι με διαβάζουν είχαν πανεπιστημιακή παιδεία, αν και γνωρίζω πως δεν είναι απαραίτητη, ούτε και συνώνυμη της εδραιωμένης γενικής κουλτούρας και της ανεκτικής και ερευνητικής σκέψης.) Προσωπικά έχω ζήσει 12 εξεταστικές περιόδους στο Πανεπιστήμιο, και αυτή θα είναι η δέκατη τρίτη. Μακάρι να τελειώσω τώρα τη σχολή μου. Όσο η μέρα που θα αρχίσει το βάσανο πλησιάζει τόσο λιγότερο κέφι κάνω να διαβάσω. Φυγοπονώ. Ξαφνικά ξεχασμένα ενδιαφέροντα αποκτάνε νέα χλιδή. Και το ηθικό μου πέφτει γιατί δε διαβάζω όσο θέλω. Χαζεύω. Πρέπει να συγκεντρωθώ. Δεν πάει άλλο. Όπως έλεγε ο Φελίπε όταν ανάρτησε στο τοίχο του δωματίου του μια αφίσα που έγραφε: "μην κάνεις αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα", έτσι και εγώ θα πω: "Από αύριο αρχίζω!"

PERSEPOLIS

Πρώτα διάβασα το κόμικ. Έπειτα είδα τη ταινία. Και στις δυο περιπτώσεις έκλαψα. Η ταινία έχει πολύ χιούμορ, αλλά παρουσιάζει μερικές από τις πιο μαύρες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάπου, ως είδος, κάναμε κάτι λάθος. Πάλι καλά που υπάρχουν οι εξαιρέσεις όπως η Marjan Satrapi και αντισταθμίζουν, κάπως την κατάσταση του είδους μας.

Χρόνος.

Καλό χρόνο! Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί να ευχηθώ κάτι τέτοιο τώρα. Ε, λοιπόν αρνούμαι να μου βάζουν μέτρα και σταθμά στο πότε πρέπει να είμαι χαρούμενος και πότε πρέπει να κάνω μια καινούργια αρχή. Ο χρόνος κυλάει, δίνει εμπειρίες, και μας γερνάει. Είναι επίσης σχετικός. Για παράδειγμα δε μπορώ να συνηθίσω την ιδέα ότι ένα κρασί του 1995 είναι πλέον παλιό. Ότι πάνε 10 χρόνια από το 1998... Δε μπορώ να συνηθίσω πολλά πράγματα. Ο χρόνος κυλάει περίεργα όπως λέει και το σώμα που χορεύει... Πώς να μη κυλάει περίεργα. Όλοι μας το έχουμε ζήσει... Και τελικά τι είναι ο χρόνος;
Ας το πάρουμε όμως από επιστημονική άποψη: οι ορμόνες όπως αδρεναλίνη ενδορφίνη και άλλες πολλές λειτουργούν πάνω σε ένα βασικό παράγοντα της παρατήρησης του χρόνου: το πόσες διαφορετικές πληροφορίες δεχόμαστε. Έτσι όταν γίνεται ατύχημα δεχόμαστε τόσες πολλές πληροφορίες λόγω αδρεναλίνης που μας φαίνεται να διαρκεί μέχρι και 5 φορές παραπάνω ο χρόνος του. Αντίστοιχα όταν καθόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα σε ένα σημείο και δε δημιουργούμε δικές μας πληροφορίες (ενδιαφέρουσες σκέψεις) συνήθως ο χρόνος μας φαίνεται ατελείωτος γιατί δε λαμβάνουμε νέες πληροφορίες.
Πρέπει να ευχαριστήσω για το πλήθος στιγμών που έχω μαζέψει, εμπειριών που έχω ζήσει και πληροφοριών που έχω απομνημονεύσει. Γιατί είναι αυτός που είμαι. Καλό σας χρόνο και πάλι.

Εσύ τι θα απάνταγες;

Θέλεις την αλήθεια;
Όχι. Την τρέμω.
Τότε τι θέλεις;
Να πιστεύω ότι θέλω την αλήθεια.
Μα αυτό είναι κενό, δε θα σε γεμίσει, δε θα σε βελτιώσει.
Ναι αλλά θα είμαι ήρεμος και θα πολεμήσω επειδή μου αποκρύπτουν την αλήθεια.
Κατανοείς το παράλογο;
Ναι, αλλά είμαι άνθρωπος. Η ύπαρξή μου η ίδια είναι ένα παράδοξο.
Και σε τι αποσκοπείς;
Σε τίποτα πέρα από το να ξεχάσω το θάνατο και τη μιζέρια μου.
Γιατί τον φοβάσαι το θάνατο; Γιατί σε αποστρέφει η μιζέρια σου;
Επειδή όταν πεθάνω δε θα έχω ζήσει. Επειδή είμαι εγωιστής. Επειδή είμαι άνθρωπος.
Τότε προχώρα. Μακάρι κάποτε να ξανασυζητήσουμε και να έχεις αλλάξει.
Μακάρι.

Πολεμώντας

Υπήρχε σχεδόν σε κάθε κοινωνία βασισμένη στο πόλεμο ένας κώδικας αρχής. Τουλάχιστον σε αυτές τις κοινωνίες που δεν χρησιμοποιούσαν πυρίτιδα ως όπλο. Στη Γιαπωνία υπήρχε το bushido, στην αρχαία Ελλάδα το ή ταν ή επί τας, στο Βυζάντιο ο κώδικας των ακριτών, στη μεσαιωνική Γαλλία ο κώδικας τιμής των ιπποτών. Σε όλους τους κώδικες βασική αρχή ήταν η αφοσίωση στη νίκη και η αυτοθυσία στη μάχη. Οι καλύτεροι πολεμιστές πολεμούσαν δίχως να δώσουν σημασία στη σωματική τους ακεραιότητα μετά τη μάχη, δίχως επιφυλάξεις και ενδοιασμούς. Όταν ένας αντίπαλος δε φοβάται τίποτα, και γνωρίζει ότι πρέπει να νικήσει πάση θυσία, δίνοντας ακόμα και μέρος του σώματός του, ή και τη ζωή του για να κερδίσει, τότε αυτός ο μαχητής είναι αήττητος, ακόμα και αν χάσει.

Άραγε πόσο απέχουν οι ζωές μας από έναν πόλεμο;

Περιφάνεια στο είδος μας.

Σ’ ένα νησί χαμένο από το πολιτισμό φτάσανε πριν χρόνια και καιρούς δέκα άποικοι. Έρημο το νησί από τους ανθρώπους, και αυτοί δεν ήταν παρά ναυαγοί. Ενωμένοι κόψανε δέντρα αιώνων, σκοτώσανε χελώνες που ζούσανε πριν γεννηθούν οι προγόνοι τους, ένας κόσμος με τόση ισορροπία χιλιάδων χρόνων δομημένη, ολάκερη υπό πολιορκία. Οι θηρευτές του νησιού τρομάξανε τους αποίκους και οι άποικοι τους σκοτώσανε για να μη φοβούνται. Και ανενόχλητοι καλλιεργήσανε και φάγανε και πληθύνανε. Και άρχισαν να τσακώνονται γιατί παρέμεναν άνθρωποι. Και χωρίστηκαν σε ομάδες, τίποτα δε τους φόβιζε πια και έπρεπε να φοβίσουν ο ένας τον άλλο, γιατί η ευτυχία τους φαίνονταν μικρή. Ένστικτο του κυνηγημένου που δε θα τους περάσει ποτέ, όσο έχουνε λογική. Η ενότητά τους ράγισε, άρχισε πόλεμος, και ρημάχτηκε το νησί. Οι επιζώντες, άποικοι γίνανε και πήγαν σε άλλο νησί.

le retour.

Ξέρετε τι κάνω αυτή τη στιγμή; Αποφασίζω να μοιρασθώ τις σκέψεις μου, μαζί σας μετά από τόσο καιρό. Ένας μήνας χωρίς νέα μου, θα αγχωθήκατε. Δυστυχώς η διάθεσή μου για να γράψω και να δημοσιεύσω πράγματα ήταν περιορισμένη. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως οι σκέψεις μας στο διαδίκτυο είναι ελεύθερες για όλους, και θυμήθηκα πόσοι κακόβουλοι άνθρωποι υπάρχουν. Σκέφτηκα ότι αν κάποιος αποφασίσει για κάποιο δικό του λόγο να μου εναντιωθεί, όλες αυτές οι πληροφορίες που άφοβα ανεβάζω στο διαδίκτυο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μου. Ο επιστημονικός ορισμός αυτού του φαινόμενου είναι παράνοια. Ή ίσως να είναι μια δικαιολόγηση που δίνω για να μη πω βαριόμουν. Πάντως άρθρα και κείμενα υπήρχαν στο μυαλό μου, όμως δε μπορώ να τα χωρέσω όλα σε αυτό εδώ. Το εφαλτήριο για να ξαναγράψω πάντως ήταν ένα άρθρο σε μια εφημερίδα: η Κίνα επιθυμεί να λογοκρίνει το ίντερνετ εντός της χώρας της. Αναρωτιόμουν τι επιδράσεις θα είχε αυτό... Όπως λογόκρινα τον εαυτό μου γιατί φοβόμουν ότι θα με βλάψει κάποιος άγνωστος, έτσι και η Κίνα θα λογοκρίνει το διαδίκτυο της φοβούμενη τη δημοκρατία. Στο τέλος όμως δε τα κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου για τους λόγους μου και ξαναέγραψα. Έτσι ελπίζω και η Κίνα να αποτύχει, γιατί το διαδίκτυο είναι Λερναία Ύδρα, και όσο και αν κυνηγήσουν τους «επαναστάτες» του διαδικτύου, όσο και αν κυνηγήσουν τους επαναστάτες στο δρόμο, η ανθρώπινη φύση απαιτεί ελευθερία, και κάθε δράση θα έχει αντίδραση. Με αυτά σας αφήνω ευχόμενος καλή χρόνιά με υγεία και ευτυχία και σας υπόσχομαι να ξαναγράψω σύντομα.