Α γαμηθείτε.

Α γαμηθείτε γιατί κάνει καλό. Κάνει καλό στην επιδερμίδα σας την υγεία σας και τη ψυχολογία σας.

Α γαμηθείτε γιατί δε σας αντέχω άλλο. Γνωστοί που δε γνωρίζω, τοίχοι στους οποίους αντηχούν οι σκέψεις μου, κούφιες.

Α γαμηθείτε γιατί οι γιορτές είναι ανούσιες για να γιορτάσετε την αναπαραγωγή.

Α γαμηθείτε που προβάλετε προσποιητά συναισθήματα.

Α γαμηθείτε γιατί είναι από τα πιο βασικά ένστικτα σας.

Α γαμηθείτε επειδή βαρέθηκα να είμαι κόσμιος

Α γαμηθείτε cause there is nothing else to do, in Connecticut or wherever.

Α γαμηθείτε γιατί δε καταφέρνει ο κόσμος να βγάλει συνοχή παρά τέτοιες στιγμές.

Happy Capitalism driven present giving day!

Πριν περίπου 2000 χρόνια, μια άλλη τελείως ημερομηνία από τις 25 Δεκέμβρη γεννήθηκε ένα από τα κομβικότερα άτομα της Ιστορίας. Κομβικό άτομο εννοώντας ότι η ύπαρξή του και μόνο ήταν σημείο σταθμός στην ιστορία. Ο Ιησούς Χριστός ήταν τόσο σημαντικός λοιπόν που ο κόσμος αποφάσισε να γιορτάζει τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα γιορτής των Ρωμαίων για μια άλλη θεότητα. Ο σκοπός τους ήταν να χρησιμοποιήσουν μια προϋπάρχουσα γιορτή για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο στη θρησκεία τους. Αχ, αχ. Ποιος ξέρει, ίσως ο Χριστός να είχε γεννηθεί 29 Φλεβάρη. Τραγικό δε θα ήταν; Όπως και να έχει, συνεχίζουμε στις 25 Δεκέμβρη να γιορτάζουμε. Πλέον όλος ο κόσμος γιορτάζει. Ακόμα και οι Ιάπωνες. Που δεν είναι χριστιανοί. Και γιατί όχι στη τελική; Η ημερομηνία είναι τέλεια. Μέσα στα χιόνια (στα ποια;) στο κρύο (στο ποιο;) και μπροστά στο παραδοσιακά ελληνικό (come again) έλατο των Χριστουγέννων γιορτάζουμε μια γιορτή δίχως νόημα σαν τους γιαπωνέζους. Το μόνο νόημά της είναι το εξής: Μερικές φορές ο άνθρωπος πρέπει να γιορτάζει, να ξεδίνει και να θυμάται να δείξει την αγάπη του στους τριγύρω. Απλά για να θυμάται πτυχές της έννοιας άνθρωπος που διαφέρουν από την έννοια ρομπότ. Οπότε θα σας ευχηθώ όλους χρόνια ευτυχισμένα και καλά, και ας μην είναι υπερβολικά πολλά –κουράζει.

Mosquitoes in December, or how the monty pythons way of life reflects upon this world…

Αν σας πει ποτέ κανείς, σιγά μωρέ, κουνούπια... Ενοχλητικά είναι δε βαριέσαι όμως, πρέπει να του εξηγήσετε ότι τα κουνούπια δεν είναι πλέον άμυαλα όντα που πεθαίνουν το χειμώνα, αλλά όντα προχωρημένης λογικής που φοράνε μπουφάν και βγαίνουν και το χειμώνα να μας ρουφήξουν, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία επί του πλανήτη...

Όσοι έχουν συχνή επαφή με τον περίεργο τρόπο με τον οποίο γράφω, θα έχουν είδη αντιληφθεί ότι α) κάπου το πάω, β) ο ήλιος δε γυρνάει γύρω από την Γη, αλλά το αντίστροφο και γ) ότι είχα προσωπικές επαφές τρίτου, ίσως και πρώτου ίσως και πέμπτου τύπου με κουνούπια χτες το βράδυ. Είναι Δεκέμβρης και ακόμα με στοιχειώνει αυτός ο διαπεραστικός ήχος κατά τον ύπνο μου. Συγκεκριμένα χτες: Μπβζιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν το κουνούπι. Η απάντησή μου σε αυτό, σε συνεργασία με το σεντόνι, την κουβέρτα και το νέο μου πάπλωμα ήταν μια έντονη μουμιοποίηση και ένα μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι μου, και μια έντονη σκέψη από το σεντόνι και εμένα αντίστοιχα: «μπεζ» και «Αν είναι δυνατόν κουνούπι τον Δεκέμβρη! Πώς θα κοιμηθώ?».

Μη με ρωτήσετε πώς ξέρω ότι το σεντόνι μου σκέφτηκε τι λέξη μπεζ έντονα, ή γιατί σκέφτηκε τη λέξη μπεζ. Δεν έχω ιδέα. Κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως μετά.

Όμως ο ύπνος μου πρέπει να ήταν γεμάτος ταραχές και ερωτήματα, και έτσι το μαξιλάρι έφυγε. Αφού λοιπόν το κουνούπι με ξύπνησε μια δυο φορές ακόμα, τα πήρα και πήγα και έφερα το αντικουνουπικό μηχάνημα που μου χάρισε η μάνα μου στα γενέθλια μου.

Και όσοι περιμένουν ηθικό δίδαγμα ιδού: Στου Κουνγκ Φου την πόρτα βρόντα αν σου βαστάει.

καμπουυυυυυυυυυυυυμ

Θα μου άρεσε να ζούσα μια ζωή με προβλήματα. Νομίζω πως η τελειότητα μιας ζωής κρύβεται μέσα στην επιβίωση πέρα της αντιξοότητας. Και για να υπερνικήσεις κάτι πρέπει αυτό το κάτι να υπάρχει.

Οι προηγούμενοι μας από τη μικρή μας ηλικία μας πιπιλίζουν τον εγκέφαλο με ιδανικά της εποχής τους και τις δύσκολες, αλλά όμορφες στιγμές που περνούσαν εκείνα τα χρόνια. Κάθε πέρσι και καλύτερα.

Όμως αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό όλων των γενεών; Οι πρεσβύτεροι εξιδανικεύουν τα νιάτα τους, εμείς εξιδανικεύουμε τις ιστορίες τους, και αν δεν ζήσουμε κάτι τις αντίστοιχης τάξης, δεν πληρούμε τις προσδοκίες που μας έχουν δημιουργηθεί.

Και εμείς στα παιδιά μας –όσοι αποφασίσουμε ότι αξίζει να διαιωνίσουμε το ανθρώπινο είδος- θα λέμε για τα εφηβικά μας χρόνια, για τις ωραίες στιγμές μας.

Και αυτά θα βλέπουν ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τους τον περιγράψαμε, γιατί πλέον αλλάζει τόσο από γενιά σε γενιά όσο ποτέ άλλοτε, και νοσταλγία και κατάθλιψη θα επικρατούν.

Το περίεργο όμως είναι ότι ο ορισμός της νοσταλγίας είναι ο εξής:

νόστος (=επιστροφή) + άλγος (=πόνος). Είναι δηλαδή ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού.

(wikipedia)

Αλλά πώς να γυρίσεις κάπου που δεν ήσουν ποτέ; Στο παρελθόν δε ζήσαμε, και άρα δε γνωρίζουμε. Κι όμως. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται υπερβολικά γρήγορα είναι σαν μια απότομη έκρηξη: πρώτα φεύγει ο αέρας από το σημείο της έκρηξης, και έπειτα πρέπει να γυρίσει πίσω. Όσο πιο γρήγορα αναπτυσσόμαστε τεχνολογικά και σπρώχνουμε την κοινωνία προς κατευθύνσεις που θα αργούσε να πάει, τόσο πιο έντονα αυτή αντιδρά και πιο πίσω γυρνάει.

Κενό έμπνευσης.

Σας έχει συμβεί ώ αναγνώστες;

(πόσο μου αρέσει η κλιτική)

Θα μου πείτε μερικοί από εμάς δε γράφουμε ποτέ.

(Μάλλον εννοείτε ότι δε γράφετε για την ευχαρίστηση του να γράφεις)

Ναι αλλά οι περισσότεροι από εσάς έχετε και βλογ.

(Οπότε γενικά είναι ασφαλές να υποθέσω ότι παθαίνετε κενά έμπνευσης)

Αλήθεια, ποιος δεν τα παθαίνει;

(Πέρα από τον μακαρίτη τον Frank Herbert και μερικούς σεναριογράφους)

Για να γράψεις πρέπει να έχεις κάτι να πεις. Αλλιώς είτε γράφεις βλακείες, είτε σταματάς να γράφεις.

(Πόσα είναι τα βλογ φίλων που κείτονται νεκρά να κοσμούν το διαδίκτυο, σαν φόρο τιμής σε μια έμπνευση που στέρεψε;)

Εμένα το κίνητρό μου συνήθως είναι η δυστυχία. Κάτι πρέπει να μου πηγαίνει κακά. Έστω και λίγο.

(Δηλαδή τόσο καιρό όλα πήγαιναν καλά; Τώρα δεν πάνε;)

Ναι ρε συ, συγγραφέα των παρενθέσεων που χαίρουν ρόλο αντίλογου, όλα ήταν καλά.

(Ναι καλά. Άσε που δεν απάντησε για το τώρα.)

Ρε, σοβαρέψου θα με περάσουν για διχασμένη προσωπικότητα.

(Αυτό είναι που δεν πάει καλά;)

Όχι, απλά είμαι άρρωστος. Και πριν ρωτήσεις, όχι δεν ψοφάω, κρύωμα έχω.

(Αχα. Ναι. Και ένα κρύωμα ήταν αρκετό για να ξαναρχίσεις να γράφεις...)

Εμ... ναι;

(Δηλαδή σα γειάνεις θα σταματήσεις να γράφεις;)

Ελπίζω πως όχι, αλλά είναι πιθανό. Δεν παίζει όμως να μη με απασχολήσουν πράγματα και να μη χρειάζομαι να τα εξωτερικεύσω.

(Μάλιστα. Έχεις παρατηρήσει ότι το γειάνεις και το Γιάννης ακούγονται το ίδιο;)

Ναι. Και το ότι το φίλε στα greeklish γράφεται file, αλλά δεν καθορίζει τι είδους αρχείο.

(Τέλος πάντων. Το όλο μήνυμα καταντάει χαζό. Καλώς γύρισες.)

Καλώς με βρήκα.

Κοσμογονια

Από πάντα ο άνθρωπος πίστευε. Σε κάποιον θεό με κάθε φορά άλλο προσωπείο. Στην αρχή του χρόνου, που στην ουσία δεν άρχισε ποτέ και ταυτόχρονα άρχισε όταν άρχισε η παρατήρηση του χρόνου, η ζωή, στην αρχή του χρόνου υπήρχε ήδη ο Θεός. Ο Θεός μέσα στο τίποτα. Η απόλυτη βαρεμάρα. Παντελής έλλειψη πληροφοριών αφού δεν υπήρχε τίποτα να τον πληροφορήσει. Στην απέραντη βαρεμάρα του ο Θεός είχε χρόνο να υποθέσει. Και καθώς κάθε υπόθεση που έκανε κρινόταν από τον ίδιο μόνο, αρκούσε να πιστέψει πραγματικά την υπόθεσή του ώστε αυτή να ισχύσει. Αν όλοι πίστευαν το ίδιο πράγμα για κάτι χωρίς να υπάρχει πιθανότητα για αμφισβήτηση, αυτό το κάτι δεν θα ίσχυε από μόνο του; Αυτό συνέβη και με τον Θεό. Πώς θα ήταν αν υπήρχε ύλη; Και ιδού! Ύλη. Αλλά η ύλη συνεχίζει να υπάρχει με το άυλο. Και η ύλη υπήρξε αιώνια, αμετάβλητη, δίχως χρόνο, δίχως φθορά από το χρόνο. Και ο θεός αμέτρητες φορές την κοίταξε διασκορπισμένη, δίχως σχήμα καθορισμένο, ομοιόμορφη παντού. Και ο θεός υπέθεσε ότι θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν όλα μεταξύ τους. Αλλά καθώς δεν υπήρχε χρόνος δεν έρχονταν η μεταβολή. Έτσι ο θεός αποφάσισε να έχει η ύλη την μορφή ενέργειας και μάζας, κλεισμένα στο άπειρο, το οποίο με τη σειρά του θα είναι κλεισμένο σε μία άπειρη αλληλουχία χρονικών στιγμών. Και για χρόνια δίχως θύμηση ο θεός παρατηρούσε τη διαφορετικότητα, την ποικιλία του κόσμου. Με τους κανόνες που έθεσε, ο κόσμος άλλαξε. Πλανήτες δημιουργήθηκαν. Άστρα, μαύρες τρύπες, αστρικά φαινόμενα. Όμορφα και ενδιαφέροντα. Ο θεός σταμάτησε να βαριέται για πολύ καιρό. Όμως κάποια στιγμή τα κατάλαβε όλα και κουράστηκε. Οι υποθέσεις που είχε θέσει και ίσχυαν στον υλικό κόσμο ήταν πλέον αμετάβλητες, όμως σκέφτηκε κάτι καινούργιο: υπέθεσε ότι μπορεί να υπάρξει ύλη που, χρησιμοποιώντας την υπόλοιπη ύλη και τους κανόνες που μέσω αυθυποβολής είχε θέσει ο θεός, να αναπαράγεται, να κινείται και να επηρεάζει τον κόσμο. Υπέθεσε ύλη που να μπορεί να κάνει βασικές υποθέσεις. Και όντως στον απέραντο κόσμο που δημιούργησε, υπήρχαν μέρη που οι συνθήκες που επέβαλαν οι χωροχρονικοί κανόνες μπορούσαν να συγκρατήσουν τη ζωή, χωρίς αυτή να τους παραβιάζει. Με τα χρόνια εξέλιξης και μικρών υποθέσεων των πρώτων αντιγραφών του αρχικού κυττάρου, άρχισε ο αγώνας της εξέλιξης. Πλαγκτόν, αμοιβάδες, οστρακοειδή, ψάρια, σαύρες, δεινόσαυροι. Εκεί κάπου, ενώ είχε αρχίσει το ζήτημα να αποκτάει ενδιαφέρον, ένας κομήτης πέρασε στο διάστημα, και έπεσε στη Γη. Ο Θεός δεν μπόρεσε να το αποτρέψει. Και έτσι, η ζωή καθυστέρησε και τα θηλαστικά επικράτησαν. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στον άνθρωπο. Δεν παρατηρεί απλά τους κανόνες αλλά αρχίζει και κάνει υποθέσεις. Και πάνω απ’ όλα το «Γιατί;». Κοίταζε τον ουρανό και κάθε όριο του και προσπαθούσε να το κατανοήσει. Από φόβο και περιέργεια. Αλλά με τον άνθρωπο ο θεός πραγματικά εντυπωσιάστηκε. Ένα ακόμα πλάσμα που μπορούσε να κάνει υποθέσεις. Βεβαίως καμία υπόθεση δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο αυτές του Θεού, καθώς το βάρος της παρατήρησής του ήταν πιο μεγάλο από αυτό των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό απόψεις που ήταν λανθασμένες αλλά τις πίστευαν όλοι οι άνθρωποι δεν ίσχυαν γιατί ο θεός ήταν μια πιο ισχυρή θέληση, μια πιο ισχυρή συνείδηση. Π.χ. οι άνθρωποι από τη λάθος παρατήρηση του ουρανού, πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Ο θεός πίστευε ότι ισχύουν οι αρχικοί νόμοι και άρα λόγο εντροπίας και άλλων φυσικών νόμων η Γη θα ήταν σφαιρική, πεπατημένη στους πόλους. Η πίστη των ανθρώπων δεν ήταν αρκετή να υπερνικήσουν τις βασικές αρχές που έθεσε ο Θεός, καθώς υπήρχαν αιώνια και ήταν βαθιές πεποίθησης μιας ανώτερης συνείδησης. Και έτσι ήταν όλα για πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι παρατηρούσαν και έκαναν υποθέσεις, και όσες δεν ήταν υπερβολικές και ήταν σύμφωνες με τον θεό έμεναν. Υπέθεσαν το Θεό, και αυτός θεώρησε την κάθε υπόθεση ωραία και διασπάστηκε η ύπαρξή του σε πολλές προσωπικότητες, όλες μέρος της αρχικής. Τα παραδείγματα ποικίλουν.

Αλλά οι άνθρωποι σταδιακά αυξήθηκαν, και στην ανύπαρκτη ζυγαριά που μετράει τη θέληση και καθορίζει τον κόσμο, το βάρος άρχισε να αυξάνεται σταδιακά από την μεριά των ανθρώπων. Όλο και πιο πολλοί υπάρχουν, με όλο και πιο ακριβείς παρατηρήσεις που τους επιτρέπουν υποθέσεις πιο κοντά στις αρχικές του Θεού. Και έτσι η κοσμική συνείδηση βρήκε μέσα στην βαρεμάρα αντίπαλο και προστάτη. Άθεους που τον απορρίπτουν και πιστούς που τον ενισχύουν πέρα από του ίδιους του τους νόμους. Και το σύμπαν ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, μέσα στο άυλο, και ο θεός ανθρωπομορφισμένος από τις αμέτρητες υποθέσεις μάς χαμογελάει περιμένοντας μια αιωνιότητα μέχρι να βαρεθεί, για να υποθέσει κάτι που δεν έχουμε σκεφτεί.

Δεν αξίζει να ζεις αν δεν έχεις μαρμελάδα στα αφτιά σου...

Λίγη περηφάνια, και λίγο αυτοπαραμύθιασμα ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν. Ζούμε όλοι σε ένα ψέμα από την στιγμή που δεν υπάρχει η αλήθεια. Από την στιγμή που δεν υπάρχει η αλήθεια, δεν υπάρχει και ο σκοπός. Άρα αναγκαζόμαστε να τα δημιουργούμε. Πολλοί εξ υμών ξεχνάνε ότι είναι δημιουργήματά τους, δημιουργήματα ανθρώπινα και τα δύο, και αντλούν δύναμη από αυτά. Και έτσι πέφτουν σε πλάνη. Ενώ όσοι γνωρίζουν ότι λένε ψέματα στον εαυτό τους αφού δεν υπάρχει αλήθεια είναι πιο γαλήνιοι. Όταν δημιουργείς ένα βλογ και το δείχνεις στους άλλους, μοιράζεσαι τα ψέματα και τις αλήθειές σου στους άλλους. Όταν μιλάς σε άλλους, όταν αναφέρεις αυτά που γνωρίζεις ή που θες να γνωρίζεις, στην ουσία συμβάλεις στην πήξη μιας αόρατης κόλας που συγκρατεί κάποιες απόψεις στην θέση τους. Κατά κάποιον τρόπο γίνονται όλα πιο σταθερά κατά τον τρόπο που ειπώθηκαν/ περιγράφηκαν. Όταν αναφέρεις δυο - τρία πράγματα σε ένα άτομο τα συγκρατεί και σε κρίνει. Όταν του αναφέρεις πεντακόσια αποκρυσταλλώνεσαι στο εσωτερικό του εγκεφάλου του. Αυτός είναι έτσι. Τελεία. Τέλος. Έχεις όμως την ευχέρεια από άτομο σε άτομο με το οποίο μιλάς να αποκρυσταλλώνεις τα πράγματα με άλλο τρόπο... Τι γίνεται όμως όταν αποκρυσταλλώνεις πράγματα με σταθερό τρόπο για όλους, όταν π.χ. γράφεις κάτι το οποίο δημοσιεύεται; Παγιώνεις την εικόνα σου. Δε μου αρέσει να είμαι παγιωμένος. Αλλά από την άλλη ποια είναι αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να καθορίζει τα όριά του, να ονομάζει το κάθε τι; Τι είναι αυτή του η περιέργεια τελικά; Δεν είναι παρά τρόπος αυτοσυντήρησης. Συντηρώ την περσόνα μου με τα γραπτά αυτά. Κρατάω μια πισινή αν θέλω κάποια στιγμή να θυμηθώ ποίος είμαι. Αυτό είναι άραγε, ή ψεύδομαι στον εαυτό μου, όπως κάνω πάντα; Ειλικρινείς και ανειλικρινείς ταυτόχρονα. Ειλικρινείς εκ προθέσεως και συναισθήματος, και ανειλικρινείς εκ φύσεως. Όπως πάντα το παράδοξο θα μας καταδιώκει...

How to know you are a NERD?

Χτες το πρωί είδα το φως. Αυτό ήταν αφού μου άνοιξε η μάνα το παντζούρι. Το φως ελάττωσε την μελατονίνη στο σώμα μου, και έτσι ξύπνησα. Ήταν μια φυσιολογική ημέρα. Τα πουλιά τιτιβίζανε, και εγώ σε διάλειμμα από το διάβασμα για την μέρα αυτήν ένοιωθα γαλήνιος. Είχα κανονίσει και D&D. Άνοιξα τον υπολογιστή να διαβάσω τα καθημερινά μου webcomix. Αφού έκανα αυτά πήγα στα youtubes και έψαξα για κανένα βίντεο του Weird Al που να μου έχει ξεφύγει... Ναι, είμαι Nerd...

Μπορεί να εκδωθεί κάποια στιγμή...

Ο Άγγελος άνοιξε τα φτερά του, και άφησε τον εαυτό του να πηδήξει από τον έκτο. Ο Άγγελος άρχισε να πέφτει, γιατί δεν είχε στ’ αλήθεια φτερά. Ο Ίλιγγος της πτώσης έδιωξε τις προηγούμενες ψευδαισθήσεις. Δεν ήταν ο Μέτατρον, η φωνή του Θεού, αλλά ο Άγγελος Λαζάρου, φοιτητής ιατρικής. Και σύντομα νεκρός.

«Ως εδώ, όλα πάνε καλά, δεν έχω περάσει ακόμα τον πέμπτο.»

Απάνω, στον έκτο, θυμάται πως άφησε μια κοπέλα, γυμνή. Τι ειρωνεία να την λένε Ζωή. Η βραδιά ήταν υπέροχη. Καλοκαιρινή αλλά με αέρα. Είχαν ξοδέψει όσα προφυλακτικά είχαν, και ξεθεωμένοι κάθονταν αγκαλιά.

«Ως εδώ, όλα καλά. Δεν έχω περάσει τον τέταρτο.»

Τόσες κοπέλες που ήθελε. Τόσες εμπειρίες που δεν έζησε. Μετανιώνει που είχε τσακωθεί με τους γονείς του εκείνη την ημέρα. Πόσο πιο πριν ήταν αυτός ο τσακωμός; Αρχίζει να παρατηρεί το κόκκινο Audi με το οποίο λογικά θα συγκρουστεί.

«Ως εδώ, όλα καλά. Δεν έχω περάσει τον τρίτο.»

Μετά το σεξ, η Ζωή του έφερε ένα ποτήρι νερό, και ένα χάπι. Ιατρός πράγμα, γιατί το πήρε. Πίπες. Ότι και να του έδινε θα το έπαιρνε. Μια θεά σε ανθρώπινη σάρκα. Πρώτη επαφή με ναρκωτικά, και πέφτει από μπαλκόνι. Και έμοιαζε τόσο αληθινό το όραμα.

«Ως εδώ, όλα καλά. Δεν έχω περάσει ακόμα τον δεύτερο.»

Δεν είχε αποφασίσει ακόμα αν πιστεύει σε θεούς, αν η ζωή του έχει νόημα, αν μετανιώνει για κάτι. Πρέπει να βιαστεί. Με τα χέρια προσπαθεί να γραπωθεί από ένα στήριγμα που δεν υπάρχει, ενώ ο ιατρός μέσα του, του λεει πόσο ανώφελο είναι. Θα ήθελε να είχε δοκιμάσει φιλέτο στρουθοκαμήλου, και να ‘χε μάθει να οδηγάει πλοίο. Το Audi. Πλησιάζει.

«Ως εδώ, όλα καλά. Δεν έχω περάσει τον πρώτο.»

«Τουλάχιστον δεν θα του χαλάσω το χρώμα». Χαμογελάει.

Σύγκρουση.

/optional συνέχεια: Μια κοπελιά στο μπαλκόνι στον έκτο κοιτάζει κάτω. Το κινητό της χτυπάει. Το σηκώνει. «Αποστολή εξετελέσθη. Έχουμε τουλάχιστον μια χρονιά ακόμα πριν μιλήσει ο θεός, πριν μας δώσει την κρίση του. Επιθυμείτε κάτι άλλο;»

Copyright: A.A.Charantonis.

5x7=35!

Πόσες μέρες μπορείς να διαβάζεις ασταμάτητα; 5 εβδομάδες και ο εφιάλτης ακόμα να λήξει. Διαβάζω δεκάωρα, δωδεκάωρα. Σχεδόν χωρίς παύση, και ακόμα έχω άλλες 3 εβδομάδες με τον ίδιο ρυθμό. Στις 13 Οκτώβρη τελειώνω την εξεταστική, πάω στο χωριό τακτοποιώ τις υποθέσεις, ψηφίζω, και τσουπ, 1 εβδομάδα διακοπές απ’ την σημαία. Ούτε φαντάρος να ήμουν. Στο ενδιάμεσο έχουν συμβεί τόσα πολλά. Απίστευτα πολλά. Το 2006 είναι η χρονιά με τις περισσότερες υποχρεώσεις, δραστηριότητες και ενδιαφέρουσες καταστάσεις από τότε που ήμουν 8 μου φαίνεται. Και παρατηρώ αιφνιδίως ότι και το προηγούμενο ποστ μου ήταν τέτοιας μορφής. Χρειάζεται μια αλλαγή. Όπως έλεγε ο αγαπημένος μου παιδικός ήρωας: Ας γίνουμε... Επικίνδυνοι!

Είμαι η τσίχλα που κολλάει στο παπούτσι του κακού! Είμαι ο εφιάλτης που χαλάει το όνειρο του κακού πριν ξυπνήσει! Είμαι... ο Darkwing Duck!

Το παραπάνω ήταν άσχετο. Να πω μερικά νέα ακόμα. Α) ΙΑΝΟΣ: βιβλιοπωλείο – καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας. Καινούργιο, ωραίο, ευχάριστο. Θέλω να παω να διαβάσω βιβλίο εκεί ξανά. Β) Chapterhouse: Dune τελευταίο βιβλίο του Frank Herbert. Συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, έχει γράψει την καλύτερη σειρά που έγινε ποτέ. «Σε ένα μείγμα από δράση, με φιλοσοφικές παρουσιάσεις, ίντριγκες, φιλοσοφία, επιστημονικά στοιχεία, ένα λογικό σύμπαν, και φιλοσοφία.» θα ήταν η απάντησή μου στην ερώτηση: «Σε ποια στοιχεία βασίζεται η επιτυχία της σειράς Dune από τον Frank Herbert;». Το τελευταίο βιβλίο του (που προσφάτως μεταφράστηκε στα ελληνικά) είναι το Chapterhouse: Dune είναι δυστυχώς το χειρότερο της σειράς, γιατί είναι μεταβατικό βιβλίο. Και δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ σε τι θα μετέβαινε η όλη ιστορία, από τη στιγμή που ο Frank είναι νεκρός από τότε που γεννήθηκα. Ανάθεμα. Στο μέλλον θα κάνω μια παρουσίαση της σειράς Dune, αφού πρώτα την ξαναδιαβάσω. Γ) Μετά την εξεταστική σκοπεύω να αλλάξω πάλι αυτό το template του βλογ μου, το οποίο φαίνεται να είναι ιδιαίτερα μισητό σε όλους τους αναγνώστες μου. Δ) υπόσχομαι ότι το επόμενο κείμενό μου θα είναι πιο ενδιαφέρον. Για να τηρήσω την υπόσχεσή μου θα το postάρω αμέσως μετά από αυτό.

All math and no play make me a naughty boy…

Πως είναι να χάνεις το μυαλό σου; Να δουλεύεις 10 ώρες την ημέρα σοβαρά πάνω σε μαθηματικές θεωρίες που ακόμα και με την έμφυτη κλήση σου για μαθηματικά δεν είναι τετριμμένες; Τώρα πια ξέρω. Διαβάζω εδώ και 24 μέρες με αυτόν τον ρυθμό. Όταν μπαίνω στο διαδύκτιο, -καθημερινό φαινόμενο- είναι για να διαβάσω κομιξ στα διαλείμματα της ανάγνωσης και των ασκήσεων. Ούτε τα αγαπημένα μου βλογ διαβάζω, ούτε τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, η ζωή μου είναι καλά. Διαβάζω με έναν φίλο μου από τη σχολή, πράγμα που με αναγκάζει να διαβάζω, το βράδυ παίζω starcraft στο δίκτυο που φτιάχνουμε με τους υπολογιστές, τρωω πολύ και έχω πάρει μερικά κιλά που πρέπει να χάσω άμεσα, και –last but really not least- έχω ένα ψιλοβρόχι στη ζωή μου. Από εκεί και πέρα γράφω και σε ένα νέο βλογ – όποτε προλαβαίνω- όπου εξασκώ την τέχνη του θαψίματος. Α! Ετοιμαστείτε μελλοντικά για το «Που πάει το δελφίνι: Η σειρά», πνευματικό πόνημα μου, που σκοπεύω να γυρίσω με τις νέες κάμερες μας. Έχω ήδη ηχολήπτη, κάμεραμαν θα κάνουμε διάφοροι, αλλά δεν έχω steady cam και ίσως χρειαστώ επαγγελματία, θα χρειαστώ άτομο να κάνει μοντάζ στα επεισόδια, ηθοποιούς, και υπεύθυνο make up και κουστουμιών. Μάλλον θα προσπαθήσουμε να πουλήσουμε τη σειρά και σε κανάλι! (Ναι κατεβάζουμε τρελές ιδέες. Απλά αναρωτιέμαι αν το χιούμορ μας θα έχει πέραση στην Ελλάδα...)

Αθλιότητες μίρλας.

Άλλοι. Πόσο ήρεμη είναι η ζωή μας χωρίς τους άλλους. Ο εαυτός μας, μόνος του, δεν βασανίζεται. Δεν έχει μέτρα σύγκρισης τους άλλους. Το ζήτημα αρχίζει από την πιο μικρή ηλικία. Σου λένε τι πρέπει να περιμένεις από τους άλλους και από τον εαυτό σου. Το βλέμμα απογοήτευσης των γονέων όταν δεν έφερες τους βαθμούς που ήθελαν, ενώ ο Ηλίας, που διαβάζει παραπάνω από εσένα έφερε εικοσάρια... Ο Ηλίας που σου θυμίζει πως πρέπει να κάνεις κάτι δυσάρεστο και για να είσαι η κορυφή δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται δουλειά. Και στο Λύκειο, αυτοί οι συμμαθητές σου που είναι δημοφιλείς και αλλάζουν κοπέλες συνεχώς. Υπενθύμιση πως εσύ δεν τα καταφέρνεις και τόσο καλά ούτε εκεί. Και ο κόσμος σε κοιτάει και σου λέει: «έχεις αυτά τα χαρακτηριστικά, άρα περιμένω τέτοιες αποδόσεις.». Είτε πετυχημένος, είτε αποτυχημένος, ο κόσμος έχει προσδοκίες από εσένα, και όταν δεν καταφέρνεις να τις ξεπεράσεις, νιώθεις ότι τον προδίδεις, και μαζί τον εαυτό σου. Και σταματάς να συμπαθείς ένα σωρό άτομα που ουδέποτε σου έχουν κάνει κακό. Αλλά μέσα σου ζηλεύεις υποσυνείδητα τα θετικά τους στοιχεία, και αντί απλά να αποδεχτείς ότι σε έναν κάποιο τομέα είναι καλύτερα, τα θεωρείς μια συνεχή υπενθύμιση του τι θα μπορούσες να είσαι, και τι στην ουσία είσαι. Αλλά αλήθεια φταίνε αυτοί; Όχι. Την ευθύνη την έχεις ο ίδιος. Πρέπει να ωριμάσεις και να κοιτάξεις πραγματικά αν σε πειράζει που δεν πληρείς τις προσδοκίες του κόσμου. Πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις με τον εαυτό σου και πόσο σημαίνον είναι να είσαι καλός σε κάθε τομέα. Όλα αυτά τα πρέπει τα γνωρίζεις, αλλά αλήθεια δε σε πειράζουν γιατί μπορείς πάντα να τα αφήσεις ως πρέπει, σαν στόχους μακρινούς, φανταστικούς. Και έτσι τον κόπο θα γλιτώσεις να εργαστείς και να αλλάξεις. Και κάθε φορά, κουρασμένος από τα σχέδιά σου τα μελλοντικά, να διαβάσεις, να δουλέψεις και να βρεις κοπελιά, το σώμα να γυμνάσεις, και να μορφωθείς γενικά, κάθε φορά που θα θέλεις από το σπίτι να βγεις, θα βλέπεις τον κόσμο, με τις προσδοκίες του, που τόσο καιρό απέφευγες να κοιτάξεις, γιατί δεν έχεις προσπαθήσει να τις εκπληρώσεις, και τελικά ξανά στην νωθρότητα, γεμάτος με τύψεις επιστρέφεις. Χαραμίζοντας τη ζωή μας χτίζουμε προσωπικότητες και πολύπλοκες περσόνες, που ποτέ δε θα είχαμε αν απλά ευχαριστιόμασταν την κάθε στιγμή.

Κανόνες του βλογαρίσματος.

Α) Όπως και με τις κοπέλες. Μην ποστάρεις/ στέλνεις μηνύματα μετά τις 1 το βράδυ. Στο βλογ το αποτέλεσμα είναι το προηγούμενο ποστ. Με τις κοπέλες είναι η καταστροφή της κατάστασης που νομίζεις ότι έχεις φτιάξει.

Β) Ξαναδιάβαζε αυτά που γράφεις. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα στρουμφάκι και το πραγματικό δελφίνι, η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε έναν βλόγερ που ξαναδιαβάζει τι γράφει, και κάποιον που απλά ποστάρει ό,τι σκεφτεί.

Γ) Μη δημιουργείς κανόνες για το βλογάρισμά σου, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη δημιουργικότητα σου.

Δ) Μην παίρνεις καραμέλες από αγνώστους.

Αυτά. Και μην ξεχνάτε, να πλένετε τα χέρια σας μετά από κάθε πλύση των χεριών σας.

Mainstream Movies and Me: Don’t mix and match…

The pirates of the Caribbean. (Αι {αιμοδιψείς} πειρατές της Καραϊβικής)

Οποιαδήποτε ταινία του Tarantino. (Quentin)

Ταινίες με τον Adam Sandler.

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι ταινίες; Με απογοήτευσαν. Οικτρά. Ολοκληρωτικά. Πλήρως. Και εντάξει για τις ταινίες του Sandler. Κανένας δεν αντέχει να τις δει. Εκτός από τους Αμερικάνους. Αλλά τις άλλες ταινίες; Είχα ακούσει τις καλύτερες κριτικές όμως για τις άλλες ταινίες. Αριστούργημα. Μια ρεαλιστική πειρατική ταινία δράσης. Φανταστικό χιούμορ. Συγνώμη. Πού στο διάτανο τα είδατε αυτά; (αυτά ήταν σχόλια στους Πειρατές της Καραϊβικής παρεπιπτόντως...) Όσο για τον Que- ντίνο μας, είναι αδύνατον να κατανοήσω γιατί ο κόσμος αρέσκεται στις ταινίες του. Καταλαβαίνω θεωρία του χάους, αλγορίθμου και πολυπλοκότητα, Πραγματικές αναλύσεις και Τοπολογίες, αλλά μπροστά στις ταινίες αυτές και την δυσανάλογη τους φήμη, μένω λίγο μαλάκας.

Τώρα που έκανα εκατό εκατομμύρια εχθρούς, μπορώ να φύγω από το βλογ μου χαρούμενος ότι ικανοποίησα τις μαζοχιστικές μου τάσεις.

Ξενέρωτος by choice

Είμαι ξενέρωτος. Δεν θέλω να πάω σε κλαμπ να χορέψω, παρά αν είναι να πάω κάποτε σε κανένα 60es και να χορεύω Ra Ra Ra spoutin he’s a Russian love machine και άλλα τέτοια. Δεν μου αρέσει να συζητάω για αμάξια και ποδόσφαιρο. Ξέρω αρκετά και για τα δύο για να κάνω μια συζήτηση, αλλά δεν θέλω. Δεν μου αρέσουν οι in προορισμοί, και οι υποχρεωτικοί καφέδες σε μαγαζιά με κόσμο. Θέλω μια παρέα από φίλους και ξέρω πως είναι να έχεις μια παρέα, αλλά θέλω μια παρέα από φίλους και φίλες τέτοιους και από την στιγμή που δεν υπάρχουν για μόνιμη βάση τέτοιες παρέες, αφού όλοι κάποια από τα παραπάνω θα θέλουν να τα κάνουν, δεν κάνω συχνά παρέα με πολλά άτομα. Θέλω να παίζω ουίστ και χαρτιά, σκάκι και να διαβάζω βιβλία, να κάνω μπάνια σε απομακρυσμένες παραλίες και βόλτες και οτοστόπ, να περπατάω με τις ώρες και να κοιμάμαι καλά. Θέλω να έχω και κοπέλα εντός μιας τέτοιας παρέας. Θέλω να πάρω ένα πλοίο και να αλωνίσω τις θάλασσες. Θέλω να γελάω και να λεω ατάκες από το πρωί έως το βράδυ. Θέλω να κάνω γυμναστική και να μην έχω μια έγνοια στο κεφάλι μου. Θέλω να πιω αρκετά ώστε να έχω κέφι αλλά να μην πονάει το στομάχι μου. Θέλω να κάνω βραδινά μπάνια. Θέλω να βγάζω φωτογραφίες και να γυρνάω βιντεάκια. Θέλω να κοιμάμαι και να μην με σκοτώνει η ζέστη ή η σκόνη, να μην με πιάνει το άσθμα. Θέλω να είμαι ήρεμος. Θέλω ένα σωρό πράγματα. Πολλά από αυτά τα έχω, τα είχα ή μπορώ να τα έχω. Αξίζει να είμαι πλεονέκτης και να τα θέλω όλα; Αξίζει για αυτά να γίνομαι ξενέρωτος;

Αξίζει.

Wise man said...

My name?

It has been forgotten by all kid. Even me. A long time ago, even before my death, I had known that you would ask me that. But to reply you, I cannot. The words fail me.

I am not your father, so do not look into your heart.

I am not a rich man, only a noble soul, traveling this world.

Come and sit and drink with the old man who is a kid,

Come have a drink with the mumbling fool who knows too much.

Learn from his lack of words, for I will never speak true or even speak.

All I do is write.

Inconsequential continuance of words scribed without thought.

Why, there is wisdom in madness, don’t you believe?

Now, sorry for saying but I have to leave.

Savor the moment, savor your loneliness youth, for it is a gift, the only one precious enough for me to give you…

Κάθαρση No 37

Ημέρες πριν τον όλεθρο της διπλής εξεταστικής: τρεις.

Ψυχολογία του γράφοντος: περίπου φυσιολογική.

Διάβασμα. Πολύ διάβασμα. Και κούραση. Αυτό πιθανότατα να είναι το πρώτο post το οποίο θα διαβάσουν παραπάνω από τα 4-5 άτομα που πιστεύω ότι με διαβάζουν τακτικά. Τραγική αρχή για κάτι τέτοιο. Πιθανά υποσυνείδητα να μην επιθυμώ να με διαβάσει κόσμος. Αλήθεια, πόσα δίνουμε για τους εαυτούς μας στα βλογ. Είναι σαν να εμπιστευόμαστε αγνώστους με τους φόβους και τις ελπίδες μας, από την απελπισία μας ότι κανείς δεν πρόκειται να θέλει να τους ακούσει αλλιώς. Απρόσωποι κρυβόμαστε μπροστά από μια οθόνη, και δείχνουμε όσα πιθανόν δεν τολμάμε να δείξουμε αλλιώς. Αναθεματισμένα «πρέπει» φαίνεται να μας οδηγούν στην καθημερινότητά μας. Το παράκανα με το βάθος αυτών που λέω, ας το "ρηχήνουμε" λιγάκι. Κρίμας, σκόπευα να μιλήσω για τον Κ. Καρυωτάκη...

Για όσους λοιπόν δε σιχάθηκαν ήδη το γράψιμό μου, καλώς ήρθατε.

Όχι δεν είναι αρκετά ρηχό. Ούτε καν αστείο. Φαντάζομαι πως δε γίνεται να είσαι πάντα έτσι. Δε θα έπρεπε να νιώθω άσχημα και δε νιώθω βασικά, αλλά τώρα που μου πέρασε η κρίση άσθματος / βρογχίτιδα, από τις διακοπές, και συνειδητοποίησα ότι ήταν οι πιο πετυχημένες από τότε που πήγα πανεπιστήμιο, γίνομαι πλεονέκτης ξανά.

Θέλω να γράψω και δε μου βγαίνει.

Ομοιοκαταληξίες περνάνε από το νου μου, μα καμία δε με συγκινεί.

Η κάθαρση, πιστή συνήθως στη συγγραφή μου, σήμερα απουσιάζει.

Τι να προσμένει;

Γραμμή τη γραμμή τη σελίδα γεμίζω, προσπαθώντας από συνήθεια ίσως, να γεμίσω ένα κενό που αυτήν τη στιγμή είναι γεμάτο.

Και δεν ξέρω γιατί, λέξεις, γνωστές, με προκαλούν να τις αναπαράγω:

«Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»

Και ως συνήθως, η συγγραφή, με σώζει και μ’ ανυψώνει. Τελικά να! Ανάγκη δεν υπήρχε.

Ο Πίτερ, ο Γιόχαν και ο Γιωργάκης.

Αυτό το πόστ είναι απάντηση σε αυτό εδώ...

Ο πόλεμος, χωρίς να είμαι πολεμοχαρής άνθρωπος, και παρ' όλο που έχω χάσει φίλους στον τελευταίο πόλεμο στον Λίβανο, πιστεύω πως, πολλές φορές, είναι αναγκαιότητα. Θα μου πεις, τι; Δεν μπορούσαν να ζήσουν μια χαρά οι Ισραηλινοί και τους Λιβανέζους δίπλα τους; Μπορούσαν. Αλλά μπορούσαν μόνο στην μικρή σκάλα θεώρησης των πραγμάτων. Αυτοί που έχουν την εξουσία είχαν χιλιάδες λόγους να κάνουν αυτόν το πόλεμο, όπως και χιλιάδες λόγοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Για να αναφέρω επιγραμματικά μερικούς, η επίδειξη δύναμης, η απόκτηση νέων εδαφών για το κράτος τους που «πιέζεται» από όλους τριγύρω και είχε «ανάγκη» από λίγο χώρο να «ανασάνει», να χρησιμοποιηθούν τα όπλα που το ίδιο τους το κράτος παράγει, να επωφεληθούν των κινήσεων που κάνει η Αμερική για τον «νέο χάρτη» της μέσης ανατολής, να δικαιολογήσουν την πολυετή στρατιωτική εκπαίδευση των νέων της χώρας, και να αποσπάσουν την προσοχή του λαού από άλλα προβλήματα. Και αυτά είναι μόνο όσα σκέφτηκα στα πρόχειρα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άλλες τόσες, μεγαλύτερης «σημαντικότητας» αιτίες που προκάλεσαν τον πόλεμο αυτό. Όσο για της αφορμές, ιδέα δεν έχω ποιες ήταν. Μια ημέρα κηρύχτηκε ο πόλεμος. Αυτό ήταν. Σίγουρα θα υπήρχαν πολλές αφορμές.

Τώρα όμως έρχομαι στο άλλο ζήτημα. Στην φωτογραφία που έχεις βάλει, ο Γεώργιος ο γλάστρας, ο εξ ημών πλανητάρχης, φοράει το ένα δαχτυλίδι. (Άθλιο ακούγεται στα ελληνικά. Πάμε πάλι...) The One Ring. Προφανώς όμως αυτό δεν ισχύει, γιατί αν το φόραγε θα ήταν αόρατος. Θα μου πεις ίσως να πιάνει, αλλά να λειτουργεί λίγο διαφορετικά. Ο Γιωργάκης, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνο παιδί. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Λίγο geek, λίγο φλώρος, πολύ παιδί του μπαμπά, όλο αρνητικά του βρίσκουμε όλοι. Τόσα φαίνεται που ξεχνάμε πως ο Γιωργάκης δεν είναι παρά μια μαριονέτα, και πως αν κοιτάς πολύ ώρα την μαριονέτα, ξεχνάς τον “puppeteer”, το χειριστή της. Συγνώμη, χρησιμοποίησα ενικό; Τους χειριστές της ήθελα να πω. Ίσως το δαχτυλίδι να τους κάνει αόρατους παραπάνω από τον χαζοχαρούμενο άνθρωπο που έχουνε απάνω και λένε ότι τους διοικεί. Τόσα άτομα, τόσες επιχειρήσεις και τόσοι μακροοικονομολόγοι, και κοινωνιολόγοι είναι από πίσω, τόσοι public relationship άνθρωποι. Σχεδιάζουν με βάση τους πόρους, με βάση πως θα ξεφορτωθούμε τους αμόρφωτους και δυσαρεστημένους ανέργους της Αμερικής (φαντάρε φαντάρε που πας;) που θα χρησιμοποιήσουν τα όπλα που παράγουν (καμπουυυυυυμ) και που θα διασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη (ξαναχτίζω ότι γκρέμισα). Κατά αυτήν την έννοια, την έννοια ότι δεν τους βλέπουμε πουθενά αυτούς, ναι, έχετε δίκιο, ο Φρόντο τα σκάτωσε.

Βεβαίως η όλη στρατηγική της Αμέρικα, την καταστρέφει αυτήν την στιγμή σαν κράτος, αλλά στην ουσία νοιαστήκανε οι επιχειρήσεις. Έχουν υπολογίσει τα πάντα σχεδόν, και το μέγιστο κέρδος βγαίνει έτσι. Να πάτε όλοι να πνιγείτε. Τι και αν έτσι σώζεις την Ρωσία; Τι και αν δεν ετοιμάζεις άμυνα για την οικονομική εισβολή της Κίνας; Έχεις άλλα σχέδια για αυτά τα δυο κράτη.

Τώρα θα μου πείτε, ο πόλεμος αυτός με το Ισραήλ και τον Λίβανο δεν έχει να κάνει. Συμφωνώ. Απλά όπως διακρίνετε από το αρχικό link, απαντάω στον Μάρκο εδώ. Και το έχω κουράσει το όλο ζήτημα. Και να φανταστείς ότι κάποτε ο πόλεμος ήταν ένας τρόπος ελέγχου της πληθησμιακής αύξησης. Παραήμαστε πολλοί; Τσουπ, ένας πόλεμος, και χωράμε όλοι πάλι. Άσε που τα αρσενικά απελευθέρωσαν τεστοστερόνη με το κιλό. Όλα μέλι γάλα και αίμα... Καλή σας ημέρα, και είθε να μην βρεθούμε σε πόλεμο ποτέ.

Η γενιά του βλόγ.

Ή αλλιώς βλογάμε τα γένια μας, όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, και είμαστε ονειροπόλα παιδαρούδια που θέλουν κάπου να φωνάξουν αξίζω και δεν μπορούν.

Μην περάσετε την παραπάνω πρόταση – γιατί για πρόταση πρόκειται- στο ντούκου, έχει νόημα πέρα από το απίστευτο της χιούμορ.

Γιατί μιλάω για την γενιά αυτή, ιδέα δεν έχω. Θέλω να πω πως η ζωή μου είναι σκατά και τέλεια μαζί (ναι, κοπελιές merde et beaute πού λέγαμε) Άντε να μιλήσω πρώτα λίγο για αυτό.

Είμαι καταραμένος. Όταν γεννήθηκα και με βάλανε – όχι όχι έχω τόσο καιρό να γράψω και θέλω να πω τόσα πράγματα, πώς να διαλέξω;

Τη μία στιγμή είναι οι γυναίκες. Την άλλη πώς πέρασα το καλοκαίρι, κουραστικό ακόμα και όταν δεν δούλευα, την άλλη στιγμή απλά θέλω να σβήσω όλες αυτές τις προτάσεις που ακόμα δεν ξέρω αν θα διαβάσετε. Στροβιλίζομαι ανάμεσα σε αναμνήσεις ιδέες και συναισθήματα, πηδώντας αριστερά και δεξιά προσπαθώντας να τις αποφύγω, ελπίζοντας ότι δε θα με συνθλίψουν με την δύναμή τους. Παρ’ όλα αυτά θα πω ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά μια εισαγωγή στο νοσοκομείο της ψυχής που είναι τα blog (βλογ).

-Γιατρέ είναι καλά;

-Είχατε καιρό να μας τον φέρετε. Ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα. Αν δεν τον παρακολουθούμε τακτικά μπορεί να σπάσει πάλι.

-Ωχ όχι γιατρέ! Πραγματικά δεν ξέρω πως ζούσε πριν σας βρει.

-Είχε φίλους που τους έβλεπε από κοντά φαντάζομαι, ή ήταν πιο αυτάρκης. Τώρα παρακαλώ φύγετε. Θα ασχοληθούμε με την κατάστασή του. Μπορείτε να τα δείτε όλα από εδώ, αλλά μην επέμβετε. Ούτος ή άλλως δεν είστε μόνο εσείς που θα κοιτάτε, τόσοι αναγνώστες μας διαβάζουν.

Ο Γιατρός, όπως ο συγγενής απομακρύνονται από το σημείο. Και οι δύο με το ίδιο πρόσωπο το δικό μου. Ο ένας πηγαίνει στο χειρουργείο να δει τον ασθενή –και πάλι εγώ. Ο άλλος, βγαίνει από το νοσοκομείο και κάθεται στα σκαλάκια, να κοιτάει τον κόσμο να περιφέρετε στο νοσοκομείο. Το αντίθετο από τις αφίξεις στα αεροδρόμια, οι αφίξεις στα νοσοκομεία. Αφίξεις από την μία. Εκεί που όλοι συναντιούνται ξανά και τα πρόσωπα φωτίζονται, όσο και αν μπορεί να τσακωθούν μετά, εκεί που νιώθεις ωραία που είσαι άνθρωπος, σχεδόν όσο όταν κοιτάς ένα ωραίο μωρό. Αφίξεις από την άλλη. Σειρήνες ασθενοφόρων, που φωνάζουν στις ψυχές μας πως είμαστε θνητοί. Πρόσωπα κλαμμένα, σάρκες σχισμένες. Βρομιά. Η τηλεόραση από μέσα στον θάλαμο αναμονής απ’ όπου έφυγε –δεν άντεχε τον καπνό- λέει για το τέλος ενός πολέμου, μιας γενοκτονίας. Αυτός, εγώ, κάθεται και βαριέται αγχωμένα. Περιμένει τον γιατρό μέσα.

Δε νιώθω τίποτα. Είμαι αναίσθητος. Δεν ξέρω αν είναι εκ φύσεως ή προσωρινό, ώσπου ο γιατρός, εγώ, να αφαιρέσει ότι με βαραίνει. Αλήθεια ποιος γιατρός έχει μακριά ξανθά μαλλιά; Τι χίπης. Γιατί τον εμπιστεύτηκα; Γιατί είναι ο μόνος που εμπιστεύομαι. Και ακόμα και τον εαυτό μου δεν εμπιστεύομαι πλήρως. Σιγά σιγά μπαίνω σε λήθαργο.

Ονειρεύομαι το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Σαν μια ματιά σε μια παράλληλη πραγματικότητα που θα μπορούσα να είχα ζήσει. Θα μπορούσα άραγε; Άσθμα. Κανονικό και ψυχολογικό. Τι ωραίες υποσχέσεις που έχει η πόλη αυτή. Είμαι ρεαλιστής όμως. Πονάει, αλλά εφαρμόζω τη μέθοδο του χαζαπλάστ, (οι πιστοί ξέρουν...) και συνεχίζω να ζω. Ίσως στο μέλλον στίχοι από τα ποιήματά μου διαρρεύσουν στον κόσμο. Αυτό ήταν το μόνο αμιγώς καλό πράγμα της τελευταίας επίσκεψης.

Γύρισα από Θεσσαλονίκη. Διάβασα. Κουράστηκα γρήγορα λόγο του χαζαπλάστ. Και έπειτα δεν άντεξα άλλο. Πήγα διακοπές. Κάμπινγκ. Στην Αμοργό. Κάτι φίλες ήταν εκεί.

Ωραίο νησί, καλή παρέα, αλλά και πάλι δεν ξέρω γιατί βάζω προσδοκίες που δεν επιτυγχάνονται, και δεν απολαμβάνω απλά τις στιγμές ζωής που έχω;

Ένα φως. Δεν είμαι καλά, ζαλισμένος.

Ακούω τον γιατρό να λέει κάτι στο συγγενή:

Δεν τα καταφέραμε αυτήν την φορά. Το ηθικό του ακόμα πλανάται. Αυτό το τελευταίο χαζαπλάστ πόνεσε, και ο ίδιος είναι σε περίεργη φάση. Ελπίζουμε να μην χειροτερεύσει, αλλά προς το παρών δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Η γενιά του βλογ δεν μπορεί να γιατρεύσει τα πάντα, από την μοναξιά μέχρι και την κούραση έτσι, από μόνη της. Ίσως να δημιουργούμε μια ψευδαίσθηση ότι κάτι είμαστε, ίσως να πετάμε αμέτρητα μπουκάλια στη θάλασσα, που μέσα να έχουν γραμμένο το σώστε με, αλλά μερικές φορές, αυτά δεν είναι αρκετά. Είναι στιγμές που πρέπει να βάζεις ένα ακόμα στρώμα ασβεστίου στο όστρακο που σε προστατεύει, και να δείξεις ότι μεγάλωσες. Τέτοια είναι αυτή η στιγμή.

Death by overflow of potential.

I put a compass throw my eyes

And still feel the pain of having seen this movie. It was created by an illithid wizard who wanted to suck our precious brains, or as I call them, our precious insides of my skull. I still feel the cold tentacles of uttermost stupidity and cliché warping around my brain cells. I kept wishing for it to stop, for the misery to end, but I was enthralled, so bad a movie it was. Miss Congeniality with Sandra Bullock. The only good thing in the movie was the gay guy who was in charge of making her a woman, and frankly, even his remarkable performance did not save the horrid wilting that was happening to my dreams and hopes for an academic career. How can I ever dream of such things now that I am oh so stupid, blind, and mentally disordered? Anyway. There were moments were I almost laugh, and that was because I was imagining a bunch of Jedis entering the film and slaughtering everyone… But alas, this did not happen.

Anyway, I also went to Thessalonica recently. Had some wonderful moments, but that cost me a lot latter. Ah. Distance my eternal enemy I shall one day vanquish you! HAHA! Anyway, it was fun. And when I came back home strange. Now I just study (or try to) Arivederchi!

Genocide.

Δεύτερο post σε μια ημέρα.

Και ξανά δε θα πω αυτά που σκόπευα να πω μόνο. Έβαλα ορθογράφο στο word και έτσι αναγκάζομαι να μείνω πάλι μόνος στο blog μου. Διόρθωσα ή θα διορθώσω τα προηγούμενα ορθογραφικά λάθη. Αλλά όσο και να θέλω αυτήν την στιγμή να γελάσω, να κάνω χιούμορ δεν μπορώ. Είδα ειδήσεις.

Γιατί τόσος άμαχος πληθυσμός πεθαίνει στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη; Ένας λαός που έζησε τη γενοκτονία, οι Εβραίοι. Όπως τα παιδιά που υπέφεραν πολύ σωματική βία από τους γονείς τους και αργότερα σαν ενήλικοι συνεχίζουν τη βία που τους ασκήθηκε, τραυματίζοντας τα παιδιά τους. Έτσι και οι Ισραηλινοί, μετά από μια γενοκτονία, μετά από έναν Άμος Οζ, ξεχνούν το παρελθόν τους και γίνονται γενοκτόνοι. Ποιος άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει ότι το είδος του είναι «ανώτερο» όταν βλέπει τέτοια πράγματα; Όχι εγώ.

Water on Mars.

Απλά μου φάνηκε αστείο. Και το ανάρτησα. Σύντομες προτάσεις. Καλός τρόπος επικοινωνίας. Παράληψη ρημάτων. Χμ. Ναι. Ήρθε η ώρα να ξαλαφρώσω την ψυχική κατάντια μου στο διαδίκτυο. Καιρό είχα να νιώσω χάλια και να χαλάσει η δίαθεσή μου, να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα αρνητικά και να αμφιβάλω για τον εαυτό μου και όλες του τις πτυχές. Όμως να!, σήμερα επανήλθα στα σταθερά, μίζερα επίπεδά μου. Ας αυτοσαρκαστώ λοιπόν μήπως και ξορκίσω την ανασφάλεια, μήπως ξαναϊσορροπίσω για λίγο, ο ανισόρροπος.

Πόσο πληγώνουμε τους εαυτούς μας ώρες ώρες είναι άξιο θαυμασμού. Μπορούμε να τους αρνηθούμε αυτό που πραγματικά επιθυμούν, μπορούμε να κάνουμε πράγματα που πιστεύαμε πως ήταν “κατώτερα” μας, μπορούμε να πληγώσουμε άτομα που μας αγαπάνε.

Όταν ήμουν μικρός και πίστευα πως έκανα κάτι κακό και ότι οι γονείς μου δε με τιμώρησαν, τράβαγα τα αφτιά μου με δύναμη. Μάλλον ήμουν ψυχανώμαλο από τότε. Ίσως είχα πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μου, έναν υψηλό κώδικα ηθικής και υπερβολική περηφάνια από τότε. Πιο πιθανό είναι να ήμουν ψυχανώμαλος από μικρός.

Σήμερα συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου όταν κάνω πράγματα που θεωρώ ότι δε θα έπρεπε, αλλά –δυστυχώς- με έναν πολύ πιο δυνατό τρόπο, που πονάει βαθύτερα. Πρέπει να ευχαριστήσω, στο σημείο αυτό, τους γονείς μου, χωρίς τη βοήθεια τους δε θα είχα κερδίσει ποτέ αυτό το όσκ εεεεε, δεν θα είχα μάθει ποτέ πώς να χρησιμοποιώ ψυχολογικά βασανιστήρια, να ρίχνω τύψεις και να χτυπάω το φιλότιμο. Μακάρι να είχα μάθει να τα χρησιμοποιώ και σωστά ώστε να με ωθούσαν στη δράση και όχι στην αδράνεια, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Πόσο πονάει όταν κοιτάς τον καθρέφτη – μεταφορικά το λέω- και βλέπεις έναν σωρό αντιφάσεων που προσπαθεί να ισορροπήσει. Πόσο παραπάνω πονάει όταν άθελα του ένα κοντινό σου άτομο σε αναγκάζει να κοιτάξεις την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να σε βοηθήσει, να σου δείξει την αγάπη του. Και εσύ σε άρνηση ρίχνεις το βάρος όλο πάνω σε αυτό το άτομο.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά είναι να κατανοήσεις τι έγινε. Όπως μόλις κατανόησα γιατί το έγραψα εδώ. Χμ. Ναι. Καλά, δε θα το διαγράψω, απλά προσπεράστε όλα τα προηγούμενα. Όπα τα διαβάσατε ήδη. Ναι. Τέλεια. Καλά, διαγράψτε τα από τη μνήμη σας, ακολουθεί η συνέχεια του σημερινού post που θα είναι, όπως την έχω προγραμματίσει, πιο geeky και παρανοϊκό.

Παρατηρήσεις ενός geek

Α) Το use the force με το use the fork δεν απέχουν και πολύ. Άρα δεν θα ήταν διόλου απίθανο ο Luke, στην πρώτη εκδοχή του πολέμου των άστρων, να μην ήταν παρά ένα χωριατόπαιδο που έτρωγε με τα χέρια, όπως όλοι άνθρωποι σε εκείνον τον απομακρυσμένο γαλαξία –όχι τα σουπερμάρκετ βρε, οι συναθροισμοί πλανητικών συστημάτων. Σε εκείνον τον γαλαξία λοιπόν, οι Jedi, ήταν μια αρχαία ένωση πολεμιστών με ενεργειακά πηρούνια. Ο Yoda, λοιπόν θα έμαθε στο μαθητή του να χρησιμοποιεί το πηρούνι. Όλα αυτά μου φαίνονται συγκλονιστικά. Ας περάσουμε στην επόμενη παρατήρηση.

Β) Στο Matrix λέγανε «there is no spoon». Εκεί για να κερδίσουν λίγο χρόνο στην ταινία κάνανε delete την παρακάτω φράση: «there is only the fork». Απίστευτο, έτσι;

Λαμβάνοντας υπόψην αυτές τις δύο συγκλονιστικές ανακαλύψεις, μπορείς άνετα να καλύψεις το κενό που έχει δημιουργηθεί στη λογική σειρά των πραγμάτων. Ναι, όπως το υποψιάζεστε όλοι φίλοι αναγώστες, υπάρχει μια συνομωσία που θέλει να κρύψει την πραγματική θρησκεία, που θα ενώσει όλους τους geek. Η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού. Γιατί άλλαξαν τόσες ιστορίες ανά τα χρόνια; Γιατί από το Άγιο Πηρούνι, το κάνανε δισκοπότηρο και δισκολεμονάδα και δίσκο του Πασχάλη –μα τι χάλι;

Τώρα που τα είπα αυτά και απέδειξα σε όλον τον κόσμο την θεωρία μου ελπίζω να συμβούν τα εξής:

1-να αναγνωριστεί η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού από όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αιρετικούς με τα chopsticks.

2-να εκδοθεί βιβλίο μου από τον Λιακόπουλο.

3-να μου επιστραφεί η λογική μου.

Ως τότε May the Fork be with you.

back from the bread. Speak with bread. Hahaha.

Έχω ξανά χρόνο...

Γνωρίζετε πως είναι η ζωή ενός ώριμου και εργατικού ανθρώπου; Αρχίζω να το μαθαίνω: κουραστική...

Σας έχω πει ότι δουλεύω. Και όχι μόνο τον κόσμο. Είμαι στην μετεωρολογία τώρα για πρακτική εξάσκηση... Κοινώς να κάνω μια εργασία σχετικά με τη θεωρεία του χάους, τις χαοτικές διαστάσεις του καιρού και πολλά άλλα τέτοια... και να παρακολουθώ μια σχολή παρατηρητών. (Και εγώ στην αρχή ενθουσιάστηκα, νόμιζα πως θα παρακολουθούσα τους αθάνατους να μονομαχούν και τα συναφή... ξέρετε Highlander και έτσι... αλλά όχι δεν ήταν αυτό.)

Η δουλειά είναι συναρπαστική βασικά. Μαθαίνω από δασκάλους που μου προσφέρουν συμπυκνωμένη γνώση ετών. Βεβαίως έχω πονοκεφάλους έπειτα, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα... Είναι θετικό όμως γιατί επιτέλους ξανανιώθω σαν να εξελίσσεται ο εγκέφαλός μου, σαν να έχω νέα challenges.

Βεβαίως δεν δουλεύω μόνο εκεί. Κάνω και εκδρομές με την Trekking (οι παλιοί του Blog γνωρίζουν...) και συγκεκριμένα πήγα ένα τριήμερο, ολάκερο, στην λίμνη Τσιβλού! (και στο δάσος της Ζαρούχλας) σε μια συνταρακτική εκδρομή. Από τα μαγικά τοπία και το καθάρισμα των σκουπιδιών (οικολογική συνείδηση και έλληνες χαχαχαχαχαχά καλό...) εώς γενικά την δουλειά το φαγητό, τους εκδρομείς μιας μεγάλη εταιρίας, τους συναδέλφους τρεκκιότες, τον ξενώνα (http://www.limnitsivlou.gr/menugr.html ) όλα, όλα ήταν μια συνταρακτική εμπειρία. Σσσσστ το παιχνίδι αρχίζει, όπως λέγαμε το βράδυ με τα παιδιά στο δωμάτιο που κοιμόμουν, όταν το βράδυ αντί να κοιμηθούμε καθόμασταν κουρασμένοι και αποβλακωνόμασταν.

Να μην ξεχάσω βεβαίως πως ο μαθητής μου στα μαθηματικά, αυτός από το ανοιχτό πανεπιστήμιο, μάλλον πέρασε τις εξετάσεις του! Χαχα! Είμαι ή δεν είμαι ο καλύτερος; (μην απαντήσετε...)

Ακόμα οφείλω να πω πως έχουν συμβεί πολλά πράγματα: Η μάνα μου πήγε Γαλλία να δει τον παππού και την Γιαγιά, και έχουν γεράσει πολύ. Κάποιοι φίλοι μας, της οικογενείας, που μένουν Γαλλία, είναι από τον Λίβανο, και ανησυχούν για την όλη εξέλιξη εκεί. Η ίδια η μάνα μου δεν είναι και στα καλύτερά της.

Ένα πολύ κοντινό μου άτομο είχε ένα ατύχημα, με την έννοια της ατυχίας, που τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις καίριες για την συνέχεια της ζωής του, και η όλη εμπειρία, που την ζω ως παρατηρητής με επηρεάζει και εμένα αρκετά. Πως μερικές φορές καλείσαι να ωριμάσεις τόσο νωρίς, όταν οι καταστάσεις σε πιέζουν είναι εντυπωσιακό.

Κατά τα άλλα είμαι καλύτερα με την αυτοεκτίμησή μου. Και επίσης ζω μια υπέροχη πλάνη ότι μερικές φορές ο κόσμος μου κάνει την χάρη και μου προσφέρει αυτά που ζητάω. (ακούγομαι πολύ κρυπτικός ε;)

Δεν έχω και πολλά άλλα να πω...

Τα δημοκρατικά κράτη του Άναχρον βαίνουν καλώς, με ένα πληθυσμό 52 εκατομμυρίων κατοίκων την ώρα της συγγραφής αυτών των λέξεων, http://www.nationstates.net/anacron για τα οποία περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε σε προηγούμενο ποστ.

Άλλα νέα; Έχω άλλο ένα μεχιαβελικό και σατανικό σχέδιο στον εγκέφαλό μου, και αν έχω χρόνο θα το θέσω σε λειτουργία μετά την εξεταστική. Τις εξεταστικές. Από 28 Αυγούστου μέχρι 16 Οκτώβρη... Κόλαση.

Πήγα να δω τους Σαολίν. Εδώ, όχι στην Κίνα. Ήρθαν για μερικές παραστάσεις. Ήταν επαρκώς μέτριοι. Τι να πω. Λυπάμαι τα 40 ευρά μου. Από την άλλη δεν τα λυπάμαι γιατί δεν έχω και πολλές εξόδους τελευταία...

Αυτό το Σαββατοκύριακο θα ξεκουραστώ. Πάω να ποτίσω τα λουλούδια. Μόνος στο σπίτι είμαι, κάποιος πρέπει να κάνει και αυτές τις δουλειές. Ελπίζω να γράψω τίποτα αστείο στο προσεχές μέλλον γιατί αλλιώς το blog μου δεν θα είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα. (λες και τώρα είναι...)

Spam, spam, spam, lovely spam…

Πρόσφατα έτυχε να πέσει στα χέρια μου, ή μάλλον στον σκληρό του υπολογιστή μου το video που άρχισε αυτήν την παράδοση του διαδυκτίου που όλοι γνωρίζουμε ως spam. Σε αντίθεση με την ελληνική θεωρία ότι το spam, προέκυψε από το σπάμ’ τα νεύρα, -που είναι μια πολύ καλή προσέγκυση του θέματος, το spam mail άρχισε από τους Monty Python και την εκπομπή τους Monty Python’s Flying Circus. Το σκετσάκι έχει πολύ πλάκα, κυρίως για τον ενοχλητικότατο τρόπο με τον οποίο αναφέρεται η λέξη spam, και την συχνότητα με την οποία την λένε. I will take the spam, spam, spam, spam, sausages, eggs, beacon, spam, spam, spam and spam. Spam, spam, spam, lovely spam, spam, spam… (Τραγουδάει η χορωδία των Vikings) Πολύς λόγος για το spam… Ναι, έχω και επίσημα και εγώ spamερ, σε ετούτο εδώ το Blog… Είναι καλά κρυμμένος αλλά θέλει να σας παρασύρει σε παρτίδας πόκερ... Κάπου σε κάποιο παλιό post, αλλά τι να κάνουμε, πλέον νιώθω ολοκληρωμένος σαν blogger. Μετά την Razubataz, είχα αρχίσει να ανησυχώ...

Αλήθεια ξέρει κανείς τι είναι το spam; Εγώ έμαθα όταν μια Αυστριακή φίλη μου που μένει στην Αγγλία, με την οποία είχα καιρό να επικοινωνήσω, μου έστειλε ένα δέμα. Μέσα ήταν μια κονσέρβα spam. Το πιο πετυχημένο spam mail ever…

Κατά τα άλλα, μια τροφική δηλητηρίαση, η τρομαχτική σημερινή συνειδητοποίηση ότι θα εργάζομαι 10 ώρες ημερησίως αυτόν τον μήνα, και ένα Σάββατο στο Βρωμοπούσι (θα χτίσουμε εξοχικό εκεί, μη γελάτε...) γεμάτο ηρεμία και καλό ύπνο είναι τα νέα μου. Καλά. Μη βαράτε, θα τα αναλύσω... (Φαντάζομαι πλέον έναν όχλο από αναγνώστες... βλέπετε για να έχω spamερ, δεν μπορεί έχω γίνει κάποιος στην κοινότητα των Blogs…)

Α) Κάτι μανιτάρια με πειράξανε. Πόνος τόσος που δεν θέλω να το συζητάω.

Β) Δουλεύω στη Μετεωρολογία για ένα μήνα πρακτικής εξάσκησης φοιτητών. Κόλαση. Επιπλέον πρέπει να παραδίδω ιδιαίτερα, ο φοιτητής μου δεν πέρασε το μάθημα με την πρώτη. Το πιο αστείο είναι ότι πρέπει να ξυπνάω στις 6. Ναι, καλά αναγνώσατε...

Γ) Μη γελάτε με το όνομα βρε. Δεν είναι πλέον αυτό το όνομα του μέρους... Βρωμοπούσι το λέγανε μέχρι πριν 5 χρόνια, όπου οι κάτοικοι το πήρανε χαμπάρι ότι ακούγεται γελοίο και αποφασίσανε να το μετονομάσουνε σε Καλοπήγαδο. Από τη σκύλα στη Χάρυβδη... Τέλος πάντων, για να μορφωθείτε, θα σας πω πως πήρε το αρχικό του όνομα. Δεν είναι χυδαίο σεμνότυφα πλάσματα, μην αγχώνεστε και αποστρέφετε τους οφθαλμούς σας! Πούσι σημαίνει πηγάδι σε κάποια ελληνοειδή διάλεκτο της περιοχής, που ομιλούνταν τα χρόνια του τρομακτικού εκείνου συμβάντος. Μετά την Ελληνική επανάσταση, κάποιοι εγγλέζοι τυχοδιώκτες είχαν έρθει στην περιοχή κοντά στη Κερατέα, γιατί είναι κοντά στο Λαύριο και στα ορυχεία ασημιού του. Τέλος πάντων, τότε το Βρωμοπούσι ήτο αθώο μέρος δίχως μια καλύβα, δίχως τη βίλα των Κορασίδιδων των Ραδιοφώνων, με μόνο χαρακτηριστικό ένα πηγάδι που οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν για κολυμπήθρα. Εεεεε για να ποτίζουν τα πρόβατα και κατσίκια και λοιπά μιρικαρτικά τους. Οι εγγλέζοι το λοιπόν τσαντίσανε κάποια άτομα από εκεί κοντά, μάλλον τους Γάλλους που εκμεταλλεύονταν το Λαύριο, και οι τελευταίοι τους σφάξανε και τους ρίξανε στο πηγάδι που τόση ώρα αναλύουμε. Χάλασε το νερό, και έτσι το μέρος έγινε το βρώμικο πηγάδι, το Βρωμοπούσι. Ναι, όλα αυτά είναι πολύ συγκλονιστικά και σίγουρα θα ενδιαφέρουν τους χιλιάδες αναγνώστες του Blog μου. Τις επόμενες μέρες σκέφτομαι άλλα δύο post. Ως τότε, may the spam be with sausages!

Ποιός θέλει να γίνει κεφαλή κράτους;

Πριν αρκετά χρόνια, ένας συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο. Πρωτότυπο πράγμα… Ο συγκεκριμένος συγγραφέας λέγεται Max Barry, και το βιβλίο του Jennifer Government. Ξέρω ποίες είναι οι σκέψεις που τιτιβίζουν ενοχλιτικά στον εγκεφαλό σας... ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Οι σκέψεις αυτές είναι: Δεν μας έχει συνηθήσει σε άσκοπα τελείως posts.

Θέλει να καταλήξει κάπου; Γιατί μας γράφει για αυτό το βιβλίο;

Και απαντώ στα ερωτήματά σας. Κάπου θέλω να καταλήξω: ο συγγραφέας αυτός είναι πρωτότυπος, γιατί για το promotion (τη προώθηση ντε) του βιβλίου του δεν ξόδεψε λεφτά για αφίσες και τα συναφή, αλλά δημιούργησε ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό παιχνίδι στον υπολογιστή, και πιο συγκεκριμένα στο διαδύκτιο. Σήμερα δημιούργησα το κράτος μου. Μπορείτε να διαβάσετε για αυτό εδώ. http://www.nationstates.net/anacron

Θα μου άρεσε πολύ οι φίλοι μου να ασχολούνταν και αυτοί με το παιχνίδι. Όσοι θέλουν, δημιούργησα τη δική μας ήπειρο, και ευελπιστώ πως θα έρθετε και εσείς εκεί. Ο κωδικός για να μπείτε στην Atopia είναι bariemai πάω να αποφασίσω αν οι εκλογές είναι υποχρεωτικές η όχι στη χώρα μου! Όσοι θυμούνται τα Crims, Loc, Darkthrorne και τα συναφή, να ετοιμαστούν για νέα πώρωση, τελείως διαφορετική με την παλιά...

Δεν έχει όλος ο κόσμος το ίδιο χιούμορ...

Ξέρετε αν ο Θεός υπάρχει, είχε το πιο υπέροχο χιούμορ ever… Δημιούργησε τα δύο φύλα! Θα μου πείτε και η ζωή από μόνη της είναι συγκλονιστικά αστεία σαν ιδέα μέσο της ματαιότητας της. Δεν διαφωνώ. Αλλά πραγματικά, κάτι απίστευτα αστείο ήδη έγινε ακόμα πιο αστείο την αβέβαιη στιγμή στην ιστορία της εξέλιξης, όταν από εκεί που η αναπαραγωγή γινόταν από ένα κοινό φύλο, μεταπήδηξε σε δύο φύλα.

Θα μου πείτε ξεχνάς ένα σωρό άλλα αστεία... από μονοκύτταροι οργανισμοί στο ισχύς εν τη ενώση, τις αποικίες βακτηριδίων. Από τις αποικίες στην εξειδίκευση. Από την εξειδίκευση, στην ανάγκη δεύτερου για την αναπαραγωγή έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η βιοποικιλότητα. Από εκεί στα δύο φύλα. Ναι.

Το ζήτημα είναι η σεξουαλικότητα.

Ήμαστε έμβιοι οργανισμοί. Τι είναι έμβιοι οργανισμοί. Μακάρι να ορίζονταν εύκολα. Ένα όμως κοινό στοιχείο όλων των έμβιων οργανισμών είναι η αναπαραγωγή. Από απλή μάζα, ένα συσσωρευμένο συνονθύλευμα ενέργειας στον μικρόκορμο, να περνάμε σε αναπαραγωγή ομοιότυπων μορφών συσσώρευσης ενέργειας. Και αργότερα στην συνειδητοποίηση ότι δεν ήμαστε παρά ενέργεια που κινείται. Όλα αυτά δεν είναι παρά τρόποι λειτουργίας μιας μηχανής. Πολύ προηγμένης. Σε σημείο συνείδησης της φύσης της ως μηχανής και συνειδητοποίησης των νόμων στους οποίους υπάγεται. Και όλο αυτό με σκοπό να λειτουργεί καλύτερα.

Το ζήτημα είναι ότι όταν δημιουργείτε μια μηχανή με κάποιον σκοπό, το εκπληρώνει και αυτό είναι. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει τον σκοπό της. Όμως τι συμβαίνει όταν αυτή η μηχανή έχει γίνει υπέρμετρα πολύπλοκη, σε σημείο να αναρωτιέται για τον σκοπό της και η γνώση του σκοπού της να είναι καίρια για την σωστή συνέχιση της λειτουργίας της; Όταν θεωρεί ότι πρέπει να έχει κάποιον υπέρτατο σκοπό, και όχι κάτι τόσο ποταπό όσο η απλή αναπαραγωγή γιατί έτυχε το πρώτο κύτταρο που δημιουργήθηκε τυχαία είχε –τυχαία ξανά- αυτήν την εντολή σαν κινητήρια παράμετρο; Όταν πιστεύει ότι είναι ανώτερος όταν καταλαβαίνει πως λειτουργεί αλλά όχι το γιατί; Τι συμβαίνει τότε;

Μάλλον τότε ο συγγραφέας πάει για να δει τον Jack. Καιρό έχουν να τα π(ι)ουν... είστε όλοι προσκαλεσμένοι...

(ξέρω... από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα... δε πειράζει... Και αυτό έχει πλάκα. Αν όχι τώρα, όταν θα τα έχω π(ι)ει με τον Jack, σίγουρα...)

Polyfimos

Είχα πει ότι δεν θα ξαναβάλω ποίησή μου στο blog, ειδικά αν είναι μέτρια. Αλλά είναι αφιερωμένη, οπότε, δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν δύο μάτια που κοιτιούνται...

Σε έναν κόσμο με πολλούς βουλγαροκτώνους,
Σε μια σύγχρονη εποχή,
Τους τυφλούς να οδηγεί,
Μονάχο έχει μείνει ένα μονόφθαλμο παιδί.

Σε έναν κόσμο όλο πόνους,
Με χαμένο το γιατί,
Όλοι μείνανε τυφλοί,
Τι δύναμη να έχει ένα μονόφθαλμο παιδί;

Και τα χρόνια περνάνε,
Όπως πάντοτε στην γη.
Και εύκολα κανείς πεθαίνει,
Σα μπροστά του δε θωρεί.

Και τα χρόνια σαν περάσαν,
Λίγοι μείναν οι τυφλοί,
Μα τα χρόνια του εφτάσαν,
Το παιδί για ν’ αντρωθεί.

Και οι τυφλοί στα χρόνια τους ξεχάσαν,
Το φως να βλέπεις τι θα πει.
Και μονάχος ο μονόφθαλμος,
Να φωτίσει δεν μπορεί.

Και αλλού τους μονόφθαλμους σκοτώνουν,
Γιατί πονάει η μνήμη η λαμπρή,
Και αλλού τους μονόφθαλμους θεώνουν,
Γιατί το προστάζουνε αυτοί.

Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.
Και το αγόρι μέσα του θρηνεί.
Με δυο μάτια δεν θα δει.
Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.

Και το πνίγει η ντροπή.
Αυτό μπορεί να δει...
Δεν μπορούνε οι τυφλοί.
Και το αγόρι περπατεί.

Άλλο μονόφθαλμο να βρει.
Ίσως ο κόσμος να σωθεί...
Ένα ζευγάρι μάτια ίσως δει...

Cedric Klapisch

Θα μου πείτε ποιος είναι αυτός. Και με το δίκιο σας. Πριν προχωρήσω παρακάτω, ναι, βλέπω ερωτικές κομεντί. Όχι δεν νιώθω ότι κάτι τέτοιο με μειώνει ως αρσενικό. Έλεος. Και συγνώμη για όσους δεν θα ρωτάγανε αυτήν την ερώτηση με όσα διαβάσουν παρακάτω.

Cedric Klapisch. Πρόκειται για έναν γάλλο σκηνοθέτη. Έχει σκηνοθετήσει δύο από τις αγαπημένες μου ερωτικές κομεντί, ας τις πούμε, και μια από τις πιο όμορφες ταινίες σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια. Σήμερα θα ασχοληθούμε τις δύο πρώτες: L’ auberge espagniole, και την Les poupes Russes. Δεν τις έχω πετύχει σε ελληνικό video-club αλλά έχουν και αγγλικούς υπότιτλους οι συγκεκριμένες δύο ταινίες. Ακολουθεί σύντομη περιγραφή της υπόθεσης των δύο αυτών ταινιών.

Α) L’ auberge espagniole: ένας νεαρός –Xavier το όνομά του, φεύγει από την Γαλλία για την Ισπανία. Ο λόγος; Εράσμους. Μεταπτυχιακό στην ισπανική οικονομία. Ένας φίλος του πατέρα του θα του βρει δουλειά αν κάνει αυτό το μεταπτυχιακό. Δεν έχει βγει ποτέ από την χώρα, δεν έχει μείνει ποτέ μόνος. Αποχωρίζεται την κοπέλα του (από τους πρώτους ρόλους της Audrey Tautou, ναι αυτής από το Amelie) κάνει και την καρδιά του πέτρα και μπαίνει σε ένα ατελείωτο μπάχαλο. Γι λίγο καιρό τον φιλοξενούν κάποιοι γάλλοι νιόπαντροι που συνάντησε στην πτήση για Ισπανία. Πρέπει όμως να βρει κάπου να μείνει. Και εκεί βρίσκει ένα σπίτι, με άλλους 6 συγκατοίκους από όλη την Ευρώπη. Από εκεί και πέρα η ταινία ασχολείται με ευριματικότατους τρόπους με το μπάχαλο που είναι η ζωή σε ένα τέτοιο σπίτι, και το άλλο μπάχαλο που είναι η ερωτική ζωή του Xavier.

Β) Les poupes Russes: Η ταινία αρχίζει εκεί που σταμάτησε η άλλη ταινία. Μόνο σχεδόν μια δεκαετία μετά. Δεν μπορώ να πω και πολλά χωρίς να αποκαλύψω πράγματα, αλλά βλέπουμε τι έγιναν βασικοί χαρακτήρες και ανακαλύπτουμε πτυχές που κρύβει ο καθένας μας όταν πρόκειται για τον έρωτα.

Γιατί έγραψα όλο αυτό το κατεβατό; Για να αναφέρω μια ατάκα από την ταινία.

Οι σχέσεις μας είναι σαν ρώσικες κούκλες. Θέλουμε την μια στο κέντρο, και αναρωτιόμαστε πια να είναι. Αλλά δεν μπορείς να φτάσεις στο κέντρο αν δεν περάσεις από όλες τις άλλες. Και όπως και στις ρώσικες κούκλες, στο κέντρο στην τελευταία ελπίζεις πως όσες άφησες πίσω σου αξίζαν να μείνουν πίσω και σου αξίζει να βρεις την τελευταία.

Ξέρω πως δεν με διαβάζει και πολύς κόσμος, ξέρω ότι στα γαλλικά ακούγεται καλύτερο, ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως. Αλλά να πω την αλήθεια για μια φορά δεν με απασχολεί. Το διαβάσατε. Δεν σας άρεσε; Δεν πειράζει, γιατί πραγματικά μερικές φορές πρέπει να δεις για να καταλάβεις. Όσο απίθανο και να είναι ένα χαρούμενο τέλος, όσο ωραίο να είναι η ταινία να κλείνει με χαρούμενο τέλος, εκεί που τα φτιάχνουν δυο χαρακτήρες από την ταινία, η ταινία έδειξε πως τελειώνουν συνήθως οι σχέσεις. Έδειξε ότι οι σχέσεις, ο έρωτας και τα συναφή δεν τελειώνουν εκεί που μας δείχνουν στις ταινίες. Είναι κάτι το οδυνηρό αλλά όμορφο, κάτι που ότι και να κάνουμε μας απασχολεί.

Orwell

Ο George Orwell είναι σίγουρα ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς, και πιθανότατα η πρώτη πηγή έμπνευσής μου –όχι η μούσα μου ;Ρ, η μούσα μου ήταν μια κοπέλα στο λύκειο, για αυτήν, για να την εντυπωσιάσω έγραφα. Και για να εκφράσω αυτά που νιώθω βεβαίως, αλλά κυρίως γιατί ήθελα να με προσέξει.- πιθανότατα η έμπνευσή μου για τα πρώτα μου ποιήματα. Από τότε λίγο Καρυωτάκη, λίγο από εδώ λίγο από εκεί, λίγο από την ιδιότροπη ζωή μου, έχω ένα άλλο ύφος γραφής. Όμως δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να θαυμάζω τον άνθρωπο που μας έδωσε τόσες –άσχημες μεν ρεαλιστικές μέσα στην υπερβολή τους δε- βαθιές παρατηρήσεις στην ανθρώπινη φύση.

«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά τα γουρούνια είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα ζώα.» Από τις αγαπημένες ατάκες του Orwell από μεριάς του πατέρα μου. (Φάρμα των ζώων)

«Doublethinking is essential for the survival of any society.»

«The only thing we truly own is whatever grey mass we have in our cranial area.»

Από το 1984.

Παραθέτω εδώ το ποίημα που μου ενέπνευσε ο κύριος αυτός. Αφιερωμένο στην Μ.

Κάμερα

Όλος ο κόσμος είναι πλέον μια οικογένεια
και φιλμάρετε και διοικείται από πολλούς.
Ελέγχεται μονίμως κι ας μην έχει φωτογένεια
και έχει άπειρους και ανείπωτους εχθρούς.

Τι ωραία να ‘χεις ρόλους που να αλλάζεις
ανάλογα με ποιοι νομίζεις πως σε κοιτούν.
Και της προσωπικότητάς σου την ουσία πια να χάνεις
αρκεί οι γύρω σου βαθιά να σ’ “αγαπούν’’.

Και ένα βράδυ που μονάχος σου νομίζεις ότι είσαι,
απελπισία σε πιάνει, πανικός.
Αυτό, όμως, ουδέποτε συμβαίνει
γιατί υπάρχει πάντα ο Μεγάλος Αδερφός

Τα λόγια που’πε κάποτε ο συγγραφέας
περί τα χίλια τόσα κυβικά εκατοστά
λιβάδια ακαθόριστης ανάσας τελευταίας
καμένα είναι πλέον και αυτά.

Γιατί η κάμερα εκτός από τον κόσμο να φιλμάρει,
προβάλει ιδέες ύπουλα κρυφά^.
και ο κόσμος τέτοια τροπή έχει πάρει
που θέατρο δεν θα υπάρξει πια.

Γνωρίζω ότι φαίνεται πολύ κάπως να χρησιμοποιώ κάτι τέτοιο για post απλά ήθελα να δηλώσω δύο τρία ευχαριστώ σε κάποια άτομα, και -όπως είδατε- το έκανα. Μη βαράτε, δεν θα ανεβάσω άλλα ποιήματα

Get out.

Γράφεις. Γιατί γράφεις; Επειδή είσαι μοναχός σου. Δεν έχεις που να επικοινωνήσεις και έχεις κλειστεί στο σπίτι σου, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή που σου καταστρέφει τα μάτια, με μία σύνδεση που σου επιβάλει να καταστρέφεις τα μάτια σου. Θέλεις τόσο μια παρέα, δύο ανθρώπους τρεις, να σου δείξουν ότι σε αγαπάνε. Αντί αυτού, κάθεσαι μπροστά στην οθόνη και στέλνεις κωδικοποιημένο με χτυπήματα του πληκτρολογίου ένα μήνυμα. Υπάρχω. Σε πνίγει μια ανάγκη να το ξέρει ο κόσμος, μα προσποιείσαι πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Σε πνίγει η ανάγκη όπως πνίγει και χιλιάδες άτομα. Και αντί να δεις ότι τόσα άτομα φωνάζουν το ίδιο πράγμα μένεις μπροστά στον υπολογιστή. Κλείσ' το το μηχάνημα. Πάρε τηλέφωνο εκείνο το άτομο που ξέρεις ότι θέλει την παρέα σου αλλά εσύ το αποφεύγεις και ακόμα δεν έχεις βρει τον λόγο που το κάνεις. Σήκω και βγες. Δεν έχεις ανάγκη από σχόλια αγνώστων. Βγες από το καβούκι σου. Μην σχολιάσεις σε blogs. Απέκτησε ξανά ζωή όπως την θέλεις. Είσαι μερικά κουμπιά μακριά μόνο...

Αλλιλεγγύη στους Τσετσένους αυτονομιστές βατράχους!

Πριν περάσω στην παράκρουση, την απόλυτη παράκρουση, οφείλω να ευχαριστήσω την Θεσσαλονίκη. Γιατί εκεί μεγάλωσε ένα φίλος ενός γνωστού που είχε γράψει και τον παραπάνω τίτλο στο ίντερνετ, σε μια καμένη ιστιοσελλίδα. Λογική επί και εκτός. Παράλογο εντός εκτός και εναλλάξ:

Γνωρίζω πως αν τα παπούτσια δεν είναι δεμένα ‘όταν κάνουμε τα ψώνια μας, θα φύγουν και δε θα τα βρούμε στο δέντρο όπου θα έπρεπε να τα έχουμε δέσει. Ξέρω ότι το δελφίνι κάπου πάει. Και θα το γράψω. Χα! Όμως όχι ακόμα. Γιατί ακόμα είμαι οκνηρός. Ο κνηρος. Χαχαχαχ. Ποιος είναι ο κνηρός; Κνηρέ θέλεις μια μπύρα; Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι οι μύγες και τα κουνούπια ζουν. Είναι εκεί έξω. Μαζί με την άλλη θεία. Στην έρημο. Μας κοιτάνε με τα τεραστία αδηφάγα μάτια τους. Δεν θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε. Γιατί; Χα. Οι Ρώσοι είναι στην συνομωσία των κουνουπιών. Δεν το είπε ο Λιακό, αλλά το ξέρω. Η φρουρά της μέρας το αποδεικνύει. Αν δεν ήταν της ημέρας τότε τι; Ναι... Το Ξέρουν. Και μόνο μία ΜΙΑ δύναμη στον κόσμο μπορεί να το αποτρέψει. Και πολεμάει εδώ και χρόνια μια αέναη μάχη. Οι Τσετσένοι αυτονομιστές Βάτραχοι. Πολύ καιρό πριν ο άνθρωπος κατακτήσει τον κόσμο, δημιουργήθηκε το σύμπαν. Σαν μια σαμπάνια. Και δύο πλευρές και οι δύο μάχονταν, ναι και οι δύο. Τα Βατράχια, και οι δυνάμεις των ιπταμένων κουνουπόμυγων. Ο κόσμος ήταν κολασμένος. Μάχες τεράστιες δίνονταν πριν το πρόγευμα που παρεμπιπτόντως ήταν ένα πεντανόστιμο σουφλέ παστίτσιου. Δεν υπήρχαν νίντζα ακόμα. Αλλά ο κόσμος υπέφερε. Και τα κουνουπόμυγα, αυτή η αρχαία ράτσα αποφάσισε να επιτεθεί με δύναμη ενάντια στα βατράχια, για να καθοριστεί μια και καλή η έκβαση αυτής της μάχης. Το σχέδιό τους ήταν πανούργο ραδιενεργό και πράσινο. Και τότε έριξαν τον κλήρο και πέθανε και η τελευταία σκέψη που πέρασε από το κεφάλι του ήταν χαζή. Και έτσι μετά από μάχη τα βατράχια έσπασαν τα κουνουπόμυγα σε κουνούπια και μύγες. Και ο κόσμος ησύχασε και ξέχασε. Και έτσι περάσανε αιώνες και 4 κοουμπόιδες με τον αέρα να χαϊδεύει αλαφρά τα μακριά τους μύτες.

[Δεν παίζει να κατανοήσει κανείς αυτήν την ιστορία και την σημασία που έχει για εμένα. Ίσως γιατί δεν έχει καμία σημασία για εμένα. Και δεν με ρωτάτε αν πονώ και αν έχω τσιγάρα. Και ας μην καπνίζω. Απάνθρωποι.]

Seeking for happiness…

Aναρωτιέται κανείς ποτέ τι χρειάζεται, τι θα χρειαζόταν για να ζήσει ωραία; Ναι πολλοί το έχουν αναρωτηθεί. Από φιλόσοφοι και managers, μέχρι και την κυρά Κούλα που τόσο υπεροπτικά την αναφέρω. Πάντα θα βάζουμε έναν στόχο και αυτός θα είναι ο οδηγός μας στο να επιβιώσουμε, δίνοντας μας κουράγιο μέσα από αυτήν την ηλίθια ελπίδα που κουβαλάμε ότι όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Ελπίζουμε πως αύριο, θα ανακαλυφτεί η γιατρειά, θα πονάμε λιγότερο. Πως η κοπέλα θα σταματήσει να αγνοεί την ύπαρξή μας, πως θα κάνουμε κάτι άλλο από την μαλακία. Ελπίζουμε πως αύριο θα στρωθούμε στο διάβασμα, θα περάσουμε το πτυχίο και ότι θα βρούμε δουλειά. Ότι το παιδί μας θα σταματήσει να μας μισεί, και θα έρθει να μας πει πόσο καλοί γονείς ήμαστε και πόσο μας αγαπάει. Και έτσι επιβιώνουμε. Με στόχους και όνειρα και ελπίδα. Και κάθε φορά που ένας στόχος επιτυγχάνεται, τον συνηθίζουμε και μας φαίνεται κενός, κούφιος, άνευ νοήματος. Και βάζουμε άλλο στόχο, άπληστα πλάσματα, και δεν απολαμβάνουμε την ζωή παρά κουτρουβαλάμε σιγά σιγά από ανούσια ανάγκη σε ανούσια ανάγκη, με μόνη παύση στις επιτεύξεις των στόχων μας. Φαίνεται σαν η ευτυχία να μην είναι παρά μια ακολουθία στιγμών που χωρίζουν διαστήματα δυστυχίας. Όμως ισχύει αυτό; Γιατί τοποθετούμε ένα τέτοιο βάρος στις πλάτες μας; Δεν θα μπορούσαμε να ήμαστε απλά χαρούμενοι; Ή μήπως μόνο λίγοι συμμερίζονται αυτό που γενικεύω, και η δυστυχία και η κενότητα δεν αποτελεί παρά το τίμημα της νόησης; Παρ’ όλα αυτά καταφέρνω να βρίσκω στιγμές γαληνής και ευτυχίας, στιγμές χαλάρωσης πιο συχνά από παλιά. Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο στόχος μου τώρα και τον αναζητώ. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο στόχος μου είναι να βρω έναν στόχο που να αξίζει. Ψεύδομαι. Ψάχνω και για άλλα πράγματα, κοπέλα, αναγνώριση και ικανοποίηση του εγώ μου, ένα φάρμακο κατά της ανοίας. Όμως όλα αυτά ωχριούν σε σύγκριση.

Καθυστερημένο και άσχετο. ‘Όλοι με θεωρούν γκρινιάρη που αν και μεταλοροκάς κατά βάθος, δεν διατυμπανίζω την χαρά μου που ένα μέταλ συγκρότημα κέρδισε την Ευρωόραση. Δεν είδα την ευρωόραση. Δεν με απασχολεί. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Δεν θα ξοδέψω τα λεφτά μου σε μηνύματα και τον χρόνο μου σε αποβλάκωση. Δεν πρόκειται για επανάσταση το γεγονός που ένα μέταλ συγκρότημα κέρδισε την ευρωόραση. Πρόκειται για υποδούλωση ακόμα παραπάνω κόσμου σε αυτόν το θεσμό. Οι μεταλάδες τόσα χρόνια τον σνομπάρανε. Φέτος ακόμα παραπάνω άτομα είδαν ευρωόραση. Εγώ ήμουν έξω και έπαιζα ένα session με κάτι φίλους.

Bonus συλλογισμός: Γιατί όταν βρίσκεις άτομα που καλύπτουν αυτά που νοερά έχεις θέσει ως προαπαιτήσεις, μετά όλα πάνε κατά διαόλου;

Επιλογές:

Α)δ.γνωρίζω/δ.απαντώ

Β)πράσινο

Γ)γιατί άντε μετά να βάλεις ένα άλλο στόχο... κάνε τα στραβά μάτια, κάνε και δυο αυγά μάτια, χάσε την ευκαιρία και μετά κρατάς τον ίδιο στόχο. Φοβητσιάρη.

Δ)απάντησε δ ο Α, οπότε εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω...

Ε)δεν είναι δυνατόν αν πληρεί τις απαιτήσεις σου, να σου αρέσει, να της αρέσεις, να είναι λειτουργική και να τα φτιάξετε. Μην ήμαστε και πλεονέκτες! Ένα απ’ όλα θα πρέπει να εξαλειφθεί.

Επιπλέον ναι η ορθογράφος μου έχει χαθεί. Και ναι μου αρέσει και εμένα να με σχολιάζουν. Ακόμα και αρνητικά. Σημαίνει ότι ασχολείται κάποιος μαζί μου. Over and out. 'Η στα ελληνικά επί και εκτώς.