Γράφεις. Γιατί γράφεις; Επειδή είσαι μοναχός σου. Δεν έχεις που να επικοινωνήσεις και έχεις κλειστεί στο σπίτι σου, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή που σου καταστρέφει τα μάτια, με μία σύνδεση που σου επιβάλει να καταστρέφεις τα μάτια σου. Θέλεις τόσο μια παρέα, δύο ανθρώπους τρεις, να σου δείξουν ότι σε αγαπάνε. Αντί αυτού, κάθεσαι μπροστά στην οθόνη και στέλνεις κωδικοποιημένο με χτυπήματα του πληκτρολογίου ένα μήνυμα. Υπάρχω. Σε πνίγει μια ανάγκη να το ξέρει ο κόσμος, μα προσποιείσαι πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Σε πνίγει η ανάγκη όπως πνίγει και χιλιάδες άτομα. Και αντί να δεις ότι τόσα άτομα φωνάζουν το ίδιο πράγμα μένεις μπροστά στον υπολογιστή. Κλείσ' το το μηχάνημα. Πάρε τηλέφωνο εκείνο το άτομο που ξέρεις ότι θέλει την παρέα σου αλλά εσύ το αποφεύγεις και ακόμα δεν έχεις βρει τον λόγο που το κάνεις. Σήκω και βγες. Δεν έχεις ανάγκη από σχόλια αγνώστων. Βγες από το καβούκι σου. Μην σχολιάσεις σε blogs. Απέκτησε ξανά ζωή όπως την θέλεις. Είσαι μερικά κουμπιά μακριά μόνο...
2 comments:
Ξέρεις.. συνήθως δεν δείχνουμε συχνά όσα μας νοιάζουν περισσότερο.
Οι λόγοι άγνωστοι. Στη δική μου περίπτωση φταίει το "ο,τι να 'ναι" που κατοικοεδρεύει στο κεφάλι μου και οι κρίσεις μελαγχολίας που με πιάνουν κατά καιρούς. Τι σου λεω τώρα, ε?
Τέσπα. το θέμα μου είναι άλλο..
Είτε χανόμαστε (βασικά χάνομαι most of the times) στον πλανήτη Μίλκο, είτε μιλάμε συνδεδεμένοι στο Μάτριξ, είτε βγαίνουμε από τα καβούκια μας και προκαλούμε λάγνους παππούδες στα αλσάκια του Θησείου, εγώ χαίρομαι που υπάρχεις και σ' αγαπάω όσο λίγα άτομα έχω γνωρίσει.
giati prepei na iparxei enas logos? apla pes to. it's simple:)
Post a Comment