Κάποιες φορές δεν είσαι εσύ που ελέγχεις τον εαυτό σου.
Αντιδράς με τους αυτοματισμούς που έχεις μέσα σου.
Και όταν δεν ελέγχεις συνειδητά τον εαυτό σου,
μπορεί να βρεθείς σε καταστάσεις που το υποσυνείδητο δε γνωρίζει πως να αντιδράσει. Πανικοβάλλεται, και πριν προλάβεις να ξαναπάρεις τον έλεγχο, που τόσο καιρό έχεις χάσει, έχεις κάνει κάτι το οποίο δε περίμενες ότι μπορούσες να είχες κάνει ποτέ.
Και περνάει ο καιρός, αλλά δε σβήνει τα ίχνη των πράξεων σου από το μυαλό σου, ή από το μυαλό των άλλων. Οι αντιδράσεις δυστυχίας τείνουν να είναι αλυσιδωτές. Δύσκολα μπορείς να τους βάλεις φρένο. Κοιτάς να δεις ποιος είσαι, και δε ξέρεις πλέον. Κοιτάς να δεις τις πράξεις σου, και δεν αναγνωρίζεις το άτομο εκείνο. Πώς έγινα έτσι; Γιατί άφησα τον εαυτό μου να γίνει έτσι;
Αλλά οι πράξεις δεν αλλάζουν.
Ήμαστε υπεύθυνοι των πράξεών μας, δυστυχώς. Ακόμα και όταν δράμε με τρόπο ο οποίος δεν συμπίπτει με την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο, διαλέξαμε να αφήσουμε το υποσυνείδητό μας ελεύθερο, και αβοήθητο. Το διαλέξαμε και το υποσυνείδητο έδρασε σπαστικά. Δυστυχώς, όταν κάποιος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, πρέπει να υποστεί τις συνέπειές τους. Άμα δε σου αρέσανε οι πράξεις σου, παλεύεις για να αλλάξεις, και δέχεσαι ότι συνέπειες είναι δίκαιες και μπορείς να αντέξεις. Και προπάντων: ελέγχεις τον εαυτό σου.
Tuesday, August 30, 2011
Saturday, August 27, 2011
I ain't a good guy; or some shitload of negativity.
That was the real revelation of 2011 for me. I flirted with violence, with nagging, almost with e-stalking. If you had asked me before this year, I would have said I am blameless. Well I would have admitted to some egoism, but after some introspection I am way more flawed than that. I am a petty man, (not to be confused with a pretty woman) avid of recognition, full of neediness and complexes. Even as I supposedly am unveiling my flaws publicly, I am satisfying my craving for attention, and getting a feeling of redemption out this almost empty act.
But redemption does not come easily. And I am not quite sure if I am seeking redemption any more. I know I have been seeking drama, since my youngest age, and to be even more specific melodrama. So I have a happy life here, but still manage to fuck up my mood in order to satisfy a strange cycle of repression and release of endorphins. And I drag people around me into it. And worst of all? I think I have found ways to subconsciously justify these acts. So yeah, I ain't the knight in shiny armour I have been conditioned to want to be by countless child stories, books, and movies. So what? I down beer and tequila and I care not.
My family is 3 persons wide. My friends can be counted on the fingers of two hands, my acquaintances in the hundreds. My country is in deep shite, and I am really thinking of abandoning it. So what? My thesis, which is actually in procrastination, is paid for by the French fraking military. Yeah. Ask me what I will be doing in a year's time, and I have no god-damn idea. And yes, still Atheist. Still not feeling satisfied by life. For all I know in two years I will be paid by petrolium banks to calculate the rate by which we can kill baby seals or other crappy hellish morale-less job. Not the life I thought I had been promised during my childhood. Plus, fun thing, we are alone in life. Well, my friend gin, I grin and envy your luck: you will not be alone for long, you will get to meet beer and tequila in my fucking disturbed stomach.
Fun fact. I lied. I am completely sober. And this fact was not really fun. As I said, melodrama queen. And I do not really feel bad about all these crapload of negativity I just posted out there. I am flawed, so what? I got redeeming qualities. I'm a very interesting guy to be. Knights were boring characters anyway.
But redemption does not come easily. And I am not quite sure if I am seeking redemption any more. I know I have been seeking drama, since my youngest age, and to be even more specific melodrama. So I have a happy life here, but still manage to fuck up my mood in order to satisfy a strange cycle of repression and release of endorphins. And I drag people around me into it. And worst of all? I think I have found ways to subconsciously justify these acts. So yeah, I ain't the knight in shiny armour I have been conditioned to want to be by countless child stories, books, and movies. So what? I down beer and tequila and I care not.
My family is 3 persons wide. My friends can be counted on the fingers of two hands, my acquaintances in the hundreds. My country is in deep shite, and I am really thinking of abandoning it. So what? My thesis, which is actually in procrastination, is paid for by the French fraking military. Yeah. Ask me what I will be doing in a year's time, and I have no god-damn idea. And yes, still Atheist. Still not feeling satisfied by life. For all I know in two years I will be paid by petrolium banks to calculate the rate by which we can kill baby seals or other crappy hellish morale-less job. Not the life I thought I had been promised during my childhood. Plus, fun thing, we are alone in life. Well, my friend gin, I grin and envy your luck: you will not be alone for long, you will get to meet beer and tequila in my fucking disturbed stomach.
Fun fact. I lied. I am completely sober. And this fact was not really fun. As I said, melodrama queen. And I do not really feel bad about all these crapload of negativity I just posted out there. I am flawed, so what? I got redeeming qualities. I'm a very interesting guy to be. Knights were boring characters anyway.
Friday, August 26, 2011
Ο Rondon Gamsey και οι Σαρδέλες της Οργής.
Μια διαδραστική περιπέτεια, για από ένα έως διακόσια εβδομήντα τρία καί ένα τέταρτο άτομα, από τον Omie Jaliver. Χρόνος προετοιμασίας: κυμαινόμενος.
Υλικά:
Ένας αναγνώστης/ αναγνώστρια, κατά προτίμηση φρέσκος/ φρέσκια, με ικανότητες ανάγνωσης και αρίθμησης,
Το παρόν ανάγνωσμα.
Παράγραφος 1: Εισαγωγή στην ανδρίλα.
Ο Rondon Gamsey, μάγειρας γνωστός για την τεστοστερόνη του, την αθυροστομία του, τα εστιατόριά του και το ρητό «άμα δεν έχεις αβοκάντο είσαι αδερφή», δεν ήταν κάποιος που φοβόταν να πει αυτό που σκεφτόταν. Σε ένα εστιατόριο, ενώ έτρωγε, σκέφτηκε «θα ήθελα να είχα στήθος». Το είπε και αμέσως του φέρανε στήθος στρουθροκάμηλου μαριναρισμένο σε χταποδόζουμο και ψιλοκομμένο αβοκάντο (ο σεφ ήξερε ότι αν δεν έβαζε αβοκάντο, ο Rondon θα τον έβγαζε αδερφή). Δυστυχώς ξεχάσανε να ψήσουνε το στήθος στρουθοκαμήλου.
Αν επιθυμείτε να διαβάσετε την αντίδραση του Rondon στο ωμό στήθος (στρουθοκαμήλου) πηγαίνετε στην παράγραφο 5: βρισίδι.
Αν επιθυμείτε να διαβάσετε το τι γίνεται έπειτα πηγαίνετε στην παράγραφο 2: η δοκιμασία της σαρδέλας.
Saturday, August 20, 2011
Λέξεις.
Οι λέξεις έχουν δύναμη. Χωρίς τις λέξεις θα ήμασταν μερικώς απομονωμένοι, ο ένας από τον άλλο. Γιατί, αν και η πραγματική επικοινωνία μπορεί να εκφραστεί και αλλιώς - με μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χάδι- η καθημερινότητά μας εξαρτάται από συμφωνημένους κώδικες. Και, κατά βάθος, τι άλλο είναι οι λέξεις πέρα από κώδικες;
Εκφράζουν κάτι το οποίο έχουμε προσυμφωνήσει. Συνήθως δεν έχουμε συμμετάσχει ενεργά σε αυτήν τη συμφωνία, γιατί 99% των λέξεων μας προέρχονται και μας ενώνουν με τις προηγούμενες γενιές ανθρώπων. Οι αντιστοιχίες που έχουν οι λέξεις με πράγματα και έννοιες αλλάζουν με τον καιρό, και πολύ συχνά λέξεις χάνονται, αλλάζουν, ή εξελίσσονται. Σχεδόν σαν ζωντανά είδη.
Τρία πράγματα που ανέφερα για τις λέξεις στις προηγούμενες παραγράφους, θα με απασχολήσουν σε αυτό το κείμενο: οι λέξεις ως αντιπρόσωποι πραγμάτων, οι λέξεις ως άγκυρες των εννοιών, και οι λέξεις ως ζωντανοί οργανισμοί.
Οι λέξεις αρχίσανε κάποια στιγμή για να ενημερώνουμε την φυλή μας πιο γρήγορα για ζητήματα επιβίωσης. Ήταν απλές. Φαγητό. Εκεί. Προσοχή. Πέτρα. Φωτιά. Ήδη από τότε, οι λέξεις όμως είχαν να κάνουν και με υπαρκτά, αισθητά πράγματα, αλλά και με αφηρημένες έννοιες.
Ως αντιστοιχίες σε απτά ή αισθητά πράγματα, οι λέξεις, δεν είναι παρά ταμπέλες Ιδεατών πραγμάτων, που επιτρέπουν πιο γρήγορη ταξινόμηση και επεξεργασία καταστάσεων. Άμα πούμε ¨το μαύρο άλογο μέσα στο κάμπο¨ παίρνουμε κάποια προσυμφωνημένα χαρακτηριστικά που έχουμε παρατηρήσει ότι έχουν τα άλογα, συν κάποιες επιπλέον προσδιοριστικές διαφορές που έχει το συγκεκριμένο άλογο, και αντιστοιχούμε τον ζωντανό αυτό οργανισμό με αυτές τις λέξεις. Ως λειτουργικότητα για άμεση επικοινωνία σχετικά με υλικά πράγματα είναι χρήσιμες. Δυστυχώς έχουμε όμως, ως είδος, αποφασίσει να ξεχνάμε ότι η ταξινόμηση είναι το παραμέρισμα της μοναδικότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ως λέξη, δε μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητα, τα χρώματα, τα συναισθήματα, που μπορεί να προκαλέσει το βασίλεμα του ηλίου καθώς φωτίζει τα σύννεφα και διαγράφει τα περιγράμματα των ανάγλυφων υψωμάτων του ορίζοντα.
Η απλοποίηση της ταξινόμησης γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο θέμα όταν οι λέξεις περιγράφουν έννοιες, πράγματα που υπάρχουν στο μυαλό μας και μόνο.
Κίνδυνος! Τι είναι ο κίνδυνος για εμένα, τι είναι ο κίνδυνος για εσένα;
Έρωτας; Αγάπη; Ευτυχία; Ελευθερία; Παλλόμενος αέρας, για τον οποίο η ανθρωπότητα παλεύει, ζει και μαραζώνει.
Κι όμως αυτός ο παλλόμενος αέρας, έχει μια έννοια προσωπική για τον καθένα. Είναι δύσκολο να βρεις δύο άτομα που να μπορούνε να χαρακτηρίσουν την ελευθερία. Και καθώς οι έννοιες αυτές δεν έχουν υλική υπόσταση, χωρίς τις λέξεις, δε μπορούνε να υπάρξουν. Υπήρχε μια φυλή στην Αφρική που δεν είχε λέξεις για τους αριθμούς και ως εκ τούτου δε μπορούσαν να διδαχτούνε αριθμητική.
Άμα δε μας διδάσκανε τη λέξη έρωτας, θα ερωτευόμασταν; Η έννοια του γάμου και της σχέσης δεσμευμένη από τον έρωτα, εμφανίζεται στη λογοτεχνία στα τέλη του μεσαίωνα...
Και έτσι οι λέξεις παρασιτούν τον εγκέφαλό μας. Δημιουργούμε νέες λέξεις αναλόγως με τις ανάγκες μας, ξεχνάμε παλιές, αλλάζουμε την έννοια με την οποία συνδέονται. Οι λέξεις έχουν κύκλους ζωής πλέον. Εργαλεία νοητής φύσεως, αποκτήσανε πλέον την δική τους, πλήρως εξαρτημένη από εμάς ως σύνολο ανθρώπων και όχι ως άτομα, την δική τους ζωή.
Αλλά ο άνθρωπος ξεχνάει στις μέρες μας νομίζω, πως οι λέξεις είναι εργαλεία. Ο Jhon Keating στον "Κύκλο των χαμένων ποιητών" έλεγε, με περίσσεια ειλικρίνεια, στους μαθητές του, "ο λόγος που υπάρχουν τα ποιήματα είναι για να μας ανοίγουν τα πόδια τους οι γυναίκες". Οι λέξεις θα έλεγα πρέπει να μας υπηρετούν, και να μην μας μπερδεύουν και συγχέουν. Δε θεωρώ ότι πρέπει να απορρίψουμε τις λέξεις, είναι χρήσιμες, μας συνδέουν μεταξύ μας, αλλά πρέπει να μάθουμε να τις ελέγχουμε εμείς, σαν εργαλεία, αντί να μας ελέγχουν αυτές κάνοντας κύκλους μέσα στον εγκέφαλό μας, καταναλώνοντας τη Ζωή μας.
Εκφράζουν κάτι το οποίο έχουμε προσυμφωνήσει. Συνήθως δεν έχουμε συμμετάσχει ενεργά σε αυτήν τη συμφωνία, γιατί 99% των λέξεων μας προέρχονται και μας ενώνουν με τις προηγούμενες γενιές ανθρώπων. Οι αντιστοιχίες που έχουν οι λέξεις με πράγματα και έννοιες αλλάζουν με τον καιρό, και πολύ συχνά λέξεις χάνονται, αλλάζουν, ή εξελίσσονται. Σχεδόν σαν ζωντανά είδη.
Τρία πράγματα που ανέφερα για τις λέξεις στις προηγούμενες παραγράφους, θα με απασχολήσουν σε αυτό το κείμενο: οι λέξεις ως αντιπρόσωποι πραγμάτων, οι λέξεις ως άγκυρες των εννοιών, και οι λέξεις ως ζωντανοί οργανισμοί.
Οι λέξεις αρχίσανε κάποια στιγμή για να ενημερώνουμε την φυλή μας πιο γρήγορα για ζητήματα επιβίωσης. Ήταν απλές. Φαγητό. Εκεί. Προσοχή. Πέτρα. Φωτιά. Ήδη από τότε, οι λέξεις όμως είχαν να κάνουν και με υπαρκτά, αισθητά πράγματα, αλλά και με αφηρημένες έννοιες.
Ως αντιστοιχίες σε απτά ή αισθητά πράγματα, οι λέξεις, δεν είναι παρά ταμπέλες Ιδεατών πραγμάτων, που επιτρέπουν πιο γρήγορη ταξινόμηση και επεξεργασία καταστάσεων. Άμα πούμε ¨το μαύρο άλογο μέσα στο κάμπο¨ παίρνουμε κάποια προσυμφωνημένα χαρακτηριστικά που έχουμε παρατηρήσει ότι έχουν τα άλογα, συν κάποιες επιπλέον προσδιοριστικές διαφορές που έχει το συγκεκριμένο άλογο, και αντιστοιχούμε τον ζωντανό αυτό οργανισμό με αυτές τις λέξεις. Ως λειτουργικότητα για άμεση επικοινωνία σχετικά με υλικά πράγματα είναι χρήσιμες. Δυστυχώς έχουμε όμως, ως είδος, αποφασίσει να ξεχνάμε ότι η ταξινόμηση είναι το παραμέρισμα της μοναδικότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ως λέξη, δε μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητα, τα χρώματα, τα συναισθήματα, που μπορεί να προκαλέσει το βασίλεμα του ηλίου καθώς φωτίζει τα σύννεφα και διαγράφει τα περιγράμματα των ανάγλυφων υψωμάτων του ορίζοντα.
Η απλοποίηση της ταξινόμησης γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο θέμα όταν οι λέξεις περιγράφουν έννοιες, πράγματα που υπάρχουν στο μυαλό μας και μόνο.
Κίνδυνος! Τι είναι ο κίνδυνος για εμένα, τι είναι ο κίνδυνος για εσένα;
Έρωτας; Αγάπη; Ευτυχία; Ελευθερία; Παλλόμενος αέρας, για τον οποίο η ανθρωπότητα παλεύει, ζει και μαραζώνει.
Κι όμως αυτός ο παλλόμενος αέρας, έχει μια έννοια προσωπική για τον καθένα. Είναι δύσκολο να βρεις δύο άτομα που να μπορούνε να χαρακτηρίσουν την ελευθερία. Και καθώς οι έννοιες αυτές δεν έχουν υλική υπόσταση, χωρίς τις λέξεις, δε μπορούνε να υπάρξουν. Υπήρχε μια φυλή στην Αφρική που δεν είχε λέξεις για τους αριθμούς και ως εκ τούτου δε μπορούσαν να διδαχτούνε αριθμητική.
Άμα δε μας διδάσκανε τη λέξη έρωτας, θα ερωτευόμασταν; Η έννοια του γάμου και της σχέσης δεσμευμένη από τον έρωτα, εμφανίζεται στη λογοτεχνία στα τέλη του μεσαίωνα...
Και έτσι οι λέξεις παρασιτούν τον εγκέφαλό μας. Δημιουργούμε νέες λέξεις αναλόγως με τις ανάγκες μας, ξεχνάμε παλιές, αλλάζουμε την έννοια με την οποία συνδέονται. Οι λέξεις έχουν κύκλους ζωής πλέον. Εργαλεία νοητής φύσεως, αποκτήσανε πλέον την δική τους, πλήρως εξαρτημένη από εμάς ως σύνολο ανθρώπων και όχι ως άτομα, την δική τους ζωή.
Αλλά ο άνθρωπος ξεχνάει στις μέρες μας νομίζω, πως οι λέξεις είναι εργαλεία. Ο Jhon Keating στον "Κύκλο των χαμένων ποιητών" έλεγε, με περίσσεια ειλικρίνεια, στους μαθητές του, "ο λόγος που υπάρχουν τα ποιήματα είναι για να μας ανοίγουν τα πόδια τους οι γυναίκες". Οι λέξεις θα έλεγα πρέπει να μας υπηρετούν, και να μην μας μπερδεύουν και συγχέουν. Δε θεωρώ ότι πρέπει να απορρίψουμε τις λέξεις, είναι χρήσιμες, μας συνδέουν μεταξύ μας, αλλά πρέπει να μάθουμε να τις ελέγχουμε εμείς, σαν εργαλεία, αντί να μας ελέγχουν αυτές κάνοντας κύκλους μέσα στον εγκέφαλό μας, καταναλώνοντας τη Ζωή μας.
Monday, August 08, 2011
The bunny who lived in the future.
Some time ago, in the meadow, a bunny was born. It was grey, just like all its brothers and sisters were. It did not seem to be an unnatural bunny. Like all bunnies it had ears, a tail, liked vegetables, liked digging holes, hoping around, and eating vegetables. But what set it apart from the others was its stress.
"When are we going to eat?" it asked while they were hopping around.
"Whoumpch - when are we going to run?" it asked with its mouth still full with the food.
"When are we going to dig holes?" it asked while running.
One dawn, where it woke up again before the other bunnies, wondering when they would wake up. He went out and started calling out to them, "Wake up, wake up, we should go and run!".
The other bunnies were still enjoying their sleep, but the owl, that prowls the night had not yet fallen asleep, and swooped it in its claws in the air. For the first, and last, time the bunny could see the world below it. Yet it merely said:
"When will you eat me? I wonder how I will feel".
-Morale: Live in the present. Enjoy the present. You can plan for the future, you can remember the past, but most of you need to be able to live in the present, for that is its nature: a present.
"When are we going to eat?" it asked while they were hopping around.
"Whoumpch - when are we going to run?" it asked with its mouth still full with the food.
"When are we going to dig holes?" it asked while running.
One dawn, where it woke up again before the other bunnies, wondering when they would wake up. He went out and started calling out to them, "Wake up, wake up, we should go and run!".
The other bunnies were still enjoying their sleep, but the owl, that prowls the night had not yet fallen asleep, and swooped it in its claws in the air. For the first, and last, time the bunny could see the world below it. Yet it merely said:
"When will you eat me? I wonder how I will feel".
-Morale: Live in the present. Enjoy the present. You can plan for the future, you can remember the past, but most of you need to be able to live in the present, for that is its nature: a present.
Subscribe to:
Posts (Atom)