Σαράντα μέρες πολεμώ,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν
σαράντα μέρες πολεμώ,
να πάω στον πνευματικό.
Πηγαίνω και μια Κυριακή,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
πηγαίνω και μια Κυριακή,
τον βρίσκω κι έπινέ ρακή.
Πατέρα 'ξωμολόγα με,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
πατέρα 'ξωμολόγα με,
τα κρίματά συγχώρα με,
Τα κρίματά σου ΄ναι πολλά,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
τα κρίματά σου ΄ναι πολλά,
αγάπη να μη κάνεις πια.
Αν αρνηθείς εσύ παπά,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
αν αρνηθείς εσύ παπά,
τα ράσα και τη λειτουργιά.
Τότε θε ν' άρνηθώ κι εγώ,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
τότε θε ν' άρνηθώ κι εγώ,
τα δυο της μάτια π' αγαπώ,
τα δυο της μάτια π' αγαπώ.
Αυτό το τραγούδι το έχω ακούσει από ένα μόνο άτομο. Τον Πατέρα μου. Θυμάμαι τα ταξίδια που κάναμε, οι δυο μας, Αθήνα - Κολινδρός - Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω. Οι κασέτες του Θεοδωράκη, του Λοΐζου, του Χατζηδάκη, να παίζουν στο Megane. Και εμείς με τις φωνές μας, που μελωδικές δε τις λες, να τραγουδάμε. Νιώθω ακόμα το πάθος που έβγαινε από τα τραγούδια. Οι άνθρωποι αυτοί πονάγανε, ζούσαν και εξιλέωναν με τη φωνή τους τα κακά ενός παρελθόντος που εγώ δεν ένοιωσα. Ήταν άτομα που πίστευαν και αν κάτι φθονώ και ζηλεύω είναι η πίστη που μου λείπει εμένα και που νομίζω λείπει στους γύρω μου.
Αλλά το προηγούμενο τραγούδι, δεν είναι τέτοιο τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι Κολινδρινό, το οποίο μόνο με το πατέρα μου το τραγουδούσα. Το τραγούδησα και σε φίλους, στην πιο ωραία μέρα του 2008, και γελάσανε και γελάνε ακόμα με το βόι βόι βόι. Αλλά γι' αυτό το τραγούδι, ας γελάει ο κόσμος, ας μην του αρέσει. Εγώ θα το τραγουδάω και θα κλαίω, για να νιώσω έστω και λίγο Έλληνας, έστω και λίγο ότι κάπου έχω ρίζες.
