Tuesday, September 25, 2012

Pastitsio, FSM, fb and the greek penal system.


Τι κάνει ένας διδακτορικός στο Παρίσι όταν βαριέται; Διαβάζει νέα για το Γιουνανιστάν.

Το αρχικό θέμα της συζήτησης αυτής ήταν μια πολύ απλή παρουσίασή μου στο facebook, του γκρουπ του γέροντα παστίτσιου, στο facebook. Το χιούμορ του με τον καιρό χόντραινε μεν, παρέμενε όμως σατυρικό δε, χωρίς να περάσει στην κατηγορία υβριστικού κειμένου. Τα σχόλια από τους φανατικούς "χριστιανούς" στην σελίδα αυτή δεν ήταν διόλου χριστιανικά και αυτά κατά κύριο λόγο απέκρουε με αρκετά μεγάλη βια. 

Κοίταξα τα σχόλια που υπάρχουν στην σελίδα αυτή: http://news247.gr/ei...io.1942890.html και έχω φρίξει λιγάκι, ξανά με όλα τα τεκταινόμενα. Στεναχωριέμαι που συνεχίζουμε να επιμένουμε να κατακρίνουμε τα άτομα που κάνουν σάτιρα. Στεναχωριέμαι που το να είσαι άθεος και να εκφράζεις την άποψή σου εκλαμβάνεται σε τέτοιο βαθμό προσβλητικό για την κοινωνία. Παρμένο από ένα σχόλιο εντός της εκεί συζήτησης επί του θέματος.

Quote
ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ/ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ/ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Άρθρο 198
Κακόβουλη βλασφημία
1. Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
2. Όποιος, εκτός από τη περίπτωση της παρ.1, εκδηλώνει με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.
Άρθρο 199
Καθύβριση θρησκευμάτων
Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.

Aυτο για όποιον νομίζει οτι μπορει να λεεί και να κάνει οτι γουσταρει σχετικά με την πίστη κάθε ανθρώπου.Δικαιωμα του καθενός ακόμη να είναι αθεος ,δικαίωμα του να μην θεωρει τον Παισιο σεβάσμιο, δεκτο.Αλλα το να εξεφτελίζει κανείς ένα νεκρο που δεν πειραξε κανένα και εχει την εκτίμηση του κόσμου ουτε μαγκιά ουτε σάτυρα είναι.Οσοι τον υπερασπίζεστε οτι τάχα σατιρίζει την εκμετάλευση της Εκκλησιας προφανώς δεν προσέξατε οτι σε αυτη την καταπτιστη σελιδα εχει σαν φόντο την παραμορφωμένη εικόνα της Παναγίας να κραταεί εναν Ιησου με κεφάλι τράγου.Αστειάκι και αυτο ε;Στη φυλακή θα έχει αρκετό χρόνο να μάθει τα ορια της σατυρας και του χλευασμου.

Τι να πω. Προφανώς δε γνώριζε το FSM ο συγκεκριμένος σχολιαστής, αλλά ακόμα και εάν το γνώριζε, δε πιστεύω πως θα άλλαζε την άποψη του. Μάλλον είχα ξεχάσει πόσο η ανθρώπινη φύση και η κεκτημένη κουλτούρα βίας μπορούνε να στερήσουν την ελευθερία έκφρασης ακόμα και σε χώρο όπου δεν είσαι υποχρεωμένος να υποστείς τις εκφραζόμενες ιδεολογίες (στο facebook κανένας δε με αναγκάζει να διαβάζω τα κείμενα του Αρχιμανδρίτη Καστανουπόλεως και πάσης Φτιοκίδας ™, όπως και κανένας δεν τους ανάγκαζε να διαβάσουν την σελίδα του Παστίτσιου) Θα είμαι λίγο υπερβολικός σε αυτό το σημείο και θα θυμηθώ την δίκη του Σωκράτη στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων, και θα διαπιστώσω πως τελικά δεν προχωρήσαμε και πολύ από τότε. 

Monday, September 24, 2012

Θανάσιμη χαρτοκοπτική.


«Μισώ αυτή τη γαμημένη δουλειά."
χρρρκχχχ, συνεχίζει την πρόταση το γουόκι-τόκι, και στη συνέχεια σωπαίνει. Ο Steve, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Στέφανος Χαντζοπουλόπουλος, είναι εκεί έξω, κάνοντας την υποχρεωτική ωριαία περιπόλο. Κάνουμε αυτή τη δουλειά, φύλακες, εδώ και δύο χρόνια. Τυχαίνει, επίσης, να είναι ο αδελφός μου και ένα άχρηστο κομμάτι κρέας. Τέλος πάντων.

Το στατικό χρουτσούριασμα επανέρχεται, προαναγγέλλοντας μια συνέχεια στη γεμάτο σοφία αθυροστομία προερχόμενη από το στόμα του αδελφού μου.
"Angelo; Με ακους, πουτάνας γιέ; είπα : Μισώ αυτό το γαμημένο δουλειά." κχρρκχχ

"Steve. Μόλις προσέβαλες την μαμά. Ως εκ τούτου θα αρχίσω να τρώω τα κεφτεδάκια που μας έκανε για απόψε. Τελείωσε τη γύρα σου ώστε να μπορείσεις να φας όσα μείνουν για το ανάξιο γιο της." Κρρχκχχ. " Ή μάλλον, να φας το ένα που θα έχει μείνει για τον ανάξιο γιό της. "

Το στατικό χρουτσούριασμα επανέρχεται, αλλά κόβω την ένταση του ήχου πριν ακούω τίποτα από όσα θα ξεστωμήσει. Γνωρίζοντας τον, θα είναι μάλλον προσβλητικά για εμένα, τη μαμά, τον μπαμπά, τον Θεό, τη Παναγία, και όλους τους Άγιους, και έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να τον ακούω. Ή μάλλον, έχω καλύτερα πράγματα να φάω.

Είναι μια κρύα νύχτα, και δεν ζηλεύω την κακή τύχη του Steve που του έλαχε να κάνει αυτός τις γύρες απόψε. Απόψε είμαστε βλαρδια στο συνήθες μέρος για νύχτα Τρίτης, στις αποθήκες 3 έως 14 του Storelia TM στις βιομηχανικές αποβάθρες του Σίδνεϊ.

Τσιμπάω ένα από τα κεφτεδάκια της μαμάς, και δεν είναι από τα ιταλικά μίζερα κεφτεδάκια αυτά, αλλά η Κεφτεδάκια, η πραγματική συνταγή από τη Yaya στην Ελλάδα, και το απολαμβάνω. Ξεφυλλίζω ένα διαφημιστικό φυλλάδιο των ΙΚΕΑ για λίγο. Περιηγηγούμε ανάμεσα στις σελλίδες του, ψάχνοντας τα δομάτια που απρουσιάζει για έναν καναπέ, αλλά ψάχνοντας πραγματικά για κάτι που να διευκολυνθεί τη νωθρότητα και τη βαρεμάρα της νυχτερινής βάρδιας. Κάνουμε γύρες και φύλαμε άδειες αποθήκες. Καλά, δίορθωση. Αναλαμβάνω τη φύλαξη και ο Steve κάνει τις γύρες.

Ο άνεμος στις αποβάθρες, έξω από το μικρό γραφείο ασφαλείας επιταχύνεται, κάνοντας μια παράκαμψη στο δρόμο του για να περάσει μέσα από τις κακομονωμένες γωνιές των παράθυρων που γεμίζουν τον χώρο. Κάθε γονιά μια σφυρίχτρα, συνθέτοντας μια αλλόκοσμη μελωδία. Ο αέρας είναι κρύος και αναριγιάζω. Τρώω ένα ακόμη κεφτέ, και κατεβάζω τα πόδια μου από το γραφείο. Προχωρώ σε μια επιθεώρηση των παράθυρων, δίνοντάς τους μερικά χτυπήματα και βρύσες εδώ και εκεί. Οι ενέργειές μου δεν έχουν καμία ευδιάκριτη επίδραση, ούτε στο κρύο, ούτε στο απόκοσμο σφύριγμα. Ανοίγω για λίγο το ραδιόφωνο, αλλά πιάνει τίποτα, με τόσο αέρα εκεί έξω.

Κοιτάζω το κινητό μου τηλέφωνο για να δω την ώρα, αλλά η μπαταρία του είναι νεκρή. Δε βαριέσαι, μπορώ πάντα να δω τι ώρα είναι στις οθόνες ασφαλείας. 3:11 το πρωί.

Μιας και είμαι σε αυτή τη πλυερά του δοματίου, πειράζω τον πίνακα ελέγχου προσπαθόντας να εντοπίσω τον αδελφό μου, και χώνω άλλα δύο από τα κεφτεδάκια στο στόμα μου. Τέτοια ώρα θα πρέπει να είναι στην αποθήκη 7, οπότε ζαπάρω μέχρι να έρθει στην οθόνη μου. Δεν είναι ακόμα εκεί ο Steve. Η εικόνα είναι κουσημένη και ατελής από αυτόν τον αέρα, και σε κάποιο σημείο ένα διαφημιστικό φυλλάδιο πετά μπροστά από την κάμερα, και για λίγο μια κοπελιά με μπικίνι που διαφηφίζει κρέμα ηλίου, κόβει εντελός την θέα. Πατάω κάποια κουμπιά για να πάρω εικόνα από τις κάμερες κοντά στην αποθήκη αριθμό 8. Εκεί, έχοντας φτάσει εκεί τραγικά γρήγορα, ο, συνήθως αργόσχολος, Steve περπατάει έναντι της θύελλας, με χαρτιά και διαφημιστικά φύλλα να περνάνε γύρω του και μερικά να κολάνε πάνω του.

Το να τον χαζελυω με διασκεδάζει για λίγο, αλλά γρήγορα το βαριέμαι. Ξαναρχίζω την αναζήτηση του ιδανικού καναπέ και αυτό μου συγγρατεί το ενδιαφέρον μου για δύο ολόκληρα λεπτά.

Ολόκληρο το κτίριο τρίζει από την ένταση με την οποία η θύελλα το πολιορκεί. Κοιτάζω απ'έξω και το νερό στις αποβάθρες έχει φουσκώσει.

Κεφτεδάκια. Ας εστιαστώ σε κάτι απτό. Και βρόσημο.

Τα τρώω, μασόντας τα ένα ένα, όταν ο ήχος από μια συντριβή ενός τεράστειου αντικειμένου διακόπτει την δραστηριότητα μου απότομα. Το όλο θέμα, με τον αέρα έχει αρχίσει να με αγριεύει λιγάκι. Σκάω νευρικά στα γέλια με ανοησία μου, και τρώω τον τελευταίο κεφτέ.

Ανάθεμα τον. Θα το μετανιώσω, αλλά αρπάζω το walkie-talkie. Ανήγω ξανά την ένταση. Εισπνέω, εκπνέω, και δοκιμάζω την τύχη μου:

"Steve;"

krrrhr. "Angelo!" Ο άνεμος παραμορφώνει τη φωνή του.

"Τα χαρτιά, Angelo!" Υπάρχει κάτι το επίγον στη φωνή του, κάτι τρομαγμένο, αλλά διακοπτεται.

"Τα χαρτιά, εγώ -" ο άνεμος τον κόβει και πάλι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει.

"... με έχουν κατακόψει, πρέπει να με βοηθήσεις ANGELO, βοήθεια!"

Αυτό, όμως, το ακούω.

Πιστεύω, ελπίζω, ότι είναι μια φάρσα.

"Τι είναι κλαψιάρη;", τον ρωτάω, ενώ παράλληλα προσπαθώ να τον εντοπίσω και πάλι στις κάμερες. Δεν είναι πλέον στην αποθήκη 8.

χρκκχσχχχρ "ANGELOOOO!" έπειτα ένας γδούπος, και έπειτα τίποτα. Τον εντοπίζω, αυτός είναι, οχ όχι, αυτός είναι, κοντά στην αποθήκη 10, προσπαθεί να φτάσει την πόρτα της.

Υπάρχουν εκατοντάδες χαρτιά που πετούν γύρω του. Είναι κυριολεκτικά περιβεβλημένος. Στην οθόνη διαφαίνεται μια τρεμάμενη εικόνα ενός ανεμοστρόβιλου από φυλλάδια και αποκόμματα εφημερίδων. Τα χέρια του είναι σηκωμένα για προστασία γύρω από το πρόσωπό του, και μπορώ να δω το ουόλκι τάλκι στο έδαφος κοντά στα πόδια του. Το παχύ μπουφάν του με τα διακριτικά της εταιρεία ασφαλείας ελιναι ξεσκισμένο και η βαμβακερή γέμιση του πέφτει απ'έξω. Όλα τα χαρτιά κατά διαστήματα φαίνονται να ισιώνουν, σα σιδερομένα, εντελός αφήσικα.

Τον τρυγιρίζουν, και με εμποδίζουν να τον δω.

Για μια στιγμή, ενώ ο Steve πλησιάζει όλο πιο κοντά στην πόρτα της αποθήκης, το σμήνος, δε προλαβαίνω καν να εκθαμβώ που αποκαλώ τα χαρτιά σμήνος, για λίγο το σμληνος φεύγει από πάνω του, τα χαρτιά λυγίζουν, και η οπτική επαφή είναι πεντακάθαρη. Εκεί είναι που βλέπω ότι τα χέρια του αιμορραγούν. Σκατά.

"STEVE" φωνάζω στο φορητό ραδιοτηλέφωνο που σφήγγω όσο πιο σκληρά μπορώ στο αριστερό μου χέρι.

Για μια στιγμή είναι ξανά κρυμμένος, και όταν μπορώ να τον δω πάλι στην οθόνη, τα χέρια του είναι αιμόφρητα. Το πρόσωπό του είναι η αιμοφρητο. Μεγάλα γρίζα pixels, το γκρι χρώματος του αίματος του αναθεματισμένου αδελφού μου, στη γαμημένη ασπρόμαυρη οθόνη.

Καθώς τον κοιτάω, αποσβολομένος στο γραφείο ασφαλείας, με τους ήχους και το τρίξιμο και το απόκοσμο σφύριγμα του άνεμου, ένα χαρτί ισιώνεται και φαίνεται να χτυπάει τα χέρια του, και όταν έχω ξανά ορατότητα, ο Steve είναι στα γόνατά του, κρατόντας το αριστερό του καρπό, από όπου το αίμα φαίνεται να να αναβλύζει ανεξέλεγκτα.

"Steve", φωνάζω πάλι.

Τα χαρτιά πετάνε τριγύρω. Η κοπελιά με το μπικίνι περνάει μπροστά από την κάμερα για μια στιγμή ξανά, χαμογελόντας πάνω το χαρτί της, το οποίο είναι ισιαγμένο και βαμμένο με αίμα. Φεύγει και πάλι ίσα που προλαβαίνω να τον δω, το πρόσωπό του, και μου φαίνεται πως διακρίνω κάτι, όχι, όχι δε γίνεται, Θεέ μου και Παναγία μου όχι, είναι του μάτι του που κέρμετΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ! Ουρλιάζω και φωνάζω και όπως ουρλιάζω το μάτι του κρέμεται από το πρόσωπό του πάνω στην οπτική ίνα, και ένα χαρτί, συρόμενο από τον άνεμο κόβει το οπτικό νεύρο.

"STEVE" ακούω την φωνή μου βραχνή, ενώ αυτός καταρέει, ένα μέτρο μακριά από την πόρτα της αποθήκης 10. Ο άνεμος συνεχίζει να δυναμωνει και να δυναμώνει κι άλλο, παρασέρνοντας σταγόνες αίματος από το σώμα του αδελφού μου. Τα στροβιλιζόμενα χαρτιά γύρω του ποτίζονται σε αυτό.

Στη συνέχεια, απότομα ο άνεμος τελειώνει. Κλαίω. Κλαίω και επαναλαμβάνω, αυτηστικά, το όνομά του. Στην οθόνη, ένας σωρός από αιματηρά κομμάτια χαρτιού σκεπάζουν το σώμα του. Για μια στιγμή, οι μόνοι ήχοι είναι αυτοί που κάνω, μυξοκλαίγοντος μέσα στο σκοτεινό, μικρό γραφείο ασφαλείας μου. Βλέπω τη μάζα του αδελφού μου ακίνητη κάτω από τα γκρίζα αιματοβαμμένα χαρτιά. Αυτό, αυτό ...

Σκατά, δεν υπάρχουν λόγια. Δεν είχα καν σκεφτεί να τηλ ... σκατά. Το τηλέφωνο. Πιάνω το νεκρό τηλέφωνο για να προσπαθήσω και να καλέσω βοήθεια. Έχω ξεχάσει ότι η μπαταρία του είναι νεκρή και καταλήγω να το πετάω με βία στον τοίχο.

"Νεκρόοος"

"Σκατά"

Το χέρι μου να τρέμει, προσπαθώ με το σταθερό τηλέφωνο. Ο μόνος ήχος στο δομάτιο προέρχεται από τρέμουλο της αναπνοή μου. Έχω πάρει τον δέκτη και είμαι έτοιμος να καλέσω 000, όταν συνειδητοποιώ ο μόνος ήχος ακούγεται συνεχίζει ακόμα να προέρχεται από την τρεμουλιαστή αναπνοή μου. Το σταθερό είναι νεκρό είναι νεκρός.

Κοιτάζω την οθόνη και πάλι. Δεν κινείται. Τα χαρτιά τον καλύπτουν, από την κεφαλή εώς τα νύχια, μια εικόνα στην οθόνη που μιάζει παγωμένη στο χρόνο, με μόνη ένδειξη ότι αυτός περνάει τα δευτερόλεπτα που αυξάνονται στον μετρητή κάτω δεξιά. Βάζω το μπουφάν μου. Θα πάω έξω. Θα πάω. Είμαι χεσμένος πάνω μου από τον φόβο, αλλά θα πάω. Με το μπουφάν φορεμένο, πάω να πάρω τα κλειδιά που είναι δίπλα σην οθόνη. Καθώς ψαχουλεύω για να τα πιάσω ρίχνω μια ματιά. Με κυριεύει ένα περίεργο συναίσθημα.

Πανικός τρόμος και απελπισία μαζί. Αυτό είναι ό, τι αισθάνομαι όταν κοιταώ την οθόνη πάλι, πριν από την αναχώρηση μου.

Καθώς αποτραβάω τα μάτια μου από την οθόνη ο άνεμος παίρνει και πάλι. Τα έγγραφα αφήνουν το έδαφος, και δεν υπάρχει σώμα εκεί που ηπήρχε ο σορός στην οθόνη.

Κάνω εμετό τα κεφτεδάκια. Και κλαίω. Και κλαίω λίγο ακόμα. Έχω κατρακυλήσει στο πάτωμα, αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου.

Το σφύριγμα και το τρίξιμο έχει επανέλθει. Και είμαι εδώ, στο γραφείο ασφαλείας.

Υπάρχουν εκατοντάδες χαρτιά που πολιορκούν το γραφείο, που στροβιλίζονται στον αέρα. Ένα από αυτά, αιματηρό, κολλάει στο παράθυρο, για μια στιγμή. Μία από τις γωνίες του ξεκολάει από μια αλλαγή φοράς στον άνεμο, ψεκάζοντας σταγονίδια αίματος στο παράθυρο, και ξεκολάει τελειώς, επανερχόμενο στο σμήνος των υπόλοιπων χαρτιών, και συνεχίζει μαζί τους να γυρνάνε, σφυρίζοντας την απόκοσμη μουσική τους. Η ώρα είναι 3:29 τα ξημερώματα.

Friday, September 21, 2012

Καζίνο Surnatural


Κάθομαι οκλαδόν στη γωνία, απολαμβάνοντας το σκοτάδι του δωματίου, ακούγοντας την ανάσα της. Έχει τον τακτικό, αργό ρυθμό των ναρκωμένων. Μετά από ώρα, η αναπνοή της αλλάζει. Στο σκοτάδι μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά με την ακοή, πολλά που θα του ξεφεύγανε αλλιώς.

Την ακούω να αναδύεται σταδιακά από τον ύπνο. Άμα την αφήσω να ξυπνήσει για τα καλά, σε λίγο θα αρχίσει να μιλάει. Ανάβω τα φώτα και γλιστρώ τη σιδερογροθιά στα δάχτυλά μου. Ήλπιζα ότι θα παραμείνει υπό την επιρροή της νάρκωσης για το σύνολο των 3 ωρών που χρειάζεται το φάρμακο για να κάνει την δουλειά του. Οι τεχνικοί υπόσχονται ότι σε λίγο καιρό θα τους ΄΄διορθώνουμε΄΄ σε μισή ώρα. Προς το παρόν ο συνολικός χώρος δράσης του φάρμακου παραμένει 3 πλήρεις ώρες. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει άλλα 10 λεπτά. Δε βαριέσαι; Δεδομένου ότι ξυπνάει, μπορώ κάλλιστα να αρχίσω το τελικό στάδιο.