Friday, September 21, 2012

Καζίνο Surnatural


Κάθομαι οκλαδόν στη γωνία, απολαμβάνοντας το σκοτάδι του δωματίου, ακούγοντας την ανάσα της. Έχει τον τακτικό, αργό ρυθμό των ναρκωμένων. Μετά από ώρα, η αναπνοή της αλλάζει. Στο σκοτάδι μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά με την ακοή, πολλά που θα του ξεφεύγανε αλλιώς.

Την ακούω να αναδύεται σταδιακά από τον ύπνο. Άμα την αφήσω να ξυπνήσει για τα καλά, σε λίγο θα αρχίσει να μιλάει. Ανάβω τα φώτα και γλιστρώ τη σιδερογροθιά στα δάχτυλά μου. Ήλπιζα ότι θα παραμείνει υπό την επιρροή της νάρκωσης για το σύνολο των 3 ωρών που χρειάζεται το φάρμακο για να κάνει την δουλειά του. Οι τεχνικοί υπόσχονται ότι σε λίγο καιρό θα τους ΄΄διορθώνουμε΄΄ σε μισή ώρα. Προς το παρόν ο συνολικός χώρος δράσης του φάρμακου παραμένει 3 πλήρεις ώρες. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει άλλα 10 λεπτά. Δε βαριέσαι; Δεδομένου ότι ξυπνάει, μπορώ κάλλιστα να αρχίσω το τελικό στάδιο.





"Α, επανέρχεσαι. Πάνω στην ώρα για μια πολιτισμένη συζήτηση. Όχι, όχι, όχι "

Αντηχεί ο ήχος μετάλλου που χτυπάει την σάρκα. Η καρέκλα στη οποία είναι δεμένη τρίζει λίγο.

"Πρέπει να επιμείνω. Μην σηκώνεσαι. Ας μιλήσουμε"

Πνιχτοί λυγμοί. Λίγο αίμα τρέχει από το φρέσκο χτύπημα στον ώμο της.

"Και όταν λέω ας μιλήσουμε, εννοώ ας μιλήσω. Πάντα κάποιος πρέπει να αρχίσει να μιλάει για να έχουμε διάλογο. Τι ήθελα να πω; Α, ναι... "

"Υπάρχουν πολλοί τύποι καζίνο. Έχω δει σύγχρονα καζίνο, διακοσμημένα με αυτό το Σουηδικό / Γιαπωνέζικο μινιμαλιστικό στυλ, με αχανείς, άδειες εκτάσεις ανάμεσα στους διάφορους χώρους τζόγου και θεάματος. Είναι διακοσμημένοι σε αποχρώσεις του μαύρου και του λευκού. Έχουν βαθύ σμαραγδένιες και πορφυρές λεπτομέρειες, με χαλιά από κάποιο παράξενο συνθετικό υλικό που μοιάζει σαν να έχουν βάλει μια γκρίζα αμμουδιά κάτω από τα πόδια σου. Τα τραπέζια για τον τζόγο είναι σύγχρονα, μοντέρνου ντιζάιν κι αυτά. Από αυτά, ξέρεις, με ένα μόνο πόδι, το οποίο τείνει κιόλας να μην είναι καν κάτω από το κέντρο βάρους του τραπεζιού. Συνήθως κοσμεί μία από τις γωνίες του τραπεζιού με τρόπο που αναρωτιέσαι "πως κρατιέται όρθιο με το πόδι εκεί πέρα;".

Και αυτό είναι αν τα τραπέζια έχουν ακόμη πόδια! Γιατί μπορούν επίσης, σε χλιδάτα καζίνα να κρέμονται από την οροφή, ή, όπως σε ένα ξενοδοχείο στο Ντουμπάι, να είναι μαγνητικά και να αιωρούνται ενάμιση μέτρο από το έδαφος. Οι τοίχοι σε τέτοια μέρη είναι καλυμμένοι με επίπεδες οθόνες, που λουπάρουν ένα βίντεο: μια μόνιμη ήρεμη θάλασσα, ή κάποια άλλη μαλακισμένη γαλήνια σκηνή, εμπνευσμένη από κάποιον καλοπληρομένο μαλάκα ειδήμονα του Zen. Τα βίντεο παίζουν σε ένα ατέρμονο και πολύωρο βρόχο. Καθότι δεν διαχωρίζουν τους εσωτερικούς χώρους παρά μόνο με παραβάν έχουν κολόνες παντού για να στηρίζουν το ταβάνι. Και οι κολόνες, α, οι κολόνες: είναι κάθε μια ένα αγάλματα που βρίθει στη λεπτομέρεια. Μακάρι να μπορούσες να τα δεις αυτά τα καζίνο.

Αλλά όχι, ήσουν έξυπνη. Δε πήγες σε ένα από αυτά τα μοντέρνα καζίνο. Υπέθεσες πως θα ήταν ριψοκίνδυνο.

Στη συνέχεια, υπάρχουν αυτά που αποκαλώ τα μέσου όρου καζίνο, με αποχρώσεις του βαθυκόκκινου, του κίτρινου και του χρυσού παντού, από τους κουλοχέρηδες, στα τραπέζια, από τους καταψύκτες έως τις χέστρες, όλα επιχρυσωμένα. Όλος ο χώρος είναι τίγκα στα φώτα. Μια κόλαση για τους επιληπτικούς. Η μουσική παίζει δυνατά στους διαδρόμους, αναγκάζοντάς τους πελάτες να καταφύγουν στα πιο ήσυχα σημεία, όπου μπορούν να ξοδέψουν τα λεφτά τους. Οι τοίχοι, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χώρο είναι καφέ, οι πίνακες προσπαθούν να είναι κλασικοί, τα χαλιά είναι παχιά και μονόχρωμα και δίνουν την εντύπωση πως ένα παχύ στρώμα από βρύα και λειχήνες κατέκτησε το πάτωμα.

Tέλος, υπάρχει και η τελευταία κατηγορία καζίνο. Είναι σαν τα προηγούμενα, μόνο μεγαλύτερα και πιο θλιβερά. Όπως όλα τα καζίνο, κι αυτά τα καζίνο γεμίζονται φτιασίδια και σοβάδες, σαν make-up για κτήρια, για να μας γοητεύσουν. Αλλά, όπως και οι γκαρσόνες που δουλεύουν στη τελευταία κατηγορία, είναι ηλικιωμένα, και καμία ποσότητα μακιγιάζ δε καταφέρνει να κρύψει το γεγονός ότι περάσανε προ πολλού την ακμή τους.

Χαροπαλεύουν πλέον με την παρακμή τους. Τα χρυσά και κόκκινα χρώματα και τα φώτα συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτά όπως και στα προηγούμενα καζίνο, αλλά έχουν χάσει την λάμψη τους. Τα χαλιά είναι σχισμένα, και η μυρωδιά χυμένης μπύρας δεν μπορεί πλέον να αφαιρεθεί από πάνω τους. Αλλά τι λέω, προφανώς και τα ξέρεις αυτά τα καζίνο. Αφού είμαστε στο υπόγειο ενός τέτοιου. Καλή επιλογή, εύγε.

Ω Θεοί, όλο αυτό τείνει περισσότερο σε μονόλογο απ΄ότι σε διάλογο!

Διάλογος.

Δια και λόγος. Διάλογος. Δια σημαίνει μέσο, σημαίνει για, αλλά σε αυτήν την περίπτωση νομίζω ότι σημαίνει δύο. Dio σημαίνει, επίσης, Θεός στα λατινικά, αλλά τι ήξεραν για τις λεπτές αποχρώσεις της γλώσσας οι Ιταλοί; Κλέφτες. Τι έλεγα; Α ναι. Για διάλογο χρειάζονται δύο άτομα. Δυο, στο διάλογο, δεσποινίς ... Λυπάμαι, δεν έπιασα το όνομά σου... "

Δεμένη στην καρέκλα της αφήνει έναν λυγμό.

"Το...", απαντάει αφού την παροτρύνω με το βλέμμα μου, "το όνομά μου είναι Άννα. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ  αφήστε με να..."

Κλωτσάω την καρέκλα της. Ο ήχος της σάρκας της, σαν τον ήχο που κάνει το κρέας σαν πέφτει από ψηλά στο έδαφος, ένα υγρό πλαφ, και κλάμα, σχεδόν νευρικό γέλιο από τον πόνο, διακόπτουν την άκομψη λεκτική παρεμβολή της στη κουβέντα.

"Άννα; Λυπάμαι για αυτό, Άννα, αλλά θα απέκλινες από το θέμα μας. Τώρα, πες μου τι κοινό νομίζεις ότι έχουν όλα τα καζίνο, Άννα; "

Από το κορίτσι εισπράτω μόνο λυγμούς.

"Σε ρώτησα",
Ο ήχος της επαναλαμβανόμενης,
"Μια",
βίαιης,
"Γαμημένη",
επαφής του παπουτσιού μου
"Ερώτηση",
με τη σάρκα της,
"Άννα"
υπογραμμίζει την κάθε μου λέξη.

Οι κραυγές πόνου, τα αναφιλητά, συνεχίζονται.

"Δεν φαίνεσαι διατεθειμένη να μου απαντήσεις. Λοιπόν, θα σου πω εγώ τι σκέφτονται ο κόσμος για τα καζίνο. Πιστεύουν ότι είναι μέρη όπου πάντα χάνεις. Ο κάθε κακομοίρης το ξέρει αυτό Άννα. Θα μπορούσες να είσαι πιο υγιής άμα το ήξερες και εσύ. Οι στατιστικάριοι το γνωρίζουν, οι τζογαδόροι το γνωρίζουν, όλοι το γνωρίζουν. Αυτό που πουλάνε τα καζίνο, λένε, είναι το όνειρο. Ένα όνειρο εύκολου χρήματος."

"Ή θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα καζίνο υπάρχουν για να ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Επέτρεψε μου να σου πω κάτι Άννα: Το χρήμα ποτέ δεν είναι βρώμικο. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω τους Ρωμαίους, που ακόμα κι αν τους μισώ, ήξεραν τι λέγανε επί του θέματος:
Pecunia non Olet, τα χρήματα δεν μυρίζουν. Έχει μια αστεία ιστορία, αυτή η ρήση. Θέλεις να την ακούσεις Άννα;"

Δεν έχει σταματήσει να κλαίει, αλλά καθώς περιμένω, καταφέρνει να ψελλίσει ένα "Ναι" ανάμεσα σε δύο απόπειρες ανάσας.

"Ο Βεσπασιανός ήταν ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας. Επέβαλε τον φόρο κατουρήματος, έναν φόρο σχετικά με την κατανομή των ούρων που συλλέγονταν στα δημόσια ουρητήρια στη Ρώμη. Βλέπεις, τα ούρα συλλέγονταν από τα δημόσια ουρητήρια και πωλούνταν ως συστατικό για πολλές χημικές διεργασίες.

Χρησιμοποιούνταν στη βυρσοδεψία και επίσης ως πηγή αμμωνίας για το καθαρισμό και την λεύκανση των μάλλινων τηβέννων. Φαντάσου το! Πουλάγανε το κάτουρο. Οι αγοραστές των ούρων πλήρωναν το φόρο αυτό, όχι αυτός που κατουρούσε. Λοιπόν, ένας κλαψιάρης γιος του Βεσπασιανού, Τίτος νομίζω λεγόταν, παραπονέθηκε για την αηδιαστική φύση του φόρου αυτού. Ο πατέρας του το πέταξε ένα χρυσό νόμισμα και τον ρώτησε, αν αηδιάζει από τη μυρωδιά του. Όταν ο Τίτο το μύρισε και αποκρύθηκε «Όχι», ο Βεσπασιανός του ανταπάντησε, «κι όμως προέρχεται από ούρα».

Αλλά, όλο αυτό το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι δένει με το επόμενο, πολύ ενδιαφέρον θέμα. Θέλω να έχεις μια γενική εικόνα της κατάστασής σου. Μπορείς να μαντέψεις ποιο είναι λοιπόν το επόμενο μου θέμα, Άννα;"

Το κλάμα της έχει υποχωρήσει λίγο. Η αναπνοή της έχει σταθεροποιηθεί. Πάντα έτσι είναι τα άτομα του είδους τους. Κάποια στιγμή αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα την γλυτώσουν. Απαντά. "Όχι".
Σκύβω, και φέρνω το πρόσωπό μου και πιο κοντά στο δικό της.

"Έλα Άννα"
λέω ενώ ακούγεται ο ήχος ενός δακτύλου της που σπάει,
"παίξε λίγο, ρίσκαρε"
και η αναμενόμενη κραυγή της,
"κάνε μια εικασία".

Η κραυγή συνεχίζει για ώρα. Σταδιακά, μετατρέπεται σε έναν παραλήρημα βρισιών που σταματάει μετά από μια φάπα.

"Όχι, λυπάμαι, Άννα, δε μάντεψες σωστά το επόμενό μου θέμα. Το θέμα με το οποίο πρόκειται να ασχοληθούμε, είναι το θέμα της εξέλιξης. Εκπληκτικό πράγμα, έτσι δεν είναι;

Εξέλιξη. Και να σκεφτείς ότι πριν από τον Lamarc, κανείς δεν είχε στοχαστεί με επιστημονικό τρόπο επί του θέματος αυτού. Αχ, σε ακούω να διαμαρτύρεσαι μέσα σου, σίγουρα, ο Δαρβίνος είναι αυτός που πρωτοσκέφτηκε την ιδέα της εξέλιξης. Λοιπόν, δεν είναι. Ο Lamarc ήταν ο πρώτος που υπέθεσε ότι τα υποκείμενα που προσαρμόζονται βέλτιστα στο περιβάλλον τους αναπαράγονται περισσότερο. Αυτά παρέχουν καλύτερες δυνατότητες τεκνοποίησης στους απογόνους τους. Αποτέλεσμα; εξάπλωση ακόμη περισσότερο των γονιδίων τους. Δυστυχώς ο Δαρβίνος αποκόμισε όλη τη δόξα για την θεωρία ετούτη. Τι τα θες, είχε καλύτερο μούσι από τον Lamarc και ως εκ τούτου ήταν πιο sexy.

Λοιπόν, προσωπικά, μου αρέσει η εξέλιξη. Για να γίνω πιο ακριβής μου αρέσει η τεχνολογική εξέλιξη. Είμαστε εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή ως είδος, σε αυτήν την άνετη θέση, χάρη σε αυτή την εξέλιξη. Καταφέραμε να αποσπαστούμε από τον βιολογικό βάλτο της εξέλιξης των γονιδίων, αποξεράναμε το έλος, και αρχίσαμε την βιομηχανική παραγωγή καλαμποκιού στην νεοσύστατη κοιλάδα. Από το καλαμπόκι τρώνε όλα τα άλλα ζώα, και εμείς τα τρώμε με την σειρά μας.
Χάρη στη χρήση των εργαλείων έχουμε τροποποιήσει το περιβάλλον μας και έχουμε γίνει κύριοι της εξέλιξής μας Άννα! Περάσαμε από την βιολογική στην τεχνολογική εξέλιξη. Τα πιο αδύναμα άτομα της κοινωνίας μας επιζούνε χάρη στην ιατρική και την κοινωνική πρόνοια, ενώ η βιολογία, άσπλαχνα, θα τους αρνούνταν την επιβίωση.

Εγώ λοιπόν, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, είμαι απρόθυμος να δω κάποια απροσδόκητη γονιδιακή μετάλλαξη, ένα τυχαία πετυχημένο γέννημα που σέρνεται μετά βίας από τα θλιβερά απομεινάρια του βιολογικού βάλτου να θέλει μας αντικαταστήσει. Οι άνθρωποι είναι καλά εκεί που είναι. Η βιολογική εξέλιξη είχε τις μέρες τις, είχε τις δόξες της, εξυπηρέτησε τον σκοπό της. Δε θέλουμε να φύγουμε από την κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Είμαστε πολιτισμένοι τώρα Άννα, και χρησιμοποιούμε εργαλεία. Δεν έχουμε ανάγκη από φρικιά. Δεν έχουμε ανάγκη από τους ομοίους σου Άννα".

Το κορίτσι, το φρικιό, με κοιτάζει. Οι λέξεις μου θα πρέπει της έδωσαν κάποιου είδους πυγμής. Τρίζει τα δόντια της, ρίχνοντας μια ματιά από το σπασμένο δάχτυλό της στο πρόσωπό μου. Θα προσπαθήσει να διαπραγματευτεί, ή μήπως θα προσπαθήσει να αντιδράσει και πάλι;

"Μα... Δεν είμαι ένα φρικιό. Είμαι άνθρωπος. Είμαι σαν κι εσένα!"

Παζαρεύει... Αυτό μπορεί να είναι λίγο πιο διασκεδαστικό.

"Ο, συγγνώμη, δεν είχα παρατηρήσει! Λες ότι δεν είσαι φρικιό. Με άλλα λόγια δεν ήρθες εδώ να κλέψεις. Νομίζεις ότι δεν το παρατηρήσαμε. Μήπως νόμιζες ότι ήσουν η πρώτη... μοναδική...
Λοιπόν. Δεν μπορώ να διαμαρτυρηθώ που το πίστευες αυτό. Στο κάτω κάτω της γραφής με διευκόλυνες. Βλέπεις, οι περισσότεροι άνθρωποι που αναπτύσσουν υπερδυνάμεις όπως εσύ, φτάνουν γρήγορα σε ένα από τα δύο πιθανά συμπεράσματα, ή μάλλον αυταπάτες σχετικά με τις υπερδυνάμεις τους.

Η πρώτη αυταπάτη είναι η πίστη ότι είναι υπερήρωες, και ότι ως εκ τούτου θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν τον κόσμο. Όταν φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα είτε προσπαθήσουν να είναι διακριτικοί, κρύβονται, και να εφαρμόζουν τη δικιά τους εκδοχή της δικαιοσύνης από τις σκιές, είτε είναι φανταχτεροί. Όσο κρύβονται, τελικά φέρνουν τον εαυτό τους σε όλο και πιο επικίνδυνες καταστάσεις και πεθαίνουν, όταν οι πιθανότητες και τα όπλα των αντιπάλων τους αντισταθμίσουν την υπερδύναμή τους.

Όσοι επιλέγουν να το παίξουν μουράτοι, και να κυνηγήσουν την προσοχή του κοινού, τους εντοπίζουμε εύκολα. Οι φίλοι μας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και λοιπά δίκτυα φροντίζουν να ήμαστε πάντα οι πρώτοι και οι τελευταίοι που θα ακούσουν για την πάρτη τους.

Η ηρωική αυταπάτη είναι η πρώτη αυταπάτη. Η δεύτερη αυταπάτη είναι εγωιστική. Θεωρείτε ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτό το βιολογικό πλεονέκτημα σας, για προσωπικό όφελος. Μερικοί, ξανά, δεν κρύβουν τις δυνάμεις τους. Σου είπα τι παθαίνουν οι επιδειξίες και πριν. Τους ξετρυπώνουμε άμεσα.

Και έτσι μένουν οι έξυπνοι μεταλλαγμένοι. Αυτοί που δεν επιθυμούν δόξες και δάφνες. Έξυπνα τυπάκια σαν και σένα."

Τα συναισθήματα στο πρόσωπό της άλλαζαν κατά την διάρκεια του μονόλογού μου. Τώρα διστακτικά δοκιμάζει ένα αδύναμο χαμόγελο στη φιλοφρόνηση μου, αλλά ο πόνος του παπουτσιού μου στο χέρι της, επαναφέρει γρήγορα τα χαρακτηριστικά της σε μια έκφραση απελπισίας και απέχθειας.

"Σαν την πάρτη σου", επαναλαμβάνω.

«Ωστόσο, όλοι βυθίζεστε στην ίδια ύβρη. Σε ρώτησα Άννα, πριν, τι νόμιζες ότι όλοι οι τύποι των καζίνο έχουν κοινό. Νόμιζες μήπως ότι η κερδοφορία είναι η μόνη σημαντική αιτία της ύπαρξής τους; Οφείλω να ομολογήσω ότι σε παραπλάνησα προάγοντας αυτό το επιχείρημα στην αρχή. Λοιπόν, ναι μεν είναι αλήθεια ότι τα καζίνο θησαυρίζουν πουλώντας όνειρα, και ξεπλένοντας χρήμα, αλλά αυτή δεν είναι η πιο σημαντική πτυχή των καζίνο. Το πιο σημαντικό είναι ότι όλα τα καζίνο είναι δελεαστικοί, κλειστοί χώροι. Δεν μπορείς να δεις τον ουρανό μέσα από ένα καζίνο, γιατί δεν υπάρχουν παράθυρα. Η ροή του χρόνου μέσα στο καζίνο δεν έχει καμία σχέση με την ώρα που είναι εκτός. Μέσα στο καζίνο είναι ώρα για τζόγο όλη μέρα και όλη νύχτα. Εξωτερικοί αναλυτές λένε ότι αυτό γίνεται επίτηδες, προκειμένου να δελεάσουν τους παίκτες να παραμείνουν και να χάσουν την αίσθηση του χρόνου τους. Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια. Αλλά αυτούς τους κλειστούς χώρους...

Θα μπορούσε κανείς να τους εκλάβεις ως παγίδες...

Ξέρεις τι κάνει για μια παγίδα πετυχημένη; Μια καλή παγίδα πρέπει παρουσιάζει έναν δύσκολα επιτεύξιμο στόχο ως κάτι απλό. Μια καλή παγίδα σου δίνει την αίσθηση ότι κάνεις μια αρπαχτή και ο κίνδυνος παραμένει πάντα ανύποπτος όσο η λεία της προσελκύεται βαθύτερα μέσα στη παγίδα. Κάποια στιγμή φτάνεις σε ένα σημείο χωρίς διαφυγή.

Τα ποντίκια τρώνε το τυρί από τις ποντικοπαγίδες, εστιάζοντας πάντα στο μεζεδάκι και όχι στην μεταλλική ράβδο που θα τους σπάσει την σπονδυλική στήλη. Εσύ, και οι άλλοι έξυπνοι homo-superiors, τα άτομα που επιλέγουν να παραμείνουν κρυμμένα, παρά την τηλεκίνηση ή όποια άλλη δύναμη κατέχετε, εσείς που επιλέγετε να παραμείνετε μέλη της κοινωνίας μας έχετε καταλάβει ότι, σε αυτήν την τεχνολογική κοινωνία, η βιολογία δεν επαρκεί για την επικράτηση. Κατανοήσατε ενδόμυχα ότι η κοινωνία έχει δημιουργήσει ένα νέο κριτήριο αναπαραγωγής: το χρήμα.

Θυμάσαι τι σου είπα για το χρήμα πριν; Δεν έχει μυρωδιά, δεν έχει δεσμούς με την ηθική. Είναι συνδεδεμένο με την κοινωνική επιτυχία. Με άλλα λόγια, το παραδάκι, όπως και να το αποκτήσεις δεν έχει σημασία, εφόσον μπορείς να το τσεπώσεις.

Εκείνοι που έχουν χρήμα θα έχουν την καλύτερη εκπαίδευση, θα έχουν αύξηση του προσδόκιμου όριου ζωής και θα γεννήσουν υγιέστερα παιδιά. Ένα αδύναμο σώμα μπορεί να αντισταθμιστεί θετικά με μεγάλες ποσότητες ρευστού. Η ίδια η κοινωνία μας κατατάσσει και μας αξιολογεί με βάση το μεικτό εισόδημά μας.

Και από τη στιγμή που αποφασίσετε να μείνετε μέλη της κοινωνία μας, κρυμμένοι, πρέπει να παίξετε το παιχνίδι μας. Πώς σκοπεύετε να βγάλετε εύκολα χρήματα χωρίς να τραβήξετε την προσοχή πάνω σας; 

Μπορείτε να διακόψετε μια μπίλια της ρουλέτας με μαγνητικά κύματα σας, να ελέγξετε τις ζαριές, να δείτε μέσα από τα μάτια των άλλων ανθρώπων τα χαρτιά τους. Δεν είναι δύσκολο να να κλέψετε στα καζίνο. Θα καταλήξετε εδώ. 



Ακριβώς όπως τα ποντίκια, σας επιτρέπουμε να τσιμπήσετε το τυρί. Είναι εκεί, στο ταμείο, που εμείς σας ΄΄σπάμε την σπονδυλική στύλη΄΄. Όταν τσεπώνετε το ρευστό και είστε σε πελάγη ευτυχίας σας κάνουμε την ένεση. Και έτσι απλά, χάνονται όλες οι δυνάμεις σας."

Προσπαθεί να παρέμβει, αλλά κουράστηκα. Η ουσία έχει δράσει για 3 ολόκληρες ώρες πλέον, και αυτό την έχει καταστήσει σίγουρα θνητή. Οι δυνάμεις της έχουν εξουδετερωθεί. Την κλωτσαώ στο κεφάλι.

"Λοιπόν Άννα, δεν μπορώ να πω ότι τον ευχαριστήθηκα τον διάλογό μας. Ποτέ δεν μου αρέσει να κάνω αυτόν το διάλογο. Αλλά καταλαβαίνεις. Δεν είναι κάτι προσωπικό. "

Την κλωτσάω πάλι. Και ξανά, και ξανά... Την κλωτσάω μέχρι που τα πόδια μου μελανιάζουν και δεν είχε απομείνει τίποτα αναγνωρίσιμο από το κεφάλι της Άννας.

Καλώ τον Μιχάλη στον ασύρματο να έρθει και να ξεφορτωθεί το πτώμα. Σβήνω τα φώτα, βγάζω τα παπούτσια και τα ρούχα της δουλειάς. Έξω από το δομάτιο πετάω τον αιματηρό μπόγο στον κάδο αποτέφρωσης και πάω στο γραφείο μου. Σιγοτραγουδάω καθώς συντάσσω την αναφορά μου. Θα πρέπει να ελεγχθεί η οικογένεια της Άννας και να μεριμνήσουμε για στειρώσεις, καρκίνους και ότι άλλα καλούδια συνηθίζεται να λαμβάνουν οι πρώτου βαθμού συγγενείς των φρικιών.

Είναι σκληρή η δουλειά μου, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Κρατάω τους ανθρώπους ασφαλείς, κρατάω ζωντανή την ανθρωπότητα. Ωστόσο δε μπορώ να πω πως η δουλειά παρέχει την δημόσια αναγνώριση των υπηρεσιών μας. Κανείς δεν γνωρίζει για εμάς και δεν πρόκειται να μας μάθουν ποτέ. Δε με ενοχλεί γενικά. Απλά, είναι δύσκολο να κουβεντιάσω για την δουλειά μου όταν βγαίνω για μπύρες, οπότε μόνο με τα φρικιά μπορώ να συζητήσω το θέμα. Και αυτό είναι σαν να περηφανεύεται ο κυνηγός στο θήραμα του για τις μεθόδους με τις οποίες το έπιασε... αλλά τι να κάνεις, έτσι είναι η ζωή για όλους τους πραγματικούς ήρωες. 

2 comments:

Specialmuse said...

Είναι πολύ καλή ιδέα, όχι μόνο για μια ιστορία, αλλά για πολλές και για βιβλίο ακόμα.

A.Charantonis said...

Ευχαριστώ. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα των καζίνο σαν ποντικοπαγίδες. Την σκέφτηκα όταν είδα την ταινία Chronicle: http://www.imdb.com/title/tt1706593/

και απογοητεύτηκα με το τι κάνανε με τις υπερδυνάμεις τους. Τώρα για πολλές ιστορίες και βιβλίο / επιπλέον ιστορίες, είναι λίγο πιο δύσκολο, καθώς δε θα μου άρεσε να νικήσουν οι μεταλλαγμένοι, αλλά το έχω σκεφτεί ως ενδεχόμενο. Να δούμε τι feedback θα έχω όταν βγει το ραδιόδραμμα επίσημα, και άμα έχει ζήτηση θα το γράψω.