When your body thinks it's sleeping time,
your stomach thinks it's feasting time,
your brain thinks it's socialization time,
and your anus thinks it's a trombone.
That is the moment you keep your eyes open.
Reality seems thin, as the air in which you flew.
You wonder while you extend your hand in front of your face,
wonder if you could touch reality, break through and grasp it.
But you can't. You are jet-lagged, and everything seems numb.
Two more hours to go until you sleep.
Neil Geiman smiles at you from the back-cover of "fragile things".
You turn yourself over to the realm of perhaps and maybe,
the realm of dreams and pixies, and the world between words,
there to embark on a journey to the city of slumbering fools.
I want a woman who loves me. I want a woman who can fall in love with me again and again and again over the years. I want a woman who reads books.
I want a woman who likes to do random things. I want a woman who likes sex. I want a woman who loves to mix routine with new things.
I want a woman who trusts me. I want a woman who is worthy of my trust. I want a woman who is ok with having two kids one of which would be adopted.
I want a woman who is intelligent and competitive. I want a woman who challenges me. I want a woman with which I can talk for hours.
I want a woman who plays games. I want a woman who Believes this is our one shot at Life, there is no purpose behind it, but let’s make the most out of it while we can, and not try to find wishful ways to obtain an exterior meaning.
I want a woman who accepts me for who I am, yet tries to cheer me on to overcome myself. I want a woman who is uncertain about everything but never the less has strong opinions about those things.
I want a woman who makes mistakes. I want a woman who asks for my help when she makes a mistake. I want a woman who dares to be brutally honest to herself and to me.
I want a woman who admires me. I want a woman I can admire. I want a woman who does not settle for me, but rather strives for me.
I want a woman I do not settle for, but I rather have to fight for. I want a woman who is a geek and a nerd. I want a woman who likes to travel.
I want a woman who is an egalitarian feminist. I want a woman who lives with me. I want a woman who wakes me up with breakfast, or a blowjob, or plain sex.
I want a woman who wants me to wake her up with breakfast, or a cunnilingus, or plain sex. I want a woman with which to share my life, my moments, my joys and my fears. I want a woman who likes to swim in the sea.
I want a woman who speaks French and English and Greek. I want a woman with which to watch series, or read books or cuddle. I want a woman who dares to say what she wants, even if that changes often.
Applications receivable through any means you wish. Beauty is also a plus.
Do you remember? You were 5. They took you from your kindergarten where you were the oldest, and sent you to become the youngest in the new school. The one where all other kids already knew each other. You cried for your mother to stay, but she left you behind. You stood there. On the threshold, wanting to join their game of catch. You turned to the left, and you saw others as frightened as you. Frightened to take that first tentative step. You take the step, and everyone ignores you. You go back to the courtyard's end. You watch the other outcasts, on the threshold, too. You join them. A merry band of outcasts. You are enough introverts to get a sense of belonging.
Do you remember? You were 9. A party at a school-mate's house. Music, a pc (those old ones with the 5 inch memory disks). The girls on one side of the room, the boys on the other. You talk to your classmates that had just been indifferent to you up to that point. You are the king, you are on the top of the word, you are talking and being funny and people care! Haha! And the music gets louder. Your classmate's mother announces that you should all dance. And then you see the eyes of the girls, judging your every move. How dare you have been distracting the boys from them?
They come and take the other boys by the hand, organised, vicious. The camera zooms out and everyone is far away, dancing, perhaps involuntarily, perhaps not with a person of the opposite gender.
The rest of the night is spent watching the two kids that were, with precocity, turning into geeks, playing grand theft auto 1. You are on the balcony watching the plants, trying to hold on not to tear up. Asking for the classmate's mother to call your parents to come and get you.
Facing the other kids the next day.
Do you remember?
When at the school ball all kids were supposed to dance a waltz? You were one of the 3 the P.E. teachers chose to exclude.
Dancing by yourself indeed.
Again and again and again, a pattern emerged. The cool crowd and you at the threshold, waiting to come in the spotlight.
A party at high-school. The guys who hung out on the balcony, in the kitchen, in the garden, in the non-cool room.
Do you remember?
Do you remember sitting there doing karate meditation exercises?
No.
No. I do not. Was it yesterday? At some point I recalled all that, in the eye of a person I loved, I saw a threshold, and I was afraid to cross it. But now. I have forgotten.
In the land of the Free, in the state of Louisiana, I found the spotted cat. People were dancing swing. Unscripted, human, vibrant swing.
Not like the one shown above, but not far away.
Once again at the threshold. Drinking Sazeraks, and Ambers, and Catnips, watching people dance. Wanting to join them yet feeling I did not belong there.
Do YOU remember this?
No. Because I did belong. I went there, and danced. 25 years old, and I finally knew that it was up to me to decide where the threshold shall be laid. And for now it lays behind me.
And so, I now sing, sing, sing, swing, swing, swing.
"Brahma creating the sound of OM at the beginning of the world"
All the religions had Gods in them that used the word to shape the world.
Yet in the world there have been hundreds of thousands of Gods. Polytheism.
Even though in every polytheistic religion there is a father and a mother from which the first batch of Gods come.
These facts are available to everyone to see.
Yet people are thick. In their need to grasp this concept, they try to visualise God as a human.
Anthropomorphism.
Yet the truth was always there.
You cannot think of something you do not have a word for. All the things we try to grasp, mentally, the things that are so close to your brain but as soon as you try to think of them they slip away.
The words, are God. Without them we would not be able to even know what a God is.
And then, there is the Word. The Word. The first Word. The one that brought us to cognition.
Trying to capture it I convinced a random girl to have my child. I gaffotaped a tape recorder on its back, waiting to hear its first Word.
That was not it. It was not my WORD.
Poor kid. Poor woman. They never found them.
I still search it. The first Word. The word that fills the brain with words, the primal clay out of which knowledge is created.
And now I have found it. It was never a thing to be spoken. All I really have to do is to put myself into ink, to become it. Hahahaha! So simple. So elegant!
Μου έχεις βγάλει το λάδι. Σε έχω γράψει, διαγράψει, επισυνάψει σε mail, παραγράψει. Και όμως μου βγάζεις το λάδι. Κάθε φορά διαφορετικό. Μουρουνέλαιο, ανεστέλαιο, ελαιόλαδο.
Είχα ζητήσει να μου πείτε το αγαπημένο σας ποστίδιο σε μια απόπειρα να αδράξω αξία από το θαυμασμό σας. Χα. Δε βρίσκει κανείς αξία εξωτερικά. Ξαναδιάβασα τα ποστίδια μου και βλέπω ότι χάνοντας σε χιούμορ κέρδισα σε βαρύτητα. Δε ξέρω πότε και αν θα κάνω την λίστα με τα αγαπημένα μου ποστ. Συνειδητοποίησα ότι δεν άλλαξα και πάρα πολύ τελικά. Το ίδιο πράγμα τοποθετημένο διαφορετικά, σε, ελπίζω, πιο στέρεες βάσεις.
Και ξαφνικά, ηρεμία. Το όριο που έθεσα στον εαυτό μου να γράφω μια φορά την εβδομάδα διαγράφεται, και χαλαρώνω ξανά. Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, αναρωτιέμαι για τη ζωή και δουλεύω το είναι μου. Κοιτάω τα προβλήματα που είχα, ή που θεωρούσα ότι είχα, και το πρόβλημα που μου γέμιζε τη ζωή μου ήταν:
Η Σχέση μου.
Η σχέση μου, που είχε για εμένα γίνει το κέντρο νοήματος δε πήγαινε πλέον καλά. Προσπαθούσα, το σκεφτόμουν, σταματούσα από το να ζω για να μην ξεφύγω από αυτήν με την απόσταση, να μη γεμίσω τόσο την καθημερινότητά μου που να μη χωράει η σχέση. Ναι, μερικές φορές πήγα να κατηγορήσω την κοπέλα μου για αυτό το κενό που με περιτριγύριζε, αλλά ξέρω ότι ήταν επιλογή μου. Δύσκολη, δύσβατη, αλλά επιλογή μου για να την κρατήσω.
Η ίδια, επί του θέματος, έκανε κύκλους, από εκεί, μακριά. Γέμιζε τη ζωή της, και όταν τα άτομα φεύγανε επέστρεφε σε εμένα.
Κοιμήσου Περσεφόνη, στην αγκαλιά της Γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς.
Είχα γίνει ένας Άδης. Ερωτευμένος Άδης, που καταλήγει σε κόλπα όπως το ρόδι για να κρατήσει αυτήν που αγαπάει. Και προσπαθούσε ο Άδης να κάνει την κόλαση όσο πιο ευχάριστη γίνεται, να την διακοσμήσει με πράγματα που ήξερε ότι της άρεσαν, σε σημείο που ξέχασε το χρώμα και την χροιά των τοίχων πίσω από τη γυψοσανίδα.
Και η σχέση τελείωσε. Οι ουλές της είναι παράσημα πάνω μου. Δεν έφταιξα. Δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ ότι δεν έχω ευθύνη για το τέλος, αλλά δεν έφταιξα. Έκανα ότι ένοιωθα, όταν το ένοιωθα, επειδή αυτό μπορούσα να κάνω.
Το σημερινό ποστ, το ξεφρακάρισμα για το 250στο ποστ αυτό είναι απορία μιας ακόμα αναδρομής στη μνήμη, από ένα έμμεσο, δικό της ερέθισμα. Γιατί δεν την έχω κόψει ακόμα από τη ζωή μου. Συνεχίζω να θεωρώ ότι είναι κομμάτι της ζωής μου, σπουδαίο, και διαβάζω ακόμα όσα θέλει να ανεβάσει στο ιστιοημερολόγιό της, γνωρίζοντας ότι τα άτομα που ήταν σημαντικά για αυτήν το διαβάζουν. Πληγώθηκα; Αναστατώθηκα; Κάτι έπαθα με όσα διάβασα. Αλλά γρήγορα επανήλθα, μάζεψα το συναίσθημα και το έκανα γραπτό λόγο. Ναι, δεν είμαι όπως στο πρώτο χωρισμό, έχω γη κάτω από τα πόδια μου.
Πέρασα και εγώ, όπως φαντάζομαι και αυτή, την φάση Barney Stinson. Στην περίοδο αυτή, ανακάλυψα ότι το βιντεάκι αυτό ήταν προφητικό για την ιστορία με την φωτογράφο μου.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο παρελθόν. Όταν τη σκέφτομαι δεν έχω πλέον εκείνες τις ωραίες εικόνες, του χαμόγελου της όταν με κοιτούσε ερωτευμένη, της αγκαλιάς της όταν με αγαπούσε. Κάνω αναδρομές και βλέπω κατηγορίες που μου εξέφραζε, από μικρές έως μεγάλες, που κάθε μία ήταν μαχαιριά που κατάπινα από φόβο μην την χάσω, γιατί είχα πλέον δοθεί σύσσωμος, ή μάλλον σύψυχος. Ήταν κατηγορίες ανούσιες που απλά μιλάγανε για κάτι που είχε χαθεί.
Σε θυμόμουν πιο βολικό όταν αγκαλιαζόμασταν.
Όλη την ώρα είσαι τσιτωμένος.
Δεν ήμουν τυφλός. Ποτέ. Δεν ήταν ότι δε καταλάβαινα τι συνέβαινε. Απλά προτιμούσα να λέω ψέματα στον εαυτό μου. Πλέον τα ψέματα τα κοιτάω, και, αν και την αγαπάω ακόμα, δε βλέπω νόημα να της μιλήσω. Δεν με έχει πλέον ανάγκη.
Θυμάμαι τις 4 πιο οδυνηρές νύχτες του 2011, ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι, με εκατοστά ανάμεσά μας, με χιλιόμετρα ανάμεσά μας. Θυμάμαι την επιστροφή, με κλάματα από το Αρλάντα στο Παρίσι, την κατάρρευσή μου, κυριολεκτικά, με κλάματα, μπροστά στη πολυκατοικία μου. Θυμάμαι την πλήρη αποδόμηση.
Όλο αυτό τελείωσε. Δε λυπάμαι που το έζησα. Συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν ποτέ έτοιμη να κάνει κάποιο άλμα εμπιστοσύνης τελικά, γιατί δεν ένοιωθε ότι δεν ήμουν έτοιμος να την πιάσω. Το άμα ήμουν είναι σχετικό. Πλέον δε ξέρω.
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει και κρατήσει αυτό το κείμενο:
Σε αγαπάω το ξέρεις;
Ναι.
Γιατί δε μου μιλάς;
Δεν έχω κάτι να σου πω. Απέχουμε πολύ.
Σε έχω βάλει τόσο ψηλά.
Σου είχα πει, ψάχνω κάποιον ίσο.
Σε έβαλα στο πιο ψηλό βάθρο που είχα.
Σου είχα πει. Φοβάμαι τα ύψη. Και τώρα θέλω να πετάξω, να χαθώ.
Όταν έπρεπε να γίνει το άλμα είχαμε ακόμα τόση εμπιστοσύνη στη σχέση μας, που δε μας ένοιαξε που δεν έγινε. Θα ήμασταν εμείς αυτοί που θα κερδίζαμε τη βαρύτητα. Η δική μας ιστορία θα είναι το παραμύθι. Ακόμα και το άλμα εμπιστοσύνης που πρότεινα, να εγκαταλείψω εγώ πράγματα για αυτήν, δεν το δεχότανε. Ποιος θα έπαιρνε ευθύνη για αποφάσεις άλλων;
Όλοι μας δίνουμε όσο μπορούμε.
Τώρα απλά χαίρομαι που το έζησα όλο αυτό. Ακόμα και τον χωρισμό, όσο επώδυνος και αν ήταν. Σίγουρα λυπάμαι που πλέον καταλαβαίνω αυτό το αίσθημα κυνικότητας, την αίσθηση του να μη θέλεις να δώσεις τα πάντα σε κάποιον και πάντα να ξέρεις ότι στο τέλος μόνο στον εαυτό σου θα πρέπει να βασιστείς. Λυπάμαι, γιατί ήταν κάπου που δεν ήθελα να φτάσω συναισθηματικά, αν και το καταλάβαινα εγκεφαλικά.
Τώρα, που είμαι πλέον εκεί, δε με ενοχλεί... τόσο.
Το Παρίσι, που τόσο δε της άρεσε, και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δε μου αρέσει, έχει αρχίσει και γίνεται ευχάριστο. Το διδακτορικό που θεωρούσα ότι δε με κάλυπτε επειδή δεν είχα συναισθηματική κάλυψη, τώρα που έχω ισορροπήσει, ακόμα δε με καλύπτει, και αναρωτιέμαι σοβαρά για το μέλλον μου, αφαιρώντας τις παρωπίδες μου. Ένα σωρό αποφάσεις που είχα πάρει για τη ζωή μου και το ποιος είμαι περάσανε από το μικροσκόπιο. Η ψυχανάλυση βοηθάει πολύ σε αυτόν τον τομέα. Οι φίλοι επίσης.
Η έννοια της φιλίας είναι ένα από τα πράγματα τα οποία αναδομώ επίσης. Ήμουν ανέκαθεν μονογαμικός και μονοφιλικός. Και τα δυο χρειάζονται τις εξερευνήσεις τους. Τα πάντα ρει.
Η σχέση μου με τους γονείς μου, που από εξάρτηση πήγε σε απαγκίστρωση και έγινε απλά πλανώμενη. Είχα αγκιστρωθεί στην σχέση μου και ξέχασα ότι ακόμα με αγαπάνε. Βλέπουν τα πράγματα αλλιώς και χρειάζεται να μπαίνω στη θέση τους για να το καταλάβω. Όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Τουλάχιστον πλέον έχω κάνει την δουλειά προετοιμασίας για έναν θάνατο ήδη.
Τόσα πολλά που χρειάστηκε να ερευνήσω και να αναρωτηθώ ακόμα, όμως.
Η χαρά της εξερεύνησης.
Το βιβλίο του Χορχέ Μπουκάι, "Να σου πω μια ιστορία, ιστορίες που μου έμαθαν να ζω", με βοήθησε πάρα πολύ. (link επί της εικόνας.)
Και πως να λήξω αυτό το ποστ; Με ηρεμία και χαμόγελο. Αυτήν την ηρεμία που δεν είχα ποτέ. Πόσο άλλαξα όταν σταμάτησα να αλλάζω για άλλους και άρχισα να αλλάζω για εμένα; όσο δεν άλλαξα όσο πίστευα ότι άλλαζα, επειδή αποζητούσαν την αλλαγή μου άλλοι. Αλλόκοτο ε;
Οι αλλαγές πονάνε, αλλά ισορροπώ χωρίς να κουράζομαι, περπατάω χωρίς να καμπουριάζω, και αποδέχομαι ότι ακόμα και αν κρίνετε αυτά που γράφω, τελικά μένω όρθιος.
It is no secret that the attribute I most admired in people was their wits. When I was young I loved all the detective stories, where through wits, perception and deduction, the improbable became probable. I therefore spent a chunk of my youth wanting to be a detective.
In recent years, my brain has been better tuned, and I pride myself on understanding social situations and people far better than I used to. However, when it comes to my own self, these observations can be damned, I just turn a blind eye to them.
(Why would I turn a blind eye? It is blind. What difference would it make if it is turned this or that way?)
To the point!
The BBC success series SHERLOCK, is amazing. The fourth episode of the series of one and a half long hours episodes, "A scandal in Belgravia", was recently broadcast. In honor to the brilliance of Sherlock I will present one of my own little investigations.
A Nail in Red!
It was a cold day before Christmas, when luck, destiny, fate or happenstance brought me at the metro station of Agios Dimitrios. I was to meet up with a-not-so-old friend of mine.
The station was packed, and I was about to resume reading a book on my android, when a female voice called my name. Now this does not happen quite often when you come back as a stranger from exile. Yet there she was. Marianthi. The girl I had obsessed over during high-school.
After some pleasantries we boarded the metro, along with her brother and his girlfriend. From the fact we were speaking with her in English, I knew she was foreign. From the fact that they said they had met in Denmark, where Thanos had been studying, I knew they had met in Denmark, where Thanos had been studying. Bolstered by the reminiscence of my obligation to try and impress the girl I used to fancy, I went into deep thought mode, scanning my interlocutors for clues to use. I was being Sherlock. The nails. I saw the nails in red. But they were not of a pure red color. Her digitus annularis, or fourth finger, of the left handfeatured a painted blue cross with thinner lines protruding diagonally. I recalled from my studies of geography and Vexillology that that was the flag of the United Kingdom of Great Britan (and Northen Ireland). I proceeded to present my deductions...
It turned out that the nail looked more like this:
... yet the you build walls to separate yourself from me.
I write you poems using our lives for ink. I think of you all the time. How can you doubt my love.
You say you love me...
...yet you only take from me, you never give.
You do not know what you ask from me, you do not know what I already give to you. Day in, day out, you surround me, you engulf me, crush me, use me; You are me, and more than me, and you reproach me my failed attempts to escape from you?
