Ο γκομενοθραύστης

Η κοπέλα τον κοιτάει από πάνω έως κάτω... Κάτι ψιθυρίζει στη κολλητή της. Ωραίο παιδί. Θα τον πλησιάσει. Καλημέρα του λέει. Ο νεαρός ανοίγει το στόμα του. και εκεί χαλάνε όλα. Όχι δεν είναι ψευδός. Απλά είναι... ο Γκομενοθραύστης.

Να συνεννοούμαστε: τον κυματοθραύστη τον ξέρετε; Εκεί που σπάει το κύμα στην μαρίνα; Ναι. Μάλλον τον ξέρετε. Ε λοιπόν όπως ο κυματοθραύστης έλκει τα κύματα τα οποία σπάνε πάνω του, έτσι και ο γκομενοθραύστης. Απλά όπου κύμα βάλτε κοπελιά. Τον πλησιάζουν, τον γνωρίζουν και σπάνε επειδή σπάζονται.

Οπότε έχουμε και λέμε, αυτή είναι η ερωτική ζωή του γκομενιθραύστη. Ωραίο παιδί. Μια κοπέλα να κρατήσει πάνω από ένα μήνα όμως δεν μπορεί... όχι ότι δεν θέλει. Μπορεί και να θέλει. Αλλά είναι έτσι φτιαγμένος που δεν γίνεται αλλιώς... :P (να μην μπερδευόμαστε, υπάρχει και το ενδεχόμενο να κάνει θραύση στις γκόμενες, αλλά δεν το έχει σκεφτεί ο γράφον πολύ σοβαρά...)

Mr. Disappear

Eίμαι εγώ. Με γνωρίζετε; Πολύ αμφιβάλω. Εδώ δεν με γνωρίζω ούτε εγώ.

Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού μου που είναι σταθερά. Δίψα για γνώση, περίεργο χιούμορ, αρκετή εξυπνάδα για να ξέρω ότι δεν είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο. Και σίγουρα ξεχνάω πολλά. Όχι, δεν παραλείπω την μετριοφροσύνη από αφηρημάδα. Δεν είμαι πάντα μετριόφρον. Το θέμα είναι πως όποια άτομα και αν γνωρίσω, κάνω τα πάντα για να τους τραβήξω το ενδιαφέρον, και μετά εξαφανίζομαι. I disappear που λένε και οι Metallica. Μην τον είδατε...

Θα μου πείτε, γιατί βρε χριστιανέ μου το κάνεις αυτό; Πείτε το.

Άντε.

Περιμένω.

Πείτε το μια ώρα και με σκάσατε.

Α! Επιτέλους. Πρώτα απ όλα δεν είμαι χριστιανός. Μπορεί να τον παριστάνω που και που για να μην θλίψω την θρησκευόμενη οικογένεια (θείους/ θείες ξαδέρφια και λοιπά) αλλά χριστιανός δεν είμαι.

Όσον αφορά το δεύτερο, γιατί το κάνω, είναι χαζό. Ηλίθιο θα έλεγα.

Έχουμε εμένα. Και τον κόσμο. Γνωριζόμαστε. Παρουσιάζω ενδιαφέρουσες πτυχές του χαρακτήρα μου. Αν κανείς ενδιαφέρεται να με γνωρίσει, πιάνει κουβέντα, κάνει κάποια βήματα. Στην αρχή μάλιστα κάνω και εγώ βήματα. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζω και κόβω την επαφή.

Κοινώς σταδιακά παίρνω λιγότερα τηλεφωνήματα, προτείνω λιγότερες εξόδους, και αν δεν επιμένει ο κόσμος, εγώ εξαφανίζομαι. Θέλω τα άτομα που κάνουν παρέα μαζί μου να κάνουν συνειδητά παρέα μαζί μου. Όσο επενδύω, να επενδύουν. Δεν νερώνω το κρασί μου. Αν χαθούνε, θα χαθώ. Από ένα σημείο και μετά όλες μου οι κοινωνικές σχέσεις είναι έτσι. Απλά γιατί θέλω τα άτομα που κάνω παρέα να ενδιαφέρονται για εμένα, όσο ενδιαφέρομαι και εγώ. Αλλά στις μέρες μας... όλοι κοιτάνε τον εαυτό τους. Και για τον λόγο αυτό καταλήγω όπως πάντα μόνος, χωρίς φίλους, με μια στρατιά από γνωστούς. Αλλά τουλάχιστον το έχω κάνει συνειδητά.

Υστερόγραφο: Τα γράφω γιατί άλλη μια φορά νιώθω ότι αρχίζω να εξαφανίζομαι από τις ζωές κάποιων ατόμων. Και ήθελα να μοιραστώ την ψυχανομαλία που με δέρνει με το διαδίκτυο.

Λίγο προδέρμ θα βοηθούσε.

Υπάρχουν τραγούδια που πονάνε. Σαν βράχοι που κατρακυλάνε μια πλαγιά, οι νότες τους πλακώνουν την χαρά μου. Η αυτοεκτίμηση μου πιάνει πάτο, η ελπίδα ευτυχίας εξατμίζεται. Μα αυτά τα τραγούδια, τα λατρεύω.

Τα ακούω επί ώρες, και μπαίνω σε σπλιν. Μοναχός μου, εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που με περιορίζει. Σαν ρώσικη κούκλα το σώμα μου βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα μεγαλύτερο περιορισμό, το δωμάτιο μου, και σταδιακά χάνω την επίγνωση των στρώσεων που περιλαμβάνουν το κέντρο του κόσμου μου, το εγώ μου. Μια υπέροχη ψευδαίσθηση.

Το εγώ μου.

Λες και αν μου εμφύτευαν τις μνήμες κάπως, αν με δημιουργούσαν τώρα αντίγραφο του εαυτού μου, χωρίς πρότερη ζωή, το εγώ αυτό δεν θα υπήρχε και εκεί... Σαπίζω το μυαλό μου με βλακείες. Κι όμως, μου αρέσει.

Αυτοκαταστρέφομαι. Όλα τα ζωντανά πλάσματα, όλοι οι αλγόριθμοι έχουν κάποιους τρόπους επιβίωσης. Εγώ γράφω. Δεν ξεφεύγω από την ανάγκη επιβίωσης, από το ένστικτό μας. Απλά το μεταφέρω σε άλλο επίπεδο. Αλλά και πάλι, ξανά και ξανά, σαν φράκταλ αναδιπλώνονται οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιες καταστάσεις. Θα σβήσω, ή θα με σβήσουν.

Ότι απομείνει από το άγγιγμα μου στον κόσμο, απόγονοι με σάρκα, ή ιδέες, όλα. όλα θα εξαφανιστούν, μέσα στην αιωνιότητα του χρόνου. Ο χρόνος που δεν κατανοούμε, ο χρόνος που δεν παρατηρούμε, ο χρόνος που δεν επηρεάζουμε.

Τα τραγούδια με ταξιδεύουν σε απαισιόδοξους κόσμους, γεμάτους άγνωστο, και φόβο. Και το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να γελάω. Αυτό το απελπισμένο γέλιο του τρελού, που κάπου, πίσω από τις ομίχλες της τρέλας που του θολώνουν το μυαλό, το απελπισμένο γέλιο του τρελού που γνωρίζει ότι είναι τρελός και ότι δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.

Όλα όσα με φοβίζουν, φαίνονται για λίγο αστεία. Όσα με περιορίζουν ταλαντεύονται, σαν έτυμα να σπάσουν. Και για λίγο νιώθω γαληνή. Οι ψευδαισθήσεις μου ξεθολώνουν, και κολυμπάω ανάμεσά τους με την μουσική, την αρμονία. Μα η ομορφιά δεν είναι για εμένα, μου την έχω, μου την έχουν, αρνηθεί.

Και καθώς τελειώνει η μουσική, η αισθήσεις μου επιστρέφουν, κουρασμένος, επιστρέφω και πατώ ξανά τη γη. Θα επιζήσω, γιατί είναι η μόνη εντολή. Η μόνη που δεν μπορώ να παραβώ.