Mr. Disappear

Eίμαι εγώ. Με γνωρίζετε; Πολύ αμφιβάλω. Εδώ δεν με γνωρίζω ούτε εγώ.

Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού μου που είναι σταθερά. Δίψα για γνώση, περίεργο χιούμορ, αρκετή εξυπνάδα για να ξέρω ότι δεν είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο. Και σίγουρα ξεχνάω πολλά. Όχι, δεν παραλείπω την μετριοφροσύνη από αφηρημάδα. Δεν είμαι πάντα μετριόφρον. Το θέμα είναι πως όποια άτομα και αν γνωρίσω, κάνω τα πάντα για να τους τραβήξω το ενδιαφέρον, και μετά εξαφανίζομαι. I disappear που λένε και οι Metallica. Μην τον είδατε...

Θα μου πείτε, γιατί βρε χριστιανέ μου το κάνεις αυτό; Πείτε το.

Άντε.

Περιμένω.

Πείτε το μια ώρα και με σκάσατε.

Α! Επιτέλους. Πρώτα απ όλα δεν είμαι χριστιανός. Μπορεί να τον παριστάνω που και που για να μην θλίψω την θρησκευόμενη οικογένεια (θείους/ θείες ξαδέρφια και λοιπά) αλλά χριστιανός δεν είμαι.

Όσον αφορά το δεύτερο, γιατί το κάνω, είναι χαζό. Ηλίθιο θα έλεγα.

Έχουμε εμένα. Και τον κόσμο. Γνωριζόμαστε. Παρουσιάζω ενδιαφέρουσες πτυχές του χαρακτήρα μου. Αν κανείς ενδιαφέρεται να με γνωρίσει, πιάνει κουβέντα, κάνει κάποια βήματα. Στην αρχή μάλιστα κάνω και εγώ βήματα. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζω και κόβω την επαφή.

Κοινώς σταδιακά παίρνω λιγότερα τηλεφωνήματα, προτείνω λιγότερες εξόδους, και αν δεν επιμένει ο κόσμος, εγώ εξαφανίζομαι. Θέλω τα άτομα που κάνουν παρέα μαζί μου να κάνουν συνειδητά παρέα μαζί μου. Όσο επενδύω, να επενδύουν. Δεν νερώνω το κρασί μου. Αν χαθούνε, θα χαθώ. Από ένα σημείο και μετά όλες μου οι κοινωνικές σχέσεις είναι έτσι. Απλά γιατί θέλω τα άτομα που κάνω παρέα να ενδιαφέρονται για εμένα, όσο ενδιαφέρομαι και εγώ. Αλλά στις μέρες μας... όλοι κοιτάνε τον εαυτό τους. Και για τον λόγο αυτό καταλήγω όπως πάντα μόνος, χωρίς φίλους, με μια στρατιά από γνωστούς. Αλλά τουλάχιστον το έχω κάνει συνειδητά.

Υστερόγραφο: Τα γράφω γιατί άλλη μια φορά νιώθω ότι αρχίζω να εξαφανίζομαι από τις ζωές κάποιων ατόμων. Και ήθελα να μοιραστώ την ψυχανομαλία που με δέρνει με το διαδίκτυο.