Νύχτα.

Έξω κάνει νύχτα. Κάθομαι κάτω από τα φώτα του δωματίου μου σε μια τεχνητή ημέρα, και αναπολώ. Πόσο μεγάλη μου φαίνεται ήδη η ζωή μου. Πόσες εμπειρίες. Τελευταία, μια αλληλουχία συμπτώσεων με έφερε αντιμέτωπο με τα παιδικά μου χρόνια. Που πήγε η αθωότητά αυτή; Γιατί να παρατήρησα τον δόλο; Τελικά ήμουν έξυπνος μικρός ή πολύ βλάκας; Αντικρουόμενες αναμνήσεις. Πόσα πράγματα έχω μετανιώσει στη ζωή μου; Πολλά. Συνήθως φορτώνω ανεξήγητα στον εαυτό μου, στην συνείδησή μου, την αποτυχία του κόσμου. Δεν έφταιξα που ένας παππούς μου ζήτησε να του αγοράσω κομπολόι και τελικά δε του το πήρα, και τώρα τον βλέπω, να περπατάει με χαμένα τα λογικά του αριστερά και δεξιά ψάχνοντας κάποιον να μιλήσει. Αλλά που κολλάνε όλα αυτά; Δε ξέρω. Τα βράδια φιλοσοφεί κανείς, ανασκοπεί. Κουρασμένος ο εγκέφαλος από τις τόσες ώρες σκέψεων θεωρεί πως τώρα ότι σκέφτεται πρέπει να αποτελεί κάτι σημαντικό ή παραλήρημα, μια αλληλουχία συνειρμών που θα τον οδηγήσουν στο βασίλειο του Μορφέα. Ανασκοπείς γιατί θέλεις να αντιληφθείς ποιος είσαι. Αστείο: Είναι ένα χρυσόψαρο και φιλοσοφεί "ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω; ποιος είμαι; που πάω;" Καταθλιπτικό. Και εμείς άραγε πόσο προχωράμε τις σκέψεις μας πριν ξαναγυρίσουμε στις βάσεις της κοσμοθεωρίας μας, και κουλουριαστούμε στο πάπλωμα των ζεστών επαναλήψεων των ιδεών μας; Η νύχτα, το άγνωστο, ο φόβος. Μας αρέσουν εκ του ασφαλούς. Άλλο ένα αστείο υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων. Αυτοί που καταλαβαίνουν δυαδικό και αυτοί που δε καταλαβαίνουν δυαδικό. Μπορεί κανείς να γίνει πιο έξυπνος; Να βελτιώσει τον τρόπο σκέψεις του, την περιέργειά του, την κατανόηση του; Πόσος κόπος απαιτείται; Θέλουμε όντως να τα καταλάβουμε όλα ή αρκούμαστε στο ιδανικό του χρυσού αιώνα της Αραβίας, "γνώριζε αρκετά για να μπορείς να συζητήσεις ένα θέμα, όχι αρκετά για να μην έχει ενδιαφέρον η συζήτησή του"; Η σκέψη αποτελεί μια μορφή ζωής ανεξάρτητη από το βιολογικό υπόβαθρο; Αστείο: 9