Πως διευκρινίζει κανείς τον εθισμό;

Βιολογικά, από άποψη γενετικής, οι άνθρωποι δεν εχουν αλλάξει καθόλου ή σχεδόν καθόλου τα τελευταία χιλιάδες χρόνια. Πάρε ένα μωρό που γεννιέται σήμερα και πάρε ένα μωρό που γεννήθηκε πριν 20.000 χρόνια και δυο μέρες. (θέλω και ακρίβεια... :P) Αν στο χωροχρονικό συνεχές ανταλλάξεις τις θέσεις τους και το παιδί του σήμερα διδαχτεί ως γλώσσα η ούγκαμπούκα και ως κουλτούρα η κουλτούρα των τροφοσυλλεκτών, ενώ το παιδί των τροφοσυλλεκτών διδαχτεί την Αμερικανική γλώσσα και κουλτούρα, θα δούμε ότι και οι δύο θα αναπτυχθούν αναλόγως με το περιβάλλον τους. Το παιδί που μετατοπίσαμε πίσω στο χρόνο θα έχει μια ζωή τροφοσυλλέκτη, ενώ ο γόνος των τροφοσυλλεκτών θα έχει μια φυσιολογική αμερικανική ζωή. Αν δε με πιστεύετε κάντε το πείραμα. Τώρα, αν υπάρχουν άτομα εκνευριστικά ακριβή, μπορούν να με διορθώσουν ως προς τα χρόνια που θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο για να βρούμε τους τροφοσυλλέκτες γλιτώνοντάς με έτσι από την αμάθεια. Από την άλλη, αν αυτή είναι η μόνη ένσταση αυτών των ατόμων... τι να πω;

Όλο αυτό το παραλήρημα οφείλεται σε ένα απλό πράγμα. Έμεινα 24 ώρες χωρίς σταθερό τηλέφωνο. Έγινε εν μέσω μιας άνευ περιεχομένου συζήτησης με τον κολλητό μου. Τις πρώτες ώρες δεν ανησυχούσα. Ο κόσμος είναι στρογγυλός σκεφτόμουν και δεν με έπιανε πανικός. Σιγά σιγά οι ώρες έγιναν περισσότερες και ακόμα τηλέφωνο δεν είχαμε. No τηλέφωνο, no internet. Σαν τη διαφήμιση με τον Clooney και το Martini ένα πράγμα! Λέω:" δε μπορεί" και αρχίζω να ψάχνω το τηλέφωνο για τις βλάβες. Θα μου πείτε ήλιθιο δεν είναι όταν έχεις βλάβη στο τηλέφωνό σου να πρέπει να τηλεφωνήσεις για να το πεις; Όντως! Αλλά πάλι καλά που υπάρχουν και τα κινητά. Βασανιστικές οι ώρες. Δεν είναι ότι μιλάω συνεχώς (μην παίρνετε αέρα, ώ γυναίκες οπαδοί της άποψης «οι άνδρες είναι πιο κουτσομπόληδες από εμάς»). Δεν είναι ότι μπαίνω συνεχώς στο διαδύκτιο. Απλά μισώ να μην έχω την επιλογή να μπω, να μη μπορώ να δεχτώ μια κλήση και τα συναφή. Και εκεί, για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως η σύγχρονη κοινωνία α) εξαρτάται άμεσα από την τεχνολογία της –φως, νερό, τηλέφωνο, σε βαθμό πρόκλησης μαζικής παράλλησης εαν ένα από τα στοιχεία αυτά απουσιάζει, και β) πλέον η κοινωνικότητά μας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τα τηλέφωνα. Πόσο μόνοι θα νιώσουμε αν δε μας καλεί κανένας. Πόσο απίθανο είναι πλέον να βρεθείς με κάποιον αν δεν το έχεις κανονίσει απο πριν τηλεφωνικώς. Αδύνατο. Θυμάμαι την εποχή που δεν τηλεφωνούσα, πήγαινα στου Μάκη ή στου Ντίνου ή στου Κώστα και απλά χτυπούσα το κουδούνι, μάθαινα αν ήταν εκεί και βλέπαμε τι κάναμε. Σίγουρα, το κινητό βοηθάει απίστευτα αλλά νομίζω πως στερεί κάτι λίγα. Σίγουρα το τηλέφωνο, το διαδύκτιο επιτρέπουν να επικοινωνείς γήγορα και να μεταφέρεις πληροφορίες αστραπιαία αλλά νομίζω πως χάνεται η ουσία. Η ανθρώπινη επαφή. Γιατί ναι, χάλια ήταν που έπρεπε να χτυπάς ταμπούρλα και να κάνεις φωτιά για να ειδοποιήσεις κάποιον στα πέντε χιλιόμετρα για κάτι, και να μην μπορείς να του πεις ακριβώς τι, αλλά πιστεύω πως και η σημερινή μέθοδος είναι ακραία. Και ότι βρίσκεται στα άκρα είναι είτε στην ακμή ή στην παρακμή. Θα μου πείτε, γιατί κρίνεις μόνο με τα δικά σου δεδομένα; Στην Αφρική πεθαίνουν από πείνα και AIDS και εσύ λες ότι να 'ναι... Τα πάντα είναι σχετικά. Είμαι πάλι ψευδοκοινωνικός, χαρείτε!
Αυτά.

Δε μπορώ να βρω τίτλο...

Δεν μπορώ να βρω τίτλο γιατί δεν υπάρχει λέξη για το συναίσθημα. Είναι μια συμπύκνωση όλων των παρακάτω.

Δευτέρα. Η πιο άσχημη μέρα λένε. Σηκώνεσαι πρωί πρωί με την τσίπλα, και πρέπει να πας σε μια υποχρέωση που βρίσκεται – ή έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον- κάμποσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Τι να πω για αυτήν τη Δευτέρα. Πολύ ήλιο. Ζέστη. Από το ανεκτό περάσαμε στο: αχ μακάρι να έμενα μόνος να τριγυρνάω στο σπίτι γυμνός/ τα ρούχα με πνίγουν. Πήγα στη σχολή μισός ξύπνιος, μισός κοιμισμένος. Σε αυτόματη γραφή αντέγραψα από τον πίνακα μαθηματικά σύμβολα. Θα τα αποκρυπτογραφίσω όταν έχω χρόνο. Έμαθα σήμερα ότι ένα αγαπημένο μου συγκρότημα έβγαλε δεύτερο cd. Demons & Wizards. Αυτην την στιγμή το ακούω. Η μέρα είναι γεμάτη υποχρεώσεις, δουλειές που πρέπει να γίνουν. Ξεκλέβω όμως λίγο χρόνο. Πάντα ξεκλέβω λίγο χρόνο. Μπαίνω στο διαδύκτιο, διαβάζω τα κόμιξ μου, κοιτάω τα mail, τα blog, απαντάω και βγαίνω. Κάθομαι. Και η αντίθεση με το χτες είναι τεράστια.

Χτες πρέπει να ήταν μια από τις καλύτερες μέρες του 2006. Έκανα το δεύτερο φετινό μπάνιο στη θάλασσα. Πρωινό ξύπνημα με κέφι –και ας έλειπε η ενέργεια λίγο. Πήγα με μια φίλη για μπάνιο. Οδηγούσε αυτή. Νέα οδηγός, αλλά προσεκτική και σοβαρή. Ευχάριστη αντίθεση στο μέσο όρο. Η παραλία που καταλήξαμε είναι μια από τις αγαπημένες μου στην Αττική, όταν φυσάει οποιοσδήποτε αέρας εκτός από τον νοτιοανατολικό. Μαντέψτε τι αέρας φυσούσε χτες. Όταν φτάσαμε στην παραλία ήμασταν μόνοι. Κάναμε μπάνιο και έπειτα ξοδέψαμε περί τις 3 ώρες στο να μην κάνουμε κάτι συγκεκριμένο. Λίγη ανάγνωση αυτή, εγώ μπήκα ξανά για μπάνιο, βγήκα, είπαμε δυο τρία σκόρπια μεν, με νόημα δε, λόγια και κάτσαμε κάτω από την ομπρέλα, δίπλα στο κύμα. Χαζέψαμε του ανθρώπους που ήρθαν να κάνουν μπάνιο και βρήκαν μια θάλασσα κρύα και βρόμικη καθώς μια ώρα μετά που φτάσαμε εμείς, η θάλασσα είχε βρομίσει από τον αέρα. Χαζέψαμε τα παιδιά, τους μεγάλους, τα σκυλιά. Δεν ένιωθα όπως νιώθω συνήθως ότι πρέπει να πω κάτι, ότι πρέπει να κάνω κάτι. Ήμουν καλά. Φάγαμε στην ταβέρνα δύο ψάρια και αναχωρίσαμε. Πάνε πολλά χρόνια που δεν είχα νιώσει τόσο καλά με τη στιγμή.

Ξέρω, δεν θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες να επαναληφθεί. Ξέρω ή υπολογίζω ή υποψιάζομαι διάφορα εμπόδια στο να μπορώ να το ευχαριστηθώ ξανά. Το θέλω σαν κολασμένος όμως... Τουλάχιστον όμως ξέρω τι θέλω. Ευχαριστώ για αυτό πάνω απ’ όλα, και ευχαριστώ για τη διόρθωση της ορθογραφίας, άμα και όποτε προλαβαίνεις...

Και τώρα ξαναμπαίνω στο διαδύκτιο, τα τραγούδια τελείωσαν, το διάλειμα τελείωσε. Σαν τελειώσω με το διάβασμα, με το καράτε και καταϊδρωμένος γυρίσω σπίτι, σαν πλυθώ και ετοιμαστώ να κοιμηθώ, εκεί στον διάδρομο ανάμεσα στις συνειδητές σκέψεις και το όνειρο, θα αφεθώ ξανά σε τέτοιες σκέψεις, θα αφεθώ ξανά στις παύσεις που μου επιτρέπουν να ηρεμώ. (πω, πω! πολύ μελό ήταν αυτό... περιφραστικότητα πως να σ' αρνηθώ;)

Αυτιστικός.

Η διαδρομή του 111 (ενίοτε και του 112) έχει συχνά έναν επιβάτη. Ηλικιομένος, με παλιά ρούχα, ελαφρός γλαρομένο βλέμα, που μιρίζει. Λέγεται Σπύρος. Λέγεται Σπύρος και μου ματώνει την καρδιά. Από μικρός ήδη θυμάμαι τον διάλογο – μονόλογο που έχει πάντα με τον εκάστοτε επιβάτη που κάνει το λάθος να τον κοιτάξει. Πλησιάζει δίπλα του, με όλο το θάρος του αθώου παιδιού, και ρωτάει: «Αυτό πάει στο κέντρο;» Ότι και να απαντήσεις ο Σπύρος με τα θλυμένα μάτια, σου λέει πάντα: «Για σου, με λένε Σπύρο.», ξεκουφαίνοντάς σε. Και ακόμα και αν γυρνάς το κεφάλι από την άλλη με αποστροφή, αυτός θα σε ρωτήσει με την τσιριχτή του φωνή: «Εσένα πως σε λένε;»

Ο Σπύρος πάντα μου μάτωνε την καρδιά. Μακάρι να μπορούσα να πω πως δεν αϊδίαζα με τις οσμές που αναδίονταν από πάνω του. Μακάρι να είχα το ψυχικό σθένος κάθε φορά να τον κοιτώ στα μάτια του, που ζητάγαν λίγη προσοχή.

Πάει καιρός που δεν έχω δει τον Σπύρο στο 111, ενίοτε 112. Πάει καιρός που δεν έχω νιώσει αυτήν την ένοχη ανακούφιση που με πονάει πάντα. Δεν είμαι ο Σπύρος. Όπως όλοι, και εγώ σκέφτομαι αυτό. Κι όμως έχω τύψεις. Δεν βοηθάνε.

Κατά βάθος είμαι και εγώ ένας Σπύρος όμως, και εσύ και όλοι μας.

Δύο ταινίες: Mozart and the Whale, Η όγδοη μέρα (Le huitieme jour).

Δεν φτάνει να έχουμε τύψεις. Πρέπει να βοηθήσουμε. Το γιατί είναι στη κρίση μας.

Μερικοί άνθρωποι με όραμα... -και δε μιλάω για τον Che...

Μου φαίνεται λογικό ότι η πλειονότητα των αναγνωστών μου αποτελείται ακόμα από άτομα που γνωρίζω εκτός διαδυκτίου... Παρ’ όλα αυτά δεν βλάπτει να ενημερώσω ότι μου αρέσει ο κινηματογράφος. Φέτος μάλιστα παρακολούθησα σεμινάρια σκηνοθεσίας στη φοιτητική λέσχη. Ο «λέκτορας/ προσιλιτιστής» μας, ο κος Μαρτσάκης (θα με έσφαζε αν ήξερε όι αναφέρομαι σε αυτόν ως κύριο), ο κος Μαρτσάκης λοιπόν είχε πει κάτι με το οποίο είμαι απολύτως σύμφωνος: «Καλός είναι ο σκηνοθέτης που θα μπεις στη μέση της ταινίας, θα δεις μια σκηνή μόνο, θα βγεις από την αίθουσα και θα έχεις μείνει μ...» Με το στόμα ανοιχτό εννοούσε; Μαλάκας και το αυτολογόκρινε; Ότι και να είναι έχει δίκιο. Και συνέχισε: «Αυτό το λέω με την τεχνική αρτιότητα του κάδρου, την φυσικότητα ως προς το τέμπο και την κρισιμότητα της σκηνής ακόμα και αν αυτό δεν είναι ...» Οι τρεις τελείες εδώ αντιπροσωπεύουν μια ώρα διάλεξης

[παρεπιπτόντως ακολουθεί geekοσυζήτηση περί κινηματογράφου και fanboyoπαραλλήριμα. Σας ενημέρωσα, δεν ευθύνομαι τωρα για τα όσα διαβάσετε παρακάτω...]

Κώστας Γαβράς. Τεράστεια καριέρα. Μερικά έργα του: το Ζ, Αμήν, Μεγάλη Πόλη, Το τσεκούρι. Το τελευταίο αποτελεί το ερέθισμα που με όθησε σε αυτό το post –όποιος μου βρει μια ωραία συνόνυμη ελληνική λέξη να αντικαταστήσω με το post κερδίζει μια άδεια κονσέρβα ντοματοπολτού. Το τσεκούρι. Γυρισμένο στα γαλλικά. Παίζει ένας γάλλος αστέρας του κινηματογράφου ο Jose Garcia. Το σενάριο είναι κυνικό, πολιτκοποιημένο, μια γρωθειά που σκάει την φούσκα της υποκρισίας για το τι είναι πραγματικά και τι παράγει η σημερινή κοινωνία. Με μια λέξη η ταινία είναι άρτια. Και εδώ επανασυνδέομαι με τα λεγόμενα του κου Μαρτσάκη. Είναι μια σκηνή που την έβαλα αργότερα στην τύχη όταν ήθελα να τσεκάρω γενικά μερικά σημεία. Ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί κάποιον με το αμάξι. Ο στόχος του βγαίνβει από το σπίτι με τις δύο του κόρες, τις χερετάει και κινείται προςτη μια κατεύθινση. Ο πρωταγωνιστής τον ακολουθεί αλλά αναγκάζεται λόγο αστυνομίας να κάνει έναν κύκλο. Συναντάει στην διαδρομή τα δυό κορίτσια. Πρέπει να είναι από τις πιο όμορφες σκηνές που έχω δει από σκηνοθετική άποψη. Και η συνειδιτοποίηση αυτή έφερε άλλη μια συνειδητοποίηση: Πλέον όταν βλέπω μια ταινία είμαι υπερβολικά ψείρας με πολλά πράγματα που πριν δε με έννοιαζαν. Όπως σε όλα, όταν μάθεις τι κρύβεται από κάτω από ένα έργο, όταν χάσεις την αθωότητά σου, πλέον τα πράγματα δεν είναι μαγικά. Μπορεί να σου δίνεται επιτέλους η δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι την τελειώτητα, όπως ένας μουσικός αντιλαμβάνεται τον μότσαρτ, ή ένας ζωγράφος τον Van Gogh, αλλά πλέον η μετριότητα σε ξενίζει. Αξίζει αναρωτιέται κανείς... Η άποψή μου είναι ότι αξίζει. Αξίζει για τις λίγες στιγμές απόλαυσης της τελειώτητας που αλλιώς δεν γνωρίζεις...

Άσχετα πράγματα: Α) το φέτος δεν σας θυμίζει την φέτα; Β) το τραγούδι της εβδομάδας: 99 red balloons Γ) Μαρτσάκη ναι, ο διάλος μας έδωσε το τριπόδι, ο θεός τη κάμερα και η φύση το χώρο και τα προβλήματα. Ναι εγώ φταίω για όλα τα υπόλοιπα... Για τους σκοπούς του σεμιναρίου θα είμαι πιστός...

Ο πρώτος γύρος είναι δωρεάν -και δε μιλάω για σουβλάκια...

Πολιτισμός. Τι είναι ο πολιτισμός; Αν το αναλύσουμε ετιμολογικά είναι μια ένεια που έχει ρίζες στην πόλη. Στην οργανομένη κοινωνία, με κανόνες και όλα τα όμορφα που όλοι μας λατρεύουμε. Το ζήτημα του τι είναι ο πολιτισμός, ο ανθρώπινος πολιτισμός, είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο μιας υπέροχης συζήτησης για τ ο τίποτα. Όμως στην συζήτηση αυτή σίγουρα θα περιέχονταν οι λέξεις κουλτούρα, επιστήμη/τεχνολογία, νόμοι, ιεραρχεία, πόλεμοι, τέχνες, θρησκεία. Και αν υπάρχει κάποιο άτομο καμένο, ως ο γράφον, θα υπάρξει και μια αναφορά στον Sid Meyer δημιουργό της σειρά παιχνιδιών για τον υπολογιστή: Civilization. Ο τίτλος του σημερινού post είναι civ addict για κάποιον λόγο. Ώρες επί ωρών έχω περάσει, όπως τόσοι άλλοι στο να διοικώ τους ψηφιακούς υποικόους μου, να τους προτάξω να χτίσουν μια πόλη, να οργανώσουν στρατό, να κάνουν το τάδε ή το δίνα, να ερευνήσουν την τάδε τεχνολογία. Από τότε που παίζω παιχνίδια υπολογιστών θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου, έναν γύρο ακόμα και μετά, σαν έχω κατακτήσει την Ντζακάρτα, θα το σώσω και θα κλείσω τον υπολογιστή. Είναι ένα συναίσθημα υπέροχο, το να παθιάζεσαι τόσο με κάτι τόσο ανούσιο –αν και έχει και τις εκπαιδευτικές πλευρές του το ζήτημα: η civilizopedia, μια εγκυκλοπέδια γνώσης υπάρχει και σχολιάζει κατ’ επιλογήν τεχνολογίες, κτήρια, θαύματα του κόσμου, πολεμικές μονάδες ή οτιδείποτε άλλο υπάρχει στο παιχνίδι.

Πρόσφατα βγήκε το τελευταίο civilization. Το τέταρτο της σειράς. Δεν με πόρωσε τόσο πολύ όσο το προηγούμενο οφείλω να ομολογήσω. Κυρίως γιατί είχε υπερβολικά πολλά καλοπίσματα που κάλυπταν την ουσία, κάνοντας τον υπολογιστή μου να υπερλειτουργεί και την 128 ram της κάρτας γραφικών -1024 έχω κανονική ram- να λιγίζουν και να κρασάρει το πρόγραμμα. Μετά από πολλή ενασχόληση με το παιχνίδι, κατάφερα να μην ασχολούμε πια μαζί του.

Και μετά ήρθε η καταστροφή... Ανακάλυψα το mod (mod = modification) του που σου επέτρεπε να παίξεις όχι σε μια φανταστική Γη, αλλά στην δικιά μας Γη, με όλες τις πόλεις που είχαν χτιστεί το 1000μ.χ. να υπάρχουν στον χάρτη. Η συγκίνηση ήταν τεράστεια. Άρχισα να παίζω σαν μανιακός. Ύπνος; ΧΑ. Ας γελάσω. Μασάς 3 κουταλίες καφέ, βάζεις δύο σπίρτα στα μάτια σου να μείνουν ανοιχτά, βάζεις Dark Brutal Goth Norwegian Metal στο τέρμα –δεν ακούγεται αυτό το πράγμα από τα καϊμένα τα αφτιά μου- κάνεις και δυο τρία ηλεκτροσόκ με χαμιλά βατ στον εαυτό σου, και μπορείς απερίσπαστος να συνεχίσεις. Έτσι πέρασα κάποιες ώρες; μέρες; Δεν γνωρίζω, πάντως κάμποσο μου φάνηκε, μπροστά στον υπολογιστή. Και μετά τι έγινε; Πείτε μου; Ναι. Η κάρτα γραφικών φωτισμένη από κάποιον ανύπαρκτο δίαολο ή άγγελο, πήγε και έκανε overflow. Αααααχ... Τι; Τι να κάνω; Μετά από κανά τέταρτο που συνείλθα κάπως αποφάσισα να δανείσω το διβιδίον σε έναν «καλό» μου φίλο μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού... Οπότε αν με δείτε νεβρικό να χτυπίεμαι κάτω και να βγάζω αφρούς, δεν είναι τίποτα, είμαι σε απεξάρτηση από το μικρόβιο του έναν γύρω ακόμα και το κλείνω...

(Εντάξι το δραματοποιώ. Δεν έγινε έτσι ακριβώς το όλο πράγμα, δεν έγινε καν τόσο πρόσφατα, αλλά, ναι είμαι civaddict, αν και έχω καιρό να παίξω, και ναι μετά την εξεταστική θα χαθώ για λίγο καιρό πάλι –μην αγχωθείτε, θα κατακτάω τον κόσμο)

Είναι ωραία η θάλασσα ακόμα κι όταν δουλεέυεις...

Σήμερα είχα δουλειά με την Trekking. Η προαναφερθήσα εταιρία είναι προφανώς η εταιρία στην οποία εργάζομαι. Ασχολούμαι με εταιρκά προγράμματα εκπαίδευσης και αναψυχής. Με πιο απλά λόγια κάθε τόσο πέρνω τους εργαζόμενους από μία εταιρία, άτομα που δουλεύουν μαζί χρόνια αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα ο ένας για τον άλλον πέρα των τυπικών, και στην εξωχή διοργανώνουμε παιχνιδάκια που προοθούν την δημιουργεία ομαδικού πνεύματος, ή ότι άλλο επιθυμεί η εταιρία. Να βλέπεις ανθρώπους 60+ να γίνονται παιδάκια. Γενικά είναι μι πολύ ωραία δουλειά. Σήμερα έπαθα ηλίαση στη Βούλα. Δεν πρόκειται για σημείο του σώματος, ούτε όνομα κοπέλας. Μιλάω για την πλαζ στη Βούλα. Τους κάναμε καγιάκ διελκιστίδα αγόνες ποδόσφαιο, βόλει, τάβλι και άλλα. Γάλλοι ήταν οπότε ένιωσα ως συνήθως τον πόθο για την άλλη μου πατρίδα σαν του άκουγα να μιλάω. Όλα αυτά αποτελούν μια μη απαραίτητη εισαγωγή στο ζήτημα του πρώτου μου καλοκαιρινού μπάνιου το 2006. Σήμερα ήταν, για να βάλω τις σημαδούρες και τις πέτρες που θα τις κρατάγανε. Η θάλασσα ήταν κρύα στην αρχή, αλλά μετά το καταευχαριστήθηκα...

Η θάλασσα και εγώ έχουμε μια ιδιέτερη σχέση. Το νερό και εγώ γενικά, αλλά κυρίως η θάλασσα. Όσο χάλια και να είμαι, όσο αρνητικές οι καταστάσεις, το νερό, όταν καλύψει όλο το σώμα μου με κάνει να νιόθω ζωντανός ξανά. Είμαι ικανός να κάνω ολάκερη ιστορία ότι δεν θέλω να πάω παραλία, ότι δεν θέλω να μπω στο νερό. Αλλά με το που θα νιώσω το νερό παντού στο σώμα μου, όσο λίγο και αν κρατήσει αυτό θα είμαι καλά μετά. Άσχετο το τι δείχνω. Θα μου πεις αναγνώστη τι σε νοιάζει; Προφανώς και δεν σε νοιάζει άμεσα. Όλη αυτή η πολυλογία δεν είχε άλλο σκοπό από το να υποδείξει ότι ήρθε η εποχή που η παραλίες δεν είναι τίγκα, έχει καλό καιρό, μπορεί αν δεν είσαι κρυουλιάρικο πλάσμα να κάνεις μπάνιο, όλα είναι ιδανικά. Δυστυχώς διαρκεί λίγο, όπως σχεδόν όλα τα καλά. Καλά μπάνια σε όσους έχουν τα κότσια και την ευαισθισία.

A scientific joke...

The following concerns a question in a physics degree exam at the University of Copenhagen:

"Describe how to determine the height of a skyscraper with a barometer."

One student replied:

"You tie a long piece of string to the neck of the barometer, then lower the barometer from the roof of the skyscraper to the ground.The length of the string plus the length of the barometer will equal the height of the building." 

This highly original answer so incensed the examiner that the student was failed. The student appealed on the grounds that his answer was indisputably correct, and the university appointed an independent arbiter to decide the case. The arbiter judged that the answer was indeed correct, but it did not address the intent of the problem. It was decided to call the student in and allow him six minutes in which to provide a verbal answer which showed at least a minimal familiarity with the basic principles of physics.

For five minutes the student sat in silence, forehead creased in thought. The arbiter reminded him that time was running out, to which the student replied that he had several extremely relevant answers, but couldn't make up his mind which to use. On being advised to hurry up the student replied as follows:

"Firstly, you could take the barometer up to the roof of the skyscraper, > drop it over the edge, and measure the time it takes to reach the ground.? The height of the building can then be worked out from the > formula H = 0.5g x t squared. But bad luck on the barometer."

"Or if the sun is shining you could measure the height of the barometer, then set it on end and measure the length of its shadow. Then you measure the length of the skyscraper's shadow, and thereafter it is a simple matter of proportional arithmetic to work out the height of the skyscraper."

"But if you wanted to be highly scientific about it, you could tie a short piece of string to the barometer and swing it like a pendulum, first at ground level and then on the roof of the skyscraper. The height is worked out by the difference in the gravitational restoring force T = 2 pisqroot? (l / g)."

"Or if the skyscraper has an outside emergency staircase, it would be easier to walk up it and mark off the height of the skyscraper in barometer lengths, then add them up."

"If you merely wanted to be boring and orthodox about it, of course, you could use the barometer to measure the air pressure on the roof of the skyscraper and on the ground, and convert the difference in millibars into feet to give the height of the building."

"But since we are constantly being exhorted to exercise independence of mind and apply scientific methods, undoubtedly the best way would be to knock on he janitor's door and say to him 'If you would like a nice new barometer,? I will give you this one if you tell me the height of this skyscraper'."

The student was Niels Bohr, the only person from Denmark to win the Nobel prize for Physics

(Το ποστ διορθώθηκε. Ίσως τώρα να γελάσετε αν έχεται καφροεπιστιμονικό χιούμορ... Βασικά ίσως να μιδιάσετε ελαφρα...)

Μετά από αυτό θέλω σοκολάτα...

Ας αφήσω τις σκέψεις μου ελεύθερες...

Τελευταία περνάω κρίση. Το πιο ωραίο όταν περνάω κρίση είναι ότι θέλω παριγοριά από κάπου, αλλά πάντα, όταν αυτή προσφέρεται μου φαίνεται ηλίθια ψεύτικη και την διόχνω από κοντά μου με την φανταστική ειρωνία μου. Αν ταξινομίσουμε τα προτερίματα και τα μειωνεκτίματα που έχω, θα διαπιστόσουμε ότι γενικά είμαι ευνοημένο σαν άτομο. Σωματικά άρτιος. Αρκετά έξυπνος. Χιούμορ, περιέργεια, κατά κύριο λόγο καλό άτομο, μεγάλη κουλτούρα, πολυάσχολος, δυο εθνικότητες, μπορεί ακόμα και να με χαρακτηρίσω όμορφο για να ολοκληρώσω με τα προτερίματα.

Από την άλλη είμαι τεμπέλης, ρομαντικός, και αδέξιος με τις κοινωνικές μου σχέσεις, καθώς ναι μεν κάνω μια θετική αρχική εντύπωση αλλά δεν καταφέρνω να κρατήσω φιλίες όπως θα τις ήθελα. Ούτε με τις γυναίκες θα έλεγα πως τα πάω καλά κατά βάθος. Βλέπετε ρομαντικός/ ηλίθιος/ έλυψη αυτοεκτίμησης/ ξέρω ‘γω τι έχω. Τέλος, αυτό που θεωρώ κακό είναι ότι δεν έχω καθορίσει τι θέλω, τι πιστεύω. Δεν δέχομαι σχεδόν ποτέ την ανωτερότητα μιας άποψης πάνω σε μια άλλη, αλλά κατανοώ τις οπτικές γονείς σχεδόν όλων. Και δυσκολεύομαι να αποκτίσω τη δική μου. Το να μην έχεις την οπτική γονεία κανενός δεν σημαίνει ότι έχεις δική σου οπτική γονεία. Το να μην έχεις τη προσωπικότητα κανενός δεν σημαίνει ότι έχεις προσωπικότητα.

Όπως βλέπετε τα προβλήματα που με απασχολούν θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμελιτέα σε σύγκριση με προβλήματα άλλων ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά με απασχολούν. Με ενοχλεί που δεν έχω βρει πιος είμαι και που δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιός θέλω να είμαι.

Ζητάω τον προσδιορισμού του εγώ μου ώστε να μπορέσω να έχω πιο σωστές κοινωνικές συναναστροφές. Όσου με ξέρουν θα γνωρίζουν πως τακτικά ρωτάω: «πως θα με χαρακτίριζες; Πως θα με περιέγραφες;». Προσπαθώ να δω ποιός είμαι μέσα από τα μάτια των άλλων. Χαζό, αλλά κατά βάθος όλοι προσδιορίζουμε το ποιοί είμαστε ανάλογα με την άποψη των άλλων για εμάς. Υπάρχει σίγουρα ένας πυρήνας που δεν αλλάζει, ένα κάτι που δεν αλλάζει. Όσο πιο δυνατό είναι αυτό το υπόβαθρο τόσο πιο αληθινά μου φαίνονται τα άτομα. Κατά αυτήν την έννοια νιόθω ψεύτικος

Δεν είναι αστείο το γεγονός ότι, ό,τι και να επιθυμώ, το κρατάω μακριά μου, βάζω φραγμούς , είτε φόβου αποτυχίας είτε άλλυ λόγου, και όταν πια το αποκτήσω μου φαίνεται άγευστο, άνοστο, κενό ουσίας;

Τι να πω. Λίγη μίρλα που τη μειράζομαι τριγύρω. Καλό κουράγιο σε όλους.

Η έλυψη ύπνου και ... τι κάνει...

Ας αρχίσω αυτό το ποστ με μια παρατήρηση μου, που δεν γνωρίζω αν έκανε κανένας άλλος. Φέτος, ο Η5Ν1 μας απέλαξε από τους γύφτους με τα κοτοπουλάκια και τις πάπιες. Η πανάρχαια αυτή παράδοση διακόπηκε έτσι απλά. Με έναν ιο. Φαντάζεστε τι επιπτώσεις θα είχε αυτός ο ιός αν είχε χτυπήσει προ δεκαετείας; Τα φιλαράκια δεν θα είχαν εξελιχτεί όπως εξελύχτηκαν! Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε τώρα δεν θα ήταν ο ίδιος. Ίσως ο Joey και ο Chandler να είχαν τσακοθεί ανεπανόρθοτα και να μην είχαν την ψυχολογική υποστήριξη των πουλερικών τους για να το αντέξουν. Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει πανικός. Οπότε ας αλλάξω θέμα.

Ένας μήνας και κάτι με χωρίζουν από τις διακοπές. Βλέπετε οι Μαθηματικοί είναι ανόμαλοι μεν, πρακτικοί δε. Η εξεταστική μας αρχίζει κατά τις 20κάτι του Μάη. Και τελειώνει στις 14 περίπου. Ως τότε έχω πολύ διάβασμα, και πολύ δουλειά γενικώς. Ξο όπως θα έλεγαν οι Γιαπονέζοι.

Αλήθεια τι άποψη έχετε για τα Άνιμε; Αυτά τα γιαπονέζικα κινούμενα σχέδια; Ότι άποψη και να έχετε σας προειδοποιώ. Υπάρχουν σειρές και σειρές. ΜΗΝ ΠΟΡΟΘΕΊΤΕ ΜΕ ΤΟ NARUTO! Μην το κάνετε αυτό. Η αρχή του, μέχρι το επισόδειο 200 περίπου νομίζω, είναι υπέροχη. Δεν έχω δει όμως πιο μεγάλη κατρακύλα σε σειρά. Ποτέ. Ούτε οι Αμάν δεν κατρακύλησαν έτσι.

Μετά από αυτό το κοινωνικό μήνυμα νιόθω ότι δεν έχω κάτι άλλο βαθιστόχαστο να μειραστώ μαζί σας. Αν σας βρίσκετε καμιά καλή κουβέντα ρίχτε την, θα μου ανεβάσει το ηθικό.