Dancing by himself.

The marionette just stumbled on the floor, broken. No tension in its cords.

It first had parental strings attached to every limb. Some paternal strings, many maternal ones.

Yet time eroded the strings, and while he wanted to be free from them he had been tied for too long. He could not believe that he could stand alone.

And then he found her. He cut off most of his strings and went to her, strings flailing behind him.

She helped him unknot many a strings, but as she did, he, panicking on a sense of balancedness, of loss of direction and of pull, tied himself to her.

She did not like that but she thought it to be only temporary.

But when time called for her to leave she found out to be dragging him along.

And, for she loved him, she accepted the burden for a time, holding her back, dragging her down. Oh sure, many a things did he have to offer to her. Smarts, love and interesting ideas, travels and knowledge of a world so different yet same.

But the burden grew heavier and heavier, until she did not feel him to be mobile any more. From a simple burden he had become an anchor, mooring to a point, refusing to let go of the new strings he himself had tied.

And now she took a pointed hook, and cut the strings at once.

He got shocked and lost and frightened, unwilling to evolve.

Stasis is death, said "save the cat", he remembered.

She was standing over there, unwilling to be tied again, yet ready to dance.

Come, join us, the free, standing, dancing people. Lean on us from time to time if you must, yet first of all you need to stand, and stand alone. Be happy to be free.

So now the marionette stands there. Arms raised in wonder. From fear and panic he escapes to see his own freedom. Where shall he go, with whom shall he dance, he does not really know. She might be afraid of being tied down again, and he fears to tie himself again out of habit. So he stands there.

And then he takes a small step in the rhythm and starts dancing by himself. Who will join him in his dance, is still to be determined, for now the music starts:

Ah ah ah... staying alive, staying alive, ah ah ah... staying ala aaaaiiiiiiv!

Happiness.

Can only come from inside. Outside happiness is an illusion. You can get some from outside, but real stable, complete happiness comes from self-reliance.

Also it is different to think about something, and to live it.

Playmobil

(or how to say goodbye)

Τα playmobil ήταν, στην τρυφερή μου παιδική ηλικία, το αγαπημένο μου παιχνίδι.

Έπαιζα με τις ώρες, μόνος μου στο δωμάτιό μου. Έχτιζα ιστορίες με πειρατές, γιατρούς και αεροπόρους, ήρωες και κακούς.

Γενικά ήταν για εμένα κεντρικό κομμάτι της διασκέδασης μου.

Με το καιρό άρχισα να μη παίζω άλλο με αυτά. Δεν με ενοχλούσε, τα έπαιζα ακόμα, και μου άρεσε που τα είχα.

Μια μέρα, όταν ήμουν γυμνάσιο η μάνα μου μου είπε ότι θα τα δίναμε στο χωριό ΣΟΣ.

Τα δικά μου playmobil? Χα!

Έπρεπε όμως να το αποδεχτώ. Δεν έπαιζα άλλο μαζί τους, είχα προχωρήσει ήδη στη ζωή μου. Αλλά το ξαφνικό αυτό, δε το περίμενα. Αμέσως θέλησα πάλι να παίξω μαζί τους. Δεν το ευχαριστήθηκα, αλλά το θέλησα και το έκανα.

Μετά από μερικές μέρες, δέχτηκα να τα πάμε στο χωριό ΣΟΣ.

Δεν σήμαινε ότι ξέχασα τα Playmobil: απλά δεν ήταν πλέον κατάλληλα για εμένα. Το δέχτηκα, και κράτησα τις αναμνήσεις μου.

Προφανώς, το να τελειώσει μια σχέση όπου και οι δύο αγαπάνε ο ένας τον άλλο ακόμα, είναι πολύ δύσκολο. Ίσως να μην είμαι πλέον ερωτευμένος, και να αντέδρασα όπως με τα playmobil.

Σίγουρα το ίδιο ισχύει και για εκείνη από πολύ πιο πριν.

Θα ήθελα πολύ να γεμίζει ακόμα η ζωή μου όπως πριν, αλλά κάποιες στιγμές απλά προχωράς μπροστά. Θα είχα κρατήσει την κατάσταση ως έχει, αλλά δε πειράζει. Παρακάτω είχε lego παλιά... Και δε ξέρεις ποτέ. Ίσως να μην ήταν παροδικό. Προς το παρόν, θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου.

______________________________________________

Το τραγούδι που με σώζει.

Bluffin

Για να παίξετε bluffin χρειάζεστε:
4 πανομοιότυπα αντικείμενα (κατά προτίμηση κάτι σε κομμάτια χαρτί, ή sous verres) ΓΙΑ ΚΆΘΕ παίκτη.
Ένα στυλό.
Ανάμεσα σε 3 με 6 άτομα με τα οποία συνεννοείστε και να κάνετε κέφι να παίξετε.

Προετοιμασία. Ένα από τα 4 πανομοιότυπα αντικείμενα του κάθε παίκτη μαρκάρεται με ένα σύμβολο από τη μία πλευρά του, ώστε να μη φαίνεται άμα αυτό τοποθετηθεί σε στοίβα. Προτείνω τη λέξη bluffin ή ένα muffin.

Από εδώ και πέρα θα αναφερόμαστε στα πανομοιότυπα αντικείμενα ως κάρτες

Διεξαγωγή του παιχνιδιού.

Μοιράζουμε τις κάρτες στους παίκτες. Μπορούν να βλέπουν μόνο στις δικές τους ποια έχει bluffin.

Κάθε γύρο οι παίκτες έχουν δυο επιλογές.

Είτε τοποθετούν μία από τις κάρτες τους σε μια στοίβα μπροστά τους (μια στοίβα ανά άτομο). Η τοποθέτηση γίνεται με τρόπο που να μη φαίνεται αν έχει βάλει το bluffin ή όχι.

Είτε δε τοποθετεί και αρχίζει παζάρι. Δηλώνει πόσες κάρτες μπορεί να αναποδογυρίσει από όλες τις υπάρχουσες στοίβες χωρίς να πέσει πάνω σε bluffin.

Ο αμέσως επόμενος παίκτης πρέπει είτε να πει ότι μπορεί να αναποδογυρίσει περισσότερες κάρτες, είτε να καλέσει το bluffin (call the bluffin :p) Ο παίκτης που είπε τελευταίος πόσες κάρτες μπορεί να γυρίσει αρχίζει να τις γυρνάει μια μια από το πάνω μέρος οποιασδήποτε στοίβας το κάθε ένα.

Είτε τα καταφέρνει είτε όχι. Άμα δε τα καταφέρει και εμφανιστεί bluffin τότε όλοι οι παίκτες παίρνουν πάλι στα χέρια τους τις κάρτες τους και χωρίς να δούνε πια, βγάζουν στην άκρη μια από αυτές του παίκτη που αναποδογυρνούσε.

Άμα τα καταφέρει, βγάζουν μια στην άκρη αυτουνού που το αμφισβήτησε.

Χάνει όποιος δεν έχει πλέον κάρτες.