Playmobil

(or how to say goodbye)

Τα playmobil ήταν, στην τρυφερή μου παιδική ηλικία, το αγαπημένο μου παιχνίδι.

Έπαιζα με τις ώρες, μόνος μου στο δωμάτιό μου. Έχτιζα ιστορίες με πειρατές, γιατρούς και αεροπόρους, ήρωες και κακούς.

Γενικά ήταν για εμένα κεντρικό κομμάτι της διασκέδασης μου.

Με το καιρό άρχισα να μη παίζω άλλο με αυτά. Δεν με ενοχλούσε, τα έπαιζα ακόμα, και μου άρεσε που τα είχα.

Μια μέρα, όταν ήμουν γυμνάσιο η μάνα μου μου είπε ότι θα τα δίναμε στο χωριό ΣΟΣ.

Τα δικά μου playmobil? Χα!

Έπρεπε όμως να το αποδεχτώ. Δεν έπαιζα άλλο μαζί τους, είχα προχωρήσει ήδη στη ζωή μου. Αλλά το ξαφνικό αυτό, δε το περίμενα. Αμέσως θέλησα πάλι να παίξω μαζί τους. Δεν το ευχαριστήθηκα, αλλά το θέλησα και το έκανα.

Μετά από μερικές μέρες, δέχτηκα να τα πάμε στο χωριό ΣΟΣ.

Δεν σήμαινε ότι ξέχασα τα Playmobil: απλά δεν ήταν πλέον κατάλληλα για εμένα. Το δέχτηκα, και κράτησα τις αναμνήσεις μου.

Προφανώς, το να τελειώσει μια σχέση όπου και οι δύο αγαπάνε ο ένας τον άλλο ακόμα, είναι πολύ δύσκολο. Ίσως να μην είμαι πλέον ερωτευμένος, και να αντέδρασα όπως με τα playmobil.

Σίγουρα το ίδιο ισχύει και για εκείνη από πολύ πιο πριν.

Θα ήθελα πολύ να γεμίζει ακόμα η ζωή μου όπως πριν, αλλά κάποιες στιγμές απλά προχωράς μπροστά. Θα είχα κρατήσει την κατάσταση ως έχει, αλλά δε πειράζει. Παρακάτω είχε lego παλιά... Και δε ξέρεις ποτέ. Ίσως να μην ήταν παροδικό. Προς το παρόν, θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου.

______________________________________________

Το τραγούδι που με σώζει.