Τίποτα το καλό μετά τις 2.

Περνάει ο χρόνος και προχωράει κανείς.

Και όταν προχωράς από εκεί που πίστευες ότι δε θα μπορούσες να σηκώσεις ποτέ ξανά το κεφάλι, νιώθεις περίεργα, ευχάριστα. Τα συναισθήματα κάνουνε κύκλους. Αλλά δε μπορείς πλέον να βρεις κάτι που είχες εκεί. Κάτι που σε γέμιζε, και που με το χρόνο άρχισε να ξεφεύγει από ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Έζησα κάτι υπέροχο, και φοβόμουν ότι δε θα μπορούσα να το ξαναζήσω. Ναι, σίγουρα τα τελευταία χρόνια, ξέφευγε και άδειαζε, αλλά η μνήμη του πλήρους, η μνήμη του τεράστιου, με μπερδεύει. Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό.

Και οι μέρες περνάνε. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να ερωτευτείς ακόμα, όσο και αν δεν είναι ακριβής η λέξη για το συναίσθημα. Να ενθουσιαστείς, ίσως.

Συνεχίζω να μένω μόνος στο σπίτι μου. Ώρες πριν γυρίσω στο σπίτι των γονιών μου, μένω ξάγρυπνος και γράφω. Κάποτε το να μένω μόνος μου ήταν ευτυχία, γιατί πίστευα πως δε θα διαρκούσε πολύ, πως θα γέμιζε το σπίτι μου. Και μετά άρχισε η συνειδητοποίηση. Ξανά γινόταν βάσανο. Το σπίτι ήταν κλουβί, και πως να ζητήσεις άλλα άτομα να έρθουν σε ένα κλουβί;

Και σήμερα, μετά από καιρό αναρωτιέμαι πάλι σχετικά με τα όσα έζησα. Τα βλέπω πιο καθαρά πλέον, που δεν μένει συναίσθημα άλλο από την απογοήτευση. Τόσο ανθρώπινη η ιστορία μου, και τόσο υπερβολική η απαίτησή μου να είμαι, να ήμαστε, υπεράνθρωποι. Ναι. Προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από κυνικότητες, με υ και όχι με οι, αλλά κατά βάθος ελπίζω και προσδοκώ οι άνθρωποι να είναι υπεράνθρωποι.

2 και 25 η ώρα. Σε λίγες ώρες πετάω. Δε θα κοιμηθώ.

Μέσα στο κλήμα ανασκόπησης ξαναδιάβασα τα mail, και η όλη φθορά γίνεται αντιληπτή με το βάθος χρόνου. Πόσο απόμακρος φαίνομαι σε μερικά από αυτά. Πόσο απόμακρη φαίνεται σε άλλα. Στεναχωριέμαι. Δεν ήθελα ποτέ να φτάσω εδώ. Αλλά όταν κάνεις σχέσεις, ρισκάρεις.

Ρισκάρεις, για να κερδίσεις αγάπη, φροντίδα, έρωτα. Ρισκάρεις να χάσεις ένα άτομο, το οποίο σου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον για να θέλεις να είσαι μαζί του. Η απόρριψη είναι πάντα βίαιο συναίσθημα. Και αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο είναι όταν βλέπεις, σε διαδικτυακό μελάνι, τι συναισθήματα υπήρχαν, και πλέον είναι αδιανόητα. Με αυτό το άτομο, τουλάχιστον.

Με το να νιώθω ακόμα την ανάγκη να τα πω όλα αυτά αναρωτιέμαι άμα προσπαθώ ακόμα να επικοινωνήσω. Αναρωτιέμαι άμα προσπαθώ να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου, που ήμουν, που είμαι άνθρωπος. Η ανασκόπηση είναι θεμιτή; Με βοηθάει. Οπότε, ναι.

Χρησιμοποίησα ψυχολογικούς μοχλούς για να κερδίσω ότι πλεονεκτήματα τρυφερότητας μπορούσα όταν αυτή σταματήσανε να έρχονται αυθόρμητα. Μου θυμίζω τα φιλαράκια, όπου η Rachel πιστεύει ότι πέρασε τη ζωή της να προσπαθεί να μη γίνει αντίγραφο της μάνας της, που έγινε αντίγραφο του πατέρα της. Συμπεριφορές της μητέρας μου. Και με το να αναλύω τη ζωή μου με βάση τα φιλαράκια και τις σειρές και ταινίες, μου θυμίζω τον Abed από το community. Τι έγινε;

Κατά βάση, απόσταση, τέλος αντοχών και λάθος χειρισμοί. Αλλαγή στόχων, διαφορετικά πιστεύω και αξίες. Αλλά κυρίως απόσταση. Πόσο προσπάθησα να αλλάξω, πόσο κόπιασα να προσπαθήσω να είμαι κάποιος που δεν είμαι; Πολύ. Έδωσα βάση σε λάθος πράγματα, προσπαθώντας να σώσω κάτι που πλέον δεν υπήρχε. Ποιος χέστηκε άμα χορεύω καλά; Ποιος νοιάζεται για τα πυρηνικά εργοστάσια;

Δεν ήταν ποτέ εκεί το πρόβλημα.

Σίγουρα, με το να αποφασίσω προσωπικά ότι δεν μου αξίζει η κατάσταση αυτή, νιώθω καλύτερα. Κοιτάω και βλέπω τα πράγματα που μπορώ να κάνω. Και βλέπω και το υποσύνολο από αυτά: αυτά που θέλω να κάνω. Δεν είναι πολλά από όσα μπορώ να κάνω τα οποία να θέλω να τα κάνω.

Δε χρωστάω πλέον σε κανέναν δικαιολογία για το ποιος είμαι. Στα 25 μου, καιρός ήταν να σταματήσω να είμαι απολογητικός για τα γούστα μου και για το είναι μου. Σίγουρα, δεν ταιριάζω στο προφίλ ενός εύκολου ανθρώπου. Αλλά κανένας δεν είναι πραγματικά εύκολος.

Με δυσκολεύει λίγο που πλέον φεύγω. Δεν έχω λόγο να γυρίσω στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Και ως εκ τούτου με αυτήν την απελευθέρωση, βγάλαμε και τις βοηθητικές ρόδες, από το ποδήλατο. Ένα ποδήλατο που ακόμα δε ξέρω να χειριστώ.

Η ώρα περνάει, ο χρόνος μένει λειψός.

Το 2011 ήταν η χρονιά που διέγραψα από τη ζωή μου 3 άτομα που με σημαδέψανε.

Το 2011 ήταν η χρονιά που έμαθα πολλά, και κατάφερα να ταυτιστώ με το " Όνειρο του Οδυσσέα"

Και έτσι ακούω Goin' Through, και συνειδητοποιώ όσον αφορά το τραγούδι αυτό δεν είμαι στη θέση του τραγουδιστή, ούτε του DJ. Είμαι αυτός που χάθηκε.

Χάθηκες κι εσύ μαζί με τους πολλούς, και σιχάθηκες μαζί με τους πολλούς. Ελπίζω από 'κεί που να 'σαι να μ' ακούς.

Δυστυχώς φοράω ωτοασπίδες.

What is romance?

There is a poem I really like, called root 3 love, and it goes like this:

"I'm sure that I will always be
A lonely number like root three
The three is all that's good and right,
Why must my three keep out of sight
Beneath the vicious square root sign;

I wish instead I were a nine
For nine could thwart this evil trick,
with just some quick arithmetic

I know I'll never see the sun,
as 1.7321
Such is my reality, a sad irrationality

When hark! What is this I see,
Another square root of a three
As quietly co-waltzing by,
Together now we multiply
To form a number we prefer,
Rejoicing as an integer

We break free from our mortal bonds
With the wave of magic wands
Our square root signs become unglued
Your love for me has been renewed"

That poem is romance.

There is a picture on the web.

and that picture is romance.

There is this moment when you sleep in the same bed with your lover, cuddling, and she leaves to go to work, while you don't have work, and you just hug her, while still asleep, willing upon her a longer contact, forcing her to cuddle just a moment more.

That is romance.

There is the feeling you get to ask a girl out, and the first thing that springs to your mind to do with her is random, like drawing pictures on the streets of Paris, using chalk. The feeling where you need to draw your telephone number on her ankle with a ballpen, concealing it between flowers and tribal signs, then revealing your ruse only moments before you leave.

Those are romance, for me at least.

Again and again and again.

QUICK ANNOUNCEMENT: In 5 posts I reach the 250 posts on this blog. To celebrate that I would like to ask those who do read me to choose one of the previous posts they liked, say a quick word about why they liked it, to be presented in the 25Oth post of the blog, that will do a quick re-cap and a top 11 posts kind of thing. Because I am that vain. To help, just comment which post you selected, as well as the reason you chose that post.

_____________________________________________


Through repetition, through walking on paths trodden again and again, each time the same, each time different, through standing up and never letting go.

This is the way of the humans.

The tragedy remains the same; all identical, all unmoving. We don the archetypes we are dealt, the ones the stories want us to wear. Do you have a choice?

Not really; social order will set in. We might be thrown inside this world, at birth, then thrown into the commotions and complications that always arise, but in the end, stability comes. We then sink to the roles we are meant to have.

We become Antigone, Creon, we become Tyler Durden, we become Aragon, we become Tristan and Iseult, Zeus and Semele. Empires rise and fall.

You see the pointlessness in all of that. Parents have children, hoping they will grow up in a world devoid of strife and hunger, or at least a world that is better than ours. And you trace that instinct back to the first protozoa (literally first to live), those random self-replicating organisms. What you really hope is to be better able to replicate, that your genes will be allowed to continue their unending dance, competing with the rest of life surrounding us. Yet we are now at the top. We reached for a brief time the point where we can eat, drink and fuck, our bodies not encountering hardships, our brains rarely tested on the razor's edge. And this has brought ennui. Having enough time to realise what you are was never part of the plan.

Yet again, this pointlessness is but a mental state of comprehension. Yes; it can stress you out. But then again you do not need to hold on to an invisible purpose. Taking responsibility is not just about shedding your childhood's carapace and letting go of the guiding hand of your parents. You need to let go of every support but your own.

Oh, how tempting to find value in the eyes of a beautiful other. How tempting to find value in your attempts at intelligence, at your attempts at social acceptance. You keep needing to find something to prop yourself up against. A replacement for the faith you so easily lost. It is only human. Shred your replacement to pieces, yet another will rise to stabilize you. Again and again and again.

for i=1:1:aloted_life_time(end) do
live(i)
end

Do you blame yourself for being human? Do you blame yourself for derailing this text towards a personal state of mind?

No. Neither of those. I hope life to be something. An adjective, or collections of adjectives should be enough to describe this something.

But there is no adjective. Life is.

And then again. You read your blog and see you keep writing the same story again and again.

Through repetition, through walking on paths trodden again and again, each time the same, each time different, through standing up and never letting go.

Again. And again. And again.

Σε μέλει η Όπερα;

Ή μάλλον, η όπερα "Σεμέλη". Ναι, έκανα αυτό το μέτριο λογοπαίγνιο. Οι μέρες μου πλέον περνάνε περίεργα, οφείλω να ομολογήσω. Σε ποιόν να το ομολογήσω όμως; Σε έναν αόρατο αναγνώστη.

Προσωπικά δε θα πήγαινα ποτέ όπερα από μόνος μου. Αλλά η Ρωσίδα couchfurfing φιλοξενούμενη μου για το περασμένο Σαββατοκύριακο, ζει για την κλασσική και μπαρόκ μουσική. Προσωπικά, αν και έχω συμμετάσχει σε μια Όπερα*, και μερικές φορές σφυρίζω ανέμελα μεγάλες κλασσικές επιτυχίες των περασμένων αιώνων, έχω σχετικά μικρή μουσική και καλλιτεχνική κουλτούρα. Και όταν λέω σχετικά μικρή εννοώ μηδαμινή και μικροσκοπική. Ίσα που δε θεωρώ το Μπαρόκ ένα μπαρ όπου παίζουν ροκ μουσική. Όμως, εχτές (ξαν)ανακάλυψα πολλά πράγματα.

Τα άτομα που έχουν πάθος με κάτι, είναι μεν ενδιαφέροντα, αλλά μόνο όταν συνομιλούν σχετικά με το πάθος τους. Ζούνε για αυτό και τίποτα άλλο δε τα γεμίζει. Η ζωή τους και το πάθος τους είναι ένα. Ίσως χάνουν, με αυτή τους την εμμονή κάποια κομμάτια της ανθρωπότητας, αλλά δεν είναι άδειοι από αυτό. Γεμίζουν απλά και μόνο με την ύπαρξη του πάθους τους. Δυστυχώς δε μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτά τα άτομα αν δε μοιράζεσαι σε κάποιο βαθμό το πάθος τους. Σαν ένας τοίχος που τους χωρίζει από τους κοινούς ανθρώπους, πρέπει να τον σκαρφαλώσεις και να κοπιάσεις για να τους δεις.

Όμως όταν βρίσκεσαι δίπλα σε ένα άτομο που έχει πάθος για κάτι, πραγματικό πάθος για κάτι, λίγο από αυτό το πάθος ξεβάφει πάνω σου. Μετά από 3,5 ώρες στο musée de l'Orangerie, μουσείο που, μόνος μου, ξεπέταξα μέσα σε 20 λεπτά την τελευταία φορά που πήγα, ήξερα ότι κάτι είχα πάρει από τη λατρεία που εξέπεμπε για την τέχνη η κοπέλα αυτή. Και όταν φτάσαμε στο θέατρο και ακούσαμε την Cecilia Bartoli να τραγουδάει την Σεμέλη, για λίγο, ήξερα ότι η κλασική, ή μάλλον η μπαρόκ, μουσική μου αρέσει.

Ναι, σίγουρα μόνος δε θα είχα κάνει κανένα από τα δύο. Αλλά με το να γνωρίζεις νέο κόσμο και να μην αφήνεις τον εαυτό σου κλειστό μαζεύεις εμπειρίες. Δε μπορείς να τις ζορίσεις τις εμπειρίες. Να περιμένεις να περάσεις καλά κάποιες μέρες που έθεσες στην άκρη ως άδεια από τη δουλειά σου, άδεια από τη μουντότητά σου. Γιατί όπως έχω ξαναπεί, άμα δεν υπάρχει νόημα, τότε τουλάχιστον ζήσε ευχάριστα και φτιάξε ωραίες αναμνήσεις. Το να κάνεις σχέδια και να περιμένεις μόνο από αυτά ευτυχία, είναι σαν να προσπαθείς να κολυμπήσεις ενάντια στο ρεύμα.

Βεβαίως, ο εγκέφαλος τρέχει πιο γρήγορα από την ικανότητά του να αποτυπώσει τις ιδέες μέσω πληκτρολόγησης, και έτσι παραλίγο να ξεχάσω την ιστορία της Σεμέλης. Η Σεμέλη, πριγκίπισσα της Θήβας και ο Δίας ερωτεύονται, την κλέβει πριν αυτή παντρευτεί και την βάζει κάπου να την φυλάνε δράκοι και να μπορεί να την επισκέπτεται μόνο αυτός. Η Ήρα προφανώς τα παίρνει, και μετά από δολοπλοκίες πείθει την Σεμέλη να ζητήσει από τον Δία να της φανερωθεί με την θεϊκή του μορφή. Η άτυχη τον βάζει να ορκιστεί στα νερά της Στύγας (που δείχνει ότι οι θεοί δεν ήταν παντοδύναμοι στην αρχαία Ελλάδα), να της κάνει ότι χατήρι του ζητήσει, και αυτός το ορκίζεται. Έτσι της φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό και αυτή πεθαίνει.

Καθότι ο εγκέφαλος έχει μια τάση να συνδέει ότι βλέπει σε δικές του ιστορίες, αυτό μου θύμισε ένα ποίημα που είχα γράψει παλιότερα, όταν μια σύντομη σχέση δεν πέτυχε, και θα μου άρεσε να μπορέσω να πιστέψω ότι παρουσιάζει την ιστορία όλων των σχέσεών μου, κάπως συμβολικά. Είναι ο έρωτας μέχρι την ανακάλυψη του άλλου και την βαρεμάρα ίσως.

*το 2008, ως κομπάρσος, μαζί με τον Σκιόφατσα, στην Κάρμεν, στο γαλλικό Ινστιτούτο, κουβαλάγαμε τον νεκρό τόφαλο τορεαδόρ, όταν αυτός πέθανε. Δε πέθανε πραγματικά, ούτε ήταν πραγματικά τορεαδόρ: τενόρος ήταν, που έπαιζε τον ρόλο του τορεαδόρ και προσποιούνταν ότι πέθανε. Επίσης ήταν υπέρβαρος για τοραδόρ.

Nyan Cat Explained

Nyan Cat:

the wikipedia explanation.

Finality.

Quick aside: I find this post to be a bit of a mood dropper. Next one will be a photo essay or something.

________________________________________________________________

Let us talk about finality. A quick internet search gives us those:

Noun:	The fact or impression of being an irreversible ending: "the finality of death". A tone or manner that indicates that no further comment or argument is possible.
Synonyms:	end

Yes. Finality. This concept that things end, that things begin. I blame our human minds, and their tendency to categorize things, and even more so I blame the movies and books and stories, that are ment to inspire us to the way the world works. (Exception to this rule, up to a point: Cedric Klapish's works) Yet the image of the world they paint is incorrect. I can see its fallacies, yet I cannot disengage myself from this belief that things are finite, things are distinct, and that for one event to start another one has to end.

I recently read "The Grand Design", by S.Hawkins. That is to say I recently refreshed my memory of physics, and shattered a -thankfully- few misconceptions on the way things work. There is no definitive past, only likely pasts he says. Yet, I stumble back upon my posts, proofs, I hope of my past mental states. I have not changed in the last 5 years. There has been no end to the lack of self-confidence interlaced with boots of megalomania. No more meaning than before, no less-self abuse, no more happiness. I still hunt a dream and not a reality. I still wish for things to be like books. Each time I mentally comprehend that the world does not subscribe to "Save the Cat", yet each time I fervently wish it to did so. There is no finality there.

There is no finality in the world of love either.

This need for finality, is never met. Even death, is not a complete finality, since ripples of our actions, decisions, dreams and hopes propagate in the 10 dimensions forever. We are interconnected, for ever. And yet, we are but probability waves, changing our values to suit the most likely past of an unobservable future.

From my mystical raving I know this. Whenever I felt something in the past, from suicidal, to love, from depressed to overexcited, I felt it truly at that point in time, and lived with its presence overwhelming me. Whatever this feelings intensity might seem now, whatever the reasons behind each one of them were, I cannot deny them, I cannot delude myself into thinking it was all a dream. I still believe I was true at each point in time. I now have, once more, to accept that the intensities I have lived are not the end of my life, and that they lay in the past. There is no end to them, since they will travel forever within me. There is no finality. I will carry my life to the grave and yet my actions, even without an observer, will carry on.

Κοινικός.

Ναι. Ξέρω. Κανονικά γράφεται κυνικός. Από τον Διογένη. Τελευταία βρήκα ότι τόσο η αρχαία έννοια του ''κυνικού'', του ''δαγκώνω τους φίλους μου για να διορθωθούν'', όσο και η μοντέρνα ''πιστεύω ότι ο κόσμος κινείται με πλήρως εγωιστικά κριτήρια/ δεν πιστεύω πως υπάρχει Αϊ Βασίλης'', δε μου αρέσουν πλέον. Θέλω να τις ενώσω με την ιδέα του κοινού.

Γιατί τελικά μετά από τα τελευταία χρόνια ζωής μου θέλω να πιστεύω ότι αρχίζω να χάνω τη πίστη μου στην αξία της μοναδικότητας. Σίγουρα ο κάθε ένας μας είναι μοναδικός. Και ταυτόχρονα, η πορεία μας είναι τόσο προβλέψιμη. Γεννιόμαστε, πιστεύουμε, αμφιταλαντευόμαστε, πεθαίνουμε. Σαν πεταλούδες του Λόρεντζ, όλοι με διαφορετική τροχιά γύρω από τους ίδιους ατράκτορες της ζωής.

Αν και δε μοιραζόμαστε την ίδια τροχιά, περνάμε κοντά από τις ίδιες καταστάσεις. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τον έρωτα; Ποιας οι γονείς είναι αθάνατοι; Πόσοι δεν έψαξαν για νόημα; Ήμαστε τόσο κοινοί και ίδιοι, και όμως με τις λεπτές διαφορές μας.

Κανένα δάκρυ δεν είναι ίδιο, κανένα χαμόγελο απαράλλαχτο, αλλά η ιστορία μας είναι πάντα η ίδια, με άλλα προσωπία και ατάκες, ίσως. Κωμωδίες, τραγωδίες. Ζωές.

Είμαι κοινικός, ένας κυνικός χωρίς πίκρα.

You want emotion. Let's fucking do this.

You really want me to break the mask? Crap. I love swearing, bitch. Yeah. It is a "I have a beast inside me" bollocky nerd rage. Yeah. I was always far too articulate, too sensitive. Hell I live life in my brain and try to match experiences and fucking make them fit inside romantic ideals. Sad nooz bro. Life ain't any of diz shits. You wanna to be Unique? How many times have you seen fight club you looser? Over 50. Get used to its things that vibrate in your soul. You are NOT a god-damned unique snowflake. You are the all consuming all enveloping crap of the world. Heh, and you think about making a scientific joke at that statement. Well go on sissyboy, tell them about how 90% of the surface of Europe is made of phytoplankton poop and carcasses. Happy now? 30 odd idiots you call friends will read this. You might even alienate half of them with this post. So what? All life on the net. 90% of your life is made from digital crap. And what is this post all about? More crapping. Well shit. I want to punch, I want to fuck to hard rock music and to feel primal. Got bored with all this. Cause beneath it all we're just fucking monkeys with shoes.

People only use 10% of their brains.

Yeah. I want to punch every single person that says that. Because it is not a complete fallacy, but the way it is used and what it implies annoys me.

So first lets us consider the brain.

What does your brain contain? Hundreds of specialized areas, each containing neurons specialized in specific tasks. Different areas of the brain are used for different reasons. So unless you need to make love to a person you hate while looking at a person you love, listen to music, smell the flowers, skip around, calculate the 3-step moving average of a time series, recite a poem, chew an apple, sense every muscle of your body, and keep track of your orientation since you are doing these things inside a moving van; unless you are doing all of that, at the same time, you will rarely have more than 10% of your brain-mass showing signs of activity at the same time.

But: your brain does tend to overload during R.E.M. and the activity gets to percentages over 10%. So the statement has a problem. Is this 10% an average percentile we are interested in?

Let us assume it is an average percentile. Why on earth would we want to, on average, use more of our brain? The aditional active areas will not change their specialization! What good is it to me to use the part of my brain that flaps my arms when I am trying to read a book? Not good at all, that is the kind of good it is.

However I am not against having the people who are using this argument actually get a 20% increase of brain-mass activity! Because if they do, this is what is going to happen: More areas in the brain will be working, consuming huge amounts of energy, and transforming a great deal of it into heat. This heat will then melt their brains, and we will be left with fewer people who repeat this stupid phrase.

Cogito cum XXX% caput meum, ergo liquefactus sum.

The fine line in the sand.

I always liked the expression "drawing a line in the sand".

It holds in it both the beauty of an adamant decision to not cross over some self-impossed limit in your efforts to compromise and change, yet, at the same time is one of the most unstable kind of lines you can draw. The winds of change will blow on it and it will be lost in the past. And then you are stranded on the beach, with sand getting blown by the wind into your eyes, nose, mouth and ears, and you are unsure again. Unsure of what you can give and where you need to stop, you cannot decide where you need to stand, and you are spitting mud due to all this sand. Recently I found the solution to this.

I fancy this solution to be both simple and elegant: just burn the line you drew, melt it down to glass, then you can always know where you are, and bloody motes of sand will not intrude into your bloody face.

That is why I shall henceforth be seen on beaches with a pointy stick to mark my lines, and a flamethrower to anchor them forever. Or at least until some kid comes and breaks the glass line. I should also take a baseball bat to hunt down kids that want to break the glass. I think all that will give me a cool appeal on the beaches this summer.

Πολεμικές Τέχνες

Αρκετοί από εσάς θα ξέρουν ότι ασχολούμαι από την πιο τρυφερή μου ηλικία με την κορεάτικη πολεμική τέχνη Tang Soo Do. (Ανεπίσημες πηγές υποστηρίζουν ότι άρχισα να εκπαιδεύομαι στην ηλικία των 2 εβδομάδων κύησης. Η επίσημη αρχή –η μητέρα μου- δεν έχει σχολιάσει το ζήτημα, αν και λεει χαρακτηριστικά: «κλοτσούσε πολύ...».)

Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις λεπτομέρειες να κείτονται, και ας ασχοληθούμε με το ζήτημα μας:

Πολεμικές Τέχνες. Λόγοι να ασχοληθεί κανείς με αυτές. Θα αφήσω πρώτα να σχολιάσει ο μάστερ Μπάμπης Ρούκας (ευχαριστώ την Razz για το ντοκουμέντο):


Οι πολεμικές τέχνες πρέπει να είναι τέχνες. Δυστυχώς η μετάβαση της γνώσης τους στην Ευρώπη είχε μια τάση να τις μετατρέψει σε κάτι αρκετά αρτηριοσκληραμένο, κάτι που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Πολλές τέχνες τείνουν να είναι σύνολο τεχνικών οι οποίες δεν αντιστοιχούν ούτε στην αυτογνωσία του σώματος ούτε στην σωστή άμυνα. Απ' όταν έφτασα στο Παρίσι έχω αρχίσει μια άλλη πολεμική τέχνη, το Harada Shotokaï-do. Οι κινήσεις είναι οι ίδιες. Αλλά πραγματικά το σώμα λειτουργελι αλλιώς, το πνεύμα λειτουργεί αλλιώς. Δε υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό, όπως μας έλεγε ο ιδρυτής, αλλά το σώμα είναι μια μηχανή που έχουμε μάθει να τη χειριζόμαστε λάθος με τα χρόνια.

Ο πραγματικός λόγος λοιπόν να ασχοληθεί κανείς με τις πολεμικές τέχνες δεν είναι για ασφάλεια, γιατί το να δώσεις τα λεφτά σου, το να μη μπλέκεις σε περίεργες καταστάεις και το να τρέχεις προστατεύουν καλύτερα. Όχι. Άμα θέλετε να μάθετε το σώμα σας και πως να το τοποθετήστε με πρόθεση στον χώρο αντί απλά να βρίσκεστε εκεί, τότε σας συνιστώ τις πολεμικές τέχνες. Το κόλπο είναι να βρείτε τέχνες, πράγμα σπάνιο.

Δεν υπάρχουν όνειρα εδώ.

Υπήρχε ένας δρόμος γεμάτος σκέψεις και λουλούδια, που έφευγε από το χωριό μας. Και οι άνθρωποι που τον επερπατούσαν, γίνονταν μεγάλοι, θεριά και Θεοί. Μα δεν τον περπατούσαν όλοι.

Όσοι είχαν δάκρυα κρατημένα μέσα τους, κοιτούσαν τους άλλους να φεύγουν. Τους κοιτάγανε να φεύγουν και κλαίγανε πικρά. Έτσι σταδιακά οι καρδιές τους αδειάζανε, και γινόντουσαν κι αυτοί θεριά και Θεοί.

Θεριά και Θεοί που παίρνουν την ρότα.

Μα φύγανε όλοι και έμεινε μονάχο ένα παιδί να κοιτάει το γρασίδι. Τα λουλούδια πατημένα και οι ιδέες ξεφτισμένες και το δάκρυ κλειστό κι ασυμπίεστο.

Που πας παλικάρι, ρωτούσε τον καθρέφτη, ο δρόμος που κοιτούσες είναι πλέον πικρός.

Και τις πόρτες ανοίγει, να κάνουνε ρεύμα και ήχο και να θυμίσουνε χρόνια ξεχασμένα, λεβάντες ξεθωριασμένες να προσπαθήσουνε να φοβίσουνε έναν βαριεστημένο σκόρο.

Ο δρόμος με τα πατημένα λουλούδια και τις κατακερματισμένες ιδέες άδειασε και φύτρωσε και δέντρωσε.

Το παιδί μεγάλωσε και βρήκε το δικό του δρόμο.

Και το χωριό έρημο. Δεν υπάρχουν όνειρα εδώ.

The end, part final.

I have been in love with you, on and off for over 7 years. You are amazing. Really. I love the fact you know what you want, I love the fact that you care and profoundly, sincerely want to make a difference, to make things better. But we grew. We grew apart, we grew into different persons, and we still are not over growing. Stasis = death, and this whole thing was stasis. You got bored, you lost your flame, and I got tired of trying to rekindle it, and force you open. Long distance without a clearly defined future cannot work out. Yet I was still in love, but more so with a memory than with a person. I was in a relationship with who you were, not with who you had progressively become. I tried to preserve the memory of when you loved me, for I'd never received a love more powerful. Yet you were no longer in love. Daily I clung to you, then when we first broke for real, tried to attach myself to you again while simultaneously trying to prepare myself for a second break up. That was unfair on my part. Truly. But I really wanted to try. I was really still in love with you. And at the same time I opened my eyes and saw that you were not. And that made me into two persons inhabiting one body. The deluded and scared one, and the concious one. Then we broke again, but I was not ready, once more. I still was in love with you, and you still loved me and tried again under my pressure. Third time was not the charm, though.

Thank you for all your love and support. Thank you for all the times that you hugged me, that you kissed me truly. Thank you for womanning up and doing what I should have done to spare you the emptiness that now lies between us. Thank you for helping me grow up. In most ways you did it well. You helped me, you loved me and I loved you back for this. I want to be there for you if you ever need me. But we are no longer in love, and you do no longer need me. It has been quite some time since you last needed me. I am sorry for some of my actions, but I did them because I could not do anything else. And although I am sad, this time, I am ready. You are free. Have fun, and try to enjoy life to the maximum. You deserve the best, and, since you do not know how to compromise, you will not get something else than what you deserve.

This is the end. But. As they say:

Every end is a new beginning.

Shifting sands.

The sun is high and the air is hot, and the sands of time just pass me by. I try to hold them, each grain a memory, each memory a treasure, yet more come and pile up and fill my mind and now are escaping, slipping out of my grasp. And still more come, and engulf me. I am surrounded by a yellow mountain of motes of sand, each more minute than the other. And the wind blows and I loose some, and longingly I start to find them again. Yet they are no where to be found. A new dune rises before me, engulfs me and turns me to motes of sand, itself to be lost by other forgetful dreamers, who will also fall to this tragic fate. And in the end, time itself will sift the sands, and below it all find its ancient bed. It will rest its ageless body and sleep, gifting Morpheas, the Sandman, the memory dust he has grounded us into.

The locked bridge.

There is a bridge, over the greenish river, that is full of forgotten locks.
The couples, being romantic, put them there, by the Notre dame,
and to the river they throw the key.

There are locks that are ornate,
There are plastic bags that degrade and are fast away.
Tokens of one night stands, or improvisations made in haste.


Yet the true romantics are the ones that never loose hope.

Sadly, the municipality cuts the lock away, and this is one of the main reason of the increased rates of divorces in the world. Or at least I would like it to be.

____________________________________

So why on Earth this does not annoy me as "modern art" does? No fraking idea.

The Rumor Killer.

The small alley was illuminated by a defective neon light. The air was dry, after a long heated day. The two shapes reached their rendez-vous point. They nervously glanced around, but did not see me. They started slowly. Salutations. Facts.

Man1. "Hey."

Man2. "Hey man."

Man1."Hot day, eh?"

Man2."Yeah. I must have lost 20 litters of sweat today."

Man1."Heh, you do seem to have lost half your weight."

They had moved up to casual exageration. But I withstood it, and waited. If I was right they would not stay so low. These were no simple gossipers.

Man1. "Anyhow. I was down town. I heared the government is about to default."

Man2. "Really? I will have to tell it to my people. Investing here would be bad then."

There it was. I had it on tape. No reason to hide any more. As the second man was reaching for his mobile phone, I knew the rumor had infected him. He was either going to call, or, worse, tweet about this. I fell from the balcony I was standing on. His finger never reached the green "tweet" button, as I severed his hand from his body. The first man was about to turn and leave, that empty stare of a used vessel upon his eyes, retreating back to his home, not knowing of the infection it had spread. He stared uncomprehensively at the hand laying on the floor, at the fountain of blood errupting from the second man's bloody stump, at the double headed axe in my hands. These were the last images he got. The other man let go of his stump and tried to reach his phone, and complete his tweeting before he met his doom. I was faster.

The neon light still flickered around me. The air was still dry, albeit the floor was soaked with blood. I knew the hunt for rumors, was still begining.

-When I was twelve, my parrents put their economies where the government had spread rumors they needed to: in the stock market. These Rumors of money led us to poverty and to the eventual death of father, and the hospitalisation of my mother in an asylum. I then took it upon myself to train my brain to resist this verbal infection of the brain. I studied hard, day and night, only taking time away to visit my now deranged mother. Once immune to the Rumors, I chose to try and ignore this tragic past. I did this for the sake of my mother's demand on the sole moment of clarity she had in 7 years. I started working, integrating myself as best as I could in a ill-faring society. Everyone had the virus to a lesser extent. But I ignored it. And for a while, I thought I was happy.

Enter 2010. The rumors hit again. They hit on my country's economy. Again. Spreads rose, and budget cuts started again. And when you cut budgets, you first take from the defenceless. The Asylum workers where my mother was kept were fired. Durring her transfer to another mental institution, she suffered withdrawal from her pills and died. That was one more people that Rumors had taken from me. Well. I have nothing more to loose any more. Since then I realised my true calling. Revenge. I became: THE RUMOR KILLER!

State Accountant by day, Masked vigilante with a double headed axe in the Night. Beheading trolls on the net by day, economic gossipers by night. This message goes to you Rumors. The game is On.

_________________________________

I hope you enjoyed this character. Rumor has it that - oh no, please please don't arrrghjkslcv w kl

Tale of the empty path.

There is a path to happiness, a path straight and un-fraught by peril.

There are no distractions on this path, just happiness, a perpetual bliss.

The sun shines on the path, and the clouds make nice contrasts on it, so you do not get burned.

Dust does not settle upon its cobbles, and the air is always fresh.

The ground is flat, the blades of grass soft on the edges of the path.

Neither mountain nor crevasse, would obstruct your way.

Yet it is an empty path. For no one walks it.

This path to happiness without obstacles is boring.

From the thousands of paths surrounding it everyone diverges.

They all chose adjacent paths and try to remain within sight of this one. All want to reach this Happiness, yet the boredom is their bane. They walk away for variance, and climb and fall off mountains. They get lost and go to misery, but always retrace their steps to find the empty path, from it, again, to walk away.

And the straight path to happiness has stayed there alone, un-trodden upon, yet in its loneliness remain our guiding line, for we never try too far to stray.

Καλύτερα να τον βαφτίζανε Τζίμι.

Anastenazontas said:

άρχισα να χαζεύω πάλι Gordon Ramsey
guilty pleasure: found

Anastenazontas' unamed friend said:

Έλα δηλαδή, έχεις guilty pleasure????

Anastenazontas said:

κοιτάω Gordon Ramsey

αλλά δε νιώθω guilt να σου πω την αλήθεια

Anastenazontas' unamed friend said:

ποιο??

the f word?

hell's kitchen??

kitchen nightmares

Anastenazontas said:

το τελευταίο.

και μάλιστα το κοιτάω ενώ τρώω

πόσο πιο στημένο να το κάνουν;

Anastenazontas' unamed friend said:

Στην Ελλάδα πάντως ξέρεις ότι ήταν ΟΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ στημένα

έχω συνάδελφους που κάναν extraτζιδικα στο "Εφιάλτης στην κουζίνα"

Anastenazontas said:

υπήρχε και στην Ελλάδα;

χαχαχαχ

μάλιστα

γιατί όχι

Anastenazontas' unamed friend said:

Με τον Εκτορα Μποτρινι

Anastenazontas said:

είναι φτηνό να το παράγεις σαν εκπομπή

Anastenazontas' unamed friend said:

Έχεις χάσει επεισόδια

Anastenazontas said:

Όπα. Γιατί;

Γιατί του το κάνανε αυτό οι γονείς του;

Γιατί Έκτορα Μποτρίνι;

τι θέλανε να γίνει;

ψυχοπαθής δολοφόνος;

σεξουαλικά διεστραμμένος βιαστής κουταβιών;

τι περιμένανε; τι σκεφτόντουσαν;

χάσανε κάποιο στοίχημα;

Anastenazontas' unamed friend said:

από το Ιόνιο γαρ

τι περίμενες να λέγεται?

Στέφανος?

Anastenazontas said:

το όνομα σπασμένη καπότα είναι λιγότερο χάλια

Anastenazontas' unamed friend said:

Εκτορας, Πάτροκλος, Διόνυσιος

Το ίδιο και αν λεγόταν Πρόωρος Χαμός

Anastenazontas said:

γιατί τουλάχιστον ξέρεις ότι σε μισούνε

ενώ με το όνομα που έχεις νομίζεις ότι είσαι φυσιολογικός και με το καιρό παραμορφώνεσαι από τις συνεχείς επικλήσεις στους αρχαίους έξω από τον κόσμο όταν κάποιος τονίζει λίγο λάθος το όνομά σου

όχι, μη με κρατάς

γιατί πρέπει κάποιος να τα πει εδώ μέσα

Anastenazontas' unamed friend said:

Περίμενε λίγο [υπέρτατε φίλε μου ώ θαυμαστέ Anastenazontas], γιατί έχω πρόβλημα με [την μηχανοκίνητη προβοσκίδα ] ενός φίλου.

Να τα πούμε αύριο?

Anastenazontas said:

έχουμε γίνει όλοι ονοματολόγοι και βαφτίζουμε τα παιδιά μας όπως μας αρέσει

Anastenazontas' unamed friend said:

[Όχι, σοβαρά η μηχανοκίνητη προβοσκίδα απέκτησε νοημοσύνη και μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν, πρέπει να την κάνω!]

Anastenazontas said:

Καλά να τα πούμε άλλη στιγμή

χαιρετισμούς στον [όνομα κοινού φίλου, ιδιοκτήτη της μηχανοκίνητης προβοσκίδας και ενός πουλόβερ]

Anastenazontas' unamed friend said:

άμα κατορθώσει να [με βοηθήσει να σώσουμε τον κόσμο από την μηχανοκίνητη προβοσκίδα] θα του δώσω

Anastenazontas said:

οκ

με αυτά και με αυτά

σε αφήνω.

για άλλα μέρη

εξωτικά

με ξωτικά

τα οποία βλέπουμε

γιατί το φορτίο του πειρατικού με το οποίο σαλπάραμε για τα εξωτικά μέρη

το έχουμε καπνίσει

αλήθεια πως λέγεται το πειρατικό αυτό;

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Κάπου εκεί ο κόσμος καταστράφηκε από μια μηχανοκίνητη προβοσκίδα

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Μοντέρνα ''Τέχνη''

Είναι κάτι που, απ´ότι φαίνεται με κυνηγάει και με στοιχειώνει. Η μοντέρνα ''τέχνη''.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μοντέρνας τέχνης, το ουρητήριο του Marcel Duchamp :

(για εκτενή ανάλυση επί του ουρητήριου, κλικ στην εικόνα)

Αυτό, δηλώνουν οι οπαδοί του Duchamp, είναι τέχνη. Ναι. Γιατί η μοντέρνα ''τέχνη'', δεν βρίσκεται εντός του αντικειμένου της αλλά των συνθηκών που της έδωσαν υπόσταση, που την έφεραν στην δημιουργία της.

Και αντιλέγω. Έστω ότι μετά από 200 χρόνια, κατά τα οποία υπήρξαν πόλεμοι καταστροφές και τα συναφή, ένας αρχαιολόγος βρίσκει αυτό το ''έργο τέχνης''. Πως θα καταλάβει ότι κρατάει στα χέρια του κάτι ου το -θεωρούμε- θεωρούΝε μερικοί τέχνη;

Παραδείγματα βρίθουν: αρκεί κανείς να περπατήσει 2 λεπτά στη Σουηδία, θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι το μοντέρνο. Στο Παρίσι και σε όλο τον κόσμο μουσεία ολόκληρα αφιερωμένα σε σταγόνες παγωμένης μπογιάς, σε δωμάτια άδεια πέρα από τεράστια γράμματα φτιαγμένα από νέον, που γράφουν «No Image Yet», σε φώτοηχητικά συγκροτήματα που προσπαθούν να προκαλέσουν κρίσεις επιληψίας.

Σε κάποιους ανθρώπους φαίνεται ότι αρέσουν, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Αλλά η μοντέρνα τέχνη, δυστυχώς άμα δε βρεθεί κάποιος να σου την εξηγήσει, δε μπορείς να την καταλάβεις. Και ακόμα και αν μπορείς, συνήθως είναι τόσο τραγικά επηρεασμένη από νεοπλουτισμικές αντιλήψεις, από ημιμαθείς καλλιτέχνες με τεράστιο εγώ, που δεν συνάπτει με τον κοινό θνητό.

Και είναι κακό αυτό; Είναι κακό να βάζει κανείς τεράστια ουρητήρια και ατμομηχανές που πιτσιλάνε τους περαστικούς με νερό, επειδή μόνο λίγοι κάνουν ότι τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμάνε, για να αποκτήσουν ένα στάτους και ακόμα λιγότεροι τα αντιλαμβάνονται και τα εκτιμάνε πραγματικά; Είναι κακό που για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να κάνει κάτι καινοτόμο έχει την τάση να κάνει τέχνη την οποία κανείς δεν αντιλαμβάνεται;

ΝΑΙ! ΕΊΝΑΙ ΚΑΚΌ! Από οικονομικής άποψης, όπου ξοδεύονται άπειρα λεφτά για πράγματα που πολλές φορές ασχημαίνουν τον κόσμο χωρίς να προσφέρουν με αυτήν την ασχήμια κάποιον αναλογισμό όπως αυτόν που προσφέρει η Γκουέρνικα, ας πούμε. Γιατί επιβάλει άσχημα πράγματα στη μέση του πουθενά, τα οποία δε συμβαδίζουν με καμία αισθητική που διδαχτήκαμε.

ΑΛΛΆ ΚΥΡΊΩΣ, ΠΡΟΠΑΝΤΏΣ, ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΌΛΑ: ΓΙΑΤΊ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟ 97% ΠΡΟΣΒΛΙΤΙΚΉ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΉ ΜΟΥ.

Γιατί να ΠΡΈΠΕΙ να έχω διαβάσει και γνωρίσει τα 8 πιο άγνωστα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί, να έχω δει την ταινία Παρασκευή και 13, και να ξέρω την χρονιά που ανακαλύφτηκε το ραδιόφωνο για να καταλάβω αυτήν τεράστια κουράδα που μου έχεις βάλει στη μέση της πλατείας; Και πες ότι το κατάλαβα. Χάρηκες; Παραμένει μια τεράστια κουράδα στη μέση της πλατείας. Και θα την βλέπω για μήνες επί μήνες επί μήνες, μέχρι που μια μέρα θα μου την βιδώσει και θα την τεμαχίσω με ηλεκτρικό πριόνι και θα την κονιορτοποιήσω, έπειτα και θα έρθω να σε βρω, εσένα και τους δημοτικούς συμβούλους που ψηφίσατε να ξοδευτούν ΈΤΣΙ τα λεφτά του Δήμου ΜΟΥ, και θα σας βάλω να φάτε τα ρινίσματα. Και όπου φάτε εννοώ κάτι πολύ πιο επίπονο.

Αυτά τα ολίγα σχετικά με το αντίστοιχο του ροκοκό μπαρόκ της δεύτερης χιλιετίας.

Τα νετρίνα και ο Einstein.

Για αρχή, άμα δεν το είχατε ήδη πάρει χαμπάρι, το κείμενο αυτό ασχολείται με τα νετρίνα που εντόπισαν, σε συνεργασία με το CERN στο εργαστήριο OPERA της Ιταλίας, τα οποία παρανόμησαν υπερβαίνοντας το ανώτερο επιτρεπτό όριο ταχύτητας των 299792458 μέτρων το δευτερόλεπτο (ταχύτητα του φωτός). Έπειτα από αρνητικό αλκοτέστ, αφέθηκαν ελεύθερα με μια προειδοποίηση.

Θα συνεχίσω λίγο τους αστεϊσμούς. Η πρώτη φορά που άκουσα για το πρόγραμμα OPERA ήταν για τον πραγματικό σκοπό του πειράματος: να εντοπίσουν την στιγμή που τα νέτρινα αλλάζουν τύπο. Αυτό ήταν λίγο καιρό αφότου δω τον Ιρλανδό κωμικό Dara O'Brian να καυτηριάζει την ταινία 2012.

Πώς τα πηγαίνατε με την φυσική;

Πόσοι από εσάς ξέρουν τι σημαίνει ακριβώς η απλή εξίσωση E=mc² ; Τα νέτρινα τα είχατε ξανακούσει; Ξέρετε τι είναι; Πόσες βασικές δυνάμεις έχουν παρατηρηθεί στο σύμπαν μας; (4)

Ωραία. Όσοι δεν ξέρατε, αλλά ενδιαφέρεστε για το θέμα, διαβάσατε τα νέα από τις ειδήσεις ή το ακούσατε στην τηλεόραση. Δυστυχώς για άλλο ένα θέμα στις μέρες μας, η πληροφορία ήρθε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε πολλές περιπτώσεις ήταν διαστρεβλωμένο για μεγαλύτερη δραματικότητα και κατά συνέπεια μεγαλύτερη ακρόαση.

Το βασικό μήνυμα των επιστημόνων ήταν: το τσεκάραμε επί 6 μήνες, το δουλεύουμε επί 3 χρόνια, δεν καταλαβαίνουμε γιατί και πώς συμβαίνει αυτό το πράγμα. Και μιλάμε για άτομα τα οποία ανήκουν σε έναν από τους ελάχιστους πλέον συνδυασμούς οργανισμών που πραγματικά δέχονται Επιστήμονες, ή τουλάχιστον ό,τι πιο κοντινό σε αυτό, με όσο πιο πλήρη γνώση των σύγχρονων θεωριών θεωρητικής φυσικής γίνεται.

Τα περισσότερα ΜΜΕ περάσανε ιδέες που πλησιάζουν έως συμπίπτουν γενικά με την ιδέα: «Η θεωρία του Einstein καταρρίφθηκε!».

**Παρένθεση**

Πριν προχωρήσω:

Ναι. Σίγουρα δεν ήμαστε σίγουροι για το πώς ακριβώς λειτουργεί στο υποατομικό επίπεδο η σχετικότητα και διάφοροι άλλοι παράμετροι. Αλλά θεωρίες υπήρχαν και υπάρχουν για να το εξηγήσουν και με βάση την ντετερμινιστική αρχή μας δίνουν την κοντινότερη και λογικότερη εξήγηση για τα φυσικά φαινόμενα.

Αν δε υπάγετε την σκέψη σας στη σχέση αιτίας - αποτελέσματος, τότε δεν σας ενδιαφέρει γενικά όλο αυτό το κείμενο σχετικά με μια ανακάλυψη που προέρχεται από άτομα που ακολουθούνε αυτήν την λογική. Και άμα είστε από αυτά τα άτομα και χαίρεστε με τα νέα λέγοντας ότι «χα! η επιστήμη δεν τα ξέρει όλα», τότε δύο πράγματα συμβαίνουν:

α) Ναι, η επιστήμη δεν τα ξέρει όλα, γιατί άμα τα ήξερε θα είχε σταματήσει να τα ψάχνει. Αλλά βασίζεται σε παρατηρήσεις, επαναλαμβανόμενα πειράματα, κανόνες και έρευνα για να εγκαθιδρύσει την κοσμοθεωρία της και δε διαλέγει απλώς τον τρόπο αντίληψης που τη βολεύει ή την καθησυχάζει περισσότερο.

β) Με το να χαίρεστε με το γεγονός ότι ο Einstein είχε άδικο και να λέτε άρα η επιστήμη δε τα ξέρει όλα, χρησιμοποιείτε ντετερμινισμό.

**Τέλος Παρένθεσης**

Ωραία. Ας επιστρέψω σε αυτό που έλεγα. Και ας κάνω την εξής ερώτηση:
Ισχύουν οι νόμοι του Νεύτωνα;

Για τους περισσότερους από εμάς και χοντρικά, καθότι δεν κινούμαστε με ταχύτητες κοντινές του φωτός και δεν έχουμε διακριτικές ικανότητες της τάξης του nanosecond, οι νόμοι του Νεύτωνα, μας δεσμεύουν όσο και η έλξη της βαρύτητας. Οι νόμοι του Νεύτωνα καταρρίπτονται βεβαίως με το που θα ασχοληθούμε με τη σχετικότητα, το χωροχρόνο, τα βαρυτικά πεδία και τις κινήσεις σε υποατομικό επίπεδο. Η θεωρία του Einstein δεν καταρρίπτει τη θεωρία του Νεύτωνα, την επεκτείνει.

Αντίστοιχα, η θεωρία της σχετικότητας του Einstein, είναι μια θεωρία η οποία ισχύει όσο ασχολούμαστε με φωτόνια και υποατομικά σωματίδια και την κίνησή τους στον τετραδιάστατο χώρο. Με το που προσθέσουμε τις, θεμελιώδεις στις θεωρίες των υπερχορδών, επιπλέον διαστάσεις, τότε έχουμε ένα πρόβλημα.

Τίποτα το καινούργιο εδώ, αυτό το υποθέταμε εδώ και καιρό. Απλά τώρα έχουμε μια απτή απόδειξη και δεν καταφέρνουμε να δούμε ποια θεωρία από τις υπόλοιπες θα καταφέρει να επεκτείνει τη σχετικότητα και να είναι πιστή στις παρατηρήσεις των πειραμάτων.

Πόσο μας επηρεάζει σαν ανθρώπους; Πέρα από την ικανοποίηση που νιώθουμε ότι ερευνούμε για την κατανόηση του κόσμου, στοιχείο ενδογενές του ανθρώπινου είδους, δε νομίζω πως μπορεί να μας επηρεάσει και πάρα πολύ στην καθημερινότητά μας. Άμα δε φτάνουμε στις μέρες μας στο λύκειο μέχρι τη θεωρία της σχετικότητας, πιθανότατα ελάχιστοι άνθρωποι θα φτάσουν στα επόμενα χρόνια στην κατανόηση της σημασίας της ανακάλυψης αυτής. Αλλά ελπίζω πως οι άνθρωποι του μέλλοντος θα έχουν την ευκαιρία να αντλήσουν επιπλέον γνώση και κατανόηση του περιβάλλοντός τους χάρη σε αυτό.

Προσωπικά εντυπωσιάζομαι πολύ παραπάνω με τα μη ευρείας κοινοποίησης νέα σχετικά με τα σωματίδια σε κβαντικό συγχρονισμό, όποτε τα πετυχαίνω.

Και για να σας αφήσω, άλλο ένα geek αστείο:

Ο μπάρμαν λέει «Δεν δεχόμαστε σωματίδια με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός εδώ μέσα». Ένα νέτρινο μπαίνει στο μπαρ.

Ok: thoughts. I did the right thing. Still, the picture is not as clear as I would like it to be. Or actually it is clear, but the picture is not the one I want to face.

A pity. As the stones said: you can't always get what you want.

And they do go on: but if you try, sometimes you get what you need.

I probably needed this additional wake up call. Like a snooze button.

Now I need to break some habits. Waiting for answers for example. God does it make you feel dependent. It is hard to stop, but I was already doing progress in that direction, and I hope this will push me over the hill.

And if I do not break some habits, I shall break some hobbits. They are easy to break those squishy boring short humanoid failures.

And as I write those lines, I ask myself: Is this a message in a bottle? An indirect way to communicate with you? Is it still more oppression?

Barring in mind you will probably read this is like

Anastenazontas

Αχ. Αναστεναγμός πολλά βαρύς και όχι.

Πόσο δύσκολο είναι να διώξεις μια συνήθεια όταν το περιβάλλον που σου την προκάλεσε παραμένει αδιάλλακτο;

Πολύ.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις τις σχέσεις σου, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, όταν τα χιλιόμετρα αριθμούν στις χιλιάδες; Και όταν οι νέοι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να σε δεχτούν επιδή έχουν ήδη τους δικούς τους ανθρώπους;

Πολύ;

Πόσα χρόνια τώρα κάνω το εξής: βλέπω ένα πρόβλημα, μια κατάσταση. Την αγκαλιάζω με το μυαλό μου, βλέπω περίπου πως θα εξελιχτεί, και για λίγο διάστημα τη σκέφτομαι πάρα πολύ.

Αρπάζομαι, ενθουσιάζομαι, της απομυζώ κάθε ίχνος καινοτομίας, ζω για αυτήν, στο μέλλον της, στις πιθανές εξελίξεις της. Το παρόν δεν είναι παρά κάτι που με περικλείει εμένα και τις σκέψεις μου, σχεδόν σαν εμπόδιο. Πριν κάνω το οτιδήποτε ο εγκέφαλός μου το έχει ήδη σκεφτεί και έχει βρει το πως θεωρεί θα έπρεπε να είναι. Όχι ότι έτσι θα εξελιχτεί. Μάλιστα όταν δεν συμπίπτει η σκέψη μου με την εκτέλεση μου το εκλαμβάνω ως προσωπική αποτυχία και απογοητεύομαι. Αλλά και να πάει όπως θέλω να πάει, ξεχνιέμαι, δεν το ζω, αφού το έχω ήδη ζήσει στο νου μου. Χάνω το ενδιαφέρον μου.

Αυτό ισχύει σε πολλές κατηγορίες:

Από σχέσεις φιλικές, όταν προσπαθώ με το ζόρι να γίνω φίλος με κάποιον, και στην αρχή, μπορεί να έχω καλές τυποποιημένες φράσεις και αστεία, που κερδίζουν τη συμπάθεια, αλλά η φιλίες δε κερδίζονται εύκολα. Θέλουν ζόρι. Θέλουν πραγματική επένδυση.

Από τα αθλήματα, όπου έβλεπα και βλέπω που και πως πρέπει να κινηθεί το σώμα μου σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ' ότι αντιδράει αυτό. Αλλά πρέπει να ζήσεις την κάθε κίνηση, και όχι την επόμενη της.

Πόσο δύσκολο μου είναι να αλλάξω;

Πολύ. Αλλά δεν είναι ανέφικτο. Συνεχίζω να αγχώνομαι και να ασχολούμαι με πράγματα μακρινά. Αλλά πλέον όταν με παρατηρώ, το σταματάω.

Πόσες φορές έγραψα ότι μεγαλώνω; πολλές. Και πιστεύω ότι η συνειδητοποίηση αυτή θα είναι τακτική στα επόμενα χρόνια.

'Ααααχ. Αναστεναγμός. Ανακούφισης.

Ψάχνοντας αρχαία στη Σουηδία...

Αχ βρε Σουηδία. Γιατί βρε χώρα μου μπερδεμένη, θέλεις να επιμένεις ότι έχεις ιστορία;

Αρχαιολογικά μουσεία εδώ και εκεί. Τα περπατάς σε 5 λεπτά, έχοντας δει ακριβώς τα ίδια πράγματα με τα άλλα Σουηδικά αρχαιολογικά μουσεία: δύο τρεις βιτρίνες με δέρματα ζώων, (αρχαία), ένα δύο σπαθιά, κάποια λιγοστά κοσμήματα.

Κάποιες φορές...

Κάποιες φορές δεν είσαι εσύ που ελέγχεις τον εαυτό σου.
Αντιδράς με τους αυτοματισμούς που έχεις μέσα σου.
Και όταν δεν ελέγχεις συνειδητά τον εαυτό σου,
μπορεί να βρεθείς σε καταστάσεις που το υποσυνείδητο δε γνωρίζει πως να αντιδράσει. Πανικοβάλλεται, και πριν προλάβεις να ξαναπάρεις τον έλεγχο, που τόσο καιρό έχεις χάσει, έχεις κάνει κάτι το οποίο δε περίμενες ότι μπορούσες να είχες κάνει ποτέ.

Και περνάει ο καιρός, αλλά δε σβήνει τα ίχνη των πράξεων σου από το μυαλό σου, ή από το μυαλό των άλλων. Οι αντιδράσεις δυστυχίας τείνουν να είναι αλυσιδωτές. Δύσκολα μπορείς να τους βάλεις φρένο. Κοιτάς να δεις ποιος είσαι, και δε ξέρεις πλέον. Κοιτάς να δεις τις πράξεις σου, και δεν αναγνωρίζεις το άτομο εκείνο. Πώς έγινα έτσι; Γιατί άφησα τον εαυτό μου να γίνει έτσι;

Αλλά οι πράξεις δεν αλλάζουν.

Ήμαστε υπεύθυνοι των πράξεών μας, δυστυχώς. Ακόμα και όταν δράμε με τρόπο ο οποίος δεν συμπίπτει με την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο, διαλέξαμε να αφήσουμε το υποσυνείδητό μας ελεύθερο, και αβοήθητο. Το διαλέξαμε και το υποσυνείδητο έδρασε σπαστικά. Δυστυχώς, όταν κάποιος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, πρέπει να υποστεί τις συνέπειές τους. Άμα δε σου αρέσανε οι πράξεις σου, παλεύεις για να αλλάξεις, και δέχεσαι ότι συνέπειες είναι δίκαιες και μπορείς να αντέξεις. Και προπάντων: ελέγχεις τον εαυτό σου.

I ain't a good guy; or some shitload of negativity.

That was the real revelation of 2011 for me. I flirted with violence, with nagging, almost with e-stalking. If you had asked me before this year, I would have said I am blameless. Well I would have admitted to some egoism, but after some introspection I am way more flawed than that. I am a petty man, (not to be confused with a pretty woman) avid of recognition, full of neediness and complexes. Even as I supposedly am unveiling my flaws publicly, I am satisfying my craving for attention, and getting a feeling of redemption out this almost empty act.

But redemption does not come easily. And I am not quite sure if I am seeking redemption any more. I know I have been seeking drama, since my youngest age, and to be even more specific melodrama. So I have a happy life here, but still manage to fuck up my mood in order to satisfy a strange cycle of repression and release of endorphins. And I drag people around me into it. And worst of all? I think I have found ways to subconsciously justify these acts. So yeah, I ain't the knight in shiny armour I have been conditioned to want to be by countless child stories, books, and movies. So what? I down beer and tequila and I care not.

My family is 3 persons wide. My friends can be counted on the fingers of two hands, my acquaintances in the hundreds. My country is in deep shite, and I am really thinking of abandoning it. So what? My thesis, which is actually in procrastination, is paid for by the French fraking military. Yeah. Ask me what I will be doing in a year's time, and I have no god-damn idea. And yes, still Atheist. Still not feeling satisfied by life. For all I know in two years I will be paid by petrolium banks to calculate the rate by which we can kill baby seals or other crappy hellish morale-less job. Not the life I thought I had been promised during my childhood. Plus, fun thing, we are alone in life. Well, my friend gin, I grin and envy your luck: you will not be alone for long, you will get to meet beer and tequila in my fucking disturbed stomach.

Fun fact. I lied. I am completely sober. And this fact was not really fun. As I said, melodrama queen. And I do not really feel bad about all these crapload of negativity I just posted out there. I am flawed, so what? I got redeeming qualities. I'm a very interesting guy to be. Knights were boring characters anyway.

Ο Rondon Gamsey και οι Σαρδέλες της Οργής.

Μια διαδραστική περιπέτεια, για από ένα έως διακόσια εβδομήντα τρία καί ένα τέταρτο άτομα, από τον Omie Jaliver. Χρόνος προετοιμασίας: κυμαινόμενος.

Υλικά:

• Ένας αναγνώστης/ αναγνώστρια, κατά προτίμηση φρέσκος/ φρέσκια, με ικανότητες ανάγνωσης και αρίθμησης,

• Το παρόν ανάγνωσμα.

Παίρνουμε το παρόν ανάγνωσμα και στο τέλος κάθε παραγράφου μεταπηδάμε στην παράγραφο που είναι αριθμημένη με το νούμερο που αντιστοιχεί στην επιλογή που επιλέξαμε.

Παράγραφος 1: Εισαγωγή στην ανδρίλα.

Ο Rondon Gamsey, μάγειρας γνωστός για την τεστοστερόνη του, την αθυροστομία του, τα εστιατόριά του και το ρητό «άμα δεν έχεις αβοκάντο είσαι αδερφή», δεν ήταν κάποιος που φοβόταν να πει αυτό που σκεφτόταν. Σε ένα εστιατόριο, ενώ έτρωγε, σκέφτηκε «θα ήθελα να είχα στήθος». Το είπε και αμέσως του φέρανε στήθος στρουθροκάμηλου μαριναρισμένο σε χταποδόζουμο και ψιλοκομμένο αβοκάντο (ο σεφ ήξερε ότι αν δεν έβαζε αβοκάντο, ο Rondon θα τον έβγαζε αδερφή). Δυστυχώς ξεχάσανε να ψήσουνε το στήθος στρουθοκαμήλου.

Αν επιθυμείτε να διαβάσετε την αντίδραση του Rondon στο ωμό στήθος (στρουθοκαμήλου) πηγαίνετε στην παράγραφο 5: βρισίδι.

Αν επιθυμείτε να διαβάσετε το τι γίνεται έπειτα πηγαίνετε στην παράγραφο 2: η δοκιμασία της σαρδέλας.

Λέξεις.

Οι λέξεις έχουν δύναμη. Χωρίς τις λέξεις θα ήμασταν μερικώς απομονωμένοι, ο ένας από τον άλλο. Γιατί, αν και η πραγματική επικοινωνία μπορεί να εκφραστεί και αλλιώς - με μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χάδι- η καθημερινότητά μας εξαρτάται από συμφωνημένους κώδικες. Και, κατά βάθος, τι άλλο είναι οι λέξεις πέρα από κώδικες;

Εκφράζουν κάτι το οποίο έχουμε προσυμφωνήσει. Συνήθως δεν έχουμε συμμετάσχει ενεργά σε αυτήν τη συμφωνία, γιατί 99% των λέξεων μας προέρχονται και μας ενώνουν με τις προηγούμενες γενιές ανθρώπων. Οι αντιστοιχίες που έχουν οι λέξεις με πράγματα και έννοιες αλλάζουν με τον καιρό, και πολύ συχνά λέξεις χάνονται, αλλάζουν, ή εξελίσσονται. Σχεδόν σαν ζωντανά είδη.

Τρία πράγματα που ανέφερα για τις λέξεις στις προηγούμενες παραγράφους, θα με απασχολήσουν σε αυτό το κείμενο: οι λέξεις ως αντιπρόσωποι πραγμάτων, οι λέξεις ως άγκυρες των εννοιών, και οι λέξεις ως ζωντανοί οργανισμοί.

Οι λέξεις αρχίσανε κάποια στιγμή για να ενημερώνουμε την φυλή μας πιο γρήγορα για ζητήματα επιβίωσης. Ήταν απλές. Φαγητό. Εκεί. Προσοχή. Πέτρα. Φωτιά. Ήδη από τότε, οι λέξεις όμως είχαν να κάνουν και με υπαρκτά, αισθητά πράγματα, αλλά και με αφηρημένες έννοιες.

Ως αντιστοιχίες σε απτά ή αισθητά πράγματα, οι λέξεις, δεν είναι παρά ταμπέλες Ιδεατών πραγμάτων, που επιτρέπουν πιο γρήγορη ταξινόμηση και επεξεργασία καταστάσεων. Άμα πούμε ¨το μαύρο άλογο μέσα στο κάμπο¨ παίρνουμε κάποια προσυμφωνημένα χαρακτηριστικά που έχουμε παρατηρήσει ότι έχουν τα άλογα, συν κάποιες επιπλέον προσδιοριστικές διαφορές που έχει το συγκεκριμένο άλογο, και αντιστοιχούμε τον ζωντανό αυτό οργανισμό με αυτές τις λέξεις. Ως λειτουργικότητα για άμεση επικοινωνία σχετικά με υλικά πράγματα είναι χρήσιμες. Δυστυχώς έχουμε όμως, ως είδος, αποφασίσει να ξεχνάμε ότι η ταξινόμηση είναι το παραμέρισμα της μοναδικότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ως λέξη, δε μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητα, τα χρώματα, τα συναισθήματα, που μπορεί να προκαλέσει το βασίλεμα του ηλίου καθώς φωτίζει τα σύννεφα και διαγράφει τα περιγράμματα των ανάγλυφων υψωμάτων του ορίζοντα.

Η απλοποίηση της ταξινόμησης γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο θέμα όταν οι λέξεις περιγράφουν έννοιες, πράγματα που υπάρχουν στο μυαλό μας και μόνο.

Κίνδυνος! Τι είναι ο κίνδυνος για εμένα, τι είναι ο κίνδυνος για εσένα;
Έρωτας; Αγάπη; Ευτυχία; Ελευθερία; Παλλόμενος αέρας, για τον οποίο η ανθρωπότητα παλεύει, ζει και μαραζώνει.

Κι όμως αυτός ο παλλόμενος αέρας, έχει μια έννοια προσωπική για τον καθένα. Είναι δύσκολο να βρεις δύο άτομα που να μπορούνε να χαρακτηρίσουν την ελευθερία. Και καθώς οι έννοιες αυτές δεν έχουν υλική υπόσταση, χωρίς τις λέξεις, δε μπορούνε να υπάρξουν. Υπήρχε μια φυλή στην Αφρική που δεν είχε λέξεις για τους αριθμούς και ως εκ τούτου δε μπορούσαν να διδαχτούνε αριθμητική.

Άμα δε μας διδάσκανε τη λέξη έρωτας, θα ερωτευόμασταν; Η έννοια του γάμου και της σχέσης δεσμευμένη από τον έρωτα, εμφανίζεται στη λογοτεχνία στα τέλη του μεσαίωνα...

Και έτσι οι λέξεις παρασιτούν τον εγκέφαλό μας. Δημιουργούμε νέες λέξεις αναλόγως με τις ανάγκες μας, ξεχνάμε παλιές, αλλάζουμε την έννοια με την οποία συνδέονται. Οι λέξεις έχουν κύκλους ζωής πλέον. Εργαλεία νοητής φύσεως, αποκτήσανε πλέον την δική τους, πλήρως εξαρτημένη από εμάς ως σύνολο ανθρώπων και όχι ως άτομα, την δική τους ζωή.

Αλλά ο άνθρωπος ξεχνάει στις μέρες μας νομίζω, πως οι λέξεις είναι εργαλεία. Ο Jhon Keating στον "Κύκλο των χαμένων ποιητών" έλεγε, με περίσσεια ειλικρίνεια, στους μαθητές του, "ο λόγος που υπάρχουν τα ποιήματα είναι για να μας ανοίγουν τα πόδια τους οι γυναίκες". Οι λέξεις θα έλεγα πρέπει να μας υπηρετούν, και να μην μας μπερδεύουν και συγχέουν. Δε θεωρώ ότι πρέπει να απορρίψουμε τις λέξεις, είναι χρήσιμες, μας συνδέουν μεταξύ μας, αλλά πρέπει να μάθουμε να τις ελέγχουμε εμείς, σαν εργαλεία, αντί να μας ελέγχουν αυτές κάνοντας κύκλους μέσα στον εγκέφαλό μας, καταναλώνοντας τη Ζωή μας.

The bunny who lived in the future.

Some time ago, in the meadow, a bunny was born. It was grey, just like all its brothers and sisters were. It did not seem to be an unnatural bunny. Like all bunnies it had ears, a tail, liked vegetables, liked digging holes, hoping around, and eating vegetables. But what set it apart from the others was its stress.

"When are we going to eat?" it asked while they were hopping around.
"Whoumpch - when are we going to run?" it asked with its mouth still full with the food.
"When are we going to dig holes?" it asked while running.

One dawn, where it woke up again before the other bunnies, wondering when they would wake up. He went out and started calling out to them, "Wake up, wake up, we should go and run!".

The other bunnies were still enjoying their sleep, but the owl, that prowls the night had not yet fallen asleep, and swooped it in its claws in the air. For the first, and last, time the bunny could see the world below it. Yet it merely said:

"When will you eat me? I wonder how I will feel".

-Morale: Live in the present. Enjoy the present. You can plan for the future, you can remember the past, but most of you need to be able to live in the present, for that is its nature: a present.

Time's Up!

It's a social game that is quite fun to play. Preferably played with an even number of players. Also preferably played with at least 6 players.

You need 4 small pieces of paper for each player, a timer and a pen.

On each of his 4 bits of paper, each player writes the name of one famous person. It should be someone famous enough that most of the people present can recognise if described. It cannot be a person in the room.

Once everyone has done that, you shuffle the the papers together, face hidden and the first player of the first team starts:

He or she has 45 seconds to describe, verbally, as many persons as he can from the stack of papers, without telling their name. The other members have to guess who it is, but they have an unlimited number of guesses. You cannot skip a paper, so if you do not know the person on the paper you have to try to make your team-mates guess the identity phonetically. If the guessing players find the name, the one describing player follows up with the next paper. When the time is up, the first player of the other team continues with the last paper of the previous team. This continues until all papers have been guessed. The teams count their number of correct guesses and the team with the less guesses starts round two:

The papers are shuffled, then the first player of the team that is lagging in the score reads the top paper of the stack and tries to make his team guess the name by saying only one word. If the first answer his team-mates give is correct, they keep the paper, if it is wrong they put the paper at the bottom of the stack. The discribing player may skip any paper at any moment by putting it at the bottom of the library. This process is repeated until: a) the 45 seconds are up, b) the player has to describe the exact same paper again (he cycled through the stack to a paper he had skipped or to a paper his team-mates guess wrong the same turn) and c) there are no more papers in the stack. The teams then count the number of correct guesses they got and add those to the previous numbers. The team that is behind on the count starts the 3rd round:

The third round is the same with the second one, but the player has to mime everything instead of saying a word. At the end of the three rounds, the team with the most total correct guesses wins!

Chess Diving

Since chess boxing already exists, just a silly thought:

Chess diving: an underwater game of strategy and high lung capacity.

The basic idea is to play a competitive game of chess underwater, without access to any breathing apparatus. The game follows the standard chess rules as far as game pieces movement goes, the only difference is the time limit: 40 minutes for each player, yet in that time they might have to surface and breathe.

I take here a moment to note that I have deliberately not yet truly spoken about the current situation in Greece. I do not even know whether I will do so, but I will not hold back my stupid ideas from being published on the web, regardless of that.

The fish that ate the stars.

In a pond of a stylized garden, somewhere on earth, the fishes lived a simple life. Swimming around, eating the insects that got trapped on the surface of their watery domain. They were content. The oldest catfish in the pond, named Pain, settled all disputes through its wise rulings, and days and nights passed in a joyous monotony.

One day, a really small, red fish came into the pond. Its name was Russell, and it was a gladiator fish. It had up to the moment lived alone, in its own private aquarium. Gladiator fishes are very territorial, and will take offence and attack all other fishes. Russell was not exception.

He attacked the small fishes, and they retreated. He attacked the medium-sized fishes, and they retreated. He attacked the big fishes and they retreated. He was happy, for he felt he ruled the pond.

But the other fishes were distraught. His rule of tyranny was perturbing. They went to Pain, even though he too had bowed down to Russell's reign of fear, and asked him to intervene.

"Pain, Pain, you who are so wise, why have you bowed to Russell?", asked the little sucker fish.

"I am as old as this here pond, my little friend, and have lived to see others like him die. I worry not, he will attempt to fight the mighty one, and then he will be put in his place.", said Pain.

The fish were sad, but did not protest.

Latter that day, however the little sucker fish went up to Russell and told him what Pain had said. Russell was mad with rage! He extended his gills, to make him look bigger, and went to challenge Pain.

"Pain! Pain! You old fool, how dare you challenge my authority? You call yourself the mighty one? You want to challenge me?"

"Mighty Russell, you misunderstand, I am, as you say old, and perhaps senile. Excuse me if I have inadvertently vexed you with my words." , said Pain, "Yet, I regret to tell you that I am not the mighty one. I speak of another, the true ruler of this pond."

"Hah!", exclaimed Russell, "And who is the master of the pond, old fool, but Me?"

"The master of the pond is the one that eats the highest in our chain. You might fight and win against all of us, but you still eat the same insects that are trapped on the surface with us; yet every night there are thousands of bright insects, all trapped a bit out of the wall, and you eat none of them. Yet every day this bright insects disappear, eaten. The one who eats them, is the true lord of the pond."

"Then I will eat them too, and challenge him."

The night came and Russell lept and lept and lept, trying to reach the stars, which he thought to be glowing insects. And as he lept and lept and lept he failed. Every day he slept and every night he tried to reach the stars. And the other fish were happy, for their normal life had resumed. Russell was no longer harassing them.

Yet Russell still tried with all his might, but to no avail. He became thinner and thinner, for he barely ate any of the insects in the surface, reserving his appetite for what he consider the meal he deserved. Thus, autumn past, then winter and then spring. One night, the night between spring and summer, tired, he went to find Pain.

"Pain, tell me, why can I not eat the glowing insects, while I try with all my might?"

"What matters to you most Russell?"

"To reach, and eat the glowing insects."

"And if you do, what then?"

"I will have challenged the lord of the Pond. I will be happy and all the fish will fear me."

"All the fish already fear you, Russell. Why do you want them to be afraid?"

"Not all the fish fear me. The lord of the pond is not afraid of me."

"Why do you want fish to be afraid of you?"

"Because I might be small, but I want the world to know me."

"The other fish now know you. Can you not be happy if the lord of the pond does not know you, does not fear you?"

"No."

"Then try again tonight, and you shall succeed.", said Pain, knowing that the fireflies were going to come that very night, the night between spring and summer.

And Russell wept tears of gratefulness, but in the water you cannot see the tears. He went to the bottom of the pond, to its deepest point. He built up speed, as he never had before, and went away, crossing the barrier between the water and the air, and was never seen again in the pond.

That night many glowing insects in the stars disappeared before the Sun came out, and since then all the fish in the pond remember the story of Russell, the lord of the pond, the eater of stars.

Νυφάδα.

Μέσα σε τόση ζέστη. Ζέστη αφόρητη, ζέστη ασυνήθιστη. Περπατάω. Οι δρόμοι του Παρισιού, διψασμένοι, σιωπηλοί.

Στην έξοδο από το μετρό άκουσα για άλλη μια φορά το ηχογραφημένο μήνυμα τους, να παρακαλεί τους επιβάτες να προσέχουν τα πράγματά τους, και άμα δούνε ένα παρατημένο αντικείμενο να ειδοποιήσουν το σταθμάρχη. Πλέον το ακούω καθημερινά τουλάχιστον 2 φορές. Πόσα πολλά μου λέει ένα τέτοιο απλό ηχογραφημένο μήνυμα;

Μου λέει ότι μας προτείνουν να μην εμπιστευόμαστε τους γύρω μας. Μου λέει να πάω σπίτι μου και να μείνω εκεί. Μου λέει ότι και οι άλλοι ακούνε το ίδιο πράγμα κάθε μέρα. Ακόμα και να μη θέλεις, κάτι κάνει αυτή η επανάληψη. Δε σε σοκάρει πλέον το να σου λένε να μην εμπιστεύεσαι τους γύρω σου. Το μετρό του Παρισιού κρύβει πολλές αλήθειες μέσα του, μα για κάθε ένα πασάρει και ένα ψέμα.

Ψέμα. Ότι οι άνθρωποι δεν είναι ισάξιοι. Αλήθεια, ότι ως έχει, δεν είναι ίσοι.

Αλήθεια. Ότι υπάρχουν άτομα αφημένα στη μιζέρια. Ψέμα. Ότι αυτά τα άτομα έχουν ότι τους αξίζει.

Περπατάω στο Παρίσι, μια βραδιά Ιουνίου, ζεστή, βαριά. Επιστρέφω στο σπίτι μου, στο κουβούκλιό μου, μετά από το σινεμά. Το λεωφορείο πέρασε δίπλα μου, και εγώ νευρίασα που το έχασα. Αγχωμένος δίχως λόγο. Τι θα κάνεις όταν φτάσεις σπίτι σου; Θα γράψεις ένα ποστ και θα μιζεριάσεις σκέφτηκα...

Οι ρίζες μιας αυτοϊκανοποιούμενης προφητείας είναι μέσα μου ακόμα. Αλλά ξέρω πλέον ότι μόνος μου το προκαλούσα. Ναι, γυρνάω σε ένα άδειο σπίτι. Γυρνάω σε έναν υπολογιστή που μου προσφέρει τη ψευδαίσθηση της σύνδεσης με τους φίλους μου. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Εθελοτυφλούσα και δε έβλεπα πράγματα που θέλω να κάνω στο σπίτι και τα παρέβλεπα. Εθελοτυφλούσα και για τα πράγματα που έπρεπε να κάνω και ανέβαλα. Και εθελοτυφλούσα για τα πράγματα που έλεγα πως θέλω, αλλά στην ουσία ήθελα απλά την ιδέα τους, χωρίς τον κόπο της υλοποίησης τους.

Αλλά τελευταία, όποτε τείνω να μιζεριάσω, συνήθως το αντιλαμβάνομαι. Και σηκώνω τα μάτια μου, και σηκώνω το ηθικό μου και κάνω πράγματα. Και μερικές φορές τα πράγματα που κάνω δεν είναι να προσπαθώ να κλαφτώ.

Είναι ζεστή αυτή η νύχτα και ιδρώνω. Η ώρα προχωράει, κάνω πράγματα και ξαναπιάνω αυτό το κείμενο.

Μεγαλώνω. Αλλάζω. Σε μερικά από αυτά δε παρατηρώ τις αλλαγές ούτε εγώ. Λένε ότι οι έφηβοι λειτουργούν εγκεφαλικά διαφορετικά από τους ενήλικες. Πιστεύω ότι είμαι στην έξοδο από την εφηβεία. Αυτό ή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο μόνος μου. Ή ίσως και τα δύο.

Όπως και να έχει. Όταν τα πράγματα μας φαίνονται δυσάρεστα, υπάρχει πάντα λύση:

Lost and found.

I am going through a rough patch again in my life.

My country suffers under an economic dictatorship, my relationship is currently is stasis, yet slowly resuscitating, but still risking unplugging, my future is uncertain, and my present is confusing and changing.

In all those domains, there is an either an evolution or a revolution happening and I am far away, participating only through thought, and distant action.

I try to have good moments I enjoy, to change the things that bother me, to work on who I am and who I want to be. At moments, I feel a bit lost. It is hard to enjoy your present when you fear further down there is an obstacle. Even if you know you are doing things to overcome it, when an evolution/revolution does not depend solely on you, and you have no information other than glimpses given to you by third parties, it can be hard.

Some would say I am free. I am young and can choose from many available options. Yet I do not feel like that. I had many a choices, even before. And now I still want the same things, I still want to move in that direction, but I hit a storm, and the boat is rocking.

I had written some posts I never put up during this period, that indicate how this strange storm was affecting me on the sentimental level. Even thought they do not remain accurate to my current mood, I have uploaded them. I intend to write another one about my views on the current situation in Greece.

However, in the title I mention that I also found something:

I did. The morale I kept loosing, and still loose from time to time. I try and manage to keep it longer and longer. It still can get affected by exterior events such as those mentioned, BUT, I still smile, still enjoy things, and I am sure that even in the worst situations, a small oasis of happiness exists, and I can find it. Sure some things might not work out, and sure I do not control everything in life, yet I can still stir my boat, and I WILL find happiness.

Lost

I am Lost. Really lost.

What is to know oneself? How much of oneself is independent of the others that surround you, of the times you live in?

What is my worth in this world? Do I make it better? Do I help the people that need me?

Am I nothing more than a consumer, always asking how does this make ME feel, how does it affect ME?

Do I know anyone else? How can I? I am no longer sure of what I want to do! Do I enjoy my daily routine? Do I enjoy my work?

I have been trying to fill my time with enjoyable moments. But I feel so alone. How can I enjoy when I do not feel connected?

Did I create this feeling of loneliness? Why should my happiness depend on others? Can I not be autonomous?

What will I do after the Phd? Do I really need to finish it? Do I want to be with HER? Will I not keep having doubts so long as she keeps having doubts?

I want to be certain, like I was before. yet I know my certainty was based on an illusion. The world the situations changed and I stayed lost, forgotten.

I dislike the days I am living. I am lost, and unable to truly set for any direction. And this is eating me inside.

Unrequited love.

I have a love, that stays unrequited.
I have a love, that wants to bind, to enclose, to protect.
I have a love, that wishes to set and be set free.

But alone it roams the paths of my mind.

I have an unrequited love that withers and fades and dies,
but before dying it rakes its claws on my insides.

Yet since this love's remains stay inside, I can and I always do resurrect it,
as long as the memories reside, and try to correct it.

But love is like a bridge, and it needs two sides,
both sides solid, carrying care over our life's river tides.

Yet here it is:
My unhinged and uprooted bridge, firm on my side, wallowing, waving free on the other, flaying madly, killing me inside.
I know where it wants to land, but the land just flees.

I strain to hold it in the air, not to crumble not to break.
I strain my back to hold it up, to give time for a return.

But the land on the other side of the bridge stays unstable and distant.

I await and call to it, come closer.

But at some point I know I will have to land my bridge.

Either it will connect the two lost sides, or break and be submerged, its stones lost to the river, its architecture never more.

And though I long for the connection, I prepare myself for the plunge.

For, for too long I have hoped for the connection and I fear I can wait not much longer any more.


____________________________

This post and the next one were writen quite some time before I upload them... Things have changed since then. But the represented what I felt.

Φρίκες

Τρώω φρίκες. Συνήθως δε τις μαγειρεύω, τις τρώω ωμές. Αλλά αυτήν μου την φρίκη την έχω μαγειρέψει. Αυτό δε σημαίνει ότι χωνεύεται πιο εύκολα βεβαίως βεβαίως. Βεβαίως. Αν και όχι τόσο σίγουρα επειδή σήμερα δεν είναι Σάββατο. Και Σάββατο να ήταν, δε θα ήταν Κυριακή.

Στον Βόρειο πόλο. Ή και στον Νότιο τώρα που το αναλογίζομαι. Στον Βόρειο πόλο, μπορεί κανείς να περπατάει κυκλικά γύρω από το σημείο όπου όλες οι ώρες συγκλίνουν, μα αυτό δεν θα του επιτρέψει να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη, δε θα του επιτρέψει παρά να περάσει από μια ώρα στην άλλη. Και να αρπάζει κανένα κρύωμα γιατί εκεί κάνει κρύο. Από το μεσημέρι στο βράδυ και από εκεί στο απόγευμα πριν πάμε στο πρωί. Η μέρα όμως μένει μέρα. Και το συνάχι συνάχι.

Νιώθω σαν πρεζάκι, με φυσικό ναρκωτικό όμως που παράγει ο εαυτός μου. Θέλω να σηκωθώ να φύγω, να πάω να το παράξω για εμένα και για εσένα, και για όλο τον κόσμο. Ο κόσμος είναι άδικος. Πόσες φορές θα βρεις τέτοιους ανθρώπους; Γιατί να σβήσεις από την ζωή σου κάτι το οποίο ακόμα κυλάει; Γιατί να φοβάσαι ότι δε θα κυλήσει άλλο παρακάτω; Δεν βλέπεις παρακάτω και φοβάσαι αυτό που δε βλέπεις. Αλλά αυτό που βλέπεις και νιώθεις και θες, γιατί να του δώσεις έναν κλότσο, και ας είναι μακριά σου; Θέλεις να πας κοντά του, όχι να το διώξεις κι άλλο επειδή η απουσία του σε τυραννάει.

Και σε πιάνει η ανυπομονησία. Θέλεις ένα μέλλον, και το θέλεις τώρα. Και τους πιάνει όλους αυτό. Τι θα γίνει αν κοιτάς μόνο το αβέβαιο μέλλον; Θα είσαι καλύτερα εξοπλισμένος για αυτό; Ξεχνάς το τώρα.

Οπότε, γράφε. Δούλευε, χτίσε. Και θα έρθει και η σχόλη.

This post and the previous one were writen quite some time before I upload them...

200.

Διακόσια ποστ.

Δε θα αναλύσω πράγματα δικά μου σε αυτό το ποστ. Σας προτείνω τα νέα λινκ που έχω βάλει αριστερά. Διαδώστε τη γνώση και επίγνωση της κατάστασης. Πληροφορηθείτε.

Μου αρέσει που όλα αυτά τα είχα σκεφτεί. Δε μου αρέσει που δεν δρούσα. Δύο σειρές από βιντεάκια που έχουν ενδιαφέρον:


http://www.moneyasdebt.net/ που αναλύει τι είναι τα λεφτά αλήθεια,

και

A history of oil, που εξηγεί την ενεργειακή εξάρτηση μας.

Decisions

Well in life you have to take them. Decisions. They are not always easy.

The first thing you need to learn is that you always have a choice. You might be afraid of the consequences, but you always have a choice.

You should start by ordering things in your head, by their importance.

What IS the most important thing? What really constitutes the purpose of your life?

To feel good about myself, to be happy. Yet, priority should go to long time well-being, rather than short time well being.

There needs to be a clear goal. Then you must build a plan to reach that goal.

Therefore any situations that do not promote this goal in the long run, even if they provide a short "good feeling" boost, are to be avoided. That is not to say do not pursue issues where you do not yet know whether you will be happy or not. Just make sure you keep an open mind about it, and do not take your eyes from your goal.

If in the short term you are not happy, and are in a situation where you are at an impasse, but you repeat the action just for the sake of its familiarity and the short bursts of happiness you get, you should stop and reconsider it. Do you see yourself doing that again and again? What are the long term effects? Is it still going where you are supposed to go?

Examples vary.

Global "economics", a term whose original meaning has been lost, that value a short-term world-view, create a repeated raping of the planet and its inhabitants for the sake of money instead of social happiness, equilibrium and sustainability.

Or the case of my recent break up, where my constant nagging, the constant pressure and the fact that I gave a feeling of dependency (although to be fare I was dependent) and of a non enjoyment in order to get her attention, instead of nurturing, being independent yet close sentimental and appreciate everything I had.

In both cases you might become fatalist. That has been my general tendency all my life. That of a fatalistic approach, we cannot influence the world blah blah blah.

It is never too late. All you need is introspection, a clear goal, adaptability and determination. What is the worst you can get? Be sad? Fail? Continuing that situation would be even worse. At least you will have tried, and be ok with yourself. You will not have stayed on the fence, wasting your time regretting inaction through fear. That is not happiness, not short term, neither long term.

That said, it is easy to refall in habbit. Inaction is easier. So steel yourselves.

Are you still with me?

Good.

You ask how do you change? Usually change needs a shock. A kick-starter. A realisation. Many will go the fatalist ways again and say hey that, was final. It is over. I realised it but I cannot change. Well that is no realisation. You need to realise that things were NOT going well. There is a huge difference between understanding on a principle that something is harmful, and knowing, feeling it completely and accepting it.

As long as you do not realise that, you can do nothing. Realisation might take time. It cannot be forced. But once you push open the door of realisation, you need to keep pushing, not shying away. I shied away yesterday. That was the last time.

Then you set your goals straight.

We look at those things from my current perspective.

What do I want out of my life? I want to be happy. I also want to improve the world around me. I also want to be with Danae.

Ok how do I do that?

First: re-evaluate myself. I am smart, beautiful, funny, stressed, loving, trusting, not very self-confident, egocentric, have some really great friends, an infinite amount of interests and an opportunity to improve myself.

From this list I find three things I want to eliminate. Stressed, egocentric, and not very-self confident. I also

How to do that?

Stress: Face your anxiety. Canalize it into creative things.
Ego-centric: Start helping out the less fortunate, through action. Will be joining an association sometime this week.
Self-confidence: Again, help other people, not only understand, but realise that I am well off, come to terms with it (do not have guilt because you are well and others are not).

These tie in with making the world a better place. Creativity, and helping out, as well as taking action in field of political interest I believe in but was to apathetic to do anything about. (By the way check out the links above and to the left).

Ok then what about being with Danae?

What was the problem? Distance was not the problem. Distance exacerbates the problem, it does not create it. I had solutions to the distance. To quote from the previous lines:

" The case of my recent break up, where my constant nagging, the constant pressure and the fact that I gave a feeling of dependency (although to be fare I was dependent) and of a non enjoyment in order to get her attention, instead of nurturing, being independent yet close sentimental and appreciate everything I had."

Ok. First we need to remove the things that were the problem. Nagging, pressure and dependency. These are being taken care.

Once these pathogens are removed, we need to let the system cool down. I need to be sure I have removed the pathogens that are part of my previous behaviour. She needs to forget and heal from the ordeal.

Taking time might seem as inaction, but it is not. What you are really doing is working to remove your problems. You still hang around in the background. Discretely. And work things out with yourself.

Then you will see if you can nurture things back. If you cannot, at least you tried, and cleaned yourself of your problems. You will be happy. And if you can? You will be happy.

It is a win-win situation.

Dancing by himself.

The marionette just stumbled on the floor, broken. No tension in its cords.

It first had parental strings attached to every limb. Some paternal strings, many maternal ones.

Yet time eroded the strings, and while he wanted to be free from them he had been tied for too long. He could not believe that he could stand alone.

And then he found her. He cut off most of his strings and went to her, strings flailing behind him.

She helped him unknot many a strings, but as she did, he, panicking on a sense of balancedness, of loss of direction and of pull, tied himself to her.

She did not like that but she thought it to be only temporary.

But when time called for her to leave she found out to be dragging him along.

And, for she loved him, she accepted the burden for a time, holding her back, dragging her down. Oh sure, many a things did he have to offer to her. Smarts, love and interesting ideas, travels and knowledge of a world so different yet same.

But the burden grew heavier and heavier, until she did not feel him to be mobile any more. From a simple burden he had become an anchor, mooring to a point, refusing to let go of the new strings he himself had tied.

And now she took a pointed hook, and cut the strings at once.

He got shocked and lost and frightened, unwilling to evolve.

Stasis is death, said "save the cat", he remembered.

She was standing over there, unwilling to be tied again, yet ready to dance.

Come, join us, the free, standing, dancing people. Lean on us from time to time if you must, yet first of all you need to stand, and stand alone. Be happy to be free.

So now the marionette stands there. Arms raised in wonder. From fear and panic he escapes to see his own freedom. Where shall he go, with whom shall he dance, he does not really know. She might be afraid of being tied down again, and he fears to tie himself again out of habit. So he stands there.

And then he takes a small step in the rhythm and starts dancing by himself. Who will join him in his dance, is still to be determined, for now the music starts:

Ah ah ah... staying alive, staying alive, ah ah ah... staying ala aaaaiiiiiiv!