Wednesday, April 14, 2010

Έλληνες αγράμματοι...

Κούτσουρα απελέκητα. Αυτή η έκφραση βεβαίως είναι λίγο "αυτοαντικρουόμενη" βεβαίως γιατί, ναι μεν για εμάς το πελεκημένο κούτσουρο είναι πιο ωραίο και έχει περισσότερη αξία, αλλά για το κούτσουρο, το πελέκημα, είναι βίαιος θάνατος! Και τα κούτσουρα στηρίζουν δέντρα που παράγουν οξυγόνο. Με το να τα πελεκάμε, λοιπόν, ελαττώνουμε τι παραγωγή οξυγόνου! Αλλα ας σταματήσω να τραβάω τον παραλληλισμό τόσο μακρυά.

Είστε με τα καλά σας? Τι στο διάολο λέτε? Ναι, μιλάω για το υπουργείο παιδείας. Που ένταξη, πάντοτε το ξέραμε, κάνει τις μεταρρυθμίσεις του όπως του κατέβουν, χωρίς διδακτικό σχέδιο, χωρίς επαφή με την ταξί και τα λοιπά. Αλλα δεν περίμενα ποτέ από μια "σοσιαλιστική" κυβέρνηση να αποφασίσει ότι το μέλλον τις χώρας δεν είναι στην εκπαίδευση που δίνουμε στα παιδιά μας και στο μέλλον που τους προετοιμάζουμε, μα βρίσκεται σε μια υγιή οικονομία.

Το μέλλον λοιπόν σύμφωνα με αυτούς είναι στο να έχουμε υγιή οικονομία, κρατώντας τους μισθούς των βουλευτών που είχε ανεβάσει η προηγούμενη κυβέρνηση, κρατώντας τις στρατιωτικές επιχορηγήσεις στα ύψη, χωρίς να ασχοληθούν με παρανομίες όπως τα τόσα παράνομα σπίτια, χτισμένα άνευ άδειας εκτός πολεοδομικού σχεδίου που καταστρέφουν το τοπίο τις χώρας μας και δίνουν λόγο στο να καούν τα δάση μας.

Για να δούμε: από που μπορούμε να γλυτώσουμε λεφτά? Την δημόσια εκπαίδευση! Και αν δε μπορούμε να γλυτώσουμε λεφτά, ας βάλουμε και τους μαθητές που δεν τα καταφέρνουν με το σχολειό να είναι 3 επιπλέον χρόνια στο σχολειό, έτσι ώστε οι καθηγητές που δε δουλεύουν να δουλέψουν. ΧΑ!

Και όσον αφορά την κατάργηση τις βάσης να μην αναφέρω ότι οι αδύναμοι μαθητές, η οι μαθητές που δεν έχουν κίνητρα και πηγαίνουν σχολειό μόνο από γονική πίεση κρατάνε πίσω τους υπόλοιπους.

Oι άνθρωποι που δεν τους δόθηκε τρόπος να μάθουν να σκέφτονται, δεν είναι οι πολίτες που επιθυμεί μια δημοκρατία, είναι αυτοί που επιθυμεί μια δικτατορία. Και σίγουρα, δεν θα έπρεπε να περιμένω αυτή τι στιγμή να γίνει κάτι καλό. Αλλα γιατί να μη το περιμένω? Αλητεία τι έχει γίνει με εμάς και απλά αποδεχόμαστε τι μοίρα μας? Eh, οι πολιτικοί είναι σκάρτοι, τι να κάνουμε? Και οι πολιτικοί σκέφτονται "ε, ο ελληνικός λαός θα σκανδαλιστεί λίγο, αλλά τόσα και τόσα του κάναμε και δε νοιάζεται"

Δε λέω ότι η οικονομία πάει καλά και ότι δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να ανακάμψει. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν σπατάλες σε κάποιους τομείς τις ελληνικής σχολικής αγωγής. Δεν υπάρχει περίπτωση να πω ότι δεν υπάρχουν πολλοί σκάρτοι άνθρωποι στα σχολεία.
Αλλα οι μεταρρυθμίσεις χωρίς σκέψη πέφτουν σαν αλλεπάλληλες μαχαιριές από τα χρόνια του Παπανούτσου και μετά. Όσοι από τους νέους Έλληνες σκέφτονται κριτικά, δεν το κάνουν τόσο με τι βοήθεια του σχολικού συστήματος, αλλά με τι βοήθεια μερικών ανθρώπων, γονείς, συγγενείς, οικογενειακοί φίλοι, δάσκαλοι που ξέφευγαν από την διδασκαλία του σχολείου, που θέλησαν να μας εμφυσήσουν τι κριτική σκέψη.

Οι λύσεις στα οικονομικά είναι ωραίες ιδέες, μα τι να τις κάνουμε αν χτίσουμε έναν κόσμο από ηλίθιους?

Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκπαίδευσης από τι ρίζα του. Με δασκάλους βγαλμένους από τάξεις του Μπραχάμι ου, τις Ηπείρου, δασκάλους που έχουν δει τι είναι στ' αλήθεια να διδάσκεις σε παιδιά, και όχι σε "παιδαγωγούς" καθηγητές πανεπιστημίου. Γιατί τα δημοσία σχολεία ΔΕΝ πρέπει να υποβάλλονται σε καπιταλιστικούς όρους λειτουργίας.

Friday, April 02, 2010

FUCK THIS SHIT

Θέλω να ουρλιάξω ένα "Για όνομα του Θεού στο διάολο!" αλλά το σιχτίριασμα πνίγεται, μένει βουβό. Μερικές φορές είναι άβολο να είσαι τραγικά άθεος. Το να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει νόημα, σπάει τις αλυσίδες και σου δίνει την ευθύνη της ζωής σου, των σκέψεών σου.

Και νόμιζα πως όλα ήταν συνεπώς απλά, αλλά δεν είναι. Τις κοινωνικές αλυσίδες δεν μπορώ να τις βγάλω από πάνω μου, και αν η ανατροφή μου με βοήθησε να μην πιστεύω σε Θεούς και νοήματα, με έκανε τα αποζητώ, ή να τα θεωρώ υπαρκτά.

Και έτσι παραπατάω με τους υποσυνείδητους κανόνες μου μέσα στη ζωή.

<Ένα βήμα μπροστά, δύο πλάγια, τους φίλους τους διαλέγεις, και όταν τους διαλέξεις να είσαι πιστός.>

Περίεργες οδηγίες, σαν πειρατικός χάρτης θησαυρού, και ακολουθώ. Μα ο χάρτης δεν είναι παρά κομμάτια χαρτών των προηγουμένων, με σημειώσεις από τις ζωές τους. Κάποια στιγμή σηκώσανε τα μάτια και είδαν το τοπίο και προσθέσαν, διορθώσαν και επισημάναν όσα ήταν μπροστά τους. Και το τοπίο αλλάζει όλο και πιο γρήγορα.

Ποιες οδηγίες είχαν νόημα;

<Οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι καταδικασμένες. Θα αγαπήσεις μια φορά μόνο. Τα λευκά ψέματα δε πονάνε. Τα λεφτά είναι το παν. Η αναγνώριση είναι το παν. Η καθαρή συνείδηση είναι το καλύτερο πράγμα που υπάρχει.>

Εξερευνούμε έναν νέο κόσμο, και οι κανόνες του δεν υπάρχουν. Εμείς τους γράφουμε. Μερικοί κανόνες είναι οι ίδιοι με τους παλιούς. Άλλοι είναι διαφορετικοί.

Και μετά θα δούμε ότι και αυτοί δεν ήταν παρά ένα στήριγμα προσωρινό, δικό μας, ανούσιο μα αγαπητό.

Και σαν τα έχουμε δει όλα αυτά θα πεθάνουμε.