Θέλω να ουρλιάξω ένα "Για όνομα του Θεού στο διάολο!" αλλά το σιχτίριασμα πνίγεται, μένει βουβό. Μερικές φορές είναι άβολο να είσαι τραγικά άθεος. Το να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει νόημα, σπάει τις αλυσίδες και σου δίνει την ευθύνη της ζωής σου, των σκέψεών σου.
Και νόμιζα πως όλα ήταν συνεπώς απλά, αλλά δεν είναι. Τις κοινωνικές αλυσίδες δεν μπορώ να τις βγάλω από πάνω μου, και αν η ανατροφή μου με βοήθησε να μην πιστεύω σε Θεούς και νοήματα, με έκανε τα αποζητώ, ή να τα θεωρώ υπαρκτά.
Και έτσι παραπατάω με τους υποσυνείδητους κανόνες μου μέσα στη ζωή.
<Ένα βήμα μπροστά, δύο πλάγια, τους φίλους τους διαλέγεις, και όταν τους διαλέξεις να είσαι πιστός.>
Περίεργες οδηγίες, σαν πειρατικός χάρτης θησαυρού, και ακολουθώ. Μα ο χάρτης δεν είναι παρά κομμάτια χαρτών των προηγουμένων, με σημειώσεις από τις ζωές τους. Κάποια στιγμή σηκώσανε τα μάτια και είδαν το τοπίο και προσθέσαν, διορθώσαν και επισημάναν όσα ήταν μπροστά τους. Και το τοπίο αλλάζει όλο και πιο γρήγορα.
Ποιες οδηγίες είχαν νόημα;
<Οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι καταδικασμένες. Θα αγαπήσεις μια φορά μόνο. Τα λευκά ψέματα δε πονάνε. Τα λεφτά είναι το παν. Η αναγνώριση είναι το παν. Η καθαρή συνείδηση είναι το καλύτερο πράγμα που υπάρχει.>
Εξερευνούμε έναν νέο κόσμο, και οι κανόνες του δεν υπάρχουν. Εμείς τους γράφουμε. Μερικοί κανόνες είναι οι ίδιοι με τους παλιούς. Άλλοι είναι διαφορετικοί.
Και μετά θα δούμε ότι και αυτοί δεν ήταν παρά ένα στήριγμα προσωρινό, δικό μας, ανούσιο μα αγαπητό.
Και σαν τα έχουμε δει όλα αυτά θα πεθάνουμε.
No comments:
Post a Comment