Wednesday, March 26, 2008

Ο κυνηγός και ο κυνηγημένος

Περπατώντας σε δρόμους άδειους ξαφνιάζεσαι να συναντάς άλλα άτομα. Σφίγγεις τις γροθιές σου και περπατάς μετρώντας ενδόμυχα τα βήματα που σας χωρίζουν, προετοιμαζόμενος για μια σύγκρουση, για μια μάχη. Τα βήματά σου και οι χτύποι της καρδιάς σου σμίγουν με τους ήχους της πόλης και τους ήχους που κάνει ο ξένος, και η άρρυθμη αυτή μουσική αντιλαλεί μέσα σου, πετώντας αδρεναλίνη στις φλέβες σου. Φοβάσαι άραγε εκείνη τι στιγμή που περνάει δίπλα σου και τελικά τίποτα δε συμβαίνει; Απογοητεύεσαι που αυτό το μικρό διάστημα ζωής - όαση στην έρημο της καθημερινότητάς σου - πέρασε; Και ξέρεις να πολεμάς, γιατί να φοβάσαι; Και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να ζήσεις, γιατί να κρέμεσαι από τέτοιες στιγμές για να ζεις;

Περπατώντας σε δρόμους άδειους βρίσκεσαι μπροστά σε μια αγέλη αδέσποτους σκύλους. Ποιος θα ξαφνιαστεί περισσότερο και ποιος θα χιμήξει; Τους κύναις άραγε πρέπει να φοβάσαι; Ο αρχηγός τους θα αποφασίσει τι μέλει γένεστε, και άρα ο κυνηγός τους να φοβηθεί πρέπει, και θα ζήσεις. Αλλά εσύ πισωπατάς και με περηφάνια το βάζεις στα πόδια και τα γαβγίσματα τους, αλαλαγμοί που σε περιγελούνε: "δειλιάζεις". Και, τη φωνή τους σαν δεν αντέξεις άλλο, γυρνάς, υψώνεσαι και με ότι έχεις στα χέρια, την ελπίδα και τη γνώση σου και επιτίθεσαι και κρατάς την αγέλη πιο πέρα, μέχρι να φτάσεις σε δρόμο με ανθρώπους και να μπεις στη δική σου αγέλη. Ως τότε περπατάς υψωμένος και βρομάς στα ρουθούνια τους τον φόβο ότι το ύψος σου, η ελπίδα σου και όλες οι γνώσεις δεν τους κρατήσουν μακριά.

Περπατώντας σε άδειους δρόμους συναντάς τον εαυτό σου, ξανά και ξανά τον κοιτάζεις μέχρι που τέλος οι δρόμοι άδειοι δεν είναι πια.

Monday, March 17, 2008

Pourvu que ça dure

Πόσο έχω αλλάξει από το τελευταίο ποστίδιο; Πολύ. Τόσα γεγονότα... Γενέθλια εξετάσεις δηλώσεις μεταπτυχιακών σπουδών... Αμελητέα γεγονότα που με οδήγησαν παρ’ όλα αυτά σε μια νέα ωρίμανση. Πόσα χρόνια είχα να νιώσω ότι παράγω νέες σκέψεις, ότι μαθαίνω πολλά νέα πράγματα ότι βελτιώνομαι; Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Όταν είσαι νέος, λένε, βλέπεις τον κόσμο και θέλεις να τον κατακτήσεις μόνος σου, νιώθεις ότι μπορείς να μεγαλουργήσεις. Ξαναβρήκα αυτήν την αυτοπεπήθεση. Δεν θεωρώ πλέον υποχρέωσή μου να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Ωρίμασα και αισθάνομαι ωραία με το ποιος είμαι. Όπως έλεγε και η μητέρα του Ναπολέοντα: «Pourvu que ça dure» (αρκεί/μακάρι να διαρκέσει)