Οι πρώτες λέξεις που ξεπηδάνε από το πληκτρολόγιο στην οθόνη μου τείνουν να είναι οι ίδιες.
Επιθυμώ να αρχίσω το κείμενό μου με κάτι βαρύγδουπο και εντυπωσιακό.
Οι μέρες που περάσανε φεύγουν σαν φύλα στο ποτάμι της ανάμνησης.
Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάτι που να ακούγεται βαρύγδουπο αλλά να μην είναι παρά, όπως η λέξη βαρύγδουπο, ένας βαρύς γδούπος, μια ονοματοποιία.
Και τι είδους φύλα είναι αυτά που φεύγουν στο ποτάμι, τέλος πάντων; Συκής; Σικέ;
Ενδώτερα της χώρας της φαφλατολογίας βρίσκεται μια έρημος χαμένων σκέψεων και ποιητικών αλληγοριών.
Βράχοι άχριστης γνώσης τοποθετημένοι τυχαία στην άμμο, δεν είναι παρά κόκκοι που δε διαλείθηκαν ακόμα. Πηδώ από τον ένα στον άλλο.
Κάθε άλμα βυθίζει την πέτρα στην άμμο, με πάει πιο μακρυά, πιστεύω, αλλά ξανά και ξανά πέφτω σε αναμνήσεις και αναμασημένες ιδέες. Ελαφρόπετρες που αρνούνται πεισματικά να βυθιστούν.
Τα άλματά μας περιορισμένα από το σώμα μας, από τις αισθήσεις μας. Κάθε στιγμή ξοδεύουμε ενέργεια για να δεχτούμε πληροφορίες. Οπτικές, ηχητικές,αφής και βαρύτητας, αισθητήρια όργανα διεσπαρμένα στο δέρμα και το σώμα μας. Απέραντη πληροφορία που συνθλήβουμε σε κόκους άμμου, κρατόντας μόνο μερικές ελαφρόπτρες που αρνούνται πεισματικά να βυθιστούνε.
Κάθε στιγμή τα κύτταρά μας, σκλάβοι του εγκεφάλου, δουλεύουν ακατάπαυστα για να μειώσουν την πληροφορία σε ένα σταθερό επίπεδο.
Και αυτό το επίπεδο πληροφορίας ανά δευτερόλεπτο είναι που μας δείνει την αίσθηση του δευτερόλεπτου. Παραπάνω πληροφορία ανά δευτερόλεπτο και ο κόσμος μας φαίνεται να κυλάει πιο αργά. Λιγότερη και ο χρόνος παγώνει.
Και σε όλα αυτά νόημα κανένα.
