Άλμα εις ύψος.

Εισαγωγή:

Ο αθλητής έχει λάβει τη θέση του 20 μέτρα από την υπερυψωμένη δοκό. Με βλέμμα αποφασισμένο αρχίζει να επιταχύνει.

Τι συντέλεσε στο να γραφτεί αυτό το κείμενο; Αρκετά πράγματα. Το γήπεδο κοντά στο σπίτι μου, όπου τελευταία πηγαίνω για τρέξιμο και –όταν είμαι με παρέα-κάνω άλμα εις ύψος πάνω σε ένα στρώμα ειδικό για το άθλημα. Οι αποδώσεις μου στη σχολή. Τα όσα έγραψα στο προηγούμενο μου ποστίδιο περί ποιότητας συγγραφής.

Κυρίως θέμα:

Η απόσταση μειώνεται και τα βήματά του αποκτούνε όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Τρία, δύο, ένα τα απαριθμεί στο μυαλό του. Έχει προετοιμαστεί κατάλληλα νομίζει. Δεν είναι ώρα για αμφιβολίες. Πατάει και εκτοξεύεται. Προς στιγμήν πετάει. Όσο μπορεί να πετάξει μόνος του ένας άνθρωπος. Περνάει πάνω από τη δοκό. Πέρασα! Σκέφτεται.

Τα όρια που έθεσα στον εαυτό μου γενικά είναι τεράστια και με αποθαρρύνουν γενικά. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ τη μετριότητά μου και βάζω στόχους ψηλούς. 8άρια βαθμοί στο πανεπιστήμιο. 15 γύρους στο στίβο, πάθος σε κάθε μου γραπτό. Κάθε φορά που βάζω έναν τέτοιο στόχο ενδόμυχα γνωρίζω ότι δεν είναι πολύ πιθανό να τον πετύχω τελείως. Τον βάζω, προσπαθώ πολύ –αν και συνήθως για περιορισμένο χρονικό διάστημα- και προσπαθώ να τον πετύχω.

Επίλογος:

Νόμοι που δεν τους ψήφισε ο ίδιος (βαρυντικής έλξης, διατήρησης της ενέργειας και άλλοι) του επιβάλλονται. Πέφτει στο στρώμα και κοιτάζει τη δοκό. Αυτή για λίγο αμφιταλαντεύεται. Να μείνει στη θέση της ή να πέσει; Τελικά πέφτει. Τη στιγμιαία απογοήτευση διαδέχεται η χαρωπή ανάμνηση του άλματος και η βεβαιότητα πως μπορεί ακόμα να κάνει πολλά άλματα, και κάποια από αυτά, να τα πετύχει.

Ψωνίστικο ίσως.

Η τέχνη δίχως να συμπάσχεις, δίχως να νιώθεις, να βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά που γράφεις, δεν υφίσταται. Το συνειδητοποίησα με αυτό το τραγούδι, πράγμα που για πολλούς θα μοιάζει τραγικό. Αλλά αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου. (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια). Και στο βίντεο που σας έβαλα να παρακολουθήσετε, ακούσατε 2 φορές το ίδιο τραγούδι. Τη μία από μια φωνή «ακάθαρτη» (Σωτηρία Μπέλου) και την άλλη από μια μουσικό που ακολουθούσε τις οδηγίες του τραγουδιού κατά γράμμα. Σε αντίθεση με τη Σωτηρία Μπέλου όμως, δε το ένιωθε. Στην εκτέλεση του τραγουδιού από την πρώτη, έκλαψα. Στη εκτέλεση της δεύτερης ξαναέβαλα την πρώτη να την ακούσω άλλη μια φορα. Γιατί πρέπει να νιώθεις πόνο, να νιώθεις έρωτα, να νιώθεις, για να μπορέσεις να βγάλεις τέχνη πραγματική. Συγχωρέστε με που το ξέχασα και κατά καιρούς έγραφα πράγματα που δεν τα ένιωθα τόσο βαθιά.

Υ.Γ. Καίγεται ο Υμηττός, το μέρος που έμαθα να περπατάω. Διόρθωση. Ξανακαίγεται. Δε θα σχολιάσω. Άμα σχολιάσω τις φωτιές θα είναι από Οκτώβριο που θα σας ζητήσω να πάμε για αναδάσωση.

Η χειρότερη διαφήμιση της ημέρας.

Επέστρεφα από τη σχολή μετά από ένα διήμερο συνεχών εξετάσεων σε 4 μαθήματα, ( ναι καλά τα πήγα ευχαριστώ), όταν το μάτι μου έπεσε (μεταφορικά εννοώ) πάνω σε μια πινακίδα με έναν τύπο να κάνει ιστιοσανίδα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά όμως παρατήρησα το «κάντε διακοπές στο Παρίσι! Μια εβδομάδα 560 ευρώ τα πάντα πληρωμένα!» Μακάρι να είχα φωτογραφική μηχανή...

Δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό.

Έχετε δει ζευγάρια που αγαπιούνται, που είναι ερωτευμένα να κοιτιούνται. Όταν το ένα μέλος από τα δύο χαζεύει το άλλο αφηρημένα, αντί να προσέχει τη συζήτηση που γίνεται τριγύρω; Το πρόσωπο τους να φωτίζεται όταν ξανασμίγουν μετά από ώρες που πέρασαν μακριά ο ένας από τον άλλο. Κάθε σχέση έχει τέτοιες στιγμές. Τι κάνει άραγε τον οργανισμό μας να θεωρεί έναν άλλο άνθρωπο τόσο υπέροχο; Να τον βάζει σε τόσο κομβικό σημείο της ύπαρξής του που οι σκέψεις του να γυρνάνε ξανά και ξανά σε αυτόν. Δεν το γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως όταν συμβαίνει, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορεί να παρατηρήσει ή να ζήσει κανείς.

μην περιμένετε να βγάλετε νόημα.

Οι λέξεις μας είναι τα δημιουργήματα, τα μνημεία που θα αφήσουμε πίσω μας.
Πέρασαν οι εποχές που μας επέτρεπαν να φτιάξουμε κάτι χειροπιαστό μόνοι μας.
Πλέον πρέπει να είμαστε πνεύμα, να σφυρηλατούμε ιδέες.
Πλαδαρά σώματα.
Κάποτε, εικάζετε, είχαν πει στους αρχαίους: « μπορούμε να σας δώσουμε μηχανές που να κάνουν τη δουλειά των σκλάβων».
Πέρασαν οι εποχές που μπορούσαμε να είμαστε μαστόροι.
Οι τάφοι μας θα είναι μικρά δοχεία γεμάτα στάχτη, να κοσμούν τα τζάκια των απόγονών μας.
Οι πυραμίδες της ύπαρξής μας, λέξεις, ήχοι και εικόνες δισδιάστατες, που σκιές δε θα ρίχνουν.
Κάποτε οι αρχαίοι απάντησαν: «Τι θα κάνουν τότε οι σκλάβοι; Όχι, δε θέλουμε μηχανές»
Σήμερα, εμείς οι σκλάβοι δε κάνουμε τίποτα και πνιγόμαστε.
Πρέπει να δουλεύει το πνεύμα μας, ενώ πεθαίνει το σώμα μας, αφέντες σε έναν κόσμο δίχως σκλάβους.
Οι στάχτες μας θα κάνουν τα ταξίδια που δεν κάναμε εμείς, θα περάσουν δίπλα σε ένα κτήριο που δε χτίσαμε εμείς και θα κοιμηθούν στον ίσκιο του.