Άλμα εις ύψος.

Εισαγωγή:

Ο αθλητής έχει λάβει τη θέση του 20 μέτρα από την υπερυψωμένη δοκό. Με βλέμμα αποφασισμένο αρχίζει να επιταχύνει.

Τι συντέλεσε στο να γραφτεί αυτό το κείμενο; Αρκετά πράγματα. Το γήπεδο κοντά στο σπίτι μου, όπου τελευταία πηγαίνω για τρέξιμο και –όταν είμαι με παρέα-κάνω άλμα εις ύψος πάνω σε ένα στρώμα ειδικό για το άθλημα. Οι αποδώσεις μου στη σχολή. Τα όσα έγραψα στο προηγούμενο μου ποστίδιο περί ποιότητας συγγραφής.

Κυρίως θέμα:

Η απόσταση μειώνεται και τα βήματά του αποκτούνε όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Τρία, δύο, ένα τα απαριθμεί στο μυαλό του. Έχει προετοιμαστεί κατάλληλα νομίζει. Δεν είναι ώρα για αμφιβολίες. Πατάει και εκτοξεύεται. Προς στιγμήν πετάει. Όσο μπορεί να πετάξει μόνος του ένας άνθρωπος. Περνάει πάνω από τη δοκό. Πέρασα! Σκέφτεται.

Τα όρια που έθεσα στον εαυτό μου γενικά είναι τεράστια και με αποθαρρύνουν γενικά. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ τη μετριότητά μου και βάζω στόχους ψηλούς. 8άρια βαθμοί στο πανεπιστήμιο. 15 γύρους στο στίβο, πάθος σε κάθε μου γραπτό. Κάθε φορά που βάζω έναν τέτοιο στόχο ενδόμυχα γνωρίζω ότι δεν είναι πολύ πιθανό να τον πετύχω τελείως. Τον βάζω, προσπαθώ πολύ –αν και συνήθως για περιορισμένο χρονικό διάστημα- και προσπαθώ να τον πετύχω.

Επίλογος:

Νόμοι που δεν τους ψήφισε ο ίδιος (βαρυντικής έλξης, διατήρησης της ενέργειας και άλλοι) του επιβάλλονται. Πέφτει στο στρώμα και κοιτάζει τη δοκό. Αυτή για λίγο αμφιταλαντεύεται. Να μείνει στη θέση της ή να πέσει; Τελικά πέφτει. Τη στιγμιαία απογοήτευση διαδέχεται η χαρωπή ανάμνηση του άλματος και η βεβαιότητα πως μπορεί ακόμα να κάνει πολλά άλματα, και κάποια από αυτά, να τα πετύχει.