Ψωνίστικο ίσως.

Η τέχνη δίχως να συμπάσχεις, δίχως να νιώθεις, να βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά που γράφεις, δεν υφίσταται. Το συνειδητοποίησα με αυτό το τραγούδι, πράγμα που για πολλούς θα μοιάζει τραγικό. Αλλά αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου. (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια). Και στο βίντεο που σας έβαλα να παρακολουθήσετε, ακούσατε 2 φορές το ίδιο τραγούδι. Τη μία από μια φωνή «ακάθαρτη» (Σωτηρία Μπέλου) και την άλλη από μια μουσικό που ακολουθούσε τις οδηγίες του τραγουδιού κατά γράμμα. Σε αντίθεση με τη Σωτηρία Μπέλου όμως, δε το ένιωθε. Στην εκτέλεση του τραγουδιού από την πρώτη, έκλαψα. Στη εκτέλεση της δεύτερης ξαναέβαλα την πρώτη να την ακούσω άλλη μια φορα. Γιατί πρέπει να νιώθεις πόνο, να νιώθεις έρωτα, να νιώθεις, για να μπορέσεις να βγάλεις τέχνη πραγματική. Συγχωρέστε με που το ξέχασα και κατά καιρούς έγραφα πράγματα που δεν τα ένιωθα τόσο βαθιά.

Υ.Γ. Καίγεται ο Υμηττός, το μέρος που έμαθα να περπατάω. Διόρθωση. Ξανακαίγεται. Δε θα σχολιάσω. Άμα σχολιάσω τις φωτιές θα είναι από Οκτώβριο που θα σας ζητήσω να πάμε για αναδάσωση.