Friday, April 20, 2007

Help wanted.

Αποφάσισα κάτι: Να αλλάξω template στο βλογ μου. Δεδομένου ότι θέλω να έχει να κάνει με περίπου τα ίδια χρώματα με τα τωρινά, με δελφίνια ή/και θάλασσα, μήπως έχετε να μου προτείνετε κανένα; Θέλω να είναι ευανάγνωστο. Άμα βρω μόνος μου κανένα θα σας διαγράψω το ποστ αυτό. Ευχαριστώ εκ των προτέρων :)

Thursday, April 19, 2007

Κάθομαι μπροστά την οθόνη και πληκτρολογώ.

Τόσες ιδέες περνάνε, μα δε μπορούν να βρουν συνοχή. Θέλω να εκφράσω τόσα πράγματα, αλλά η έμπνευση αρνείται να μου δώσει τρόπο να τυλίξω τις ιδέες που θέλω, να περάσω μέσα σε φράσεις αρεστές και εύηχες. Θέλω να γράψω για τους φίλους μου, είτε αυτό σημαίνει για να με διαβάσουν, είτε για να αναφερθώ σε αυτούς. Όμως οι λέξεις αρνούνται να στοιχηθούν σε ένα κείμενο της αρεσκείας μου. Θέλω να εκφραστώ για τη ζωή, την ΖΩH με κεφαλαία, μα, φευγαλέα μου φαίνεται και σαν θέμα περνάει. Θέλω να μιλήσω για τόσα πράγματα, μα αντί για λόγο παράγω γραφή. Εσώκλειστη στη γραφή η αφή. Άραγε σας αγγίζω; Οι Λατίνοι λέγανε Verba volant, scripta manent ή κάπως έτσι. Δεν έμαθα ποτέ να ορθογραφώ στα λατινικά. Όμως μένουν τα γραπτά; Προφανώς εννοούσαν πως ό,τι γράφεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πειστήριο στο μέλλον, όσον αφορά εμπορικές συμφωνίες. Όμως για τι θα πείσουν τα γραπτά μου; Ότι ξέρω να παρομοιώνω πράγματα μεταξύ τους; Ένα κενό. Ένα κενό θα φανερώνουν στο μέλλον. Ένα τεράστιο κενό, εκεί που άλλοι έχουν πίστη και ελπίδα. Έναν άνθρωπο απογοητευμένο πρόωρα. Δεν καταφέρνω να γεμίσω τις γραμμές, γιατί σήμερα δε νιώθω πως μπορώ να πω κάτι που να μην έχει ειπωθεί από άλλους παλαιότερα ή ακόμα και από εμένα τον ίδιο. Τα κείμενα που υπάρχουν παρακάτω του ποστ αυτού δεν έχουν ήδη πει πολλά; Όσα γράφω τώρα δεν είναι παρά επαναλήψεις, αναμείξεις ακάθαρτες, τίποτα το νέο. Verba volant, scripta manent και έτσι θα μείνει και αυτό το κείμενο, στο αρχείο, με τα τόσα κείμενα που γράφονται κάθε ημέρα, ξεχασμένο, γιατί και να το διαβάσετε, θα ξεχαστεί.

P.S.:Καλά είμαι, μην αγχώνεστε. Αλήθεια τι με έχει πιάσει με τους λατίνους;

Monday, April 09, 2007

Mea Culpa

Ή όπως γράφεται αυτό κατά τους Λατίνους.

Λοιπόν σε προηγούμενό μου βλογ, με αριστοκρατικό τίτλο αφοδεύματα, και με κοινό τίτλο σκατά, έγραψα κάτι που, όπως πολλά που γράφω, α) δε με εξέφραζε πλήρως αλλά εξέφραζε ότι ένοιωθα εκείνη τη στιγμή, και β) δεν έγινε αντιληπτό με τον τρόπο που επιθυμούσα. Γενικά το ποστ αυτό ήταν μια απόδειξη πως δεν γράφω καλά όταν πρέπει να κοιμηθώ αντί να γράφω κείμενα για το βλογ.

Αλλά είχα θερμότατους μαχητές των απόψεών μου που μου αποδείξανε πως τα όσα γράφω είναι φασιστικότατα {υπερθετικός του φασιστικά αλλά δεν το έχει το word}. (ναι, σε εσένα και εσένα αναφέρομαι.)

Έχει να κάνει με τη γενιά του βλογ και τις απόψεις μου για αυτήν. Το αστείο είναι πως στο ποστ σκατά είχα αντιφάσεις με το ποστ η γενιά του βλογ.

Τα βλογ. Ας δούμε λοιπόν ως τι χρησιμοποιούνται: Ως ένα μέρος που μπορεί κανείς να αναρτήσει συνδυασμούς από κείμενα, εικόνες, και ήχους. Μπορεί να είναι ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με φίλους αλλά και αγνώστους, ή μπορεί να είναι ένα site με πορνό. Η ύπαρξή τους αποτελεί από μόνη της ένα τεράστιο βήμα προς τα μπρος για τη δημοκρατία που τελευταία οπισθοδρομεί. Για αυτό το γράφω και το δηλώνω, είμαι υπέρ του να γράφει κόσμος σε βλογ. Και ας γράφει ότι θέλει.

Ας πάμε όμως τώρα αυτά που με ώθησαν να τα κατακρίνω.

Συλλογισμός πρώτος: η κοινωνία μας, μας έχει διδάξει από την πιο τρυφερή μας ηλικία στο ότι ήμαστε μοναδικές νιφάδες χιονιού, η κάθε μια μας όμορφη και ξεχωριστή. Ταυτόχρονα μας έχει γεμίσει το κεφάλι με φιλοδοξίες. I wanna be a star που ακούγαμε και πρόσφατα. Θέλουμε όλος ο κόσμος να αναγνωρίσει την μοναδικότητά μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου από τον χορό. Το να μην είναι κάποιος επιτυχημένος και δημοφιλής είναι κατακριτέο. Έτσι έχουμε γενιές επί γενεών ανθρώπων που ζούνε μίζερες ζωές επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί με την αποτυχία. Επαναλαμβάνω πως αν και γενικά δεν είμαι καλός χορευτής δεν βγάζω τον εαυτό μου από το χορό.

Συλλογισμός δεύτερος: Λογοκρισία μέσο της μάζας. Παλαιότερα, επί μεσαίωνα κυρίως, υπήρχε η ιερά εξέταση που καθόριζε τι αξίζει και τι όχι για την ανάγνωσή μας. Ο κόσμος δεν θα είχε πρόσβαση σε αιρετικά πράγματα. Όμως πλέον ο κάθε ένας από εμάς είναι συγγραφέας, και έτσι η μάζα της πληροφορίας που παράγεται ημερησίως είναι μεγαλύτερη από τη μάζα πληροφορίας που μπορεί να απορροφήσει ένας άνθρωπος ετησίως. Συνεπώς πολλά αξιόλογα πράγματα χάνονται λόγο του όγκου των πληροφοριών που παράγονται αδιαλείπτως.

Σύνθεση των συνειρμών: αξίζει να γράφω; Είμαι μοναδικός; Δεν είμαι. Τριγύρω μου υπάρχουν πιο γλαφυροί, μα και πιο ωμοί βλόγεροι από εμένα που στην ουσία όμως λένε τα ίδια με εμένα. Όμως άμα αξίζει να συνεχίσω να γράφω; Ναι. Αξίζει. Γιατί ακόμα και αν δεν είμαι μοναδικός, και αν δεν είμαστε παρά καχεκτικές κόπιες κάποιου καλύτερου συγγραφέα από εμάς, υπάρχουν στιγμές που κάπως πρέπει να σπάσεις λίγο κάποια δεσμά από πάνω σου, είτε αυτά είναι προκαταλήψεις που έχει ο κόσμος, είτε οτιδήποτε άλλο σε βαραίνει, και έστω για λίγο έτσω διαδυκτιακά να φωνάξεις: ΑΞΊΖΩ!

Ζητώ συγνώμη σε όσους προσέβαλα με προηγούμενα ποστ. Θα προσπαθήσω να εκφράζομαι πιο καθαρά και λιγότερο dada-ιστικά. Όποιες διαφωνίες δεκτές. J

{Σημείωσεις πριν τις ξεχάσω. Κάντε και εσείς χρήση της λέξης βλογ αντί για την λέξη blog. Και δεν είμαι άθλιος στη φωτογραφία που ανάρτησα;}

Sunday, April 08, 2007

Πασχαλινός διάλογος.

Άγνωστος: Χριστός Ανέστη.

Πιθανές απαντήσεις μου:
1)Α γαμήσου.
2)Old news no news
3)Δε φτερνίστηκα

Λατρεύω το πάσχα. Φαίνεται;

Saturday, April 07, 2007

Σκατά.

Άμα το σκεφτεί κανείς δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε πως τα απορρίμματα μας είναι κάτι απαίσιο, δεν υπάρχει λόγος να εκφράζουμε μέσο του ονόματος τους το πόσο δυσάρεστη είναι μια κατάσταση. Στη περίπτωση αυτού του βλογαρίσματος όμως εκφράζουν ακριβώς την κατάστασή μου. Όχι δεν συνέβει κάτι κοσμοϊστορικά σημαντικό. Απλά, καιρό τώρα, σκέψεις και ερωτήματα στροβιλίζουν στον εγκέφαλο μου, ως άλλα χρυσόψαρα σε μια γυάλα, και σήμερα, αφού κάνανε τόσους μίζερους κύκλους, βγήκαν στην επιφάνεια. Αυτές τις μέρες που σαν παλίρροια ξεχύνεται ο λαός στην περιφέρεια, στα χωριά του, και η Αθήνα μένει μισή. Αυτές τις μέρες που οι άθεοι γίνονται ξανά χριστιανοί... Εγώ ως συνήθως νιώθω μόνος. Έχω ξαναπεί τις απόψεις μου για το Πάσχα... Φέτος έρχονται –για τελευταία απ’ ότι φαίνεται φορά- ο παππούς και η γιαγιά από Γαλλία. Η ηλικία, προχωρημένη αλλά παρ’ όλα αυτά με έλλειψη πρωτοτυπίας, θα τους καθηλώσει, όπως λένε, σπίτι μετά από αυτό το ταξίδι. Πάνω σε αυτό να πούμε ότι τους συγγενείς δε τους διαλέγουμε, αλλά προσπαθούμε να τους αγαπήσουμε ως έχει. Τι να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που σου μιλάει για τον Β παγκόσμιο πόλεμο από όταν είσαι μωρό, και για τη ζωή του. Που έχει μείνει σε αρχές που δεν υπάρχουν πια. Που πιστεύει σε κάτι που εσύ αμφισβητείς; Που σου μιλάει για κρεματόρια και για κήπους των αναμνήσεων και σου ζητάει να τα επισκεπτείς αφού αυτός πεθάνει. Τι να πεις σε μια γυναίκα που είναι γλυκιά μα εύθραυστη που είναι αυστηρή και τελειομανής και τη θυμάσαι μια ζωή να σου λεει για κανόνες συμπεριφοράς που ως παιδί δε καταλαβαίνεις; Απλά κάθεσαι μαζί τους, προσπαθώντας να ρουφήξεις όσες περισσότερες αναμνήσεις τους, και υποκρίνεσαι πως είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου για να είναι ήσυχοι. Τι να κάνεις; Έρχονται απόψε.

Όμως δεν είναι μόνος αυτές οι σκέψεις που με ταλαιπωρούν. Λυπάμαι που σας βάζω και διαβάζεται τόσο μεγάλο κείμενο, αλλά έχω πολλά θαμμένα που πρέπει να ξεθάψω.

Έχετε παρατηρήσει τελευταία πόσα πολλά βλογ υπάρχουν; Πόσοι πολλοί συγγραφείς υπάρχουν; Ξέρω ξαναμίλησα για αυτό στη γενιά του βλογ, αλλά τώρα με απασχολεί μια άλλη πτυχή του θέματος. Είμαστε τόσοι πολλοί με ανώτερη της μέσης εκπαίδευσης; Ήμαστε τόσοι πολλοί που θεωρούμε τις σκέψεις μας μοναδικές, τις εμπειρίες μας ξεχωριστές; Τόσοι πολλοί ήμαστε με την αυταπάτη πως τα γραπτά μας αξίζουν να διαβαστούν; Κοιτάχτε και πόσα βιβλία βγαίνουν. Λογοκρισία λόγο υπερβολικά πολλών πηγών πληροφόρησης. Ποιος από εμάς, τις εξ ημών άραγε, αξίζει; Ποιος έχει ταλέντο; Ποιος είναι ένας νέος Tim Robins, Frank Herbert, Bernard Werber; Και αν είναι κάποιος από εμάς, που πολύ αμφιβάλω καθώς οι περισσότεροι δεν αποζητάμε παρά την προσοχή και την αποδοχή του κοινωνικού συνόλου, και αν είναι κάποιος από εμάς, τότε πως θα καταφέρουμε, πως θα καταφέρει να βγει από την αφάνεια; Δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος από κέρινα ομοιώματα του. Ο καθένας μας μια ακίνητη αντιγραφή του, μια έλλειψη πρωτοτυπίας που σαν κερί καλύπτει το δικό του τέλειο γράψιμο.

Και πάλι όμως δεν είναι μόνο αυτά που με απασχολούν. (όσοι με διαβάζεται/ γνωρίζετε, θα αναρωτιέστε τι έχει πάθει και γράφει τόσο πολύ; Ή αν δε το αναρωτιόσασταν, το αναρωτιέστε τώρα. Ή κάτι τέτοιο. Απλά είδα αρκετές ωραίες ταινίες πρόσφατα και με πληγώσαν αρκετά, και αρκετά ευχάριστα για να θέλω να γράψω.)

Σας έχει τύχει ποτέ το παρακάτω;

Έχετε πάει ποτέ στο σούπερ-μάρκετ και ενώ ξέρετε πως θέλετε το x πράγμα και μόνο αυτό, βλέπετε ένα ποτό, ή ένα y προϊόν και καταλήγετε σπίτι και με τα δύο, ενώ χρειαζόσασταν μόνο το ένα.

Ή

Ενώ είστε κατά των Mac Donalds, να περάσετε απ’ έξω και να αποφασίσετε ότι πεινάτε να μπείτε και να πάρετε κάτι να φάτε;

Γενικά τελευταία με απασχολεί η τέχνη της υποσυνείδητης χειραφέτησης που μας γίνεται, αλλά που μπορούμε και εμείς να εξασκήσουμε. Ένας από τους πιο ωραίους «μάστορες του είδους είναι ο Derren Brown του ηνωμένου βασιλείου της Αγγλίας.

Μόλις βγήκα από την ψυχική κατάσταση με την οποία γράφω, οπότε οφείλω να σας αποχαιρετήσω και να σας ευχηθώ να περάσετε καλά κατά τη τήρηση μιας παράδοσης στην οποία οι περισσότεροι δεν πιστεύετε. Καλό σούβλισμα.

Wednesday, April 04, 2007

Θε

Ή αλλιώς ο Θεός του Schrödinger.

Ας δούμε κάποια πράγματα μαζί.

Α) Τα πειράματα επηρεάζονται από την παρατήρησή τους. Αυτό ισχύει. Από εκεί, πολύ χοντρικά, μπορούμε να υποθέσουμε πως ένας αριθμός πραγμάτων στο σύμπαν επηρεάζονται από την καθολική αντίληψη/ παρατήρησή τους.

Β) Ένα σεβαστό ποσοστό (μεγαλύτερο του 80%) των ανθρώπων πιστεύουν στη ύπαρξη του θεού. (Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο βεβαίως).

Γ) Ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου πιστεύει ότι στη δύναμη της λογικής και της επιστημονικής έρευνας.

Δ) Η επιστημονική έρευνα αντιτίθεται στην ύπαρξη του θεού, λόγο έλλειψης στοιχείων. Δε μπορεί να αποδείξει την ανυπαρξία του, αλλά κανείς δε μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή του...

Ε) Άμα η ύπαρξη του θεού επηρεάζεται από όσα πιστεύουν οι άνθρωποι/ παρατηρητές, τότε το λογικό συμπέρασμα, όπως θα το έβγαζε ίσως ο Schrödinger, θα ήταν ότι ο Θεός, υπάρχει κατά το ήμισυ. Κοινώς μισό υπάρχει, και μισό δεν υπάρχει.

Τι συνέπειες θα είχε αυτό στις θρησκείες του κόσμου!

Χριστιανισμός:

Ο θεός είναι σεμί-πανταχού παρόν, σεμί τα πάντα πλήρων, σεμί πανάγαθος, και σεμί πάνσοφος. Κοινώς ξέρει τα μισά από όλα όσα συμβαίνουν, υπάρχει στα μισά από όσα υπάρχουν και ούτο καθ’ εξής. Και ο Χριστός θα είχε παλουκωθεί, όχι σταυρωθεί...

Ακόμα δε θα υπήρχε η άγια τριάδα αλλά η αγία μιαμισάδα...

Μωαμεθανισμός:

Μισός είναι ο πραγματικός θεός, και ο Μωά είναι ο προφήτης του.

Θα υπήρχαν δυόμισι ιεροί στύλοι του Ισλάμ.

Βουδισμός:

Τα αγάλματα του βούδα θα ήταν καχεκτικά.

Ιουδαϊσμός:

Θα ήταν το τρίγωνο του Ιουδαϊσμού αντί για το αστέρι του Ιουδαϊσμού...

Τ ιερά τρεισήμισιπτέρυγα...

Δωδεκαθεϊσμός:

Θα ήταν εξαθεΪσμός!

Εγωισμός:

Θα είχα το μισό μπόι από αυτό που έχω. (Και ναι εννοώ πως είμαι θεός. Ιδέα της Angie:P)

Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα αλλά προφανώς κάπου θα έκανα κάποιο λάθος. Πάντως θα είχε φάση ένας τέτοιος κόσμος...