Σκατά.

Άμα το σκεφτεί κανείς δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε πως τα απορρίμματα μας είναι κάτι απαίσιο, δεν υπάρχει λόγος να εκφράζουμε μέσο του ονόματος τους το πόσο δυσάρεστη είναι μια κατάσταση. Στη περίπτωση αυτού του βλογαρίσματος όμως εκφράζουν ακριβώς την κατάστασή μου. Όχι δεν συνέβει κάτι κοσμοϊστορικά σημαντικό. Απλά, καιρό τώρα, σκέψεις και ερωτήματα στροβιλίζουν στον εγκέφαλο μου, ως άλλα χρυσόψαρα σε μια γυάλα, και σήμερα, αφού κάνανε τόσους μίζερους κύκλους, βγήκαν στην επιφάνεια. Αυτές τις μέρες που σαν παλίρροια ξεχύνεται ο λαός στην περιφέρεια, στα χωριά του, και η Αθήνα μένει μισή. Αυτές τις μέρες που οι άθεοι γίνονται ξανά χριστιανοί... Εγώ ως συνήθως νιώθω μόνος. Έχω ξαναπεί τις απόψεις μου για το Πάσχα... Φέτος έρχονται –για τελευταία απ’ ότι φαίνεται φορά- ο παππούς και η γιαγιά από Γαλλία. Η ηλικία, προχωρημένη αλλά παρ’ όλα αυτά με έλλειψη πρωτοτυπίας, θα τους καθηλώσει, όπως λένε, σπίτι μετά από αυτό το ταξίδι. Πάνω σε αυτό να πούμε ότι τους συγγενείς δε τους διαλέγουμε, αλλά προσπαθούμε να τους αγαπήσουμε ως έχει. Τι να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που σου μιλάει για τον Β παγκόσμιο πόλεμο από όταν είσαι μωρό, και για τη ζωή του. Που έχει μείνει σε αρχές που δεν υπάρχουν πια. Που πιστεύει σε κάτι που εσύ αμφισβητείς; Που σου μιλάει για κρεματόρια και για κήπους των αναμνήσεων και σου ζητάει να τα επισκεπτείς αφού αυτός πεθάνει. Τι να πεις σε μια γυναίκα που είναι γλυκιά μα εύθραυστη που είναι αυστηρή και τελειομανής και τη θυμάσαι μια ζωή να σου λεει για κανόνες συμπεριφοράς που ως παιδί δε καταλαβαίνεις; Απλά κάθεσαι μαζί τους, προσπαθώντας να ρουφήξεις όσες περισσότερες αναμνήσεις τους, και υποκρίνεσαι πως είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου για να είναι ήσυχοι. Τι να κάνεις; Έρχονται απόψε.

Όμως δεν είναι μόνος αυτές οι σκέψεις που με ταλαιπωρούν. Λυπάμαι που σας βάζω και διαβάζεται τόσο μεγάλο κείμενο, αλλά έχω πολλά θαμμένα που πρέπει να ξεθάψω.

Έχετε παρατηρήσει τελευταία πόσα πολλά βλογ υπάρχουν; Πόσοι πολλοί συγγραφείς υπάρχουν; Ξέρω ξαναμίλησα για αυτό στη γενιά του βλογ, αλλά τώρα με απασχολεί μια άλλη πτυχή του θέματος. Είμαστε τόσοι πολλοί με ανώτερη της μέσης εκπαίδευσης; Ήμαστε τόσοι πολλοί που θεωρούμε τις σκέψεις μας μοναδικές, τις εμπειρίες μας ξεχωριστές; Τόσοι πολλοί ήμαστε με την αυταπάτη πως τα γραπτά μας αξίζουν να διαβαστούν; Κοιτάχτε και πόσα βιβλία βγαίνουν. Λογοκρισία λόγο υπερβολικά πολλών πηγών πληροφόρησης. Ποιος από εμάς, τις εξ ημών άραγε, αξίζει; Ποιος έχει ταλέντο; Ποιος είναι ένας νέος Tim Robins, Frank Herbert, Bernard Werber; Και αν είναι κάποιος από εμάς, που πολύ αμφιβάλω καθώς οι περισσότεροι δεν αποζητάμε παρά την προσοχή και την αποδοχή του κοινωνικού συνόλου, και αν είναι κάποιος από εμάς, τότε πως θα καταφέρουμε, πως θα καταφέρει να βγει από την αφάνεια; Δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος από κέρινα ομοιώματα του. Ο καθένας μας μια ακίνητη αντιγραφή του, μια έλλειψη πρωτοτυπίας που σαν κερί καλύπτει το δικό του τέλειο γράψιμο.

Και πάλι όμως δεν είναι μόνο αυτά που με απασχολούν. (όσοι με διαβάζεται/ γνωρίζετε, θα αναρωτιέστε τι έχει πάθει και γράφει τόσο πολύ; Ή αν δε το αναρωτιόσασταν, το αναρωτιέστε τώρα. Ή κάτι τέτοιο. Απλά είδα αρκετές ωραίες ταινίες πρόσφατα και με πληγώσαν αρκετά, και αρκετά ευχάριστα για να θέλω να γράψω.)

Σας έχει τύχει ποτέ το παρακάτω;

Έχετε πάει ποτέ στο σούπερ-μάρκετ και ενώ ξέρετε πως θέλετε το x πράγμα και μόνο αυτό, βλέπετε ένα ποτό, ή ένα y προϊόν και καταλήγετε σπίτι και με τα δύο, ενώ χρειαζόσασταν μόνο το ένα.

Ή

Ενώ είστε κατά των Mac Donald’s, να περάσετε απ’ έξω και να αποφασίσετε ότι πεινάτε να μπείτε και να πάρετε κάτι να φάτε;

Γενικά τελευταία με απασχολεί η τέχνη της υποσυνείδητης χειραφέτησης που μας γίνεται, αλλά που μπορούμε και εμείς να εξασκήσουμε. Ένας από τους πιο ωραίους «μάστορες του είδους είναι ο Derren Brown του ηνωμένου βασιλείου της Αγγλίας.

Μόλις βγήκα από την ψυχική κατάσταση με την οποία γράφω, οπότε οφείλω να σας αποχαιρετήσω και να σας ευχηθώ να περάσετε καλά κατά τη τήρηση μιας παράδοσης στην οποία οι περισσότεροι δεν πιστεύετε. Καλό σούβλισμα.