Mea Culpa

Ή όπως γράφεται αυτό κατά τους Λατίνους.

Λοιπόν σε προηγούμενό μου βλογ, με αριστοκρατικό τίτλο αφοδεύματα, και με κοινό τίτλο σκατά, έγραψα κάτι που, όπως πολλά που γράφω, α) δε με εξέφραζε πλήρως αλλά εξέφραζε ότι ένοιωθα εκείνη τη στιγμή, και β) δεν έγινε αντιληπτό με τον τρόπο που επιθυμούσα. Γενικά το ποστ αυτό ήταν μια απόδειξη πως δεν γράφω καλά όταν πρέπει να κοιμηθώ αντί να γράφω κείμενα για το βλογ.

Αλλά είχα θερμότατους μαχητές των απόψεών μου που μου αποδείξανε πως τα όσα γράφω είναι φασιστικότατα {υπερθετικός του φασιστικά αλλά δεν το έχει το word}. (ναι, σε εσένα και εσένα αναφέρομαι.)

Έχει να κάνει με τη γενιά του βλογ και τις απόψεις μου για αυτήν. Το αστείο είναι πως στο ποστ σκατά είχα αντιφάσεις με το ποστ η γενιά του βλογ.

Τα βλογ. Ας δούμε λοιπόν ως τι χρησιμοποιούνται: Ως ένα μέρος που μπορεί κανείς να αναρτήσει συνδυασμούς από κείμενα, εικόνες, και ήχους. Μπορεί να είναι ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με φίλους αλλά και αγνώστους, ή μπορεί να είναι ένα site με πορνό. Η ύπαρξή τους αποτελεί από μόνη της ένα τεράστιο βήμα προς τα μπρος για τη δημοκρατία που τελευταία οπισθοδρομεί. Για αυτό το γράφω και το δηλώνω, είμαι υπέρ του να γράφει κόσμος σε βλογ. Και ας γράφει ότι θέλει.

Ας πάμε όμως τώρα αυτά που με ώθησαν να τα κατακρίνω.

Συλλογισμός πρώτος: η κοινωνία μας, μας έχει διδάξει από την πιο τρυφερή μας ηλικία στο ότι ήμαστε μοναδικές νιφάδες χιονιού, η κάθε μια μας όμορφη και ξεχωριστή. Ταυτόχρονα μας έχει γεμίσει το κεφάλι με φιλοδοξίες. I wanna be a star που ακούγαμε και πρόσφατα. Θέλουμε όλος ο κόσμος να αναγνωρίσει την μοναδικότητά μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου από τον χορό. Το να μην είναι κάποιος επιτυχημένος και δημοφιλής είναι κατακριτέο. Έτσι έχουμε γενιές επί γενεών ανθρώπων που ζούνε μίζερες ζωές επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί με την αποτυχία. Επαναλαμβάνω πως αν και γενικά δεν είμαι καλός χορευτής δεν βγάζω τον εαυτό μου από το χορό.

Συλλογισμός δεύτερος: Λογοκρισία μέσο της μάζας. Παλαιότερα, επί μεσαίωνα κυρίως, υπήρχε η ιερά εξέταση που καθόριζε τι αξίζει και τι όχι για την ανάγνωσή μας. Ο κόσμος δεν θα είχε πρόσβαση σε αιρετικά πράγματα. Όμως πλέον ο κάθε ένας από εμάς είναι συγγραφέας, και έτσι η μάζα της πληροφορίας που παράγεται ημερησίως είναι μεγαλύτερη από τη μάζα πληροφορίας που μπορεί να απορροφήσει ένας άνθρωπος ετησίως. Συνεπώς πολλά αξιόλογα πράγματα χάνονται λόγο του όγκου των πληροφοριών που παράγονται αδιαλείπτως.

Σύνθεση των συνειρμών: αξίζει να γράφω; Είμαι μοναδικός; Δεν είμαι. Τριγύρω μου υπάρχουν πιο γλαφυροί, μα και πιο ωμοί βλόγεροι από εμένα που στην ουσία όμως λένε τα ίδια με εμένα. Όμως άμα αξίζει να συνεχίσω να γράφω; Ναι. Αξίζει. Γιατί ακόμα και αν δεν είμαι μοναδικός, και αν δεν είμαστε παρά καχεκτικές κόπιες κάποιου καλύτερου συγγραφέα από εμάς, υπάρχουν στιγμές που κάπως πρέπει να σπάσεις λίγο κάποια δεσμά από πάνω σου, είτε αυτά είναι προκαταλήψεις που έχει ο κόσμος, είτε οτιδήποτε άλλο σε βαραίνει, και έστω για λίγο έτσω διαδυκτιακά να φωνάξεις: ΑΞΊΖΩ!

Ζητώ συγνώμη σε όσους προσέβαλα με προηγούμενα ποστ. Θα προσπαθήσω να εκφράζομαι πιο καθαρά και λιγότερο dada-ιστικά. Όποιες διαφωνίες δεκτές. J

{Σημείωσεις πριν τις ξεχάσω. Κάντε και εσείς χρήση της λέξης βλογ αντί για την λέξη blog. Και δεν είμαι άθλιος στη φωτογραφία που ανάρτησα;}