25 Μαρτίου

Και για πρώτη φωρά εργάζομαι αντί να γιορτάζω...

Και μετά σου λέμε Γαλλία, πολιτισμός...

Υστερόγραφο: Το ελληνικό κράτος έχει λιγότερο από 200 χρόνια ύπαρξης, και στο εξωτερικό μας λένε ακόμα greek από την τούρκικη ονομασία του σκάβου. Αστείο ε;

Γραμμές στην άμμο...

Τι είναι η ζωή μας; Αλήθεια τι να είναι;

Πώς είστε αγαπημένοι μου αναγνώστες; Ατίμασα το συμβόλαιό μας;

Η ζωή μας είναι μια σειρά από γραμμές στην άμμο, τις σβήνουν τα κύματα και, ξανά, γράφονται νέες, μέχρι το αμμώδες μυθιστόρημα μας να τελειώσει.

Σας οφείλω μια μακροσκελή ανάλυση λοιπόν. Ή, μάλλον, την οφείλω στον εαυτό μου. Πόσα μπορώ να αναλύσω λοιπόν;

Οι γραμμές στην άμμο με θέμα την παιδική μου ζωή σιγά - σιγά σβήνουν και στη βρεγμένη άμμο οι λέξεις μοιάζουν να παίρνουν πιο σοβαρή τροπή.

Στη Γαλλία είμαι πλέον 6 μήνες. Πόσος καιρός αλήθεια είναι οι έξι μήνες;

Εδώ συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ίσως να μην τα έχουν σκεφτεί πολλοί άλλοι.Ας πούμε σκέφτηκα ότι"Η ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποσότητα πληροφοριών που διαλέγει να συγκρατήσει και την ευχαρίστηση που αντλεί από αυτήν." Κάπου παλαιότερα είχα ήδη αναφέρει κάτι τέτοιο, για την αντίληψη του χρόνου σχετικά με την αδρεναλίνη και το πώς επηρεάζει την ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου, αλλά τώρα η σκέψη αυτή με κάνει να αναρωτιέμαι σε τι ρυθμούς ζει ο καθένας μας τη ζωή του. Πόσο πιο αργά πρέπει να μοιάζουν ότι περνάνε οι μέρες για κάποιον που συγκρατεί στη μνήμη του μυριάδες λεπτομέρειες;

Πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες που είμαι με τη Δανάη;

Είναι αλήθεια οι μήνες που περάσανε μήνες; Μου μοιάζαν χρόνια.

Πόσα έμαθα και πόσα μαθαίνω; Ολόκληρο νέο αντικείμενο γνώσεων από επιστημονικής άποψης. Ολόκληρος νέος κόσμος από κοινωνική άποψη. Ρατσισμός, κοινωνία ρημαγμένη χωρισμένη και άγχος, τοπία βγαλμένα από ταινίες.

Κάνω μεταπτυχιακό στις μεθόδους τηλεπισκόπησης. Το τι είναι δεν έχω αξιωθεί να σας πω. Πρόκειται για την επιστήμη που βασίζεται σε μια βασική ηλεκτρομαγνητική αρχή. Κάθε σώμα ακτινοβολεί σε ένα μήκος κύματος αναλόγως με τη θερμοκρασία του. Αυτήν την ακτινοβολία μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε και να έχουμε κινητή τηλεφωνία, υπέρηχους, δορυφόρους, μετεωρολογία και άλλα πολλά.

Και οι λέξεις που αποτελούσαν την περίοδο των μαθημάτων του μεταπτυχιακού τελειώσαν. Πάνε οι σπουδές. Τέλος. Νέες λέξεις, όπως ΈΡΕΥΝΑ ΣΤΡΑΤΌΣ και ΥΠΟΧΡΕΏΣΕΙΣ και ΔΟΥΛΕΙΆ, χαράσσονται με ένα τρεμάμενο χέρι. Η μάχη για το ποιος είμαι και το πού πάω ξανά και ξανά. Ή μάλλον, τέλος τα μαθήματα. Από εδώ και πέρα μαθαίνεις μόνος σου. Κολυμπάς και φτάνεις στην παραλία να γράψεις λίγες παραπάνω λέξεις ή πνίγεσαι.

Και μερικές λέξεις πιο γλυκές, όπως το: "νομίζω ότι σε αγαπάω και ευελπιστώ ότι δε θα αλλάξει αυτό γιατ, πλέον σκέφτομαι τη ζωή μου μαζί σου".

Και έτσι ξέρω λίγα πράγματα για εμένα.
Μπορεί το μέλλον μου να είναι αβέβαιο, αλλά τουλάχιστον έχω οπλιστεί με καλές γνώσεις.

Αν α => β απαραιτήτως, χαίρομαι που αλλάζω γνώμες. Μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη, λένε.

Εγγράφηκα στο φατσοβιβλίο (facebook) από τη νοσηρή περιέργεια του "τι να κάνουν άραγε" και για να κρατήσω επαφή με άτομα που δε θα ξαναέβλεπα ποτέ αλλιώς.

Βεβαίως το γεγονός ότι εγγράφηκα στο φατσοβιβλίο δεν αποτελεί απόδειξη ότι δεν είμαι ηλίθιος, αλλά λέμε τώρα...

Έτσι ξαναείδα τα άτομα από το λύκειο όπου φοίτησα. Είδα άτομα από τις διακοπές μου. Είδα μητέρες που τις γνώρισα κορίτσια. Και μέσα μου ξανά ο φόβος. Θέλω παιδιά. Αλλά φοβάμαι υπερβολικά ότι ο κόσμος μας δεν είναι κατάλληλος για να γεννηθούν. Θα επιβιώσουν, ναι, αλλά θα ζήσουν; Και αν γεννηθούν καθυστερημένα, δεν νομίζω πως θα το άντεχα.

Τώρα είμαι στη Toulouse και, όπως θα έλεγε ο Αλέξανδρος, there is no time to loose in Toulouse. Αλλά πριν ήμουν Αγγλία, στο Λονδίνο και στο Reading. Πήγα στο μάτι του Λονδίνου, πήγα στο Βρετανικό Μουσείο (κουφή φάση: ενώ ήμουν στη βιβλιοθήκη μια μάνα άφησε πάνω στη πέτρα της Ροζέτας το μωρό της...). Δεν πήγα να δω ένα άτομο που του 'χα πει θα πάω, και, καρμικά ίσως, ένα άλλο άτομο που θα με φιλοξενούσε δε με φιλοξένησε. Έτσι κουβαλούσα έναν καπνό και δυο χαρτάκια που μου είχαν παραγγείλει...

Επίσης, πλέον έχω ένα χαρτί που επισήμως με ονομάζει μαθηματικό. Το αν είμαι, μένει ακόμα να αποδειχτεί...

Η ταινία Watchmen μου άρεσε. Κυρίως η μουσική της. Bob Dylan - the times are a-changing και Simon and Garfunkel the sound of silence. Είναι από τις λίγες ταινίες βασισμένες σε κόμικ που χάρηκα που είχα διαβάσει το κόμικ πρώτα και είδα την ταινία μετά.

Βεβαίως απλά παρεκτράπηκα και ξέχασα να πω πολλά και να παρομοιάσω, με κουραστικό τρόπο, όλα αυτά με γραμμές στην άμμο. Αλλά δεν πειράζει. Τα νέα μου πρώτα σε ένα μακροσκελές ποστίδιο και μετά βλέπουμε.

Από το Παρίσι θα μου λείψουνε πολλά. Κυρίως άτομα. Ο Τομ, ο Πετρ και ο Φαβιαν (όχι δεν δούλευαν σε φάμπρικα φτιάχνοντας τανκς). Η Φωτεινή, η Ερίκα, η Γιούνα. Η νονά μου και ο άνδρας της. Μερικά μουσεία, μερικά εστιατόρια και μπαρ. Όμως δεν πρόκειται να μου λείψουν τόσο, φαντάζομαι. Γιατί δεν υπάρχει ένα μέρος στο Παρίσι που να με στιγμάτησε, που να με άγγιξε τόσο βαθιά, όσο μια κρεπερί-τσαγοπωλείο σε ένα χαμμένο στενό της Toulouse. Βεβαίως δε γνωρίζω ακόμα κανέναν, αλλά τι να κάνουμε; Σιγά σιγά. Μετακομίζω σε καλό σπίτι εντός της εβδομάδας, αρχίζω καράτε και καμιά ξένη γλώσσα, βάζω ίντερνετ της προκοπής και όλα θα πάνε καλά. Φαντάζομαι. Και αν δεν πάνε, δεν πειράζει, το Πάσχα θα έχω επισκέψεις που θα μου τα φτιάξουν όλα.

Ως τότε δουλειά (φτιάχνω ένα πρόγραμμα νευρονικών δικτύων για αναγνώριση συννέφων μέσω τοπυ δορυφόρου sentinel2), βόλτες και ανάγνωση ενδιαφέροντων βιβλίων. Terry Pratchet, sir, to you I am indebted, for your books are company to a traveller and a lone man.

Α! Το logicomix μου θύμησε πόσο μου αρέσει η μαθηματική λογική.

Και τα νέα μου ρούχα μου αρέσαν επίσης για όσους-όσες σκέφτονται να γκρινιάξουν.

Νομίζω αυτά προς το παρόν. Κάτι πιο συγκροτημένο στο μέλλον.




Αίνιγμα: Γιατί δεν υπάρχει ίχνος του ΑίΝΙγΜΑ στο διαδίκτυο;