Monday, November 30, 2009

Chanendeller Bong

Θυμάστε τα φιλαράκια; Μερικές φορές νιώθω σαν τον Chandler. Ενήλικας εν μέρη. Δεν ξέρω να τσακώνομαι, δεν ξέρω που πρέπει να βάλω φρένο στα σενάριά μου, είμαι στον κόσμο μου, και γίνομαι ρεζίλι συνεχώς.

Κανείς δε ξέρει τι κάνω στην ζωή μου ακριβώς. Νομίζω πως είμαι αστείο αλλά συνήθως κάνω αστεία που αρέσουν μόνο σε εμένα. (αν και εδώ πλησιάζουμε επικίνδυνα στον Ross)

Είμαι ανασφαλής, και όχι πολύ μάτσο μαν.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν το ζεύγος Chandler Monika εξ αποστάσεως.

Tuesday, October 20, 2009

Stockholm

Hej! ή αν το προτιμάτε στα ελληνικά, καλημέρα - γειά.

Στοκχόλμη. Πως βρέθηκα Στοκχόλμη; Δεν αποτελούσε ποτέ από τους προορισμούς που θεωρούσα ως απαραίτητους στη ζωή μου.
Απαραίτητο όμως είναι να στέκεσαι δίπλα στα άτομα που αγαπάς.

Η Δανάη έκανε αίτηση απόσπασης στο εξωτερικό. Έτυχε να την δεχτούν στην Σουηδία. Για τα επόμενα 3 χρόνια θα διδάσκει σε ελληνικά σχολεία στη Σουηδία.

Την συνόδευσα στον πρώτο της μήνα εκεί. Ήταν πιθανά ο πιο ευχάριστος μήνας της ενήλικης ζωής μου. Θέλω να πιστεύω ότι θα παρέμενε έτσι όπου και να ήμασταν, αν ήμασταν οι δυο μας, αλλά έτυχε να είναι στη Στοκχόλμη. Αλλά ας περάσουμε στις εντυπώσεις και αναμνήσεις μου.

Η Στοκχόλμη είναι σχετικά νέα πρωτεύουσα, και αυτό φαίνεται. Μια πόλη που εξελίχτηκε ραγδαία και δεν έχει προλάβει να δημιουργήσει μια προσωπικότητα, πέρα από το ιστορικό της κέντρο. Η πόλη δεν είναι απάνθρωπη. Μεγάλα πάρκα χωρίζουν τις πολυκατοικίες της, έξω από το κέντρο. Ποτάμια χωρίζουν τις διάφορες περιοχές της. Πεζόδρομοι και μεγάλα πεζοδρόμια στο κέντρο επιτρέπουν και προτρέπουν στις βόλτες. Ποδηλατοδρόμοι, όπως θα έπρεπε να υπήρχαν παντού.

Η Επιστροφή

Τελευταία υπήρξαν πολλές επιστροφές στη ζωή μου.

Επιστροφή στην Ελλάδα.
Επιστροφή στην αγγαλιά της.
Επιστροφή χρημάτων από τη Γαλλία.
Επιστροφή στο να απέχω από το βλογ.
Επιστροφή στην ηρεμία μου.

Και μετά επέστρεψα σε άλλα.

Επέστρεψα στο να είμαι μακρυά της.
Επέστρεψα στο να μη ξέρω τι κάνω στη ζωή μου.
Επέστρεψα στη μιζέρια που, άνευ λόγου με διακρύνει.
Επέστρεψα στο Παρίσι.
Επέστρεψα στο βλογ.

Καλώς σας ξαναβρήκα.

Saturday, October 17, 2009

Πλάτανος, Κρήτη.

Στον Πλάτανο. Τζιτζίκια. Εκατοντάδες. Χιλιάδες. Σκυλάκια που κλαίνε, ωράρια που δε συμπίπτουν, βίοι παράλληλοι, τριβή με ενδόθερμες αντιδράσεις, ετερόκλητα άτομα.

Φαλάσερνα, Μπάλος, Γραμβούσα.

Γαμοπίλαφο, Maracesh (επιτραπέζιο), μαντινάδες και τυποποιημένα γλέντια.

Μέτοπα σκεπτόμενων ανθρώπων, μπόκεν και ντούς έξω.

Ψησταριά και ρακόμελο. Κερκόδασος.

Scuba diving.

Δε μπορώ να πω πολλά για αυτές τις διακοπές. Θέλω να ξαναπάω στην Κρήτη, μα σα ξαναπάω, θα πάω να δω την Κρήτη.

Οι διακοπές αυτές αρχίσαν με πολύ διαφορετικές προοπτικές στον εγκέφαλό μου. Ήταν διακοπές για να δω τον καλύτερό μου φίλο. Tip: όταν ο καλύτερός σας φίλος πρέπει να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε 8 ετερόκλητα άτομα, μην περιμένετε να τον δείτε και πολύ.

Η Κρήτη, και συγκεκριμένα ο δυτικός νομός Χανίων, μου άρεσε πάρα πολύ. Το κάστρο της Γραμβούσας, ενετικό κάστρο που δεσπόζει πάνω στο ομόνυμο νησί, και ο Μπάλος, η απέναντι παραλία, αποτέλεσαν, για εμένα το επίνειο της επίσκεψης μας στο νησί του Μίνωα. Η επιθαλάσσια φυσική ομορφιά του τόπου είναι δύσκολο να περιγραφτεί, αλλά όταν περάσει κανείς στην υποθαλάσσια, οι λέξεις φαντάζουν ένας φτωχικός τρόπος επικοινωνίας. Απλά αξίζει κανείς να το έχει κάνει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του, και αν δεν ήταν τόσο ακριβή ενασχόληση, θα διόρθωνα το εξελικτικό λάθος του είδους μας και θα έμενα υποθαλάσσια.


Σέριφος

Ότι λέει ο τίτλος.
Ήμασταν τρελοί, νέοι και αφελείς. Πήγαμε στην Σέριφο.
Δύο αμάξια, τέσσερις σκηνές, τρεις άνδρες, πέντε γυναίκες, ένα κάμπινγκ, ήλιος, αέρας και ένα νησί.
Στην πέμπτη μέρα ήρθε άλλος ένας διαγωνιζόμενος, εεε, άλλος ένας της παρέας και αυξήθηκαν ο ανδρικός πληθυσμός και οι σκηνές κατά μία.
Δοκιμαστήκαμε ενάντια στον άνεμο, και την άμμο που μας έγδερνε.
Δοκιμαστήκαμε ενάντια στις υπερβολικές τιμές, και τους αφιλόξενους ντόπιους.
Δοκιμαστήκαμε μεταξύ μας, για τις ισχυρογνώμονες προσωπικότητές μας.

Τι περιμένατε παιδιά; Στην Σέριφο είστε.

Η ατάκα αυτή μας χαρακτήρισε τις διακοπές μας. Αλλά όσο περνούσαν οι μέρες από τις διακοπές, τόσο δεν μπορώ να θυμηθώ τις δυσάρεστες στιγμές. Θυμάμαι τα ωραία. Και ήταν ωραία η παρέα, και ήταν ωραία τα βραδινά, και θέλω του χρόνου ξανά.

Wednesday, August 26, 2009

Παράγραφος 8: Οι άνδρες δεν αγνοούν τις προκλήσεις.

Άμα δεν το κατάλαβετε από τον τίτλο, οι Άνδρες ΔΕΝ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ. Ο Rondon έχει αρχή!


Διάβασε την παράγραφο 4: η κόντρα.

Παράγραφος 9: Το πέταγμα του μαχαιρίου.

Είστε σίγουροι για αυτό; Θέλετε να πετάξει το μαχαίρι του. Που είχε πάντοτε στη ζώνη του σφιγμένο. Που από έναν γέρο τηλεμάρκετερ τ΄αγόρασε απ΄τ΄ALTER. Σίγουρα; Γιατί μετά δεν έχει πισωγυρίσματα και μαλακίες. Εκτός και αν είστε άτιμοι και απλά πείτε «έ, τι πειράζει; Θα προσποιηθώ ότι διάλεξα την παράγραφο 3». Είστε ψεύτες και υποκριτές άμα το κάνετε αυτό και γι΄αυτό πειράζει. Σίγουρα, λοιπόν. Έ, αϊ στο καλό, κερδίσατε. Το μαχαίρι καρφώνεται κάθετα πάνω στις δυο σαρδέλες οι οποίες χάνουν την οργή τους καθότη νεκρές πλέον, ο Ύγκ πεθαίνει και αυτός, και ο Rondon πάει να εκτονώσει την ανδρίλα του. Μπράβο σας.

Παράγραφος 7: Οι σαρδέλες της Οργής.

Οι σαρδέλες κοίταξαν τον Rondon, ο οποίος σκέφτηκε και δεν έγραψε, παρά είπε: «ώστε αυτό εννοούνε φάτε μάτια ψάρια». Έβγαλε το κοφτερό μαχαίρι που απάνω του το΄χει πάντοτε, στη ζώνη του σφιγμένο. Ο ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo όμως είχε ήδη αρχίσει να μαζεύει γύρω του έναν στρατό από παραλληλεπίπεδα ψάρια. Ήταν όλα εκλωβισμένα σε μια πανοπλία από κουρκούτι, μέσω της οποίας τα ήλεγχε ο ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo και εξέπεμπαν μια κρύα, κατεψυγμένη, αύρα.

Αν θέλετε ο Rondon να πετάξει το μαχαίρι του στον ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo, διάβαστε τη παράγραφο 9: το πέταγμα του μαχαιριού.

Αν θέλετε να σκοτώσει πρώτα τα παραλληλεπιπεδόψαρα, διάβαστε την παράγραφο 3: ο θάνατος στη φριτέζα.

Αν θέλετε να βρίσει τον ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo και να διαβάσετε τις βρισιές του, διαβάστε τη παράγραφο 5: βρισίδι.

Αν δε θέλετε να διαβάσετε άλλο, χέστηκα.

Παράγραφος 4: Η Κόντρα.

Ο Rondon κοίταξε τον θαμώνα. Ο θαμώνας, σήκωσε το βλέμμα του. Αν ο Rondon δεν ήταν τόσο τεστοστερονάτος, θα είχε κατουρηθεί πάνω του, αλλά ήταν ακριβώς τόσο, οπότε έσφιξε τα δόντια και τον προστάτη του και συνέχισε. Ο θαμώνας δεν ήταν άλλος από τον ανίερο ιερέα παύλα καπετάνιο παύλα πειρατή παύλα ντιτζέϊ, ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo. Το μαυριδερά του μούσια και η σπασμένη του μύτη δεν ήταν τρομακτικά. Τα μάτια του όμως ήταν. Γιατί εκεί που θα έπρεπε να είχε μάτια, είχε Σαρδέλες. Σαρδέλες της Οργής.


Αν θέλετε να μπούμε σε φλάσμπακ δίαβαστε τη παράγραφο 6: φλάσμπακ.

Αν θέλετε να συνεχίσει η ιστορία χωρίς, περάστε στην παράγραφο 7: Οι σαρδέλες της Οργής.

Παράγραφος 6: Φλάσμπακ.

Ο ΑΪ-Dj-κάπτεν Ύγκ –Loo φώναξε στον Rondon: «Πρόσεχε είναι πίσω σου (μπακ) ένα αμάξι με το φλας αναμένο και θα στρίψει κατά πάνω σου». Η τελευταία σκέψη, και συνεπώς και τα τελευταία του λόγια, γιατί ο Rondon ό,τι σκέφτεται το λέει, ή μάλλον ό,τι σκέφτονταν το έλεγε, ήταν «χα, σιγά μην το χάψω αυτό». Ένα αμάξι τον πάτησε και πέθανε. Χάσατε.

Παράγραφος 5: Βρισίδι.

Ο Rondon είπε ξανά όσα του περάσανε από το μυαλό, τα οποία λογοκρίνουμε γιατί συμπεριλαμβάνουν βρισιές που έκαναν να λιποθυμήσει ένας Κινέζος λιμενεργάτης του Πειραιά όταν του τις διαβιβάσαμε για να δούμε άμα μπορούμε να τις εκδώσουμε. Θέλατε βρισίδι ε; Τι να κάνουμε. Αντί να ασχοληθείτε με την τέλεια ιστορία που έγραψα, θέλετε βρισιές. Εξαιτίας ατόμων σαν εσάς οι καρυδιές δεν φτουράνε στην Αθήνα. Τι να πω. Ντρέπομαι εκ μέρους σας. Εδώ τελειώνει η περιπέτεια για εσάς. Αν είναι η δεύτερη φορά που διαλέγετε να διαβάσετε τη παράγραφο πέντε μέσα στην ιστορία, πρώτον κλέβετε και δεύτερον μάλλον δεν πιάσατε το νόημα του όλου πράγματος.

Παράγραφος 3: Ο θάνατος στη φριτέζα.

Ο Rondon επιτίθεται στο πρώτο παραλληλεπιδόψαρο και του κόβει σε παρά, λλη και λεπιδόψαρο. Το λεπιδόψαρο με τη λεπίδα του τον καρφώνει στο στήθος. Ο Rondon πεθαίνει, το λεπιδόψαρο μαζεύει τον παρά και αγοράζει μπουκάλια μίλκο, και ο Ύγκ πάει στην ανταρκτική να μάθει διαλογισμό στους πιγκούινους. Τέλος. Χάσατε. Το λλη μη με ρωτήσετε τι έγινε δεν έχω ιδέα.

Παράγραφος 2: Η δοκιμασία της σαρδέλας.

Ο Rondon, αφού εξέφρασε την άποψή του, σηκώθηκε από το τραπέζι του. Το πάτωμα του εστιατορίου ήταν γεμάτο με σωριασμένους θαμώνες και προσωπικό. Άλλοι ήταν νεκροί. Άλλοι λιπόθυμοι. Όταν έχει τόση τεστοστερόνη μέσα του κανείς, δε μπορεί παρά να προκαλεί τέτοιες καταστροφές. Ο Rondon σκέφτηκε και αμέσως είπε (γιατί έχει τα κότσια να λέει αυτό που σκέφτεται): «Καλά να πάθουν. Άμα έρχεσαι σε ένα μέρος που τολμάει και αυτοαποκαλείται εστιατόριο όταν δεν είναι, αυτά παθαίνεις». Ήταν έτοιμος να φύγει όταν είδε στη γωνία ένα θαμώνα ακόμα καθιστό στην καρέκλα του να τρώει μια σαλάτα άνευ αβοκάντου.

Αν θέλετε ο Rondon να τον αγνοήσει και να φύγει από το εστιατόριο, διάβαστε την παράγραφο 8: οι άνδρες δεν αγνοούν τις προκλήσεις.

Αν θέλετε να πλησιάσει τον αντιπαθή που άντεξε τις βρισιές ΚΑΙ τρώει σαλάτα χωρίς αβοκάντο, διάβασε την παράγραφο 4: η κόντρα.

Wednesday, August 19, 2009

Διακοπές.

Διακοπές. Δια και κόπτω. Το έτος 2009 για εμένα είναι γενικά μια διακοπή από πολλά πράγματα. Η μάλλον μια αλληλουχία διακοπών, μια ασυνέχεια, μια αναταραχή.

Ξέρετε ήδη πως πέρασε το έτος μου: πέρασα από το Παρίσι στην Αθήνα στο Λονδίνο και το Reading στην Τουλούζη και την Carcassonne, ξανά στην Αθήνα, στην Σέριφο, στα Χανιά και τώρα στην Σουηδία.

Ο τακτικός αναγνώστης που έχει παρατηρήσει ότι και τα βλογ μου κάνανε διακοπές τόσο καιρό θα αναρωτιέται, εύλογα, περί των τριών τελευταίων προορισμών. Αποτελούνε τους τόπους παραθερισμού μου αυτές τις καλοκαιρινές διακοπές, κατά την πιο συμβατική έννοια των διακοπών.

Πιο πάνω λοιπόν θα βρείτε τις περιηγήσεις μου στον τόπο, τον χρόνο, τις παρέες και στις σκέψεις.

Monday, June 29, 2009

Ροδιά

Σε έναν κήπο κάποτε, όταν οι τοίχοι που περιστοίχιζαν τους κήπους δεν άνηκαν σε πολυώροφες πολυκατοικίες, ζούσε μια ροδιά. Τα ρόδα που στόλιζαν τα κλαδιά της και το τραπέζι του σπιτιού ήταν φημισμένα σε όλο το χωριό. Σαν τα άνοιγε κανείς

οι σπόροι μοιάζανε με μικρά ρουμπίνια, και η γεύση τους ήταν τόσο πλούσια, όσο το χωριό ήταν φτωχό. Η οικογένεια που είχε αυτόν τον κήπο επί γενιές μοιράζονταν πάντα τους σπόρους και όλοι τους ευχαριστούσαν.

Αργά αλλά σταθερά οι εποχές άλλαζαν, μα κάθε χρόνο τα λουλούδια της ροδιάς ανθούσαν,

γίνονταν ρόδα και προσέφεραν χαρά σε όλο τον κόσμο.

Παράλληλα με τα λουλούδια όμως ο κόσμος άλλαζε. Οι ανθρώποι βρήκαν τρόπους να εργάζονται λιγότερο για να παράγουνε τροφή. Οι χωριάτες αρχίζουν να σπουδάζουν τα παιδιά τους και με τη σειρά τους αυτά πηγαίνουν στην πόλη να βρουν δουλειά αφού τα χωράφια δε τα ζούνε πια.

Η οικοδέσποινα του κήπου, χήρα πλέον και με παιδιά και εγγόνια σε πόλεις, κάθεται και κοιτάει τη ροδιά. Την κλαδεύει και παρατηρεί τα φύλλα της. Την ποτίζει και θαυμάζει τα λουλούδια της. Μαζεύει τα ρόδια και με αγάπη τα στέλνει στα παιδιά και τα εγγόνια της.

Αυτοί τα λαμβάνουν. Μερικοί να τα καθαρίσουν βαριούνται. Κάποιες νύφες τα κάνουν διακοσμητικά. Όσα εγγόνια τα τρώνε δυσαρεστιούνται που τα ρόδια έχουν κουκούτσια. Τα παιδιά της που θυμούνται το δέντρο έχουν δοκιμάσει ρόδια Ισπανίας που είναι πιο ζουμερά.

Η οικοδέσποινα του κήπου θα κοιτάει, θα ποτίζει μέχρι το τέλος της ζωής της τη Ροδιά, γιατί είναι και αυτή Ροδιά.

Saturday, June 27, 2009

Elcko

Μια πέτρα που προσκρούει ήρεμα νερά, προκαλεί κύματα. Τα κύματα, οι εξαπλωνόμενοι κύκλοι είναι μια ιστορία, είναι η ουσία που θα σου πει κάποιος. Αλλά η πέτρα σπανίως πέφτει μόνη της στο νερό. Ένας άνθρωπος, ένας άνεμος ή γενικά ένα απροσδιόριστο κάτι την έσπρωξε. Και αυτός ο άνθρωπος, αέρας, απροσδιόριστο κάτι, έχουν μια ιστορία.

Όλες οι ιστορίες μας αρχίζουν από το big bang. Αν φυσικά πιστεύουμε στην επιστήμη. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές, από θεούς και θεϊκές μακαρονάδες δίχως αρχή, ως θεωρίες ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με την γέννησή μου και την υπόθεση ότι μόνο όσα έχω σκεφτεί, φανταστεί και συναντήσει και συγκρατήσει στην μνήμη μου υπάρχουν.

Η σημερινή ιστορία έχει αρχές σε πολλά σημεία.

Η πέτρα χτυπάει το νερό.
Γεννήθηκα.
Μεγάλωσα ευτυχισμένος, προστατευμένος σε ένα κέλυφος. Κέλυφος οικογενειακό και μέσα σε αυτό το κέλυφος, άλλο ένα κέλυφος, πιο προσωπικό. Υπάρχουν μερικά είδη οστρακοειδών που δεν έχουν θηρευτές, καθώς οχυρώνονται σε ένα τεράστιο κέλυφος, και εγκλωβισμένα από το βάρος του, πεθαίνουν ακινητοποιημένα.

Ένας από τα πρώτα ομόκεντρα κυκλικά κύματα φεύγει από το σημείο σύγκρουσης.
Στο δημοτικό έκανα μια ριζική στροφή από το νηπιαγωγείο: φοβήθηκα τους άλλους και έτσι έκανα παρέα με ένα ή δύο μόνο άτομα. Φοβήθηκα την βία, και δεν αντιδρούσα ποτέ, και την απέφευγα πάντοτε.

Κι άλλο κύμα.
Ως αποτέλεσμα, σε ένα πάρτι, στο πρώτο που με καλέσανε, δεν ήξερα τους συμμαθητές μου. Όλοι μιλάγανε με όλους, και εγώ χάζευα δήθεν τα φυτά στο μπαλκόνι. Μερικά κορίτσια ζητάνε από κάποια αγόρια να χορέψουν. Συνεχίζω να χαζεύω, και να φαντάζομαι πως είμαι ο πρίγκιπας από το παραμύθι δίχως όνομα της Πηνελόπης Δέλτα.

Κύμα. Κύματα. Ποιος θυμάται που ήταν αυτές οι στιγμές; Ήταν πάντως.
Όλα τα πάρτι είναι έτσι πλέον. Γυμνάσιο, λύκειο, αρχές πανεπιστημίου. Μια μπύρα και στο μπαλκόνι. Με την Χριστίνα, στο πάρτι της, αφού χωρίσαμε είπα να χορέψω. Χάνω την ισορροπία μου και πέφτω, ο κώλος μου η πέτρα, το γυάλινο τραπέζι η επιφάνεια του νερού. Σηκώνομαι και φεύγω, περπατάω στους δρόμους από άνω Καρέα στον Άλιμο.
Όλα τα πράγματα είναι τα ίδια. Ένας φίλος, κολλητός, που με προδίδει και χάνεται. Ομάδες ανθρώπων και εγώ άβολα ψάχνω, μα φοβάμαι κιόλας μια θέση ανάμεσά τους. Ευτυχώς, όπως όλοι φυσιολογικοί, τρομοκρατημένοι, αντικοινωνικοί άνθρωποι, η ψευδαίσθηση ανωτερότητας με κρατάει ζωντανό. Όταν όλος ο κόσμος δε σε καταλαβαίνει ή δεν του επιτρέπεις να σε καταλάβει, τότε αυτό σίγουρα σημαίνει ότι είσαι ανώτερος. Ναι. Αυτό είναι. Ας το επιβεβαιώσεις με κάθε κοινωνική σου επαφή από εδώ και πέρα. Λίγοι φίλοι για να επιβεβαιώνεις ότι ελάχιστοι σε καταλαβαίνουν, ότι είσαι υπεράνθρωπος και ότι η ελίτ σου είναι μικρή. Κάποτε λες σε ένα άτομο που σου συστήσανε μια καλοκαιρινή βραδιά ότι δεν έχει νόημα να του πεις ποιος είσαι και τι κάνεις, σε δέκα μέρες δε θα το θυμάται, και δε θα ξανασμίξουν οι δρόμοι σας. Πρέπει να σε θυμάται ακόμα.

Κύματα. Όπως τα κύματα οι λέξεις μου εξαπλώνονται και καλύπτουν χώρο στις οθόνες των υπολογιστών σας, οι προτάσεις μου εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ομόκεντροι κύκλοι με μια κοινή αρχή.

Τα πρώτα εμπόδια που βρήκα σε αυτήν την τροπή ήταν οι γυναίκες. Δεν ήταν αυτές καθ' αυτές υπεύθυνες, αλλά όταν θέλεις να βρεθείς τόσο κοντά σε μια κοπέλα, σε έναν άνθρωπο γενικά, θα δεις σε αυτές πως σε κρίνουν, μια καθαρή αντανάκλαση του προσώπου σου ανάμεσα σε δύο κύματα μιας λίμνης.

Μια κοπελιά, στο τέλος του γυμνασίου με είχε ερωτευτεί. Δεν μου άρεσε. Τελευταίες μέρες του γυμνασίου, με πήρε τηλέφωνο και μου αφιέρωσε ένα σκυλάδικο. Δεν θυμάμαι πιο ήταν. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα στο δωμάτιό μου. Όταν ξαναχτύπησε δεν το σήκωσα. Έμεινα στο κρεβάτι και έκλαψα.

Από εκεί και πέρα άρχισε η πραγματική ιστορία με τις κοπέλες. Τρικυμία. Ερωτεύτηκα αρκετά δυο κοπέλες, μα έμειναν άπιαστο όνειρο. Ίσως ήθελα να είναι απρόσιτες, τέλειες, γιατί όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάτι με μια από αυτές, απλά έμεινα φίλος. Θα είμαι πάντα ερωτευμένος με εκείνες τις κοπέλες όπως τις είχα πλασμένες στο μυαλό μου και όχι όπως ήταν αλήθεια. Όχι όπως ήμουν ερωτευμένος τότε. Ούτε όπως είμαι τώρα.

Άλλες κοπέλες με βρήκαν του γούστου τους, και για να μη μείνω έξω από το χωρό, να μην είμαι πάντα το παιδί που χαζεύει τις γλάστρες, ασχολήθηκα. Για λίγο μόνο και μετά δεν άντεχα αυτά που βλέπανε. Γιατί, το ξέρω, δεν με βλέπαν για αυτός που ήμουν. Πολλές φορές βλέπαν μόνο μακριά μαλλιά. Άλλες φορές ποιήματα και γαλλική εξωτικότητα, αν αυτό είναι υπαρκτό. Έτσι είτε εγώ, είτε αυτές, τερματίζαμε κάτι που δεν είχε νόημα.

Ο πρώτος βράχος που πραγματικά ανάγκασε τα κύματα να συγκρουστούν μαζί του, να αγκαλιάσουν το σχήμα του βράχου και να αλλάξουν ήταν και παραμένει να είναι η Δανάη.

Είδε τα ωραία σχέδια πάνω στο κέλυφός μου. Είδε και όσα δεν ήταν τόσο ωραία. Τα δέχτηκε, και είδε πιο κάτω, κάτω από το κέλυφος, ένα μαλθακό φοβισμένο πράγμα. Δεν με έκρινε. Δέχτηκε ότι είμαι και εγώ άνθρωπος και άρχισε να μου το δείχνει. Ότι το κέλυφός μου δεν είμαι εγώ. Ότι έχω ελαττώματα, ότι είμαι αποτυχημένος και εγώ σε κάποια πράγματα. Και όσο περνάει ο καιρός και το συνειδητοποιώ, φοβάμαι. Φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Κάποιος με είδε, και δεν ήταν ο καθρέφτης μου τα βράδια.

Με είδε και με βεβαίωσε ότι δεν είμαι άσχημος. Ότι είμαι φυσιολογικός. Ότι μπορούσα και μπορώ να διορθώσω τις ατέλειές μου. Βεβαίως δεν κατάλαβα τι μου έδειχνε αμέσως.

Ένα κύμα.
Και το ποστίδιο έφυγε ξανά προς άλλη κατεύθυνση. Και εγώ έφυγα για Γαλλία. Στο Παρίσι από τύχη είχα φίλους. Βεβαίως λόγο φόρτου εργασίας και modus operadi ξανά λίγοι ήταν οι φίλοι, πολλή η μοναξιά. Τα ίδια και χειρότερα στη Τουλούζ. Στην αρχή δουλειά. Μα τώρα η δουλειά κοπάζει, και οι φίλοι εδώ μετριούνται στα δάχτυλα ενός προσώπου. Οι γνωστοί στα δάχτυλα ενός χεριού. Και όταν είσαι σε μια πόλη όπου όλα είναι φτιαγμένα για εσένα και μια παρέα, όταν τα άτομα διασκεδάζουν, οι δρόμοι έχουν μουσικούς και φώτα και ατμόσφαιρα, νιώθεις ότι όλοι σε περιγελάνε, ότι ο κόσμος είναι ενέργεια και ειρωνεία. Πας στο μουσείο μόνος. Στον κινηματογράφο μόνος, στην μπυραρία μόνος. Περπατάς με τον ίσκιο σου, και σκιάζεσαι τα πάντα. Ξεχνάς πιο είσαι, μα θυμάσαι πως είσαι ατελής και εστιάζεις σε αυτό, ελπίζεις ότι παραλογίζεσαι και ότι κάπου έχεις αξία.

Το μάστερ μου τελείωσε, το πήρα και μάλλον θα έχω έναν από τους καλύτερους βαθμούς.
Η κοπέλα μου μου λείπει, μου λείπουν οι φίλοι μου και ο εαυτός μου.
Γεννήθηκα στο απόγειο της τεχνολογικής και καπιταλιστικής ύβρης. Από εδώ και πέρα ο κόσμος θα υποστεί τις συνέπειες της νοοτροπίας των καουμπόηδων, του πυροβολάω πρώτα και ρωτάω έπειτα. Όσοι γεννήθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έζησαν το απόγειο της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, και όπως όλες η εποχές πέρασε. Αλλά ας ευχαριστηθώ λοιπόν την εποχή που σε διακόσια χρόνια θα εξιστορούνται οι επιζήσαντες, για τους υπολογιστές για όλους και τα αεροπλάνα, τα αμάξια και τα μη εξαφανισμένα ζώα. Ας ευχαριστηθώ τα πάρτι και την disco όσο υπάρχουν και έχω την ικανότητα να κατανοώ την αξία τους.

Αύριο θα βγω από το κέλυφός μου, τα κύματά μου θα συναντήσουν άλλα, και σε λίγες βδομάδες θα τα ξεχάσουν. Θα επιστρέψω στην Ελλάδα, στους γνωστούς μου στο κέλυφός μου. δε θα το φορέσω, μα θα πάω στην αγκαλιά της, και αγκαλιασμένοι μαζί, στο πάρτι του καλύτερού μου φίλου. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Το μέλλον είναι όσο αβέβαιο όσο ήταν πάντα και όσο θα είναι πάντα. Ποιος ξέρει τι έριξε και τι θα ρίξει πέτρες στο νερό;

(Elcko είναι το όνομα από το συγκότημα που άκουγα ενώ έγραφα αυτό το ποστίδιο. Τους συνάντησα στους δρόμους της Τουλούζης κατά την διάρκεια της γιορτής της μουσικής, που ήταν καταπλικτηκή και με παρέα. Όπως τα περισσότερα ποστίδιά μου τελευταία δεν το ξαναδιάβασα, οπότε βρήθει από κακή σύνταξη και ορθογραφικά λάθη)

Monday, June 22, 2009

trueman show syndrome

Το έχετε ακουστά; Το σύνδρομο αυτό είναι σχετικά πρόσφατο, αν και προϋπάρχει της ταινίας που του έδωσε το όνομά του. Όσοι πάσχουν από το σύνδρομο trueman show, θεωρούν ότι ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα "ρεάλιτι", με αυτούς τον κεντρικό ήρωα, αν και πιο ουσιαστικά θεωρούν ότι είναι μια ταινία σκηνοθετημένη με αυτούς ως κεντρικούς πρωταγωνιστές εν αγνοία τους.

Πιστεύω ότι όλοι πάνω κάτω το έχουμε νιώσει αυτό κάποια στιγμή. Έχοντας δει δεκάδες ταινίες, όταν ζούμε πράγματα που θα μας θύμιζαν μια ταινία αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι παίζει. Όταν ανασκοπούμε αναμνήσεις μας και βλέπουμε τον εαυτό μας απ΄έξω, το συναίσθημα ενισχύεται.

Ή ίσως απλά εγώ το παθαίνω μερικές φορές. Δεν ξέρω.

Θα θυμάμαι πάντα το πρώτο μας φιλί. Μπορώ να μας δω, σαν μια κάμερα που γυρνάει γύρω από τους πρωταγωνιστές μιας ταινίας.

Ή όταν εδώ, στην Τουλούζ, παρακολούθησα τις βραδιές μουσικής για τη γιορτή της μουσικής, οι στιγμές κυλούσαν σαν από ταινία, και έβλεπα τα πράγματα με μια κινηματογραφική οπτική. Ένοιωθα σαν τον Ιάσονα τον Μπούρν, μέσα σε ένα τρελό πανιγύρι με εκκοφαντική μουσική, να ακούω τη μουσική μα συνάμα μια ηρεμία τομμακτική. (Jason Bourn from the Bourn Identity).

Ευτυχώς ή δυστυχώς οι στιγμές αυτές περνάνε.

Wednesday, June 17, 2009

Californication

What can I say about Californication? Probably a lot.
I watched the entire series.
People that are flawed, yet not that flawed.
A lot of Fornication.
A depressing inability to overcome our human nature,
a struggle within, to discover what is right.
Tom Kapinos is a genuinely ingenious genius, with his exaggerations looping you back into reflection, attention and appreciation.
As i grow older, flawed characters, that try to overcome their flaws seem to rise as my new Heroes.
From the raftman, to that hero in a book a maths professor had once lent me, to that professor himself.
From knowing that other people are as fucked up as we are. From rejecting the perfect and towards embracing the mediocre that aspires to perfection; the journey leaves you once more with a sense of Katharsis, of cleanness of being.

Saturday, June 13, 2009

Μερικές μέρες.

Μερικές μέρες, όταν όλα πάνε σκατά ή όταν όλα πάνε υπέροχα νιώθεις ότι τα πράγματα έχουν μια τάξη.

Μερικές μέρες που έχεις τραβήξει ήδη δέκα από το πρωί, κοιτώντας Californication, ενώ η κοπέλα σου έχει πάει μια διήμερη σε ένα νησί, με ένα κοινό σας φίλο να δούνε μια φίλη μας. Κοιτάς φωτογραφίες και πάλι μαλακίζεσαι.

Και μετά η πόλη, η πιο θεσπέσια πόλη, έξω από την πόρτα σου, στο μπαλκόνι σου απ΄έξω, και εσύ της γυρνάς τη πλάτη και θεωρείς ότι θα γράψεις πτυχιακή.

Δυο σακούλες απορριμμάτων περιμένουν να τις πετάξεις, στο πάτωμα μια στρώση σκόνης σε απειλεί με άσθμα. Η ώρα του φαγητού έχει έρθει, μα δε πεινάς και κάθεσαι.

Δεν έχεις φίλους, τα βράδια σε πιάνει μια μιζέρια, πιο είναι το νόημα της ζωή και σκέψεις περί θανάτου.

Πέρασε η μισή μέρα, και στην ουσία την χαράμισα, θα έλεγε κανείς. Μα εγώ γιατί νιώθω τόσο ωραία, δε ξέρω. Ίσως να έπιασα πάτω, και πλέον να κάνω όλα όσα βαριόμουν πιο πριν.

Friday, June 12, 2009

No one expects...

The Spanish inquisition? Really? You do not expect that line? I mean, come on! Τέλος πάντων. Το ζήτημα παραμένει, ότι τα απροσδόκητα πράγματα της ζωής μας είναι αυτά που θυμόμαστε. Οπότε δεν περίμενες να συνεχίζεται αυτή η πρόταση. Παρ΄όλα αυτά την βρήκες, και θα το θυμάσαι.

Friday, May 29, 2009

Ο Γέρος.

Ο Γέρος, όσα χρόνια τον θυμάμαι, έσπρωχνε με κόπο το καρότσι του, περνώντας μπροστά από τη πολυκατοικία μας. Κάποτε, εκεί που σήμερα είναι τα νέα σχολικά συγκροτήματα, ήταν τα χωράφια του. Ζούσε εκεί κι ας μην του άνηκε, σύμφωνα με τους νόμους, η Γη κάτω από τα πόδια του. Αυτός ζούσε στην ξύλινη καλύβα του, καλλιεργούσε τα λαχανικά του, έβοσκε τα γίδια του. Τις ημέρες που υπήρχε λαϊκή κάπου κοντά, έσπρωχνε το κάρο του, την ώρα που οι πωλητές σχολούσαν για τα σπίτια τους, και πριν περάσει ο δήμος μάζευε όσα ζαρζαβατικά είχαν περισσέψει. Η λαϊκή συνεχίζει να υπάρχει, αλλά τα χωράφια έχουν προ πολλού χαθεί από τον Άγιο Δημήτριο, την νέα αστική ζούγκλα του Μπραχαμίου.
Όσο μεγάλωνα, αυτός μίκραινε. Ξέρω ότι αυτή η αντίληψή μου για την διαφορά μεγέθους μας ήταν ψευδής. Αλλά παρ΄όλα αυτά ένιωθα πάντα λύπη για τον καημένο άνθρωπο, που έσπρωχνε, με βροχή ή με ήλιο το καρότσι του στην ανηφόρα μπροστά στην πολυκατοικία μου.
Όταν τελείωσα το λύκειο με περίμενε μια πρωτόγνωρη περίοδος ρεμβάσματος. Δεν είχα υπολογιστή στο δωμάτιό μου, δεν είχα άλλα βιβλία να διαβάσω. Πήγαινα γυμναστήριο, σε ένα παρακμιακό γυμναστήριο στη γειτονιά. Και αυτό πλέον κατοικεί στις αναμνήσεις μου καθώς έκλεισε, αλλά στον χωρίς κλιματισμό χώρο του γυμναζόμουν για πολλές ώρες την ημέρα, με αφόρητη ζέστη.
Μια μέρα γυρνώντας από το γυμναστήριο, ιδρωμένος και κουρασμένος, αντίκρισα τον γέρο.
Ήταν σταματημένος πίσω από το καρότσι του και κοιτούσε την ανηφόρα που άρχιζε μπρος στο σπίτι μου.
Δεν θυμάμαι τι του είπα. πάντως αποφάσισα μα σπρώξω για λίγο εγώ το καρότσι του. Η ατμόσφαιρα ήταν στεγνή και δεν μου φάνηκε ποτέ τόσο κουραστικό κάτι.
Και φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα κάνω κάτι το οποίο θα με κάνει να νιώσω τόσο καλά με τον εαυτό μου.

Τον Γέρο τον βοήθησα κι άλλες φορές εκείνο το καλοκαίρι. Λίγη βοήθεια, και λίγη παρέα και το χαμόγελο που είχε στα ζαρωμένα χείλη του ήταν ευτυχισμένο. Θα έχει πεθάνει από τότε φαντάζομαι, δεν ξέρω. Δεν τον ξαναείδα τα επόμενα χρόνια. Στο νου μου ζει, σπρώχνοντας το καρότσι του στην ανηφόρα, όπως o Σίσυφος την πέτρα του, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, φτωχά, σπρώχνουν την ζωή τους μέρα με τη μέρα.

Monday, May 11, 2009

Αναρωτιέμαι.

Γενικά δεν γράφω όσο συχνά όσο παλαιότερα.

Ίσως επειδή πέρασε το πρώτο ενδιαφέρον και μετά δεν θέλησα να πιέζω τον εαυτό μου, άφησα το βλογ μόνο του.

Ίσως πλέον δεν προσπαθώ να δείξω πόσο έξυπνος είμαι στους άλλους. Να αποδέχτηκα σε κάποιο βαθμό ότι μπορεί να είμαι όμορφος σαν μια νιφάδα χιονιού, όμοια με τις άλλες μα μοναδική. Αμφιβάλω για αυτό. Δεν το αποδέχεσαι ποτέ.

Ίσως δεν θέλω να σαγηνέψω αναγνώστριες με την εγκεφαλική ανωτερότητά μου. Αν και ο Σ.Φρόιντ (Όχι Στέλιος ρε, Σίγκμουντ) είχε γενικά (αλλά όχι ειδικά) δίκιο κατά την άποψή μου, οπότε κατά βάθος μπορεί να μην είναι άμεσα σεξουαλικό αλλά έμμεσα. Και δεν πιστεύω πως κατάφερα ποτέ να σαγηνέψω με την σκέψη μου.

Ίσως από την άλλη να μην έχω άλλη έμπνευση. Αυτά ήταν τα θέματα που με απασχολούνε, τα διαβάσατε σε προηγούμενα ποστ, το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να τα ανακατατάξω και να σας τα παρουσιάσω υπό ελαφρά διαφορετική γωνία. Γενικά όμως ενίσταμαι στη επανάληψη, γιατί μπορεί να είναι η μητέρα της γνώσης, αλλά είναι και αδερφή της βαρεμάρας, και άμα ψάξεις λίγο ακόμα το γενεαλογικό της δέντρο μπορεί να ανακαλύψεις ότι είναι δεύτερη ξαδέρφη εξ αγχιστείας με τους προγραμματιστές των τηλεοπτικών προγραμμάτων και έτσι δικαιούται χρόνο κάθε μεσημέρι πριν τις ειδήσεις για να ξαναματαδούμε την dolche vita και τους δύο Ξένους που μας είναι πλέον τόσο γνωστοί που μπορούμε να τους απαγγείλουμε.

Αλλά κατά καιρούς θυμάμαι ότι η δημιουργικότητα στην ουσία δεν είναι παρά η ικανότητα να αναδιατάσσεις στον εγκέφαλό σου έννοιες και σκέψεις με πρωτότυπο τρόπο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, για να λάβει αποφάσεις, λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο με την στατιστική μέθοδο που εφαρμόζω στη δουλειά.

Ο εγκέφαλος λοιπόν έχει, κατά βάση, δύο τιμές για κάθε τι που του συμβαίνει: ευχάριστο και δυσάρεστο. Μετά τα αθροίζει σε κατηγορίες και αποφασίζει αν κάτι του αρέσει ή όχι, από ποια άποψη του αρέσει και άλλα σχετικά.

Στα πρώτα του στάδια, κατά την κύηση και τη βρεφική του ζωή, έχει προδιαγεγραμμένα εσωτερικά κάποια κριτήρια: φαγητό = καλό, πόνος = κακό κουτουλουκουτουλου. Σταδιακά αντιλαμβάνεται πράγματα, λέξεις, ιδέες, αντικείμενα και συναισθήματα. Αναλόγως με τις εμπειρίες του τα ταξινομεί σε κατηγορίες, και από εκεί και πέρα κάθε αντικείμενο, συναίσθημα, ιδέα και γενικά οτιδήποτε με το οποίο θα έρθει σε επαφή θα το ταξινομήσει σε μία ή περισσότερες από τις κατηγορίες του, αναλόγως με το πως τις έχει διατάξει στο μυαλό του. Η αναβάθμιση των κατηγοριών αυτών γίνεται υποσυνείδητα συνήθως, συχνά στον ύπνο μας, και κάθε φορά που αλλάζουν κάποιοι παράμετροι επιρρεάζουν σχεδόν όλες τις κατηγορίες με τις οποίες εφάπτονται οι κυρίως επιρεασμένες κατηγορίες.

Παράδειγμα: Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι υπάρχουν ιδεατά αντικείμενα τα οποία απλά αντανακλώνται στην πραγματικότητα. Ο Πλάτωνας στην ουσία πιστεύει ότι η κατηγορία στην οποία εντάσσει ο εγκέφαλός του τα αντικείμενα που μπορεί να αισθανθεί με την αφή του και τα μάτια του, την όσφρηση του και την ακοή του οφείλουν να έχουν έναν τέλειο αντιπρόσωπο στον κόσμο των ιδεών. Στην ουσία αυτό το ιδεατό άλογο υπάρχει στα κεφάλια όλων μας διαφορετικά. Δεν θα απέχει πολύ γιατί όλοι έχουμε δει άλογα, και σαν είδος δεν έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις ανά τους τόπους αλλά ο ιδανικός άνθρωπος εξαρτάται στον εγκέφαλο του καθενός κυρίως από το είδος των ατόμων που τον περιτριγυρίζουν, κυρίως στην παιδική του ηλικία. Η ιδεατή, με την κατά Πλάτωνα έννοια του ιδεατού διευκρινίζω, γυναίκα, για εμένα έχει στήθος, μακριά μαλλιά, άσπρο δέρμα, είναι κοντύτερη από έναν άνδρα και έχει πιο κλειστές κινήσεις σώματος. Άμα είχα γεννηθεί Τουαρέγκ, αμφιβάλω ότι η ιδεατή κατά Πλάτωνα γυναίκα για εμένα θα ήταν έτσι. Από την άλλη αν είχα γεννηθεί Τουαρέγκ αμφιβάλω ότι θα είχα βλογ στο οποίο θα έγραφα τέτοια πράγματα. Τέλος πάντων.

Στο παράδειγμα έκανα λόγο για τέσσερεις αισθήσεις. Οι ασιθήσεις μας δεν είναι πέντε τον αριθμό. Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι είναι πέντε οι αισθήσεις μας, αλλά ο Αριστοτέλης είχε πει ότι τα πάντα αποτελούνται από γη, νερό, φωτιά και αέρα (δεν είχε προσθέσει αυτός την πεμπτουσία). Όσο ρεαλιστικό είναι να νομίζουμε ότι οι αισθήσεις μας είναι πέντε μόνο, άλλο τόσο είναι να νομίζουμε ότι υπάρχουν 4 μόνο στοιχία στον περιοδικό πίνακα. Αμαρτίες αρχαίων ελλήνων παιδεύσουι τους πάντες. Τέλος πάντων.

Οπότε ας επιστρέψουμε στον εγκέφαλο. Στους άνδρες το κομάτι έγκε δεν είναι πολύ σημαντικό. Εστιάζουμε κυρίως στο δεύτερο μισό.

Μετά από αυτό το άσχετο και ανάξιο λογοπαίγνιο, (παίζει να μην ήταν καν λογοπαίγνιο) τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, πως οι γνώσεις που έχω αποκτήσει τελευταία με βοηθάνε.

Οι ξένες γλώσσες είναι ένας τρόπος να βελτιώσεις τον τρόπο σκέψης σου. Καθώς οι λέξεις και ο τρόπος που δένονται μεταξύ τους αποτελούν έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης διαφορετικό από έθνος σε έθνος, το να μαθαίνεις σοβαρά ξένες γλώσσες (σοβαρά: να καταφέρνεις να σκέφτεσαι σε εκείνη την γλώσσα και να κατανοείς λογοπαίγνια) βελτιώνει τον τρόπο σκέψης.

Αλλά και οι ξένες γλώσσες και όλα αυτά σε τι σε βοηθάνε; Γιατί να σκέφτεσαι καλύτερα;

Στην πολυκατοικία που διαμένω αυτόν το καιρό ζει ένας Μαροκινός διδακτορικός φοιτητής. Δεν έχει μάθει να σκέφτεται Γαλλικά, δεν έχει επιστημονική σκέψη, δεν έχει προβληματισμούς, πιστεύει ακράδαντα στον Αλάχ, στα ιφριτ και τα τζίνι, και είναι ευτυχισμένος.

Εγώ ο Άθεος, ο λογικός, τι έχω να προτάξω; Συνεχώς αναρωτιέμαι και ψάχνω για νόημα όταν ξέρω ότι δεν υπάρχει. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ την έλλειψη νοήματος, γιατί ο εγκέφαλός μου είναι πλημμυρισμένος με ιστορίες από βιβλία και ταινίες, και εντάσσει την ζωή στην κατηγορία των ιδεατών (ναι κατά Πλάτωνα) ιστοριών. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ ότι δεν είμαι ο ήρωας της δικής μου ζωής, αλλά ένας κομπάρσος στην ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ζωών που με περιτριγυρίζουν. Στατιστικά ασήμαντος, σημαντικός μόνο εκεί που μετράει για εμένα: στα άτομα που αγαπώ.

Ξέρω ότι παραπονιέμαι χωρίς λόγο, και ότι ειλικρινά μου αρέσει και αντλώ ικανοποίηση από την ψευδοανωτερότητα που επιλεκτικά πλέκω γύρω μου και ξετυλίγω όταν έρθω αντιμέτωπος με την καθημερινότητα. Ξέρω ότι η ζωή μου θα συνεχίσει να είναι ημιτονοειδής και ότι σε όλη μου την ζωή θα προσπαθώ να οριμάσω μένοντας παιδί, να ξεχάσω την ανουσιότητα ενώ την αντιλαμβάνομαι.

Αλλά μερικές φορές απλά αναρωτιέμαι...

Wednesday, April 22, 2009

Ψάχνοντας τον Πατέρα μου...

βρήκα δυο ωραίες ιστορίες στο όνομά του.


πρώτη.


δεύτερη.

Για εμένα ο Θεαγένης, είναι ο πατέρας μου, ένα από τα ινδάλματα μου, και ο λόγος που θεωρώ την ύπαρξή μας, ως ανθρώπων, κατά βάση μάταιη.

Friday, April 10, 2009

1984 με 25 χρόνια καθυστέρηση

Όταν δίνεις ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ στο σούπερ μάρκετ για να πάρεις φαγητό, αυτό το πεντάευρο, είναι μέρος μιας κοινής παραφροσύνης. Μια κοινή παραφροσύνη που μας βολεύει, ή τουλάχιστον βολεύει τον τρόπο ζωής μας, μεν, μια παραφροσύνη δε.

Εδώ και χρόνια το χρηματοοικονομικό πλαίσιο βασίζεται σε μια άτυπη υπόσχεση που ανταλλάζουμε μεταξύ μας. Αυτό το χαρτί, ή αυτή η επεξεργασμένη πέτρα με ένα νούμερο και μια φάτσα πάνω, έχει μια αξία σε υπηρεσίες και σε εμπορεύματα.

Παλαιότερα οι τράπεζες εξέδιδαν λεφτά ισότιμης αξίας με το χρυσό που είχαν εντός της τράπεζας. Καλά, οι έντιμες τράπεζες το κάνανε αυτό. Καλά εντάξει μη βαράτε δεν υπήρξαν ποτέ έντιμες τράπεζες, αλλά τουλάχιστον τα χρήματα που υπήρχαν αντιπροσώπευαν περίπου την ποσότητά τους σε χρυσό.

Με τη σειρά της η αξία του χρυσού δεν είναι παρά ένα πουκάμισο αδειανό, μια Ελένη... εεε, μια κοινωνική ψευδαίσθηση ριζωμένη στις μέρες των πολυθεϊστικών κοινωνιών.

Και μέσα σε όλες αυτές τις ψευδαισθήσεις, η κοινωνία επιμένει να στοιβάζει νέες ψευδαισθήσεις:

Ασφάλεια, έλεγχος και status quo.

Στην Γαλλία περνάνε νομοσχέδια που θυμίζουν σενάρια του Orwell, ασφάλεια από τους κακούς, και κατά κάποιο τρόπο, θυσίες για το καλό όλων μας. Οι πειρατές του διαδικτύου θα χάνουν το δικαίωμα σύνδεσης στο διαδίκτυο χωρίς να δικαιούνται να διακόψουν την σύνδεσή τους... Στον χώρο της υγείας θα έχουν όλοι οι πολίτες έναν υποχρεωτικό διαδικτυακό φάκελο. Για να ξέρουν οι εργοδότες τι να προσλαμβάνουν, οι ασφαλιστικές τι να ασφαλίζουν.

Στην Ελλάδα απαγορεύουν ποινικά τις κουκούλες στις πορείες και βάζουν ξανά κάμερες παντού. Καιρός ήτανε, οι τελευταίοι της Ευρώπης ήμαστε.

Με έχει κουράσει όλο αυτό το πανηγύρι.

Tuesday, April 07, 2009

Γενικότητες

Η Χλόη από το φατσοβίβλιο λέει: λατρεύω αυτό το τραγούδι. Αναφέρεται στο "ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό". Και διαφωνώ. Ενώ ισχύει γενικά, ότι η υπέρβαση δυσκολιών σε οπλίζει με τρόπους υπέρβασης τους, δεν ισχύει απόλυτα. Στο συγκεκριμένο τραγούδι θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά πράγματα χειρότερα από το θάνατο, που άμα σου συμβούνε μπορεί ο ψυχισμός σου να υπερβεί το όριο ελαστικότητας του και απλά να διαστρεβλωθεί ή να σπάσει.

Γενικότητες και ακριβολογία. Από τη μια η ποιητική ελευθερία, από την άλλη η μαθηματική ακριβολογία. Ανάμεσα εγώ, αναποφάσιστος. Άλλοτε θέλω την ακρίβεια (να χτυπάς το πιρούνι στο τοίχο όταν κάποιος που θέλει να κάνει ομελέτα σου ζήτησε απλά να το χτυπήσεις, π.χ.), και άλλοτε θέλω οι λέξεις μου, ανέμελες να αποπτύσσονται από το δέντρο των σκέψεων μου, και να στοιβάζονται σε προτάσεις, τυχαία σχεδόν.

Wednesday, April 01, 2009

Me culpa άλλη μια φορά με πάθος.

http://el.wikipedia.org/wiki/Γραικός

Ευχαριστώ Angie!

Wednesday, March 25, 2009

25 Μαρτίου

Και για πρώτη φωρά εργάζομαι αντί να γιορτάζω...

Και μετά σου λέμε Γαλλία, πολιτισμός...

Υστερόγραφο: Το ελληνικό κράτος έχει λιγότερο από 200 χρόνια ύπαρξης, και στο εξωτερικό μας λένε ακόμα greek από την τούρκικη ονομασία του σκάβου. Αστείο ε;

Sunday, March 08, 2009

Γραμμές στην άμμο...

Τι είναι η ζωή μας; Αλήθεια τι να είναι;

Πώς είστε αγαπημένοι μου αναγνώστες; Ατίμασα το συμβόλαιό μας;

Η ζωή μας είναι μια σειρά από γραμμές στην άμμο, τις σβήνουν τα κύματα και, ξανά, γράφονται νέες, μέχρι το αμμώδες μυθιστόρημα μας να τελειώσει.

Σας οφείλω μια μακροσκελή ανάλυση λοιπόν. Ή, μάλλον, την οφείλω στον εαυτό μου. Πόσα μπορώ να αναλύσω λοιπόν;

Οι γραμμές στην άμμο με θέμα την παιδική μου ζωή σιγά - σιγά σβήνουν και στη βρεγμένη άμμο οι λέξεις μοιάζουν να παίρνουν πιο σοβαρή τροπή.

Στη Γαλλία είμαι πλέον 6 μήνες. Πόσος καιρός αλήθεια είναι οι έξι μήνες;

Εδώ συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ίσως να μην τα έχουν σκεφτεί πολλοί άλλοι.Ας πούμε σκέφτηκα ότι"Η ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποσότητα πληροφοριών που διαλέγει να συγκρατήσει και την ευχαρίστηση που αντλεί από αυτήν." Κάπου παλαιότερα είχα ήδη αναφέρει κάτι τέτοιο, για την αντίληψη του χρόνου σχετικά με την αδρεναλίνη και το πώς επηρεάζει την ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου, αλλά τώρα η σκέψη αυτή με κάνει να αναρωτιέμαι σε τι ρυθμούς ζει ο καθένας μας τη ζωή του. Πόσο πιο αργά πρέπει να μοιάζουν ότι περνάνε οι μέρες για κάποιον που συγκρατεί στη μνήμη του μυριάδες λεπτομέρειες;

Πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες που είμαι με τη Δανάη;

Είναι αλήθεια οι μήνες που περάσανε μήνες; Μου μοιάζαν χρόνια.

Πόσα έμαθα και πόσα μαθαίνω; Ολόκληρο νέο αντικείμενο γνώσεων από επιστημονικής άποψης. Ολόκληρος νέος κόσμος από κοινωνική άποψη. Ρατσισμός, κοινωνία ρημαγμένη χωρισμένη και άγχος, τοπία βγαλμένα από ταινίες.

Κάνω μεταπτυχιακό στις μεθόδους τηλεπισκόπησης. Το τι είναι δεν έχω αξιωθεί να σας πω. Πρόκειται για την επιστήμη που βασίζεται σε μια βασική ηλεκτρομαγνητική αρχή. Κάθε σώμα ακτινοβολεί σε ένα μήκος κύματος αναλόγως με τη θερμοκρασία του. Αυτήν την ακτινοβολία μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε και να έχουμε κινητή τηλεφωνία, υπέρηχους, δορυφόρους, μετεωρολογία και άλλα πολλά.

Και οι λέξεις που αποτελούσαν την περίοδο των μαθημάτων του μεταπτυχιακού τελειώσαν. Πάνε οι σπουδές. Τέλος. Νέες λέξεις, όπως ΈΡΕΥΝΑ ΣΤΡΑΤΌΣ και ΥΠΟΧΡΕΏΣΕΙΣ και ΔΟΥΛΕΙΆ, χαράσσονται με ένα τρεμάμενο χέρι. Η μάχη για το ποιος είμαι και το πού πάω ξανά και ξανά. Ή μάλλον, τέλος τα μαθήματα. Από εδώ και πέρα μαθαίνεις μόνος σου. Κολυμπάς και φτάνεις στην παραλία να γράψεις λίγες παραπάνω λέξεις ή πνίγεσαι.

Και μερικές λέξεις πιο γλυκές, όπως το: "νομίζω ότι σε αγαπάω και ευελπιστώ ότι δε θα αλλάξει αυτό γιατ, πλέον σκέφτομαι τη ζωή μου μαζί σου".

Και έτσι ξέρω λίγα πράγματα για εμένα.
Μπορεί το μέλλον μου να είναι αβέβαιο, αλλά τουλάχιστον έχω οπλιστεί με καλές γνώσεις.

Αν α => β απαραιτήτως, χαίρομαι που αλλάζω γνώμες. Μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη, λένε.

Εγγράφηκα στο φατσοβιβλίο (facebook) από τη νοσηρή περιέργεια του "τι να κάνουν άραγε" και για να κρατήσω επαφή με άτομα που δε θα ξαναέβλεπα ποτέ αλλιώς.

Βεβαίως το γεγονός ότι εγγράφηκα στο φατσοβιβλίο δεν αποτελεί απόδειξη ότι δεν είμαι ηλίθιος, αλλά λέμε τώρα...

Έτσι ξαναείδα τα άτομα από το λύκειο όπου φοίτησα. Είδα άτομα από τις διακοπές μου. Είδα μητέρες που τις γνώρισα κορίτσια. Και μέσα μου ξανά ο φόβος. Θέλω παιδιά. Αλλά φοβάμαι υπερβολικά ότι ο κόσμος μας δεν είναι κατάλληλος για να γεννηθούν. Θα επιβιώσουν, ναι, αλλά θα ζήσουν; Και αν γεννηθούν καθυστερημένα, δεν νομίζω πως θα το άντεχα.

Τώρα είμαι στη Toulouse και, όπως θα έλεγε ο Αλέξανδρος, there is no time to loose in Toulouse. Αλλά πριν ήμουν Αγγλία, στο Λονδίνο και στο Reading. Πήγα στο μάτι του Λονδίνου, πήγα στο Βρετανικό Μουσείο (κουφή φάση: ενώ ήμουν στη βιβλιοθήκη μια μάνα άφησε πάνω στη πέτρα της Ροζέτας το μωρό της...). Δεν πήγα να δω ένα άτομο που του 'χα πει θα πάω, και, καρμικά ίσως, ένα άλλο άτομο που θα με φιλοξενούσε δε με φιλοξένησε. Έτσι κουβαλούσα έναν καπνό και δυο χαρτάκια που μου είχαν παραγγείλει...

Επίσης, πλέον έχω ένα χαρτί που επισήμως με ονομάζει μαθηματικό. Το αν είμαι, μένει ακόμα να αποδειχτεί...

Η ταινία Watchmen μου άρεσε. Κυρίως η μουσική της. Bob Dylan - the times are a-changing και Simon and Garfunkel the sound of silence. Είναι από τις λίγες ταινίες βασισμένες σε κόμικ που χάρηκα που είχα διαβάσει το κόμικ πρώτα και είδα την ταινία μετά.

Βεβαίως απλά παρεκτράπηκα και ξέχασα να πω πολλά και να παρομοιάσω, με κουραστικό τρόπο, όλα αυτά με γραμμές στην άμμο. Αλλά δεν πειράζει. Τα νέα μου πρώτα σε ένα μακροσκελές ποστίδιο και μετά βλέπουμε.

Από το Παρίσι θα μου λείψουνε πολλά. Κυρίως άτομα. Ο Τομ, ο Πετρ και ο Φαβιαν (όχι δεν δούλευαν σε φάμπρικα φτιάχνοντας τανκς). Η Φωτεινή, η Ερίκα, η Γιούνα. Η νονά μου και ο άνδρας της. Μερικά μουσεία, μερικά εστιατόρια και μπαρ. Όμως δεν πρόκειται να μου λείψουν τόσο, φαντάζομαι. Γιατί δεν υπάρχει ένα μέρος στο Παρίσι που να με στιγμάτησε, που να με άγγιξε τόσο βαθιά, όσο μια κρεπερί-τσαγοπωλείο σε ένα χαμμένο στενό της Toulouse. Βεβαίως δε γνωρίζω ακόμα κανέναν, αλλά τι να κάνουμε; Σιγά σιγά. Μετακομίζω σε καλό σπίτι εντός της εβδομάδας, αρχίζω καράτε και καμιά ξένη γλώσσα, βάζω ίντερνετ της προκοπής και όλα θα πάνε καλά. Φαντάζομαι. Και αν δεν πάνε, δεν πειράζει, το Πάσχα θα έχω επισκέψεις που θα μου τα φτιάξουν όλα.

Ως τότε δουλειά (φτιάχνω ένα πρόγραμμα νευρονικών δικτύων για αναγνώριση συννέφων μέσω τοπυ δορυφόρου sentinel2), βόλτες και ανάγνωση ενδιαφέροντων βιβλίων. Terry Pratchet, sir, to you I am indebted, for your books are company to a traveller and a lone man.

Α! Το logicomix μου θύμησε πόσο μου αρέσει η μαθηματική λογική.

Και τα νέα μου ρούχα μου αρέσαν επίσης για όσους-όσες σκέφτονται να γκρινιάξουν.

Νομίζω αυτά προς το παρόν. Κάτι πιο συγκροτημένο στο μέλλον.




Αίνιγμα: Γιατί δεν υπάρχει ίχνος του ΑίΝΙγΜΑ στο διαδίκτυο;

Sunday, January 11, 2009

Χάθηκα.

Στο διάβασμα και στη δουλειά. Και το πανηγύρι καλά κρατεί. Ευελπιστώ να προλαβαίνω να γράφω πάλι μακροσκελή ποστίδια σε λίγο καιρό. Έως τότε αρκεστείτε στο www.raftrazorsthoughts.blogspot.com