Το έχετε ακουστά; Το σύνδρομο αυτό είναι σχετικά πρόσφατο, αν και προϋπάρχει της ταινίας που του έδωσε το όνομά του. Όσοι πάσχουν από το σύνδρομο trueman show, θεωρούν ότι ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα "ρεάλιτι", με αυτούς τον κεντρικό ήρωα, αν και πιο ουσιαστικά θεωρούν ότι είναι μια ταινία σκηνοθετημένη με αυτούς ως κεντρικούς πρωταγωνιστές εν αγνοία τους.
Πιστεύω ότι όλοι πάνω κάτω το έχουμε νιώσει αυτό κάποια στιγμή. Έχοντας δει δεκάδες ταινίες, όταν ζούμε πράγματα που θα μας θύμιζαν μια ταινία αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι παίζει. Όταν ανασκοπούμε αναμνήσεις μας και βλέπουμε τον εαυτό μας απ΄έξω, το συναίσθημα ενισχύεται.
Ή ίσως απλά εγώ το παθαίνω μερικές φορές. Δεν ξέρω.
Θα θυμάμαι πάντα το πρώτο μας φιλί. Μπορώ να μας δω, σαν μια κάμερα που γυρνάει γύρω από τους πρωταγωνιστές μιας ταινίας.
Ή όταν εδώ, στην Τουλούζ, παρακολούθησα τις βραδιές μουσικής για τη γιορτή της μουσικής, οι στιγμές κυλούσαν σαν από ταινία, και έβλεπα τα πράγματα με μια κινηματογραφική οπτική. Ένοιωθα σαν τον Ιάσονα τον Μπούρν, μέσα σε ένα τρελό πανιγύρι με εκκοφαντική μουσική, να ακούω τη μουσική μα συνάμα μια ηρεμία τομμακτική. (Jason Bourn from the Bourn Identity).
Ευτυχώς ή δυστυχώς οι στιγμές αυτές περνάνε.
2 comments:
Και γω το παθαίνω αυτό αλλά όχι ακριβώς έτσι. Aπό μικρή είχα φαντασιώσεις ότι με παρακολουθούν συνέχεια διάφοροι άνθρωποι και για διάφορους λόγους. Ακόμα τo παθαίνω καμιά φορά.
Ίσως απλά να χουμε πολύ φαντασία :-)
Ίσως όμως να το νιώθουμε γιατί όντως μας παρακολουθούν σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητάς μας και δε μας έχουν ρωτήσει αν τους το επιτρέπουμε ούτε μία φορά.
Post a Comment