Μερικές μέρες.

Μερικές μέρες, όταν όλα πάνε σκατά ή όταν όλα πάνε υπέροχα νιώθεις ότι τα πράγματα έχουν μια τάξη.

Μερικές μέρες που έχεις τραβήξει ήδη δέκα από το πρωί, κοιτώντας Californication, ενώ η κοπέλα σου έχει πάει μια διήμερη σε ένα νησί, με ένα κοινό σας φίλο να δούνε μια φίλη μας. Κοιτάς φωτογραφίες και πάλι μαλακίζεσαι.

Και μετά η πόλη, η πιο θεσπέσια πόλη, έξω από την πόρτα σου, στο μπαλκόνι σου απ΄έξω, και εσύ της γυρνάς τη πλάτη και θεωρείς ότι θα γράψεις πτυχιακή.

Δυο σακούλες απορριμμάτων περιμένουν να τις πετάξεις, στο πάτωμα μια στρώση σκόνης σε απειλεί με άσθμα. Η ώρα του φαγητού έχει έρθει, μα δε πεινάς και κάθεσαι.

Δεν έχεις φίλους, τα βράδια σε πιάνει μια μιζέρια, πιο είναι το νόημα της ζωή και σκέψεις περί θανάτου.

Πέρασε η μισή μέρα, και στην ουσία την χαράμισα, θα έλεγε κανείς. Μα εγώ γιατί νιώθω τόσο ωραία, δε ξέρω. Ίσως να έπιασα πάτω, και πλέον να κάνω όλα όσα βαριόμουν πιο πριν.