Ροδιά

Σε έναν κήπο κάποτε, όταν οι τοίχοι που περιστοίχιζαν τους κήπους δεν άνηκαν σε πολυώροφες πολυκατοικίες, ζούσε μια ροδιά. Τα ρόδα που στόλιζαν τα κλαδιά της και το τραπέζι του σπιτιού ήταν φημισμένα σε όλο το χωριό. Σαν τα άνοιγε κανείς

οι σπόροι μοιάζανε με μικρά ρουμπίνια, και η γεύση τους ήταν τόσο πλούσια, όσο το χωριό ήταν φτωχό. Η οικογένεια που είχε αυτόν τον κήπο επί γενιές μοιράζονταν πάντα τους σπόρους και όλοι τους ευχαριστούσαν.

Αργά αλλά σταθερά οι εποχές άλλαζαν, μα κάθε χρόνο τα λουλούδια της ροδιάς ανθούσαν,

γίνονταν ρόδα και προσέφεραν χαρά σε όλο τον κόσμο.

Παράλληλα με τα λουλούδια όμως ο κόσμος άλλαζε. Οι ανθρώποι βρήκαν τρόπους να εργάζονται λιγότερο για να παράγουνε τροφή. Οι χωριάτες αρχίζουν να σπουδάζουν τα παιδιά τους και με τη σειρά τους αυτά πηγαίνουν στην πόλη να βρουν δουλειά αφού τα χωράφια δε τα ζούνε πια.

Η οικοδέσποινα του κήπου, χήρα πλέον και με παιδιά και εγγόνια σε πόλεις, κάθεται και κοιτάει τη ροδιά. Την κλαδεύει και παρατηρεί τα φύλλα της. Την ποτίζει και θαυμάζει τα λουλούδια της. Μαζεύει τα ρόδια και με αγάπη τα στέλνει στα παιδιά και τα εγγόνια της.

Αυτοί τα λαμβάνουν. Μερικοί να τα καθαρίσουν βαριούνται. Κάποιες νύφες τα κάνουν διακοσμητικά. Όσα εγγόνια τα τρώνε δυσαρεστιούνται που τα ρόδια έχουν κουκούτσια. Τα παιδιά της που θυμούνται το δέντρο έχουν δοκιμάσει ρόδια Ισπανίας που είναι πιο ζουμερά.

Η οικοδέσποινα του κήπου θα κοιτάει, θα ποτίζει μέχρι το τέλος της ζωής της τη Ροδιά, γιατί είναι και αυτή Ροδιά.