Ποιός θέλει να γίνει κεφαλή κράτους;

Πριν αρκετά χρόνια, ένας συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο. Πρωτότυπο πράγμα… Ο συγκεκριμένος συγγραφέας λέγεται Max Barry, και το βιβλίο του Jennifer Government. Ξέρω ποίες είναι οι σκέψεις που τιτιβίζουν ενοχλιτικά στον εγκεφαλό σας... ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Οι σκέψεις αυτές είναι: Δεν μας έχει συνηθήσει σε άσκοπα τελείως posts.

Θέλει να καταλήξει κάπου; Γιατί μας γράφει για αυτό το βιβλίο;

Και απαντώ στα ερωτήματά σας. Κάπου θέλω να καταλήξω: ο συγγραφέας αυτός είναι πρωτότυπος, γιατί για το promotion (τη προώθηση ντε) του βιβλίου του δεν ξόδεψε λεφτά για αφίσες και τα συναφή, αλλά δημιούργησε ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό παιχνίδι στον υπολογιστή, και πιο συγκεκριμένα στο διαδύκτιο. Σήμερα δημιούργησα το κράτος μου. Μπορείτε να διαβάσετε για αυτό εδώ. http://www.nationstates.net/anacron

Θα μου άρεσε πολύ οι φίλοι μου να ασχολούνταν και αυτοί με το παιχνίδι. Όσοι θέλουν, δημιούργησα τη δική μας ήπειρο, και ευελπιστώ πως θα έρθετε και εσείς εκεί. Ο κωδικός για να μπείτε στην Atopia είναι bariemai πάω να αποφασίσω αν οι εκλογές είναι υποχρεωτικές η όχι στη χώρα μου! Όσοι θυμούνται τα Crims, Loc, Darkthrorne και τα συναφή, να ετοιμαστούν για νέα πώρωση, τελείως διαφορετική με την παλιά...

Δεν έχει όλος ο κόσμος το ίδιο χιούμορ...

Ξέρετε αν ο Θεός υπάρχει, είχε το πιο υπέροχο χιούμορ ever… Δημιούργησε τα δύο φύλα! Θα μου πείτε και η ζωή από μόνη της είναι συγκλονιστικά αστεία σαν ιδέα μέσο της ματαιότητας της. Δεν διαφωνώ. Αλλά πραγματικά, κάτι απίστευτα αστείο ήδη έγινε ακόμα πιο αστείο την αβέβαιη στιγμή στην ιστορία της εξέλιξης, όταν από εκεί που η αναπαραγωγή γινόταν από ένα κοινό φύλο, μεταπήδηξε σε δύο φύλα.

Θα μου πείτε ξεχνάς ένα σωρό άλλα αστεία... από μονοκύτταροι οργανισμοί στο ισχύς εν τη ενώση, τις αποικίες βακτηριδίων. Από τις αποικίες στην εξειδίκευση. Από την εξειδίκευση, στην ανάγκη δεύτερου για την αναπαραγωγή έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η βιοποικιλότητα. Από εκεί στα δύο φύλα. Ναι.

Το ζήτημα είναι η σεξουαλικότητα.

Ήμαστε έμβιοι οργανισμοί. Τι είναι έμβιοι οργανισμοί. Μακάρι να ορίζονταν εύκολα. Ένα όμως κοινό στοιχείο όλων των έμβιων οργανισμών είναι η αναπαραγωγή. Από απλή μάζα, ένα συσσωρευμένο συνονθύλευμα ενέργειας στον μικρόκορμο, να περνάμε σε αναπαραγωγή ομοιότυπων μορφών συσσώρευσης ενέργειας. Και αργότερα στην συνειδητοποίηση ότι δεν ήμαστε παρά ενέργεια που κινείται. Όλα αυτά δεν είναι παρά τρόποι λειτουργίας μιας μηχανής. Πολύ προηγμένης. Σε σημείο συνείδησης της φύσης της ως μηχανής και συνειδητοποίησης των νόμων στους οποίους υπάγεται. Και όλο αυτό με σκοπό να λειτουργεί καλύτερα.

Το ζήτημα είναι ότι όταν δημιουργείτε μια μηχανή με κάποιον σκοπό, το εκπληρώνει και αυτό είναι. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει τον σκοπό της. Όμως τι συμβαίνει όταν αυτή η μηχανή έχει γίνει υπέρμετρα πολύπλοκη, σε σημείο να αναρωτιέται για τον σκοπό της και η γνώση του σκοπού της να είναι καίρια για την σωστή συνέχιση της λειτουργίας της; Όταν θεωρεί ότι πρέπει να έχει κάποιον υπέρτατο σκοπό, και όχι κάτι τόσο ποταπό όσο η απλή αναπαραγωγή γιατί έτυχε το πρώτο κύτταρο που δημιουργήθηκε τυχαία είχε –τυχαία ξανά- αυτήν την εντολή σαν κινητήρια παράμετρο; Όταν πιστεύει ότι είναι ανώτερος όταν καταλαβαίνει πως λειτουργεί αλλά όχι το γιατί; Τι συμβαίνει τότε;

Μάλλον τότε ο συγγραφέας πάει για να δει τον Jack. Καιρό έχουν να τα π(ι)ουν... είστε όλοι προσκαλεσμένοι...

(ξέρω... από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα... δε πειράζει... Και αυτό έχει πλάκα. Αν όχι τώρα, όταν θα τα έχω π(ι)ει με τον Jack, σίγουρα...)

Polyfimos

Είχα πει ότι δεν θα ξαναβάλω ποίησή μου στο blog, ειδικά αν είναι μέτρια. Αλλά είναι αφιερωμένη, οπότε, δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν δύο μάτια που κοιτιούνται...

Σε έναν κόσμο με πολλούς βουλγαροκτώνους,
Σε μια σύγχρονη εποχή,
Τους τυφλούς να οδηγεί,
Μονάχο έχει μείνει ένα μονόφθαλμο παιδί.

Σε έναν κόσμο όλο πόνους,
Με χαμένο το γιατί,
Όλοι μείνανε τυφλοί,
Τι δύναμη να έχει ένα μονόφθαλμο παιδί;

Και τα χρόνια περνάνε,
Όπως πάντοτε στην γη.
Και εύκολα κανείς πεθαίνει,
Σα μπροστά του δε θωρεί.

Και τα χρόνια σαν περάσαν,
Λίγοι μείναν οι τυφλοί,
Μα τα χρόνια του εφτάσαν,
Το παιδί για ν’ αντρωθεί.

Και οι τυφλοί στα χρόνια τους ξεχάσαν,
Το φως να βλέπεις τι θα πει.
Και μονάχος ο μονόφθαλμος,
Να φωτίσει δεν μπορεί.

Και αλλού τους μονόφθαλμους σκοτώνουν,
Γιατί πονάει η μνήμη η λαμπρή,
Και αλλού τους μονόφθαλμους θεώνουν,
Γιατί το προστάζουνε αυτοί.

Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.
Και το αγόρι μέσα του θρηνεί.
Με δυο μάτια δεν θα δει.
Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.

Και το πνίγει η ντροπή.
Αυτό μπορεί να δει...
Δεν μπορούνε οι τυφλοί.
Και το αγόρι περπατεί.

Άλλο μονόφθαλμο να βρει.
Ίσως ο κόσμος να σωθεί...
Ένα ζευγάρι μάτια ίσως δει...

Cedric Klapisch

Θα μου πείτε ποιος είναι αυτός. Και με το δίκιο σας. Πριν προχωρήσω παρακάτω, ναι, βλέπω ερωτικές κομεντί. Όχι δεν νιώθω ότι κάτι τέτοιο με μειώνει ως αρσενικό. Έλεος. Και συγνώμη για όσους δεν θα ρωτάγανε αυτήν την ερώτηση με όσα διαβάσουν παρακάτω.

Cedric Klapisch. Πρόκειται για έναν γάλλο σκηνοθέτη. Έχει σκηνοθετήσει δύο από τις αγαπημένες μου ερωτικές κομεντί, ας τις πούμε, και μια από τις πιο όμορφες ταινίες σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια. Σήμερα θα ασχοληθούμε τις δύο πρώτες: L’ auberge espagniole, και την Les poupes Russes. Δεν τις έχω πετύχει σε ελληνικό video-club αλλά έχουν και αγγλικούς υπότιτλους οι συγκεκριμένες δύο ταινίες. Ακολουθεί σύντομη περιγραφή της υπόθεσης των δύο αυτών ταινιών.

Α) L’ auberge espagniole: ένας νεαρός –Xavier το όνομά του, φεύγει από την Γαλλία για την Ισπανία. Ο λόγος; Εράσμους. Μεταπτυχιακό στην ισπανική οικονομία. Ένας φίλος του πατέρα του θα του βρει δουλειά αν κάνει αυτό το μεταπτυχιακό. Δεν έχει βγει ποτέ από την χώρα, δεν έχει μείνει ποτέ μόνος. Αποχωρίζεται την κοπέλα του (από τους πρώτους ρόλους της Audrey Tautou, ναι αυτής από το Amelie) κάνει και την καρδιά του πέτρα και μπαίνει σε ένα ατελείωτο μπάχαλο. Γι λίγο καιρό τον φιλοξενούν κάποιοι γάλλοι νιόπαντροι που συνάντησε στην πτήση για Ισπανία. Πρέπει όμως να βρει κάπου να μείνει. Και εκεί βρίσκει ένα σπίτι, με άλλους 6 συγκατοίκους από όλη την Ευρώπη. Από εκεί και πέρα η ταινία ασχολείται με ευριματικότατους τρόπους με το μπάχαλο που είναι η ζωή σε ένα τέτοιο σπίτι, και το άλλο μπάχαλο που είναι η ερωτική ζωή του Xavier.

Β) Les poupes Russes: Η ταινία αρχίζει εκεί που σταμάτησε η άλλη ταινία. Μόνο σχεδόν μια δεκαετία μετά. Δεν μπορώ να πω και πολλά χωρίς να αποκαλύψω πράγματα, αλλά βλέπουμε τι έγιναν βασικοί χαρακτήρες και ανακαλύπτουμε πτυχές που κρύβει ο καθένας μας όταν πρόκειται για τον έρωτα.

Γιατί έγραψα όλο αυτό το κατεβατό; Για να αναφέρω μια ατάκα από την ταινία.

Οι σχέσεις μας είναι σαν ρώσικες κούκλες. Θέλουμε την μια στο κέντρο, και αναρωτιόμαστε πια να είναι. Αλλά δεν μπορείς να φτάσεις στο κέντρο αν δεν περάσεις από όλες τις άλλες. Και όπως και στις ρώσικες κούκλες, στο κέντρο στην τελευταία ελπίζεις πως όσες άφησες πίσω σου αξίζαν να μείνουν πίσω και σου αξίζει να βρεις την τελευταία.

Ξέρω πως δεν με διαβάζει και πολύς κόσμος, ξέρω ότι στα γαλλικά ακούγεται καλύτερο, ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως. Αλλά να πω την αλήθεια για μια φορά δεν με απασχολεί. Το διαβάσατε. Δεν σας άρεσε; Δεν πειράζει, γιατί πραγματικά μερικές φορές πρέπει να δεις για να καταλάβεις. Όσο απίθανο και να είναι ένα χαρούμενο τέλος, όσο ωραίο να είναι η ταινία να κλείνει με χαρούμενο τέλος, εκεί που τα φτιάχνουν δυο χαρακτήρες από την ταινία, η ταινία έδειξε πως τελειώνουν συνήθως οι σχέσεις. Έδειξε ότι οι σχέσεις, ο έρωτας και τα συναφή δεν τελειώνουν εκεί που μας δείχνουν στις ταινίες. Είναι κάτι το οδυνηρό αλλά όμορφο, κάτι που ότι και να κάνουμε μας απασχολεί.

Orwell

Ο George Orwell είναι σίγουρα ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς, και πιθανότατα η πρώτη πηγή έμπνευσής μου –όχι η μούσα μου ;Ρ, η μούσα μου ήταν μια κοπέλα στο λύκειο, για αυτήν, για να την εντυπωσιάσω έγραφα. Και για να εκφράσω αυτά που νιώθω βεβαίως, αλλά κυρίως γιατί ήθελα να με προσέξει.- πιθανότατα η έμπνευσή μου για τα πρώτα μου ποιήματα. Από τότε λίγο Καρυωτάκη, λίγο από εδώ λίγο από εκεί, λίγο από την ιδιότροπη ζωή μου, έχω ένα άλλο ύφος γραφής. Όμως δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να θαυμάζω τον άνθρωπο που μας έδωσε τόσες –άσχημες μεν ρεαλιστικές μέσα στην υπερβολή τους δε- βαθιές παρατηρήσεις στην ανθρώπινη φύση.

«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά τα γουρούνια είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα ζώα.» Από τις αγαπημένες ατάκες του Orwell από μεριάς του πατέρα μου. (Φάρμα των ζώων)

«Doublethinking is essential for the survival of any society.»

«The only thing we truly own is whatever grey mass we have in our cranial area.»

Από το 1984.

Παραθέτω εδώ το ποίημα που μου ενέπνευσε ο κύριος αυτός. Αφιερωμένο στην Μ.

Κάμερα

Όλος ο κόσμος είναι πλέον μια οικογένεια
και φιλμάρετε και διοικείται από πολλούς.
Ελέγχεται μονίμως κι ας μην έχει φωτογένεια
και έχει άπειρους και ανείπωτους εχθρούς.

Τι ωραία να ‘χεις ρόλους που να αλλάζεις
ανάλογα με ποιοι νομίζεις πως σε κοιτούν.
Και της προσωπικότητάς σου την ουσία πια να χάνεις
αρκεί οι γύρω σου βαθιά να σ’ “αγαπούν’’.

Και ένα βράδυ που μονάχος σου νομίζεις ότι είσαι,
απελπισία σε πιάνει, πανικός.
Αυτό, όμως, ουδέποτε συμβαίνει
γιατί υπάρχει πάντα ο Μεγάλος Αδερφός

Τα λόγια που’πε κάποτε ο συγγραφέας
περί τα χίλια τόσα κυβικά εκατοστά
λιβάδια ακαθόριστης ανάσας τελευταίας
καμένα είναι πλέον και αυτά.

Γιατί η κάμερα εκτός από τον κόσμο να φιλμάρει,
προβάλει ιδέες ύπουλα κρυφά^.
και ο κόσμος τέτοια τροπή έχει πάρει
που θέατρο δεν θα υπάρξει πια.

Γνωρίζω ότι φαίνεται πολύ κάπως να χρησιμοποιώ κάτι τέτοιο για post απλά ήθελα να δηλώσω δύο τρία ευχαριστώ σε κάποια άτομα, και -όπως είδατε- το έκανα. Μη βαράτε, δεν θα ανεβάσω άλλα ποιήματα

Get out.

Γράφεις. Γιατί γράφεις; Επειδή είσαι μοναχός σου. Δεν έχεις που να επικοινωνήσεις και έχεις κλειστεί στο σπίτι σου, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή που σου καταστρέφει τα μάτια, με μία σύνδεση που σου επιβάλει να καταστρέφεις τα μάτια σου. Θέλεις τόσο μια παρέα, δύο ανθρώπους τρεις, να σου δείξουν ότι σε αγαπάνε. Αντί αυτού, κάθεσαι μπροστά στην οθόνη και στέλνεις κωδικοποιημένο με χτυπήματα του πληκτρολογίου ένα μήνυμα. Υπάρχω. Σε πνίγει μια ανάγκη να το ξέρει ο κόσμος, μα προσποιείσαι πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Σε πνίγει η ανάγκη όπως πνίγει και χιλιάδες άτομα. Και αντί να δεις ότι τόσα άτομα φωνάζουν το ίδιο πράγμα μένεις μπροστά στον υπολογιστή. Κλείσ' το το μηχάνημα. Πάρε τηλέφωνο εκείνο το άτομο που ξέρεις ότι θέλει την παρέα σου αλλά εσύ το αποφεύγεις και ακόμα δεν έχεις βρει τον λόγο που το κάνεις. Σήκω και βγες. Δεν έχεις ανάγκη από σχόλια αγνώστων. Βγες από το καβούκι σου. Μην σχολιάσεις σε blogs. Απέκτησε ξανά ζωή όπως την θέλεις. Είσαι μερικά κουμπιά μακριά μόνο...

Αλλιλεγγύη στους Τσετσένους αυτονομιστές βατράχους!

Πριν περάσω στην παράκρουση, την απόλυτη παράκρουση, οφείλω να ευχαριστήσω την Θεσσαλονίκη. Γιατί εκεί μεγάλωσε ένα φίλος ενός γνωστού που είχε γράψει και τον παραπάνω τίτλο στο ίντερνετ, σε μια καμένη ιστιοσελλίδα. Λογική επί και εκτός. Παράλογο εντός εκτός και εναλλάξ:

Γνωρίζω πως αν τα παπούτσια δεν είναι δεμένα ‘όταν κάνουμε τα ψώνια μας, θα φύγουν και δε θα τα βρούμε στο δέντρο όπου θα έπρεπε να τα έχουμε δέσει. Ξέρω ότι το δελφίνι κάπου πάει. Και θα το γράψω. Χα! Όμως όχι ακόμα. Γιατί ακόμα είμαι οκνηρός. Ο κνηρος. Χαχαχαχ. Ποιος είναι ο κνηρός; Κνηρέ θέλεις μια μπύρα; Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι οι μύγες και τα κουνούπια ζουν. Είναι εκεί έξω. Μαζί με την άλλη θεία. Στην έρημο. Μας κοιτάνε με τα τεραστία αδηφάγα μάτια τους. Δεν θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε. Γιατί; Χα. Οι Ρώσοι είναι στην συνομωσία των κουνουπιών. Δεν το είπε ο Λιακό, αλλά το ξέρω. Η φρουρά της μέρας το αποδεικνύει. Αν δεν ήταν της ημέρας τότε τι; Ναι... Το Ξέρουν. Και μόνο μία ΜΙΑ δύναμη στον κόσμο μπορεί να το αποτρέψει. Και πολεμάει εδώ και χρόνια μια αέναη μάχη. Οι Τσετσένοι αυτονομιστές Βάτραχοι. Πολύ καιρό πριν ο άνθρωπος κατακτήσει τον κόσμο, δημιουργήθηκε το σύμπαν. Σαν μια σαμπάνια. Και δύο πλευρές και οι δύο μάχονταν, ναι και οι δύο. Τα Βατράχια, και οι δυνάμεις των ιπταμένων κουνουπόμυγων. Ο κόσμος ήταν κολασμένος. Μάχες τεράστιες δίνονταν πριν το πρόγευμα που παρεμπιπτόντως ήταν ένα πεντανόστιμο σουφλέ παστίτσιου. Δεν υπήρχαν νίντζα ακόμα. Αλλά ο κόσμος υπέφερε. Και τα κουνουπόμυγα, αυτή η αρχαία ράτσα αποφάσισε να επιτεθεί με δύναμη ενάντια στα βατράχια, για να καθοριστεί μια και καλή η έκβαση αυτής της μάχης. Το σχέδιό τους ήταν πανούργο ραδιενεργό και πράσινο. Και τότε έριξαν τον κλήρο και πέθανε και η τελευταία σκέψη που πέρασε από το κεφάλι του ήταν χαζή. Και έτσι μετά από μάχη τα βατράχια έσπασαν τα κουνουπόμυγα σε κουνούπια και μύγες. Και ο κόσμος ησύχασε και ξέχασε. Και έτσι περάσανε αιώνες και 4 κοουμπόιδες με τον αέρα να χαϊδεύει αλαφρά τα μακριά τους μύτες.

[Δεν παίζει να κατανοήσει κανείς αυτήν την ιστορία και την σημασία που έχει για εμένα. Ίσως γιατί δεν έχει καμία σημασία για εμένα. Και δεν με ρωτάτε αν πονώ και αν έχω τσιγάρα. Και ας μην καπνίζω. Απάνθρωποι.]

Seeking for happiness…

Aναρωτιέται κανείς ποτέ τι χρειάζεται, τι θα χρειαζόταν για να ζήσει ωραία; Ναι πολλοί το έχουν αναρωτηθεί. Από φιλόσοφοι και managers, μέχρι και την κυρά Κούλα που τόσο υπεροπτικά την αναφέρω. Πάντα θα βάζουμε έναν στόχο και αυτός θα είναι ο οδηγός μας στο να επιβιώσουμε, δίνοντας μας κουράγιο μέσα από αυτήν την ηλίθια ελπίδα που κουβαλάμε ότι όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Ελπίζουμε πως αύριο, θα ανακαλυφτεί η γιατρειά, θα πονάμε λιγότερο. Πως η κοπέλα θα σταματήσει να αγνοεί την ύπαρξή μας, πως θα κάνουμε κάτι άλλο από την μαλακία. Ελπίζουμε πως αύριο θα στρωθούμε στο διάβασμα, θα περάσουμε το πτυχίο και ότι θα βρούμε δουλειά. Ότι το παιδί μας θα σταματήσει να μας μισεί, και θα έρθει να μας πει πόσο καλοί γονείς ήμαστε και πόσο μας αγαπάει. Και έτσι επιβιώνουμε. Με στόχους και όνειρα και ελπίδα. Και κάθε φορά που ένας στόχος επιτυγχάνεται, τον συνηθίζουμε και μας φαίνεται κενός, κούφιος, άνευ νοήματος. Και βάζουμε άλλο στόχο, άπληστα πλάσματα, και δεν απολαμβάνουμε την ζωή παρά κουτρουβαλάμε σιγά σιγά από ανούσια ανάγκη σε ανούσια ανάγκη, με μόνη παύση στις επιτεύξεις των στόχων μας. Φαίνεται σαν η ευτυχία να μην είναι παρά μια ακολουθία στιγμών που χωρίζουν διαστήματα δυστυχίας. Όμως ισχύει αυτό; Γιατί τοποθετούμε ένα τέτοιο βάρος στις πλάτες μας; Δεν θα μπορούσαμε να ήμαστε απλά χαρούμενοι; Ή μήπως μόνο λίγοι συμμερίζονται αυτό που γενικεύω, και η δυστυχία και η κενότητα δεν αποτελεί παρά το τίμημα της νόησης; Παρ’ όλα αυτά καταφέρνω να βρίσκω στιγμές γαληνής και ευτυχίας, στιγμές χαλάρωσης πιο συχνά από παλιά. Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο στόχος μου τώρα και τον αναζητώ. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο στόχος μου είναι να βρω έναν στόχο που να αξίζει. Ψεύδομαι. Ψάχνω και για άλλα πράγματα, κοπέλα, αναγνώριση και ικανοποίηση του εγώ μου, ένα φάρμακο κατά της ανοίας. Όμως όλα αυτά ωχριούν σε σύγκριση.

Καθυστερημένο και άσχετο. ‘Όλοι με θεωρούν γκρινιάρη που αν και μεταλοροκάς κατά βάθος, δεν διατυμπανίζω την χαρά μου που ένα μέταλ συγκρότημα κέρδισε την Ευρωόραση. Δεν είδα την ευρωόραση. Δεν με απασχολεί. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Δεν θα ξοδέψω τα λεφτά μου σε μηνύματα και τον χρόνο μου σε αποβλάκωση. Δεν πρόκειται για επανάσταση το γεγονός που ένα μέταλ συγκρότημα κέρδισε την ευρωόραση. Πρόκειται για υποδούλωση ακόμα παραπάνω κόσμου σε αυτόν το θεσμό. Οι μεταλάδες τόσα χρόνια τον σνομπάρανε. Φέτος ακόμα παραπάνω άτομα είδαν ευρωόραση. Εγώ ήμουν έξω και έπαιζα ένα session με κάτι φίλους.

Bonus συλλογισμός: Γιατί όταν βρίσκεις άτομα που καλύπτουν αυτά που νοερά έχεις θέσει ως προαπαιτήσεις, μετά όλα πάνε κατά διαόλου;

Επιλογές:

Α)δ.γνωρίζω/δ.απαντώ

Β)πράσινο

Γ)γιατί άντε μετά να βάλεις ένα άλλο στόχο... κάνε τα στραβά μάτια, κάνε και δυο αυγά μάτια, χάσε την ευκαιρία και μετά κρατάς τον ίδιο στόχο. Φοβητσιάρη.

Δ)απάντησε δ ο Α, οπότε εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω...

Ε)δεν είναι δυνατόν αν πληρεί τις απαιτήσεις σου, να σου αρέσει, να της αρέσεις, να είναι λειτουργική και να τα φτιάξετε. Μην ήμαστε και πλεονέκτες! Ένα απ’ όλα θα πρέπει να εξαλειφθεί.

Επιπλέον ναι η ορθογράφος μου έχει χαθεί. Και ναι μου αρέσει και εμένα να με σχολιάζουν. Ακόμα και αρνητικά. Σημαίνει ότι ασχολείται κάποιος μαζί μου. Over and out. 'Η στα ελληνικά επί και εκτώς.

Ρομαντισμός.

Ξέρει κανείς τι είναι ο ρομαντισμός; Ο νεορομαντισμός; Δεν είμαι πτυχιούχος στο θέμα ούτε το έχω ψάξει εξονυχίσθηκα. Όμως από μικρός μου άρεσε η αυτοθυσία για έναν σκοπό, μια ιδέα, το πάθιασμα με κάτι. Το να εξυψώνεις ένα μέρος της ύπαρξης σε τέτοιο βαθμό που να ξεπερνάει και το πιο ισχυρό αίσθημα αυτοσυντήρησης. Να ταυτιστείς με κάτι τόσο που ο φυσικός θάνατός σου να μην μετράει, γιατί εσύ θα ζεις όσο ζει η ιδέα αυτή, όσο θα ζει η φιλία αυτή, η αξία αυτή. Θέλει κότσια, θέλει ξεκάθαρο εαυτό που να ξέρει που στέκεται. Όχι να τραβάς γραμμές και να λες εδώ είμαι per se, αλλά πιο πολύ κάτι σε αυτοσυνειδητοποίηση και κατανόηση, συμφιλίωση με τον εαυτό σου. Ναι, αυτό μου άρεσε. Το θεωρούσα πάντα ρομαντικό. Θεωρούσα το ιδεατό, ιδανικό, αυτό που ήξερα πως δεν υπάρχει αλλά ήθελα να δημιουργήσω εγώ, θεωρούσα αυτό, που δεν εκφράζεται καλά με λέξεις, αλλά είναι ένα συναίσθημα, ως βασικό στοιχείο του εγώ μου. Ήμουν ο πρίγκιπας από το παραμύθι χωρίς όνομα. Ήμουν ένας από τους τριακόσιους σπαρτιάτες που για ένα ιδανικό πολέμησαν μια μάχη που ήταν χαμένη πριν αρχίσει. Ήμουν τόσοι ήρωες με σκοπό, που γίνονταν ένα με αυτόν, λαμπερά παραδείγματα που φωτίζαν ένα μουντό κόσμο.

Και μετά είδα αυτόν το κόσμο. Μεγάλωσα. Οι υποσχέσεις που έδινα ενδόμυχα, χωρίς λέξεις, αυτές οι υποσχέσεις που δίνουμε όλοι στους εαυτούς μας, άρχισαν φέτος να δείχνουν έτοιμες να σπάσουν. Ο εαυτός μου έλεγε ψέματα ασύστολα στον εαυτό του και στους γύρω. Λευκά ψέματα που γινόταν γκρίζα. Και ο καθρέφτης μου, να αντανακλά τα ίδια. Και οι υποσχέσεις που σιωπηλά δώσαμε, αυτές που δίνουμε κάθε φορά διαφορετικές και αλλαγμένες στις κοινωνικές μας σχέσεις, οι υποσχέσεις που δώσαμε και μας κρατούσαν αρχίσαν να ραγίζουν και να απομακρυνόμαστε. Από τον εαυτό μας, όσο και μεταξύ μας. Και όλα αυτά τα ήξερα. Και ξέρω ότι δεν έχω ταυτιστεί με κάτι γιατί δεν υπάρχει κάτι με το οποίο να ταυτιστώ. Ξέρω ότι όλα τα κίνητρα είναι εγωιστικά. Απλά χτες, μέσα σε αυτό το delirium κούρασης που ζω, είχα μια φαινομενικά ανώφελη συζήτηση. Και μετά κοιμήθηκα. Και να’μαι. Ζωντανός. Ξανά. Και ξανά. Κύκλους κάνω μεν, αλλά ξέρω πως τώρα πέρασα τον πάτο και ανεβαίνω... ποιος ξέρεις ίσως στην κορυφή να βρω έναν στόχο. Και αν δεν βρω ίσως να δημιουργήσω.

Συγνώμη για το παραλήρημα. Καλό κουράγιο σε όσους είναι ρομαντικοί... γεννήθηκαν σε εποχή χωρίς στόχους, και ως εκ τούτου, χαμένοι θα πρέπει να τριγυρνάν.

Κατηγορίες καταστάσεων απείρου κάλους.

Αυτά που ακολουθούν είναι συμπεράσματα για τη αστεία πλευρά του θέματος: Ας βρούμε ένα ταίρι.

Α) Κατηγορία πρωινή συνειδητοποίηση:

Βγαίνεις κάποια στιγμή με μια παρέα. Περνάς καλά. Ένα άτομο σε φλερτάρει και εσύ δεν το παίρνεις χαμπάρι. Κάποιες μέρες μετά (από μία έως και έναν χρόνο μετά), ξυπνάς, σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου, και –συνήθως όταν ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου- συνειδητοποιείς ότι άφησες μια υπέροχη ευκαιρία να περάσει. Λάθος. Συνειδητοποιείς ότι ύπηρξε μια υπέροχη ευκαιρία και κανένας δεν σε ενημέρωσε, ούτε καν ο εαυτός σου...

Β) Κατηγορία μεταμεσονύχτιου μηνύματος:

Αυτό αποτελεί –απ’ όσο το έχω ψάξει κυρίως ανδρική υπόθεση. Πριν κοιμηθούμε, το βράδυ, όταν ήμαστε με τις σκέψεις μας μόνο στο σκοτάδι, κουρασμένοι και σε ημιλύθαργο, οι άνδρες έχουμε μια τάση να σκεφτόμαστε ακόμα λιγότερο απ’ ότι συνήθως, και να στέλνουμε στις κοπέλες που μας αρέσουν απεγνωσμένα, ηλίθια, αψυχολόγητα μηνύματα. (Σημείωση προς τις γυναίκες: Δεν είναι επιθυμία μας να σας βλάψουμε εκείνη την ώρα, ή γενικότερα. Απλά αυτή είναι μια πολύ λογική λύση [έτσι την θεωρούμε εκείνη τη στιγμή] για να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον σας.) Συνήθως τα μηνύματα αυτά συνοδεύονται με ένα εφάμιλλο συναίσθημα της πρωινής συνειδητοποίησης, μόνο που εδώ συνειδητοποιούμε ότι αν γίνει ποτέ κάτι με την κοπέλα στην οποία στείλαμε το μήνυμα, θα αποτελεί επιστημονική απόδειξη της ύπαρξης του θεού, και συνεπώς θα πρέπει να κλειστούμε σε μοναστήρι και να μετανοήσουμε για την αμαρτωλή μας ζωή.

Γ) Κατηγορία θέλω να μείνουμε φίλοι

Ουδέν σχόλιο.

Δ)Κατηγορία δεν θέλει μνήμη ελέφαντα για να θυμάσαι το όνομά της....

Είστε έξω, η όλη κατάσταση είναι στα ξεκινήματα, όλα είναι ωραία, και οι δύο πλευρές παρουσιάζουν το ενδιαφέρον τους προς εξέταση από την άλλη πλευρά, και ενώ όλα είναι ρόδινα, ή έτσι φαίνονται εσύ είσαι ωχ όχι. Το όνομά της. Το όνομά της. Ας μου θυμίσει κάποιος το όνομά της. Και το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο: μπορεί και να πεις το όνομά της λάθος. Άουτς.

Ε)Κατηγορία μάλλον το ίδιο ισχύει και στις γυναίκες...

Στο κρεβάτι: Αχ Κώστα μου. – [για όσους δεν ξέρουν ΔΕΝ με λένε Κώστα]

Αυτές μου ήρθαν μόλις τώρα... Αν βρω και άλλες, θα τις ανακοινώσω...

Τα γυαλιά μου και εγώ.

Ο τίτλος του σημερινού, καθυστεριμένου κατά πολύ post έρχεται από τις υπέροχες στιγμές που έχω περάσει μαζί τους. Πλέον είμαι εξαρτημένος από τις διόπτρες μου. Χωρίς αυτές δεν μπορώ να οδηγήσω, δεν μπορώ να διαβάσω στο πίνακα, δεν μπορώ να δείχνω υπέρμετρα intelectuel... Τα γυαλία μου έχουν έναν πολύ ωραίο σκελετό που συνεχώς πρέπει να βιδώνω γιατί, όπως και του ιδιοκτήτη τους, τους φεύγουν οι βίδες. Σήμερα έκανα ένα ντους, και ξέχασα να βγάλω τα γυαλία. Νομίζω πως έχω γίνει εξαρτημένος.

Τα Τελευταία Νέα.

Μια εβδομάδα πριν αρχίσει η εξεταστική, μας ανακοινώνουν απεργείες και καταλύψεις. Τέλειο δεν είναι. Σου σπάει την ψυχολογία. Εκεί που έχεις μπει στην τελική στροφή πριν την τελική ευθεία σου λένε: πίσω από αυτήν τη στροφή υπάρχει ή δεν υπάρχει μια ευθεία. Ανά εβδομάδα θα συνεδριάζουμε και θα σου λέμε. Αν προκύψει ευθεία θα το μάθεις. Τώρα κάτσε στ’ αυγά σου. Εμένα προσωπικά με καταστρέφει η εξαφάνιση αυτής της εξεταστικής. Θα πρέπει να δώσω 13 μαθήματα το Σεπτέμβρη. Και όσοι είναι στο μαθηματικό θα ξέρουν ότι τα μαθήματα που είναι «εύκολα» στη σχολή μας είναι πεπερασμένα. Πιθανά να με κάνει να μείνω στη σχολή μου έναν ολάκερο επιπλέον χρόνο. Χάλι.

Πως εξελίσονται τα πράγματα τώρα; Συνεχίζω τα ιδιέτερά μου, θα κάνω και μια δουλίτσα για τον δάσκαλό μου στο καράτε, θα συνεχίσω και την δουλειά στην Trekking Hellas (www.trekking.gr) και θα περιμένω τον Ιούλιο, όπου και θα εργαστώ στην Μετεωρολογία ένα μήνα. Αυτά.

Και τώρα ας αναλύσω τα της απεργεία – κατάλυψης.

Το νομοσχέδιο θα περάσει παιδιά. Αν όχι τώρα σε δύο χρόνια. Έχουμε ήδη υπογράψει με την Ε.Ε.

Οι λόγοι που απεργούν οι καθηγητές:

1) Κλαδικά ζητήματα (διαβάστε αυξήσεις. –Οι πιο καλοπληρομένοι δημόσιοι υπάληλοι ζητάνε αύξησης... λογικό δεν είναι;)

2) Υποστήριξη στα αιτήματα των φοιτητών.

3) Δεν θέλουν την αξιολόγηση και τους managers…

Οι λόγοι που οι φοιτητές κάνουν καταλύψεις:

1) Δεν θέλουμε την κατάργηση του δωρεάν συγγράματος.

2) Δεν θέλουμε να μπορούμε να δίνουμε μόνο δύο φορές το κάθε μάθημα.

3) Δεν θέλουμε ιδιοτικά πανεπιστήμια. (Εγώ ξέρω γιατί δεν τα θέλω. Οι υπόλοιποι αναρωτιέμαι...)

4) Δεν θέλουμε managers στις σχολές.

Αυτά. Η καταλύψεις γίνονται την πιο σωστή περίοδο, αυτήν που πονάει. Όσο και αν λέμε ζήτω, θα κάνουμε μπάνια, αυτές οι καταλύψεις είναι ένα αγκάθι.