Αλλιλεγγύη στους Τσετσένους αυτονομιστές βατράχους!

Πριν περάσω στην παράκρουση, την απόλυτη παράκρουση, οφείλω να ευχαριστήσω την Θεσσαλονίκη. Γιατί εκεί μεγάλωσε ένα φίλος ενός γνωστού που είχε γράψει και τον παραπάνω τίτλο στο ίντερνετ, σε μια καμένη ιστιοσελλίδα. Λογική επί και εκτός. Παράλογο εντός εκτός και εναλλάξ:

Γνωρίζω πως αν τα παπούτσια δεν είναι δεμένα ‘όταν κάνουμε τα ψώνια μας, θα φύγουν και δε θα τα βρούμε στο δέντρο όπου θα έπρεπε να τα έχουμε δέσει. Ξέρω ότι το δελφίνι κάπου πάει. Και θα το γράψω. Χα! Όμως όχι ακόμα. Γιατί ακόμα είμαι οκνηρός. Ο κνηρος. Χαχαχαχ. Ποιος είναι ο κνηρός; Κνηρέ θέλεις μια μπύρα; Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι οι μύγες και τα κουνούπια ζουν. Είναι εκεί έξω. Μαζί με την άλλη θεία. Στην έρημο. Μας κοιτάνε με τα τεραστία αδηφάγα μάτια τους. Δεν θα τα καταφέρουν. Δε θα μας φάνε. Γιατί; Χα. Οι Ρώσοι είναι στην συνομωσία των κουνουπιών. Δεν το είπε ο Λιακό, αλλά το ξέρω. Η φρουρά της μέρας το αποδεικνύει. Αν δεν ήταν της ημέρας τότε τι; Ναι... Το Ξέρουν. Και μόνο μία ΜΙΑ δύναμη στον κόσμο μπορεί να το αποτρέψει. Και πολεμάει εδώ και χρόνια μια αέναη μάχη. Οι Τσετσένοι αυτονομιστές Βάτραχοι. Πολύ καιρό πριν ο άνθρωπος κατακτήσει τον κόσμο, δημιουργήθηκε το σύμπαν. Σαν μια σαμπάνια. Και δύο πλευρές και οι δύο μάχονταν, ναι και οι δύο. Τα Βατράχια, και οι δυνάμεις των ιπταμένων κουνουπόμυγων. Ο κόσμος ήταν κολασμένος. Μάχες τεράστιες δίνονταν πριν το πρόγευμα που παρεμπιπτόντως ήταν ένα πεντανόστιμο σουφλέ παστίτσιου. Δεν υπήρχαν νίντζα ακόμα. Αλλά ο κόσμος υπέφερε. Και τα κουνουπόμυγα, αυτή η αρχαία ράτσα αποφάσισε να επιτεθεί με δύναμη ενάντια στα βατράχια, για να καθοριστεί μια και καλή η έκβαση αυτής της μάχης. Το σχέδιό τους ήταν πανούργο ραδιενεργό και πράσινο. Και τότε έριξαν τον κλήρο και πέθανε και η τελευταία σκέψη που πέρασε από το κεφάλι του ήταν χαζή. Και έτσι μετά από μάχη τα βατράχια έσπασαν τα κουνουπόμυγα σε κουνούπια και μύγες. Και ο κόσμος ησύχασε και ξέχασε. Και έτσι περάσανε αιώνες και 4 κοουμπόιδες με τον αέρα να χαϊδεύει αλαφρά τα μακριά τους μύτες.

[Δεν παίζει να κατανοήσει κανείς αυτήν την ιστορία και την σημασία που έχει για εμένα. Ίσως γιατί δεν έχει καμία σημασία για εμένα. Και δεν με ρωτάτε αν πονώ και αν έχω τσιγάρα. Και ας μην καπνίζω. Απάνθρωποι.]