Cedric Klapisch

Θα μου πείτε ποιος είναι αυτός. Και με το δίκιο σας. Πριν προχωρήσω παρακάτω, ναι, βλέπω ερωτικές κομεντί. Όχι δεν νιώθω ότι κάτι τέτοιο με μειώνει ως αρσενικό. Έλεος. Και συγνώμη για όσους δεν θα ρωτάγανε αυτήν την ερώτηση με όσα διαβάσουν παρακάτω.

Cedric Klapisch. Πρόκειται για έναν γάλλο σκηνοθέτη. Έχει σκηνοθετήσει δύο από τις αγαπημένες μου ερωτικές κομεντί, ας τις πούμε, και μια από τις πιο όμορφες ταινίες σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια. Σήμερα θα ασχοληθούμε τις δύο πρώτες: L’ auberge espagniole, και την Les poupes Russes. Δεν τις έχω πετύχει σε ελληνικό video-club αλλά έχουν και αγγλικούς υπότιτλους οι συγκεκριμένες δύο ταινίες. Ακολουθεί σύντομη περιγραφή της υπόθεσης των δύο αυτών ταινιών.

Α) L’ auberge espagniole: ένας νεαρός –Xavier το όνομά του, φεύγει από την Γαλλία για την Ισπανία. Ο λόγος; Εράσμους. Μεταπτυχιακό στην ισπανική οικονομία. Ένας φίλος του πατέρα του θα του βρει δουλειά αν κάνει αυτό το μεταπτυχιακό. Δεν έχει βγει ποτέ από την χώρα, δεν έχει μείνει ποτέ μόνος. Αποχωρίζεται την κοπέλα του (από τους πρώτους ρόλους της Audrey Tautou, ναι αυτής από το Amelie) κάνει και την καρδιά του πέτρα και μπαίνει σε ένα ατελείωτο μπάχαλο. Γι λίγο καιρό τον φιλοξενούν κάποιοι γάλλοι νιόπαντροι που συνάντησε στην πτήση για Ισπανία. Πρέπει όμως να βρει κάπου να μείνει. Και εκεί βρίσκει ένα σπίτι, με άλλους 6 συγκατοίκους από όλη την Ευρώπη. Από εκεί και πέρα η ταινία ασχολείται με ευριματικότατους τρόπους με το μπάχαλο που είναι η ζωή σε ένα τέτοιο σπίτι, και το άλλο μπάχαλο που είναι η ερωτική ζωή του Xavier.

Β) Les poupes Russes: Η ταινία αρχίζει εκεί που σταμάτησε η άλλη ταινία. Μόνο σχεδόν μια δεκαετία μετά. Δεν μπορώ να πω και πολλά χωρίς να αποκαλύψω πράγματα, αλλά βλέπουμε τι έγιναν βασικοί χαρακτήρες και ανακαλύπτουμε πτυχές που κρύβει ο καθένας μας όταν πρόκειται για τον έρωτα.

Γιατί έγραψα όλο αυτό το κατεβατό; Για να αναφέρω μια ατάκα από την ταινία.

Οι σχέσεις μας είναι σαν ρώσικες κούκλες. Θέλουμε την μια στο κέντρο, και αναρωτιόμαστε πια να είναι. Αλλά δεν μπορείς να φτάσεις στο κέντρο αν δεν περάσεις από όλες τις άλλες. Και όπως και στις ρώσικες κούκλες, στο κέντρο στην τελευταία ελπίζεις πως όσες άφησες πίσω σου αξίζαν να μείνουν πίσω και σου αξίζει να βρεις την τελευταία.

Ξέρω πως δεν με διαβάζει και πολύς κόσμος, ξέρω ότι στα γαλλικά ακούγεται καλύτερο, ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως. Αλλά να πω την αλήθεια για μια φορά δεν με απασχολεί. Το διαβάσατε. Δεν σας άρεσε; Δεν πειράζει, γιατί πραγματικά μερικές φορές πρέπει να δεις για να καταλάβεις. Όσο απίθανο και να είναι ένα χαρούμενο τέλος, όσο ωραίο να είναι η ταινία να κλείνει με χαρούμενο τέλος, εκεί που τα φτιάχνουν δυο χαρακτήρες από την ταινία, η ταινία έδειξε πως τελειώνουν συνήθως οι σχέσεις. Έδειξε ότι οι σχέσεις, ο έρωτας και τα συναφή δεν τελειώνουν εκεί που μας δείχνουν στις ταινίες. Είναι κάτι το οδυνηρό αλλά όμορφο, κάτι που ότι και να κάνουμε μας απασχολεί.