Ρομαντισμός.

Ξέρει κανείς τι είναι ο ρομαντισμός; Ο νεορομαντισμός; Δεν είμαι πτυχιούχος στο θέμα ούτε το έχω ψάξει εξονυχίσθηκα. Όμως από μικρός μου άρεσε η αυτοθυσία για έναν σκοπό, μια ιδέα, το πάθιασμα με κάτι. Το να εξυψώνεις ένα μέρος της ύπαρξης σε τέτοιο βαθμό που να ξεπερνάει και το πιο ισχυρό αίσθημα αυτοσυντήρησης. Να ταυτιστείς με κάτι τόσο που ο φυσικός θάνατός σου να μην μετράει, γιατί εσύ θα ζεις όσο ζει η ιδέα αυτή, όσο θα ζει η φιλία αυτή, η αξία αυτή. Θέλει κότσια, θέλει ξεκάθαρο εαυτό που να ξέρει που στέκεται. Όχι να τραβάς γραμμές και να λες εδώ είμαι per se, αλλά πιο πολύ κάτι σε αυτοσυνειδητοποίηση και κατανόηση, συμφιλίωση με τον εαυτό σου. Ναι, αυτό μου άρεσε. Το θεωρούσα πάντα ρομαντικό. Θεωρούσα το ιδεατό, ιδανικό, αυτό που ήξερα πως δεν υπάρχει αλλά ήθελα να δημιουργήσω εγώ, θεωρούσα αυτό, που δεν εκφράζεται καλά με λέξεις, αλλά είναι ένα συναίσθημα, ως βασικό στοιχείο του εγώ μου. Ήμουν ο πρίγκιπας από το παραμύθι χωρίς όνομα. Ήμουν ένας από τους τριακόσιους σπαρτιάτες που για ένα ιδανικό πολέμησαν μια μάχη που ήταν χαμένη πριν αρχίσει. Ήμουν τόσοι ήρωες με σκοπό, που γίνονταν ένα με αυτόν, λαμπερά παραδείγματα που φωτίζαν ένα μουντό κόσμο.

Και μετά είδα αυτόν το κόσμο. Μεγάλωσα. Οι υποσχέσεις που έδινα ενδόμυχα, χωρίς λέξεις, αυτές οι υποσχέσεις που δίνουμε όλοι στους εαυτούς μας, άρχισαν φέτος να δείχνουν έτοιμες να σπάσουν. Ο εαυτός μου έλεγε ψέματα ασύστολα στον εαυτό του και στους γύρω. Λευκά ψέματα που γινόταν γκρίζα. Και ο καθρέφτης μου, να αντανακλά τα ίδια. Και οι υποσχέσεις που σιωπηλά δώσαμε, αυτές που δίνουμε κάθε φορά διαφορετικές και αλλαγμένες στις κοινωνικές μας σχέσεις, οι υποσχέσεις που δώσαμε και μας κρατούσαν αρχίσαν να ραγίζουν και να απομακρυνόμαστε. Από τον εαυτό μας, όσο και μεταξύ μας. Και όλα αυτά τα ήξερα. Και ξέρω ότι δεν έχω ταυτιστεί με κάτι γιατί δεν υπάρχει κάτι με το οποίο να ταυτιστώ. Ξέρω ότι όλα τα κίνητρα είναι εγωιστικά. Απλά χτες, μέσα σε αυτό το delirium κούρασης που ζω, είχα μια φαινομενικά ανώφελη συζήτηση. Και μετά κοιμήθηκα. Και να’μαι. Ζωντανός. Ξανά. Και ξανά. Κύκλους κάνω μεν, αλλά ξέρω πως τώρα πέρασα τον πάτο και ανεβαίνω... ποιος ξέρεις ίσως στην κορυφή να βρω έναν στόχο. Και αν δεν βρω ίσως να δημιουργήσω.

Συγνώμη για το παραλήρημα. Καλό κουράγιο σε όσους είναι ρομαντικοί... γεννήθηκαν σε εποχή χωρίς στόχους, και ως εκ τούτου, χαμένοι θα πρέπει να τριγυρνάν.