Polyfimos

Είχα πει ότι δεν θα ξαναβάλω ποίησή μου στο blog, ειδικά αν είναι μέτρια. Αλλά είναι αφιερωμένη, οπότε, δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν δύο μάτια που κοιτιούνται...

Σε έναν κόσμο με πολλούς βουλγαροκτώνους,
Σε μια σύγχρονη εποχή,
Τους τυφλούς να οδηγεί,
Μονάχο έχει μείνει ένα μονόφθαλμο παιδί.

Σε έναν κόσμο όλο πόνους,
Με χαμένο το γιατί,
Όλοι μείνανε τυφλοί,
Τι δύναμη να έχει ένα μονόφθαλμο παιδί;

Και τα χρόνια περνάνε,
Όπως πάντοτε στην γη.
Και εύκολα κανείς πεθαίνει,
Σα μπροστά του δε θωρεί.

Και τα χρόνια σαν περάσαν,
Λίγοι μείναν οι τυφλοί,
Μα τα χρόνια του εφτάσαν,
Το παιδί για ν’ αντρωθεί.

Και οι τυφλοί στα χρόνια τους ξεχάσαν,
Το φως να βλέπεις τι θα πει.
Και μονάχος ο μονόφθαλμος,
Να φωτίσει δεν μπορεί.

Και αλλού τους μονόφθαλμους σκοτώνουν,
Γιατί πονάει η μνήμη η λαμπρή,
Και αλλού τους μονόφθαλμους θεώνουν,
Γιατί το προστάζουνε αυτοί.

Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.
Και το αγόρι μέσα του θρηνεί.
Με δυο μάτια δεν θα δει.
Και το αγόρι την ομάδα οδηγεί.

Και το πνίγει η ντροπή.
Αυτό μπορεί να δει...
Δεν μπορούνε οι τυφλοί.
Και το αγόρι περπατεί.

Άλλο μονόφθαλμο να βρει.
Ίσως ο κόσμος να σωθεί...
Ένα ζευγάρι μάτια ίσως δει...