Νοσταλγία ξανά.

Σαράντα μέρες πολεμώ,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν
σαράντα μέρες πολεμώ,
να πάω στον πνευματικό.

Πηγαίνω και μια Κυριακή,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
πηγαίνω και μια Κυριακή,
τον βρίσκω κι έπινέ ρακή.

Πατέρα 'ξωμολόγα με,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
πατέρα 'ξωμολόγα με,
τα κρίματά συγχώρα με,

Τα κρίματά σου ΄ναι πολλά,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
τα κρίματά σου ΄ναι πολλά,
αγάπη να μη κάνεις πια.

Αν αρνηθείς εσύ παπά,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
αν αρνηθείς εσύ παπά,
τα ράσα και τη λειτουργιά.

Τότε θε ν' άρνηθώ κι εγώ,
και μπαμ και μπουμ και βόι βόι βόι,
κι αμάν αμάν αμάν,
τότε θε ν' άρνηθώ κι εγώ,
τα δυο της μάτια π' αγαπώ,
τα δυο της μάτια π' αγαπώ.

Αυτό το τραγούδι το έχω ακούσει από ένα μόνο άτομο. Τον Πατέρα μου. Θυμάμαι τα ταξίδια που κάναμε, οι δυο μας, Αθήνα - Κολινδρός - Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω. Οι κασέτες του Θεοδωράκη, του Λοΐζου, του Χατζηδάκη, να παίζουν στο Megane. Και εμείς με τις φωνές μας, που μελωδικές δε τις λες, να τραγουδάμε. Νιώθω ακόμα το πάθος που έβγαινε από τα τραγούδια. Οι άνθρωποι αυτοί πονάγανε, ζούσαν και εξιλέωναν με τη φωνή τους τα κακά ενός παρελθόντος που εγώ δεν ένοιωσα. Ήταν άτομα που πίστευαν και αν κάτι φθονώ και ζηλεύω είναι η πίστη που μου λείπει εμένα και που νομίζω λείπει στους γύρω μου.
Αλλά το προηγούμενο τραγούδι, δεν είναι τέτοιο τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι Κολινδρινό, το οποίο μόνο με το πατέρα μου το τραγουδούσα. Το τραγούδησα και σε φίλους, στην πιο ωραία μέρα του 2008, και γελάσανε και γελάνε ακόμα με το βόι βόι βόι. Αλλά γι' αυτό το τραγούδι, ας γελάει ο κόσμος, ας μην του αρέσει. Εγώ θα το τραγουδάω και θα κλαίω, για να νιώσω έστω και λίγο Έλληνας, έστω και λίγο ότι κάπου έχω ρίζες.

The winter of blogs.

In the winter of blogs, I find myself, walking and walking, stranded in a plain of white thoughts.

The muses wisper but their words are too low,
They walk and circle me and their fingers are cold.

I am not sad, I do not live in spleen.

Sampling my moments to present them to you,
to create an anchor for my further introspections.

Here, let these words afix themselves, and let me then explore.

I have been, it must be said quite often, in what for better terms we all describe as love.

Yet love and love differ as they are uttered by other mouths, and even when the same mouth breathes these words out, the bonds that bind the words to specified emotions, do not remain attached to stable things but shift and dance around.

Yet in love I have been, and I have been in loved and loved dearely and with passion, tenderly and with detatchment.

It is true what they say, if you love something let it go. If it loves you too, it will come again.

So it has been for me, and now love has returned stronger and stronger.

Yet love is not the only thing that swims around in the pond that is my mind.

Regrets and remorses all do have their share. And you may tell that my intentions never were to hurt, yet hurt they did, and actions and results are far more resounding that the intentions they imply.

I shall list for me the things that float around:

• The girl that in colledge I turned down, though I loved or cared not about.
• The old man that asked of me a kompoloi, which he would then pay back, yet I never brought it.
• The girl that wanted me and I did not turn down early enough.
• The girl upon whose hospitaly I now live yet hurt her feelings.
• The students I could not passionate enough.
• The girls I clung upon not living my own life.

These are the faults and misdeeds I deem I did to others.

The faults I did to me are things I have forgiven.

So there you go, i built a post in this winter of blogging, and I shall venture now forth. So long and thanks for all the comments.

Cartes Topologiques et Pla(nc)ton and other creative ventures.

In my last post, I had mentioned that I felt quite creative, yet there were no results of this productivity coming through.

Thus, I present to you the very short film I made for the festival "Les chercheurs font leur cinèma 2010" organised by the Paris phd students association Doc'up.

CARTES TOPOLOGIQUE ET PLA(NC)TON is a movie that has everything!

• Nudity (even if it is partial and male)
• Violence
• Plancton

In all seriousness though, I realized that the topological maps I create through SOMs are nothing more than a mathematical way to implement Plato's allegory of the cave. Then I also noticed that plancton has platon, hidden inside it. Not too hard to build the movie after that.

The making of the film took 7 hours, out of which 3 were actually on tape. This lead to a lot of material to edit, which in turn gave us this b-roll.

I shall be uploading english and perhaps greek subtitles over the course of this weekend.

If you like it I hope you will promote it through facebook, twitter spam mailing, carving it in walls, tattooing messages about it on your forehead, and other means.

Apart from that I also had been working on a card game project but unfortunately, without a second person to be passionate about it and to work with on a regular basis the project cannot stand. unless I finish my phd and have more free time available. For a first taste of that you can always see its blog: Entropy: Universe Unravel.

And last but not least I give you a tiny spoiller about my super secret project!

Creativity

I am in that phase. Where you create and are psyched by what you create. :)

Αλλαγή ρότας

Το να αλλάξει κάποιος ριζικά, όσο και αν καταλαβαίνει τι θέλει και πρέπει να "αλλάξει" είναι δύσκολη και συχνά επίπονη διαδικασία.
Με τα χρόνια και την συνήθεια, οι πράξεις μας χαράζουν δρόμους στον εγκέφαλο μας. Παντού τριγύρω η φύση είναι άγρια αλλά εκεί κινούμαστε γρήγορα και αποτελεσματικά. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουμε...
Και μας είναι δύσκολο να διαλέξουμε μια νέα διαδρομή, και πολλές φορές είναι δύσκολο να πειστούμε ότι η διαδρομή μας δεν είναι η καλύτερη η η πιο ευχάριστη. Μα όταν ξέρουμε ότι υπάρχει άλλη διαδρομή, που θα χαλάει λιγότερο το περιβάλλον, που θα μας πηγαίνει με μεγαλύτερη ασφάλεια, πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο με κόπο.
Πολλές φορές δεν το κάνουμε. Θεωρούμε ότι πέντε λεπτά παραπάνω διαδρομή, δεν πειράζει να την κάνουμε, μα κάθε μέρα πέντε λεπτά προστίθενται και γίνονται ώρες μήνες και χρόνια. Και δεν φτάνουμε πλέον εκεί που θέλαμε στην ώρα μας. Και άξαφνα φαίνεται πως δε θα φτάσουμε ποτέ.
Τότε είναι που υπάρχουν δυο επιλογές. Είτε συνεχίζουμε τον γνώριμο δρόμο μας και απομακρυνόμαστε τελικά από εκεί που θα πηγαίναμε, είτε στρίβουμε και ανοίγουμε ξανά δρόμο προς τον προορισμό μας. Μπορεί αυτό που μετράει στα ταξίδια να είναι η "διαδρομή", αλλά και την "διαδρομή" την διαλέγεις. Εγώ διάλεξα. Ας ελπίσουμε να μην οπισθοχωρήσω.

02:11

Δεν είναι Φεβρουάριος του 2011. Είναι 2 η ώρα και έντεκα πρώτα λεπτά, βράδυ Τρίτης προς Τετάρτης, και δε μπορώ να κοιμηθώ.

Κάποτε είχα έναν κανόνα. Ποτέ μην στέλνεις μηνύματα μετά τα μεσάνυχτα. Σήμερα αθέτησα ήδη μια φορά τον λόγο μου, οπότε ας τον αθετήσω γράφοντας και ένα ποστίδιο. Ποιος θα το διαβάσει ούτως ή άλλως. Τέλος του σχολίου περί τις ώρας και της νοητικής κατάστασης που αυτή φέρνει, αρχή της εισαγωγής στο θέμα.

Η θεωρία του Χάους, είναι μια μαθηματική και στατιστική προσέγγιση σε μη γραμμικά προβλήματα. Ένα γραμμικό πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα του τύπου αν ένας άνδρας ζυγίζει 45 κιλά για κάθε μέτρο ύψους που έχει πόσο ζυγίζει κάποιος που έχει ύψος 1 μέτρο και 83 εκατοστά; Ένα μη γραμμικό πρόβλημα είναι, πολύ χοντρικά ένα πρόβλημα το οποίο χρειάζεται κάτι παραπάνω από την εξίσωση πολλών εξισώσεων ως προς έναν παράγοντά τους. Τι σας λέω τέτοια ώρα. Τέλος πάντων, ας σας πω και τι είναι ένα μοντέλο. Μοντέλο θα χαρακτήριζα ένα σύστημα εξισώσεων και κανόνων που περιγράφουν την εξέλιξη ενός φαινομένου στον χρόνο. Ας συνδυάσουμε τα συστήματα με τη μη γραμμικότητα και θα βρούμε μια υπο - οικογένεια τους, τα χαοτικά συστήματα.

Τα χαοτικά συστήματα έχουν πολλά χαρακτηριστικά. Αυτό που θα μας απασχολήσει είναι το χαρακτηριστικό της εξέλιξής τους. Αν αρχίσεις με ένα χαοτικό σύστημα με κάποιες συνθήκες, και ένα ολόιδιο χαοτικό σύστημα με ελάχιστα διαφορετικές αρχικές συνθήκες, τότε οι καταστάσεις του φαινομένου που τα συστήματα αυτά θα περιγράφουν, αν και άρχισαν με σχεδόν ολόιδιες εξισώσεις, θα αρχίσουν να απέχουν πάρα πολύ με το πέρασμα του χρόνου, σε σημείο να μην αναγνωρίζεται αυτή η αρχική τους τόσο κοντινή συσχέτιση.

Στα χαοτικά συστήματα που περιγράφουν πραγματικά δεδομένα λοιπόν, δίνουμε για αρχή τις συνθήκες που παρατηρούμε, μετράμε, στην φύση. Βεβαίως οι μετρήσεις ποτέ δεν είναι εντελώς ακριβείς, και έτσι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η πραγματικότητα και αυτό που μας προβλέπει το χαοτικό σύστημα απέχουν. Ένα καλό παράδειγμα είναι η μετεωρολογία. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τι καιρό θα έχει σε 7 μέρες, γιατί το σύστημα είναι χαοτικό και οι μετρήσεις μας απέχουν πολύ από το να είναι ακριβείας ακόμα.

Για να βελτιώσουμε όμως το πώς λειτουργούν τα χαοτικά συστήματα πλέον, χρησιμοποιούμε την μέθοδο της αφομοίωσης. Όποτε έχουμε πρόσβαση σε νέες μετρήσεις, αναλόγως με την εμπιστοσύνη που έχουμε σε αυτές και την εμπιστοσύνη που έχουμε στις εξισώσεις του συστήματός μας, αλλάζουμε λίγο την περιγραφή του φαινομένου για να ταιριάζει πιο πολύ στις μετρήσεις μας, ή στο μοντέλο μας. Π.Χ. αν το σύστημα προέβλεψε ότι θα έχει 27 βαθμούς Κελσίου, και είχε 29, τότε πριν ξαναϋπολογίσουμε τις εξισώσεις μας για να δούμε πόσους βαθμούς θα έχει αύριο, θα κάνουμε αφομοίωση αυτής της λεπτομέρειας και θα πούμε στις εξισώσεις να τρέξουν θεωρώντας ότι σήμερα είχε 28 βαθμούς Κελσίου, αν εμπιστευόμαστε τόσο τις μετρήσεις μας όσο το μοντέλο μας.

Αφού έθεσα το θεωρητικό υπόβαθρο, ας περάσουμε στη φιλοσοφία. Θεωρώ ότι όλοι αυτοί οι έξυπνοι μαθηματικοί μηχανισμοί δεν είναι παρά εργαλεία τα οποία χρησιμοποιεί υποσυνείδητα ο εγκέφαλός μας, και οι επιστήμονες καταφέρανε να τα παρατηρήσουν, να τα εξάγουν και να τα χρησιμοποιήσουν με συνειδητό τρόπο. Θεωρώ επίσης ότι μπορούμε να δούμε και να ερμηνεύσουμε λοιπόν και πολλές πτυχές της ζωής μας μέσω της σωστής αντίληψης αυτών των μηχανισμών. Η αφομοίωση αλλάζει σταδιακά τις παραμέτρους του συστήματος και την εμπιστοσύνη που έχουμε σε αυτό.

Αυτή τη στιγμή είμαι σε μια σχέση εξ αποστάσεως. Η σχέση αυτή, άρχισε από κοντά, αλλά σταδιακά η απόσταση μεταξύ μας (η ευκλείδεια απόσταση, η κυριολεκτική, μετριέται σε μέτρα) μεγάλωσε. Η αντίληψη που έχω για την σχέση μου λοιπόν βασίζεται πλέον στο πώς φαντάζομαι πως είναι τα πράγματα μεταξύ μας. Και σίγουρα το σύστημα που διέπει την σχέση μας είναι πολύπλοκο. Έτσι όταν δεν βλεπόμαστε για πολύ καιρό, η σχέση μου απέχει πολύ από αυτό που έχω στο μυαλό μου. Το ίδιο είμαι σίγουρος συμβαίνει και για αυτήν. Όταν λοιπόν επικοινωνούμε γίνεται μια αφομοίωση. Αλλά φοβάμαι πως οι αφομοιώσεις μας δε γίνονται καλά, και πως πλέον ζούμε σε πολύ διαφορετικές σχέσεις. Και όσο και αν προσπαθώ να αλλάξω το μοντέλο μου δεν θα καταφέρω να κολλήσω στο δικό της, γιατί με τα χρόνια απόστασης πλέον θα ήμαστε ασυσχέτιστοι, πέρα από μια κοινή αρχή.

Ας ελπίσουμε πως, όπως και με τη μετεωρολογία, θα έχουμε σύντομα πιο συχνές και συνεχείς αφομοιώσεις που θα οδηγήσουν σε αρμονία.

Σχόλια μετά από αυτήν την κατακλείδα:
α) Ναι, είναι πλέον 2 και 50.
β) Ναι, δεν κατάφερα να μιλήσω το βράδυ με την κοπέλα μου και κάπως αγχώθηκα.
γ) Ναι, η εμπιστοσύνη που έχω στο δικό μου σύστημα για την σχέση μας τείνει στο μηδέν.
δ) Ναι, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο και με εκνευρίζει και κάνει την αφομοίωση της κατάστασης από την δική της πλευρά πιο δύσκολη, και συνεπώς το ολικό συναισθηματικό κόστος συντήρησης είναι μεγάλο.
ε) Ναι, υπερβάλω ίσως αλλά δε φταίω εγώ, είναι 2 και 54
ζ) Ναι, είχα πει ότι θα χαλαρώσω και θα δω τα πράγματα πιο χαλαρά. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο.
η) Νομίζω πως έγραψα αρκετά. Ελπίζω να μην έπαθε κάτι.
θ) Καλή ξεκούραση!

Αποκάλυψη

* Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τα σαλιγκάρια.

Αλήθεια: είχα δει ένα ντοκιμαντέρ που τα έδειχνε τεράστια με κάπου στις 10000 δόντια κάτω από το σώμα τους, και έβλεπα εφιάλτες ότι τεράστια σαλιγκάρια με πίεζαν και με τρώγανε με τα 10000 δόντια τους

* Δεν μπορώ να ανεβάσω μια ταινία μου στο ίντερνετ, γιατί ένας ηθοποιός απειλεί να με μηνύσει.

Αλήθεια: έφτιαξα μια ταινία πέρυσι ως μέρος τις εκπαίδευσης μας για τα αγγλικά και ένας ηθοποιός με απείλησε ότι θα με μηνύσει άμα την ανεβάσω στο net, γιατί διακύβευα με αυτήν την επαγγελματική του καριέρα. WTF?

* Είχε διαρρεύσει για λίγο καιρό μια ταινία πορνό με την χάρη μου.

Ψέμα: Τι έχετε όλοι να νομίζετε ότι έχω παίξει σε τσόντα? Δεν θα ντρεπόμουν να το κάνω αλλά δε βλέπω το ενδιαφέρον.

* Έχω φτύσει πάνω σε γάτα.
Αλήθεια: Έφτυσα πάνω από έναν φράχτη και ακούστηκε ένα μιάου και μια γάτα με χλέπα πάνω τις πετάχτηκε πανικόβλητη. Ο φίλος με τον οποιο περπατούσα έκλαιγε από τα γέλια.

* Έχω συλλέξει νύχια.

Ψέμα: Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο?

* Έχω σπάσει τη μύτη μου με το γόνατό μου. Χωρίς βοήθεια τρίτου.

Αλήθεια: στο karate, ενώ κάναμε προπονήσεις για εναέριες κωλοτούμπες προσγειώθηκα στο αριστερό πόδι μου αλλά είχα ακόμα ορμή και έπεσα με το κεφάλι μου πάνω στο γόνατο μου.

* Έχω δει άνθρωπο ντυμένο Σκοτσέζος να παίζει γκάιντα καθιστός πάνω σε μια στρουθοκάμηλο.

Αλήθεια: :S Σε σιδηροδρομικό σταθμό στο Παρίσι. Το πιο κουλό θέαμα που είδα ποτέ.

5 ψέματα 2 αλήθεις.

Η uba λοιπόν με βγάζει από τον πρόσφατο λήθαργό μου, κάνοντας με tag. Οφείλω να σας πω πέντε αλήθειες και δυο ψέματα για εμένα ανάκατα, και να μαντέψετε μόνοι σας τις αλήθειες και τα ψέματα. Και για να μην είμαι ο μόνος που διασκεδάζει, σκιόφατσας, μυστική έμπνευση, Μαριλένα, Εροβιάνα και Γιάννα, παρακαλείστε να ανταποδώσετε.

• Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τα σαλιγκάρια.
• Δεν μπορώ να ανεβάσω μια ταινία μου στο ίντερνετ, γιατί ένας ηθοποιός απειλεί να με μηνύσει.
• Είχε διαρρεύσει για λίγο καιρό μια ταινία πορνό με την χάρη μου.
• Έχω φτύσει πάνω σε γάτα.
• Έχω συλλέξει νύχια.
• Έχω σπάσει τη μύτη μου με το γόνατό μου. Χωρίς βοήθεια τρίτου.
• Έχω δει άνθρωπο ντυμένο Σκοτσέζος να παίζει γκάιντα καθιστός πάνω σε μια στρουθοκάμηλο.
  

Noone expects the spaniel Inquisition.

You might expect the Spanish one, or even the Phoenician one, but the Spaniel? No one would dare dream a a dream so caninigly cunning. Except for one man: Me.

In a world where everything seems bleak; One Man, one spaniel, one Inquisition.

Ok, rex, the infidels are inside. I will go in distract them, and when they least expect it, you will come in and bite them.

This summer (if you can call the weather we have now summer)

come expecting the unexpected!

THE SPANIEL INQUISITION

Coming unexpectedly this summer, somewhere you would not expect them to show up.

Ένα ποίημα για τις μέρες μας.

Ψωμί παιδεία ελευθερία,

Αυτά τα τρία ιδανικά,

Όπως ο έρως σαν γενεί πορνεία,

Ξεπεσμένα, γινανέ ιδιωτικά.

Φαΐ, δηλητήριο που σκοτώνει μαζικά,

Οργή, για γεύσεις και συνθήκες που δεν υπάρχουν πια.

Η πείνα πέθανε με τα φτηνοτροφία,

Καρκίνος κάθε μπουκιά για τα νεφρά.

Μα όπως και να ‘χει δεν πειράζει,

Γιατί γεμίζει του κόσμου η κοιλιά.

Καθορισμένη όπως είναι η Παιδεία,

Η όμορφη για όλους δωρεάν.

Των γνώσεων είναι η σκόπιμη νοθεία,

Που ευτυχισμένοι οι γονείς δεν την κοιτάν.

Σαν χαλασμένο το κρασί στα καπηλεία

Που ευχαρίστηση σαν πρώτα λέει να δώσει,

Τα άντερα σου κάνει να ξερνάς,

Θρησκεία κράτος εξουσία,

Ετοιμασία για αιώνες μιζεριάς.

Τότε πανελλήνιες θα δώσεις,

Που στην ουσία πτυχία δίνουν με εκπτώσεις μονομιάς,

Για να σωθούνε τάχα οι εντυπώσεις,

Πως μέλλον έχει ο ντουνιάς.

Και τέλος, η πόρνη ελευθερία,

Τη πεταλούδα με τα σαλιωμένα της φτερά,

Που κάθε στόμα την φιλάει για αγία,

Που πια στον αέρα δεν πετά.

Ως μουσκεμένη απ’ τη πολλή την υγρασία,

Σαν γυμνοσάλιαγκας σέρνεται σιγά,

Και τελευταία απ’ όλα αργοπεθαίνει,

Απάνω σε σκοτωμένα ιδανικά.

Μας τρώνε κάθε ρημάδα εξουσία,

Και ‘μεις λέμε ακόμα πως πετά,

Τυφλοί από τη μάσα, την παιδεία,

Γιορτάζουμε την τόση λευτεριά,

Όπως προστάζει η μόδα τώρα πια.

Χάπια τηλεόραση λεφτά.

Έλληνες αγράμματοι...

Κούτσουρα απελέκητα. Αυτή η έκφραση βεβαίως είναι λίγο "αυτοαντικρουόμενη" βεβαίως γιατί, ναι μεν για εμάς το πελεκημένο κούτσουρο είναι πιο ωραίο και έχει περισσότερη αξία, αλλά για το κούτσουρο, το πελέκημα, είναι βίαιος θάνατος! Και τα κούτσουρα στηρίζουν δέντρα που παράγουν οξυγόνο. Με το να τα πελεκάμε, λοιπόν, ελαττώνουμε τι παραγωγή οξυγόνου! Αλλα ας σταματήσω να τραβάω τον παραλληλισμό τόσο μακρυά.

Είστε με τα καλά σας? Τι στο διάολο λέτε? Ναι, μιλάω για το υπουργείο παιδείας. Που ένταξη, πάντοτε το ξέραμε, κάνει τις μεταρρυθμίσεις του όπως του κατέβουν, χωρίς διδακτικό σχέδιο, χωρίς επαφή με την ταξί και τα λοιπά. Αλλα δεν περίμενα ποτέ από μια "σοσιαλιστική" κυβέρνηση να αποφασίσει ότι το μέλλον τις χώρας δεν είναι στην εκπαίδευση που δίνουμε στα παιδιά μας και στο μέλλον που τους προετοιμάζουμε, μα βρίσκεται σε μια υγιή οικονομία.

Το μέλλον λοιπόν σύμφωνα με αυτούς είναι στο να έχουμε υγιή οικονομία, κρατώντας τους μισθούς των βουλευτών που είχε ανεβάσει η προηγούμενη κυβέρνηση, κρατώντας τις στρατιωτικές επιχορηγήσεις στα ύψη, χωρίς να ασχοληθούν με παρανομίες όπως τα τόσα παράνομα σπίτια, χτισμένα άνευ άδειας εκτός πολεοδομικού σχεδίου που καταστρέφουν το τοπίο τις χώρας μας και δίνουν λόγο στο να καούν τα δάση μας.

Για να δούμε: από που μπορούμε να γλυτώσουμε λεφτά? Την δημόσια εκπαίδευση! Και αν δε μπορούμε να γλυτώσουμε λεφτά, ας βάλουμε και τους μαθητές που δεν τα καταφέρνουν με το σχολειό να είναι 3 επιπλέον χρόνια στο σχολειό, έτσι ώστε οι καθηγητές που δε δουλεύουν να δουλέψουν. ΧΑ!

Και όσον αφορά την κατάργηση τις βάσης να μην αναφέρω ότι οι αδύναμοι μαθητές, η οι μαθητές που δεν έχουν κίνητρα και πηγαίνουν σχολειό μόνο από γονική πίεση κρατάνε πίσω τους υπόλοιπους.

Oι άνθρωποι που δεν τους δόθηκε τρόπος να μάθουν να σκέφτονται, δεν είναι οι πολίτες που επιθυμεί μια δημοκρατία, είναι αυτοί που επιθυμεί μια δικτατορία. Και σίγουρα, δεν θα έπρεπε να περιμένω αυτή τι στιγμή να γίνει κάτι καλό. Αλλα γιατί να μη το περιμένω? Αλητεία τι έχει γίνει με εμάς και απλά αποδεχόμαστε τι μοίρα μας? Eh, οι πολιτικοί είναι σκάρτοι, τι να κάνουμε? Και οι πολιτικοί σκέφτονται "ε, ο ελληνικός λαός θα σκανδαλιστεί λίγο, αλλά τόσα και τόσα του κάναμε και δε νοιάζεται"

Δε λέω ότι η οικονομία πάει καλά και ότι δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να ανακάμψει. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν σπατάλες σε κάποιους τομείς τις ελληνικής σχολικής αγωγής. Δεν υπάρχει περίπτωση να πω ότι δεν υπάρχουν πολλοί σκάρτοι άνθρωποι στα σχολεία.
Αλλα οι μεταρρυθμίσεις χωρίς σκέψη πέφτουν σαν αλλεπάλληλες μαχαιριές από τα χρόνια του Παπανούτσου και μετά. Όσοι από τους νέους Έλληνες σκέφτονται κριτικά, δεν το κάνουν τόσο με τι βοήθεια του σχολικού συστήματος, αλλά με τι βοήθεια μερικών ανθρώπων, γονείς, συγγενείς, οικογενειακοί φίλοι, δάσκαλοι που ξέφευγαν από την διδασκαλία του σχολείου, που θέλησαν να μας εμφυσήσουν τι κριτική σκέψη.

Οι λύσεις στα οικονομικά είναι ωραίες ιδέες, μα τι να τις κάνουμε αν χτίσουμε έναν κόσμο από ηλίθιους?

Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκπαίδευσης από τι ρίζα του. Με δασκάλους βγαλμένους από τάξεις του Μπραχάμι ου, τις Ηπείρου, δασκάλους που έχουν δει τι είναι στ' αλήθεια να διδάσκεις σε παιδιά, και όχι σε "παιδαγωγούς" καθηγητές πανεπιστημίου. Γιατί τα δημοσία σχολεία ΔΕΝ πρέπει να υποβάλλονται σε καπιταλιστικούς όρους λειτουργίας.

FUCK THIS SHIT

Θέλω να ουρλιάξω ένα "Για όνομα του Θεού στο διάολο!" αλλά το σιχτίριασμα πνίγεται, μένει βουβό. Μερικές φορές είναι άβολο να είσαι τραγικά άθεος. Το να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει νόημα, σπάει τις αλυσίδες και σου δίνει την ευθύνη της ζωής σου, των σκέψεών σου.

Και νόμιζα πως όλα ήταν συνεπώς απλά, αλλά δεν είναι. Τις κοινωνικές αλυσίδες δεν μπορώ να τις βγάλω από πάνω μου, και αν η ανατροφή μου με βοήθησε να μην πιστεύω σε Θεούς και νοήματα, με έκανε τα αποζητώ, ή να τα θεωρώ υπαρκτά.

Και έτσι παραπατάω με τους υποσυνείδητους κανόνες μου μέσα στη ζωή.

<Ένα βήμα μπροστά, δύο πλάγια, τους φίλους τους διαλέγεις, και όταν τους διαλέξεις να είσαι πιστός.>

Περίεργες οδηγίες, σαν πειρατικός χάρτης θησαυρού, και ακολουθώ. Μα ο χάρτης δεν είναι παρά κομμάτια χαρτών των προηγουμένων, με σημειώσεις από τις ζωές τους. Κάποια στιγμή σηκώσανε τα μάτια και είδαν το τοπίο και προσθέσαν, διορθώσαν και επισημάναν όσα ήταν μπροστά τους. Και το τοπίο αλλάζει όλο και πιο γρήγορα.

Ποιες οδηγίες είχαν νόημα;

<Οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι καταδικασμένες. Θα αγαπήσεις μια φορά μόνο. Τα λευκά ψέματα δε πονάνε. Τα λεφτά είναι το παν. Η αναγνώριση είναι το παν. Η καθαρή συνείδηση είναι το καλύτερο πράγμα που υπάρχει.>

Εξερευνούμε έναν νέο κόσμο, και οι κανόνες του δεν υπάρχουν. Εμείς τους γράφουμε. Μερικοί κανόνες είναι οι ίδιοι με τους παλιούς. Άλλοι είναι διαφορετικοί.

Και μετά θα δούμε ότι και αυτοί δεν ήταν παρά ένα στήριγμα προσωρινό, δικό μας, ανούσιο μα αγαπητό.

Και σαν τα έχουμε δει όλα αυτά θα πεθάνουμε.

I wonder why...

Why where I not bullied in school? Thinking back I have the perfect profile of a kid to be bullied.

Why hasn't humanity tried to better define emotions? Do we need this ambiguity? What does I like you mean? What is the difference between I love you and I am in love with you and I have a crush on you?

Why can we not share everything, every doubt we have with others?

Why must we all be encased in fear and self delusion, unable to realize what others, and oftentimes ourselves, are trying to express?

Why does the doubt in another shatter the confidence in one's self?

Why can't we be sure to be in love for ever with a person, dropping all defenses, all worries and becoming one?

Why do we need our secret garden of thoughts, doubts and worries?

Από γοήτευση σε απογοήτευση.

Η Ευρώπη, σεμνή θνητή, πέρασε τα παρθενικά της χρόνια στην Ασία. Ο Δίας εμφανίστηκε μπροστά της, τη γοήτευσε, αυτή τον καβάλησε (ήμαστε τεμπέλικα όντα οι αρσενικοί), τη πέρασε από την άλλη πλευρά του Έβρου ποταμού, και μετά της εξήγησε ότι, συγνώμη κιόλας κοπελιά, είμαι παντρεμένος, της μια βραδιά έρωτας ήταν, και τσουπ, εξαφανίστηκε. Απογοήτευση. Το αντιμετόπισε το ζήτημα η θαρραλέα κοπελιά και με πείσμα και επιμονή έγινε ήπειρος.

Η Ελλάδα αργότερα (γενιές μετά) αποφάσισε ότι ήθελε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε Ε.Ο.Κ.), καθώς η Ε.Ε. προσέφερε πολλά και διάφορα: επιδοτήσεις στους αγρότες για να σταματήσουν να παράγουν λαχανικά και να μειωθούν, επιδοτήσεις για το ένα και για το άλλο. Η Ελλάς, καβάλησε την Ευρώπη, της πήρε τα χρήματα χωρίς να κάνει αυτά που έπρεπε, αλλά η Ευρώπη δε γκρίνιαξε. Την άλλη μέρα όμως, η Ελλάς ήθελε κι άλλες, άνευ επιπτώσεων επιδοτήσεις. Η Ε.Ε. όμως είπε, συγνώμη Ελλάς, έχω ένα νόμισμα που το μοιράστηκα μαζί σου, τώρα όμως πάω στη γυναίκα μου, γεια!

Τι θα κάνει η Ελλάδα, μένει να προσδιοριστεί.

Oh Really?

Yes, really. Because everything that I am about to tell you is a lie. But I will try to make it as enjoyable, amusing and witty as I can, given will illness. And is that not what truth is all about? Trying to your fullest to divert yourself and others? No it is not. But if it were then the whole situation would not be the same as the current one.

I am of course talking about Greece's dept. Or AM I?

Well, yes I seem to be since I mentioned it. Draw your on conclusions, and send them to me as a link in the comments section. The first three to submit the best drawing of a conclusion in a .jpg file will receive a fully colored digitally enhanced .amv file, as well as a teacup with the picture of a wasp eating a hamburger.

This was a tiring story, and it is now time for you to sleep. Sleep safe, knowing that every word written in this post is a lie, with the possible exception of the word preposterous since it was a late inclusion. Or was it? Yes it wasn't.

The formidable adventures of tasteless-man and hacker boy!!!

Russel

Fare well my dear friend. Your story was an odyssey, but it will not be forgotten:

One day, two year ago, whilst I was still half asleep, my friend Alexander came over to my place to bring me a gift. "Open the door, I am bringing you a gladiator fish", he announced by the inter-phone. We have this tradition of buying each other useless, yet amazing, gifts. Thus I imagined he had bought me a teddy bear fish dressed as a gladiator. Useless, to the point of being awesome. Still I had misunderstood. A small red gladiator fish stared at me from inside a plastic bag. We put it in the mini fish tank he had bought me along, and starred at it.

I named him Russel (as a homage to the actor in Gladiator).

Russel and I had amazing adventures. Like the times I changed his watter and had to catch him, then release him in another water recipient until I had cleaned the fish tank...

He used to puff and become angry whenever anything red and fluffy came to his attention, or whenever I put him face to face with his own reflection on a mirror. Ah! those were the times...

Then, the tragic thing happened: I had to leave Athens for Paris. Thankfully a surrogate mother and grandmother were found, his fish tank expanded, and for a year and a half he lived a peaceful life.

At some point a companion was introduced: Orion, a fish that cleans the fish tank. Orion was shy and died of being-eaten-by-another-fish-itis, a quite comon fish disease.

And recently, I learned that Russel, too has gone to sleep with its kind.

Farewell Russel. It was nice knowing you.

I want to admire.

I always believed that I wanted to be amazing and have people admire me. I am vain. Intellectually I understand that it helps me not, yet no human functions on intellect.

As I grow I realise that that will not happen. I am unable to admire myself, and thus other will not admire me.

And the floor cracks and I stop admiring everything. Nothing is amazing. Everything becomes bleached, its essence fading.

And alone on this monotonous canvas you dream of admiring.

P.S. this is not about me, it is about someone else.

On Recycling, Sociopolitics, and the Fall of Europe.

As many of you are now aware I live in Paris, or near enough -I can see the Eiffel Tower- that it counts as Paris (Montrouge). If all goes as planned I will be living here for 3 years, doing a Thesis to determine the vertical distribution of chlorophyll in the oceans based on the surface data we get from satellites.

Here in Paris I was once more plunged in a new life. I might have been living in Paris for 6 months last year as part of my masters, but still, last year felt like a transition state. This time, in contrast am here to stay.

Thanks to the money I am being payed to do my thesis, I am able to rent a very nice house. And for the first time I live alone, with time to spend in my house, and the house is really nice. I invite friends from work, and fellow Greek expatriates.

My time alone is both enjoyable and horrid. I get to enjoy cooking, and endure housekeeping. I get to revel in the magnificent urban panorama that awaits me on my balcony, yet depress as I cannot share these moments with my loved one. I get to ponder on philosophical questions, apprehend the collapse of our rotting world, and question the long-term feasibility of my relationship.

What is love? What defines friendship? Who am I without her? Who am I with her? Where am I going with my life? What parts of my upbringing do I keep, and what do I strive to change? How can I appraise those things?

These questions are quasi-universal. However this post has no claims of trying to solve them. This introduction was both an introduction to the text that follows but also an introduction to my psyche, in order for you to contextualize.

Walking in Paris you can very well see:
Stressed people are walking around, crowding the subway, the buses, the streets and their sidewalks.
On those sidewalks, so many homeless people live with what our post-consumption society is throwing out.
On my walk to the bus stop, every singe week, I see on the sidewalks, thrown out in a careless manner, books and chairs, mattresses and press irons, television sets and paintings. Socks and other clothing items are scattered in between. A household has been evicted, and soon the homeless and the poor come and pick things up. They are the true recyclers. Such items go from our trashcans to their lives in a constant manner.

Two blocs from my apartment lives a homeless man, encroached in an unused place at the entrance of a building. His bed consists of piles of mismatched clothing. He sits there, reading, always reading.

I am not a religious man, in any sense of that expression. Neither Christianity, nor paganism, nor any kind of superstitions hold any important sway on me. I do not believe we violated mother Gaia by burning down trees. For the matter I do not believe in the modern personification of Gaia. The Earth has no permanent balanced state, this was but a temporal homeostasis of the ecosystem, in what is nothing but perpetual, chaotic, struggle. The wester society however, saw the resources that Earth had, and in a very egoistic, very human manner decided to use it to its short term maximum advantage. This has thrown even more chaos in the system and whatever kind of instable balance there was before, now will keep shifting until a new earth ecosystem balances itself -with or without us.

In considering however that resources are unlimited, after the second world war we entered a system that has a delusion. Permanent expansion. Salaries should expand, spending should expand, liberties should expand. But all these expansions were not controlled. In the Western countries more and more people get to have a higher education, which fine, but then too many people specialize in domains with no demand. In the western countries, central control by the governments was nothing more than individuals siphoning out money from loans that the state took. The evolution of the educational systems is non-existent. The evolution of job distribution and planning is still at the amoeba phase. And now, we can expand no more. We have competitors in our resources distribution, that can produce for cheaper wares, and gradually antagonize us in the acquisition of goods, such as energy sources, basic materials, water, and less menial job distribution. They have already done so, and have no reason to stop, actually.

So what are our choices, you ask?
Find happiness in small things. De-centralize yourself. Get a garden and cultivate part of what you eat, gather part of the water you can consume, produce your own energy.

I know I was not really productive with this post. However, please remember, these are my personal rumblings to cleanse my soul.

Farewell.

A normal killer

I always considered myself a normal guy. I do not stand out in a crowd, nor do I blend into the surroundings. I studied hard and got a degree. I first had sex at 20, a bit late, but still. Normal.

I lived my life just like every one else. Some close friends, a relatively small procession of girlfriends, parents all existed somewhere in my life. A normal life.

Got a precarious job in this economicly unstable days. I went to the movies, did some sports and always said I will do more. A normal plan.

And then one day, like any normal man, I fall in love and there was a change of plan.

The cubicle became a prison, but afterwards I flew high, I flew free.

Walks to the park, and waking with company. All the small things you learned me to adore, and then turned out to be a total whore.

As I walked back home, first time I notice this store. Firearms, antiques and more.

Buy, load shoot and scare. I steel feel normal, I am shocked to feel normal as the bodies hit the floor. And I burst into song, "all the bodies hit the floor", shooting people I don't know about or care.

I am just a normal guy, but now its time to say goodbye.

Dust

I am allergic to dust, it triggers my asthma/
yet to remove the dust I must clean my house/
I lift dust into the air, motes of dust dancing everywhere/
Eyes half closed against the sun, the twinkling dust surrounds me/
little points of light, they fills my lungs, and as I choke I wonder.

Am I Goliath and is the dust my David?

Dust spreads around, a herald of entropy/
on blogs, on minds, on social mentality/
yet when it rains, dust turns to mud/
pushed away, heralds a flood.

Dust will settle again, but for now, my lungs will be free.

50 Movies I loved.

Here is a list of some movies I loved and I consider must see movies:

Kiss Kiss Bang Bang

Gran Torrino

Gost Dog

Monty Python's Holy Grail

The Matrix

Politiki Kouzina

Love Actually

Matando Cabos

The eternal Sunshine of a Spotless Mind

The three burials of Melquiades Estrada

Requiem for a dream

Pi

The deep blue

Le dinner des cons

Das leben der anderen

Goodbye lenin

Die fatten jahre sind vorbei

Tzameti 13

Fight club

The life of David Gale

Adam's Apples

Le 8eme jour

Groundhog day

Z

Amadeus

The dude

DOGMA

The good Will Hunting

Meeting Forester

Forest Gumb

7 years in Thibet

Bowling for Culumbine

The clockwork orange

The shinning

The adventures ofBarron Munchausen

Intermission

Lock, stock and two smoking barrels

Snitch

The party

The pink panther

25th hour

Subway

lucky number s7even

se7en

Amelie

7 samurai

Les poupées Russes

The man who knew too little

Σημασιολογία...

Υπάρχουν έννοιες εύκολες.

Οι πρώτοι άνθρωποι είδαν την φωτιά και την αποκάλεσαν πρρρ. Στα ινδοευρωπαϊκά. Μετέπειτα πυρά στα αρχαία ελληνικά.

Όλοι εννοούν περίπου το ίδιο πράγμα όταν μιλάνε για τη φωτιά. Έχουμε αγγίξει τις φλόγες, έχουμε καεί, έχουμε φοβηθεί, έχουμε ζεσταθεί, έχουμε ψήσει φαγητό.

Αντιστοιχούμε σε λέξεις, σε ήχους που κάνουμε πάλλοντας τις φωνητικές μας χορδές, αντικείμενα και άλλα παρατηρηταία πράγματα.

Όμως αντιστοιχούμε και έννοιες, συναισθήματα. Αλλά εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Τι πάει να πει φιλία;

Πότε κάποιος είναι απλά γνωστός, πότε είναι απλά συμπαθής, πότε είναι φίλος;

Πως να δώσεις σε αυτές τις λέξεις σημασία; Με προσωπικό τρόπο; με κοινωνικά κριτήρια;

Πως θα διαβαθμίσεις το τι νιώθεις για να το εξηγήσεις στους άλλους;
Που ξέρεις ότι και αυτοί έχουν παίξει τα ίδια παιχνίδια, έχουν μοιραστεί τα προβλήματά τους και έχουν τσακωθεί με τρόπο αντίστοιχο με αυτόν που έζησες εσύ;

Τι θα πει φίλος; Όποιον ρωτήσεις, κάτι θα σου απαντήσει, ίσως το γνωμικό "οι φίλοι είναι αυτοί που σου στέκονται στην ανάγκη", ίσως κάτι άλλο.

Και πιο σημαντικά ακόμα: Τι είναι αγάπη; Τι είναι έρωτας; Λαγνεία; Πάθος;
Πως θα εξηγήσεις σε κάποιο άτομο πως νιώθεις; Όταν ο ορισμός τους για τον έρωτα δεν έχει καμία σχέση με τον δικό σου;

Αλλά μιλάμε για σημασιολογίες και όχι για σχέσεις που μοιάζουν ασταθείς και εύθραυστες.
Δε μιλάμε για φίλους που χάνονται, ή για ανθρώπους που αποξενώνονται.

Δυστυχώς ούτε τον εαυτό μου δε πείθω. Μου χτίσανε μια ζωή, και τώρα την γκρεμίζω. Τη γκρέμιζα με λάθος προσδοκίες, και τώρα τα ερείπια κείτονται και έχω χτίσει νέα θεμέλεια. Και μου αρέσανε πολύ τα προηγούμενα σχέδια που είχα κάνει, και θα ήθελα να τα κρατήσω, μα τελευταία φυσάνε δυνατοί ανέμοι και ένα ένα τα χαρτιά σχίζονται και πετάνε στον άνεμο.

Φοβάμαι πως πρέπει να χτίσω μόνος μου.

Και αν καταλάβατε τη σημασιολογία μου, συγχαρητήρια, σας επαινώ.

Ανασκόπηση.

Χαιρετάω το 2009.

Το τέλος της προηγούμενης πλήρης περιστροφής του πλανήτη γύρω από τον ήλιο (σχόλιο 1), η 2008ή του από τότε που εγκαθιδρύθηκε η ημερολόγηση σύμφωνα με τα χρόνια από τον θάνατο του Ιησού της Ναζαρέτ, με βρήκε στο Παρίσι, με την κοπέλα μου. Έμενα στην εστία της Ελληνοαμερικάνικης ένωσης, στρεσαρισμένος λόγο του μεταπτυχιακού που παρακολουθούσα.

Η χρονιά μας βρήκε άρρωστους και τους δύο, να πίνουμε cidre στο δωμάτιό μου.

Η δεύτερη περίοδος εξετάσεων ήρθε σύντομα μετέπειτα. Μετά διακοπές, Ελλάδα, ταξίδι στην Αγγλία, επιστροφή Παρίσι, ταξίδι στην Αλσατία, και αρχή του stage στη Τουλούζ. Τέλος του stage, τέλος του μεταπτυχιακού, επιστροφή στην Ελλάδα. Διακοπές στην Ελλάδα. Ένας μήνας στη Σουηδία. Επιστροφή στην Ελλάδα, έναρξη διδακτορικού στο Παρίσι μετά από έναν μήνα με πολλές δυσχέρειες από τον ελληνικό στρατό για να πάρω αναβολή. Διακοπές τον Οκτώβρη στην Ελλάδα. Αναζήτηση και εύρεση οικίας στο Παρίσι. Η οικία ήταν χάλια, ξανά αναζήτηση και συγκατοίκηση με μια οικογενειακή φίλη έως το επόμενο έτος όπου η νέα κατοικία θα αξίζει τον κόπο. Διακοπές στην Ελλάδα.

Εν συντομία το 2009 ήταν πιθανά η χρονιά όπου μου συνέβησαν τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου. Πέρα από τα προαναφερθέντα έχει χρειαστεί να παλέψω με τον εαυτό μου και να κάνω πολλά βήματα προς την ενηλικίωση. Να καταρρίψω μύθους που είχα πλάσει στον μυαλό μου, να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός είμαι αλλά και πόσο αυτό δε έχει καμία σημασία.

Όπως και να έχει ελπίζω το 2010 να συνεχίσει να μου προσφέρει εμπειρίες που να μου επιτρέψουν να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα.

Για όσους με διαβάζουν ακόμα, όσο σποραδικά και αν είναι αυτό, μιας και το βλογ αυτό έχει καταντήσει ημερολογιακής φύσεως, με σπάνιες δημοσιεύσεις, καλή χρονιά, με όση ευτυχία μπορείτε να αντέξετε.

σχόλιο 1: Ο ήλιος περιστρέφεται περί του κέντρου του γαλαξία μας με ταχύτητα περίπου 220 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Ο ίδιος ο γαλαξίας μας κινείται εντός του διαστήματος. Ο συνδυασμός των κινήσεων αυτών με την ελλειπτική τροχιά της Γης σε ένα θεωρητικό ηλιοκεντρικό σύστημα παρατήρησης μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Γη κινείται με σπειροειδή και ασταθή τροχιά εντός του σύμπαντος και ως εκ τούτου δε μπορεί να κάνει πλήρη περιστροφή παρά αν θεωρήσουμε ένα ηλιοκεντρικό σύστημα. Συγκλονιστικό για τον επιστήμονα μέσα μου.