Το υπουργείο σοκοφρετοποιείας και παραναλώματος προειδοποιεί: Το κείμενο αυτό γράφεται υπό της επήρεια του Theyre Taking The Hobbits To Isengard του Erwin Beekveld. Σε ατέρμονη επανάληψη. Οποιεσδήποτε εγκεφαλικές παρενέργειες στους αναγνώστες είναι απολύτως φυσιολογικές και οφείλονται σε κάψιμο.
Το υπουργείο αναπόλησης και ευπαθών οργανισμών προειδοποιεί: αυτό το κείμενο αποτελεί αναπόληση προηγουμένων ημερών μου.
Το υπουργείο κάλτσας, ανακάτωσης δεδομένων και τροφικών δηλητηριάσεων προειδοποιεί: μία στις δύο κάλτσες είναι δηλητηριασμένη και οι περισσότερες πορτοκαλάδες προκαλούνε τροφική τρύπα.
Μετά από όλα αυτά ακολουθεί μια μεγάλη ανακοίνωση: Ζω πιότερο στο μέλλον μου παρά στο παρών μου. Είμαι σαν να λέμε με σύνδρομο μετατοπισμένης προσοχής του παρόντος. Ή κάτι τέτοιο. Αν και σε μερικά πράγματα καταφέρνω να σιάζω.
Το τελευταίο 9 παρεμπιπτόντως όποιος το έχασε πολύ κακώς έκανε, ειδικά αν ασχολείται με βλογς. Είχε δυο φανταστικές ιστορίες.
Ας περάσουμε στη ζωή μου από την κοπή των μαλλιών μου.
Πλεονεκτήματα:
Κάνω ντους όποτε θέλω.
Δεν είμαι κακάσχημος.
Δε με ενοχλούν στη γυμναστική.
Δε με ενοχλούν στο σεξ.
Δε χρειάζονται χτένισμα.
Δε με ενοχλούν όταν βγάζω/ βάζω ρούχα.
Μειονεκτήματα:
Μου λείπει το στιλ που είχα.
Χωρίς ζελέ μοιάζω με διασταύρωση κουρεμένου γιδιού με σκαντζόχοιρο.
Στα γρήγορα -γρήγορα πριν βαρεθείτε και αλλάξετε βλογ, (σας ξέρω εσάς και τα ζάπινγκ σας...), αλλάζω σε πιο βαρετό θέμα:
ΚΑΤΆΛΗΨΗ: Η Επίσημη Δικαιολογία Για Έναν Ακόμα Χρόνο Σπουδές.
Πόσες βδομάδες πλέον; Μήδε εγώ ο ίδιος ξέρω. Είναι σαν κάτι βεντέτες που αρχίζουν 500 χρόνια πριν και τις συνεχίζουν ακόμα. Μόνο που στην περίπτωσή μας δεν είναι βεντέτα και θυμόμαστε ακόμα γιατί κάνουμε την κατάληψη. (αναφέρομαι στη κατάληψη των πανεπιστημίων...)
Χοπ Χοπ: Νέα διαδυκτιακή πώρωση: POXNORA παιχνίδι στρατηγικής που σχοινοβατεί ανάμεσα στα παιχνίδια με κάρτες σαν το magic, σε παιχνίδια με μινιατούρες σαν το warhammer και το σκάκι, και σε παιχνίδια ανταλλαγών. Ελπίζω να μη σας κολλήσω και εσάς: www.poxnora.com
Βαφόμπαλα. (Ή Paintball εις την αγγλική διάλεκτο.)
Πήγα με τον κολλητό μου και τον Ξάδερφό μου για Paintball. Απέδειξα περίτρανα πως είμαι πολύ καλός στόχος για τους αντιπάλους, και πως το άθλημα αυτό δεν είναι για τις τσέπες μας. Με τα πλαστικά γυαλιά μου που θόλωναν –όπως και η προστατευτική μάσκα μου- δεν έβλεπα τίποτα. Έπειτα έβγαλα τα γυαλιά και συνέχισα χωρίς διόπτρες. Ημίτυφλος, καθώς και η μάσκα θόλωνε και ήταν γρατσουνισμένη, και δεν είχα τα γυαλιά μου. Τους αντιπάλους τους έβλεπα μόνο ως κίνηση. Τις σφαίρες τις άκουγα μόνο. Ή τις ένιωθα. Πονάνε οι ηλίθιες. Είμαι τίγκα στις μελανιές. Τέλος πάντων. Και στο τέλος 30ευρά έφυγαν από το πορτοφόλι μου. Τουλάχιστον είχε ωραίες στιγμές. Π.χ. από γκελ σε δίχτυ προστασίας μια σφαίρα μου πέτυχε έναν πολύ καλά καμουφλαρισμένο αντίπαλο. Ή όταν ήμουν μέσα στο σχεδόν απόρθητο καστράκι. Ή όταν έβλεπα (στην αρχή). Ή όταν έτρεχα βλέποντας τον κόσμο μέσα από μία ομίχλη σαν αυτές των ψυχοτροπικών φαρμάκων. Άσε που νικήσαμε, χάρη στον Παναγιώτη και την ταχύτητά του. Ή όταν ο ξάδερφός μου, ο Αλέξανδρος, έμεινε μόνο ενάντια σε 3 αντιπάλους και έφαγε τους δυο πριν τον φάνε. Τέσπα. Είμαι γεμάτος μελανιές, και ανέκδοτα από το πως πέρασα. Και νεύρα για τη τροφική δηλητηρίαση που έπαθα εκείνη τη μέρα. Προσπαθώ να αποφανθώ αν οφείλεται στη πρωινή πίτσα στο Βενέτη, ή στη πορτοκαλάδα στο Paintball. Τα νεύρα που προανέφερα οφείλονται κυρίως στη γονική συμπαράσταση... (ειρωνεία... μάλλον κακή για να χρειάζεται να την επισημαίνω κιόλας...) Κλείνω τη παράγραφο βαφόμπαλα με την παρατήρηση ότι είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος: δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να ζητήσω άλλη μάσκα για το παιχνίδι...
Ουυυυυπς, έγραψα πολλά βαρετά πράγματα ήδη. Καλώς. Χαίρομαι που με διάβασες, άσε και κανένα σχόλιο τώρα μπας και γράψω πάλι πιο σύντομα (σχολιοθύρας ω).
