Genocide.

Δεύτερο post σε μια ημέρα.

Και ξανά δε θα πω αυτά που σκόπευα να πω μόνο. Έβαλα ορθογράφο στο word και έτσι αναγκάζομαι να μείνω πάλι μόνος στο blog μου. Διόρθωσα ή θα διορθώσω τα προηγούμενα ορθογραφικά λάθη. Αλλά όσο και να θέλω αυτήν την στιγμή να γελάσω, να κάνω χιούμορ δεν μπορώ. Είδα ειδήσεις.

Γιατί τόσος άμαχος πληθυσμός πεθαίνει στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη; Ένας λαός που έζησε τη γενοκτονία, οι Εβραίοι. Όπως τα παιδιά που υπέφεραν πολύ σωματική βία από τους γονείς τους και αργότερα σαν ενήλικοι συνεχίζουν τη βία που τους ασκήθηκε, τραυματίζοντας τα παιδιά τους. Έτσι και οι Ισραηλινοί, μετά από μια γενοκτονία, μετά από έναν Άμος Οζ, ξεχνούν το παρελθόν τους και γίνονται γενοκτόνοι. Ποιος άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει ότι το είδος του είναι «ανώτερο» όταν βλέπει τέτοια πράγματα; Όχι εγώ.

Water on Mars.

Απλά μου φάνηκε αστείο. Και το ανάρτησα. Σύντομες προτάσεις. Καλός τρόπος επικοινωνίας. Παράληψη ρημάτων. Χμ. Ναι. Ήρθε η ώρα να ξαλαφρώσω την ψυχική κατάντια μου στο διαδίκτυο. Καιρό είχα να νιώσω χάλια και να χαλάσει η δίαθεσή μου, να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα αρνητικά και να αμφιβάλω για τον εαυτό μου και όλες του τις πτυχές. Όμως να!, σήμερα επανήλθα στα σταθερά, μίζερα επίπεδά μου. Ας αυτοσαρκαστώ λοιπόν μήπως και ξορκίσω την ανασφάλεια, μήπως ξαναϊσορροπίσω για λίγο, ο ανισόρροπος.

Πόσο πληγώνουμε τους εαυτούς μας ώρες ώρες είναι άξιο θαυμασμού. Μπορούμε να τους αρνηθούμε αυτό που πραγματικά επιθυμούν, μπορούμε να κάνουμε πράγματα που πιστεύαμε πως ήταν “κατώτερα” μας, μπορούμε να πληγώσουμε άτομα που μας αγαπάνε.

Όταν ήμουν μικρός και πίστευα πως έκανα κάτι κακό και ότι οι γονείς μου δε με τιμώρησαν, τράβαγα τα αφτιά μου με δύναμη. Μάλλον ήμουν ψυχανώμαλο από τότε. Ίσως είχα πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μου, έναν υψηλό κώδικα ηθικής και υπερβολική περηφάνια από τότε. Πιο πιθανό είναι να ήμουν ψυχανώμαλος από μικρός.

Σήμερα συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου όταν κάνω πράγματα που θεωρώ ότι δε θα έπρεπε, αλλά –δυστυχώς- με έναν πολύ πιο δυνατό τρόπο, που πονάει βαθύτερα. Πρέπει να ευχαριστήσω, στο σημείο αυτό, τους γονείς μου, χωρίς τη βοήθεια τους δε θα είχα κερδίσει ποτέ αυτό το όσκ εεεεε, δεν θα είχα μάθει ποτέ πώς να χρησιμοποιώ ψυχολογικά βασανιστήρια, να ρίχνω τύψεις και να χτυπάω το φιλότιμο. Μακάρι να είχα μάθει να τα χρησιμοποιώ και σωστά ώστε να με ωθούσαν στη δράση και όχι στην αδράνεια, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Πόσο πονάει όταν κοιτάς τον καθρέφτη – μεταφορικά το λέω- και βλέπεις έναν σωρό αντιφάσεων που προσπαθεί να ισορροπήσει. Πόσο παραπάνω πονάει όταν άθελα του ένα κοντινό σου άτομο σε αναγκάζει να κοιτάξεις την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να σε βοηθήσει, να σου δείξει την αγάπη του. Και εσύ σε άρνηση ρίχνεις το βάρος όλο πάνω σε αυτό το άτομο.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά είναι να κατανοήσεις τι έγινε. Όπως μόλις κατανόησα γιατί το έγραψα εδώ. Χμ. Ναι. Καλά, δε θα το διαγράψω, απλά προσπεράστε όλα τα προηγούμενα. Όπα τα διαβάσατε ήδη. Ναι. Τέλεια. Καλά, διαγράψτε τα από τη μνήμη σας, ακολουθεί η συνέχεια του σημερινού post που θα είναι, όπως την έχω προγραμματίσει, πιο geeky και παρανοϊκό.

Παρατηρήσεις ενός geek

Α) Το use the force με το use the fork δεν απέχουν και πολύ. Άρα δεν θα ήταν διόλου απίθανο ο Luke, στην πρώτη εκδοχή του πολέμου των άστρων, να μην ήταν παρά ένα χωριατόπαιδο που έτρωγε με τα χέρια, όπως όλοι άνθρωποι σε εκείνον τον απομακρυσμένο γαλαξία –όχι τα σουπερμάρκετ βρε, οι συναθροισμοί πλανητικών συστημάτων. Σε εκείνον τον γαλαξία λοιπόν, οι Jedi, ήταν μια αρχαία ένωση πολεμιστών με ενεργειακά πηρούνια. Ο Yoda, λοιπόν θα έμαθε στο μαθητή του να χρησιμοποιεί το πηρούνι. Όλα αυτά μου φαίνονται συγκλονιστικά. Ας περάσουμε στην επόμενη παρατήρηση.

Β) Στο Matrix λέγανε «there is no spoon». Εκεί για να κερδίσουν λίγο χρόνο στην ταινία κάνανε delete την παρακάτω φράση: «there is only the fork». Απίστευτο, έτσι;

Λαμβάνοντας υπόψην αυτές τις δύο συγκλονιστικές ανακαλύψεις, μπορείς άνετα να καλύψεις το κενό που έχει δημιουργηθεί στη λογική σειρά των πραγμάτων. Ναι, όπως το υποψιάζεστε όλοι φίλοι αναγώστες, υπάρχει μια συνομωσία που θέλει να κρύψει την πραγματική θρησκεία, που θα ενώσει όλους τους geek. Η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού. Γιατί άλλαξαν τόσες ιστορίες ανά τα χρόνια; Γιατί από το Άγιο Πηρούνι, το κάνανε δισκοπότηρο και δισκολεμονάδα και δίσκο του Πασχάλη –μα τι χάλι;

Τώρα που τα είπα αυτά και απέδειξα σε όλον τον κόσμο την θεωρία μου ελπίζω να συμβούν τα εξής:

1-να αναγνωριστεί η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού από όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αιρετικούς με τα chopsticks.

2-να εκδοθεί βιβλίο μου από τον Λιακόπουλο.

3-να μου επιστραφεί η λογική μου.

Ως τότε May the Fork be with you.

back from the bread. Speak with bread. Hahaha.

Έχω ξανά χρόνο...

Γνωρίζετε πως είναι η ζωή ενός ώριμου και εργατικού ανθρώπου; Αρχίζω να το μαθαίνω: κουραστική...

Σας έχω πει ότι δουλεύω. Και όχι μόνο τον κόσμο. Είμαι στην μετεωρολογία τώρα για πρακτική εξάσκηση... Κοινώς να κάνω μια εργασία σχετικά με τη θεωρεία του χάους, τις χαοτικές διαστάσεις του καιρού και πολλά άλλα τέτοια... και να παρακολουθώ μια σχολή παρατηρητών. (Και εγώ στην αρχή ενθουσιάστηκα, νόμιζα πως θα παρακολουθούσα τους αθάνατους να μονομαχούν και τα συναφή... ξέρετε Highlander και έτσι... αλλά όχι δεν ήταν αυτό.)

Η δουλειά είναι συναρπαστική βασικά. Μαθαίνω από δασκάλους που μου προσφέρουν συμπυκνωμένη γνώση ετών. Βεβαίως έχω πονοκεφάλους έπειτα, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα... Είναι θετικό όμως γιατί επιτέλους ξανανιώθω σαν να εξελίσσεται ο εγκέφαλός μου, σαν να έχω νέα challenges.

Βεβαίως δεν δουλεύω μόνο εκεί. Κάνω και εκδρομές με την Trekking (οι παλιοί του Blog γνωρίζουν...) και συγκεκριμένα πήγα ένα τριήμερο, ολάκερο, στην λίμνη Τσιβλού! (και στο δάσος της Ζαρούχλας) σε μια συνταρακτική εκδρομή. Από τα μαγικά τοπία και το καθάρισμα των σκουπιδιών (οικολογική συνείδηση και έλληνες χαχαχαχαχαχά καλό...) εώς γενικά την δουλειά το φαγητό, τους εκδρομείς μιας μεγάλη εταιρίας, τους συναδέλφους τρεκκιότες, τον ξενώνα (http://www.limnitsivlou.gr/menugr.html ) όλα, όλα ήταν μια συνταρακτική εμπειρία. Σσσσστ το παιχνίδι αρχίζει, όπως λέγαμε το βράδυ με τα παιδιά στο δωμάτιο που κοιμόμουν, όταν το βράδυ αντί να κοιμηθούμε καθόμασταν κουρασμένοι και αποβλακωνόμασταν.

Να μην ξεχάσω βεβαίως πως ο μαθητής μου στα μαθηματικά, αυτός από το ανοιχτό πανεπιστήμιο, μάλλον πέρασε τις εξετάσεις του! Χαχα! Είμαι ή δεν είμαι ο καλύτερος; (μην απαντήσετε...)

Ακόμα οφείλω να πω πως έχουν συμβεί πολλά πράγματα: Η μάνα μου πήγε Γαλλία να δει τον παππού και την Γιαγιά, και έχουν γεράσει πολύ. Κάποιοι φίλοι μας, της οικογενείας, που μένουν Γαλλία, είναι από τον Λίβανο, και ανησυχούν για την όλη εξέλιξη εκεί. Η ίδια η μάνα μου δεν είναι και στα καλύτερά της.

Ένα πολύ κοντινό μου άτομο είχε ένα ατύχημα, με την έννοια της ατυχίας, που τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις καίριες για την συνέχεια της ζωής του, και η όλη εμπειρία, που την ζω ως παρατηρητής με επηρεάζει και εμένα αρκετά. Πως μερικές φορές καλείσαι να ωριμάσεις τόσο νωρίς, όταν οι καταστάσεις σε πιέζουν είναι εντυπωσιακό.

Κατά τα άλλα είμαι καλύτερα με την αυτοεκτίμησή μου. Και επίσης ζω μια υπέροχη πλάνη ότι μερικές φορές ο κόσμος μου κάνει την χάρη και μου προσφέρει αυτά που ζητάω. (ακούγομαι πολύ κρυπτικός ε;)

Δεν έχω και πολλά άλλα να πω...

Τα δημοκρατικά κράτη του Άναχρον βαίνουν καλώς, με ένα πληθυσμό 52 εκατομμυρίων κατοίκων την ώρα της συγγραφής αυτών των λέξεων, http://www.nationstates.net/anacron για τα οποία περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε σε προηγούμενο ποστ.

Άλλα νέα; Έχω άλλο ένα μεχιαβελικό και σατανικό σχέδιο στον εγκέφαλό μου, και αν έχω χρόνο θα το θέσω σε λειτουργία μετά την εξεταστική. Τις εξεταστικές. Από 28 Αυγούστου μέχρι 16 Οκτώβρη... Κόλαση.

Πήγα να δω τους Σαολίν. Εδώ, όχι στην Κίνα. Ήρθαν για μερικές παραστάσεις. Ήταν επαρκώς μέτριοι. Τι να πω. Λυπάμαι τα 40 ευρά μου. Από την άλλη δεν τα λυπάμαι γιατί δεν έχω και πολλές εξόδους τελευταία...

Αυτό το Σαββατοκύριακο θα ξεκουραστώ. Πάω να ποτίσω τα λουλούδια. Μόνος στο σπίτι είμαι, κάποιος πρέπει να κάνει και αυτές τις δουλειές. Ελπίζω να γράψω τίποτα αστείο στο προσεχές μέλλον γιατί αλλιώς το blog μου δεν θα είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα. (λες και τώρα είναι...)

Spam, spam, spam, lovely spam…

Πρόσφατα έτυχε να πέσει στα χέρια μου, ή μάλλον στον σκληρό του υπολογιστή μου το video που άρχισε αυτήν την παράδοση του διαδυκτίου που όλοι γνωρίζουμε ως spam. Σε αντίθεση με την ελληνική θεωρία ότι το spam, προέκυψε από το σπάμ’ τα νεύρα, -που είναι μια πολύ καλή προσέγκυση του θέματος, το spam mail άρχισε από τους Monty Python και την εκπομπή τους Monty Python’s Flying Circus. Το σκετσάκι έχει πολύ πλάκα, κυρίως για τον ενοχλητικότατο τρόπο με τον οποίο αναφέρεται η λέξη spam, και την συχνότητα με την οποία την λένε. I will take the spam, spam, spam, spam, sausages, eggs, beacon, spam, spam, spam and spam. Spam, spam, spam, lovely spam, spam, spam… (Τραγουδάει η χορωδία των Vikings) Πολύς λόγος για το spam… Ναι, έχω και επίσημα και εγώ spamερ, σε ετούτο εδώ το Blog… Είναι καλά κρυμμένος αλλά θέλει να σας παρασύρει σε παρτίδας πόκερ... Κάπου σε κάποιο παλιό post, αλλά τι να κάνουμε, πλέον νιώθω ολοκληρωμένος σαν blogger. Μετά την Razubataz, είχα αρχίσει να ανησυχώ...

Αλήθεια ξέρει κανείς τι είναι το spam; Εγώ έμαθα όταν μια Αυστριακή φίλη μου που μένει στην Αγγλία, με την οποία είχα καιρό να επικοινωνήσω, μου έστειλε ένα δέμα. Μέσα ήταν μια κονσέρβα spam. Το πιο πετυχημένο spam mail ever…

Κατά τα άλλα, μια τροφική δηλητηρίαση, η τρομαχτική σημερινή συνειδητοποίηση ότι θα εργάζομαι 10 ώρες ημερησίως αυτόν τον μήνα, και ένα Σάββατο στο Βρωμοπούσι (θα χτίσουμε εξοχικό εκεί, μη γελάτε...) γεμάτο ηρεμία και καλό ύπνο είναι τα νέα μου. Καλά. Μη βαράτε, θα τα αναλύσω... (Φαντάζομαι πλέον έναν όχλο από αναγνώστες... βλέπετε για να έχω spamερ, δεν μπορεί έχω γίνει κάποιος στην κοινότητα των Blogs…)

Α) Κάτι μανιτάρια με πειράξανε. Πόνος τόσος που δεν θέλω να το συζητάω.

Β) Δουλεύω στη Μετεωρολογία για ένα μήνα πρακτικής εξάσκησης φοιτητών. Κόλαση. Επιπλέον πρέπει να παραδίδω ιδιαίτερα, ο φοιτητής μου δεν πέρασε το μάθημα με την πρώτη. Το πιο αστείο είναι ότι πρέπει να ξυπνάω στις 6. Ναι, καλά αναγνώσατε...

Γ) Μη γελάτε με το όνομα βρε. Δεν είναι πλέον αυτό το όνομα του μέρους... Βρωμοπούσι το λέγανε μέχρι πριν 5 χρόνια, όπου οι κάτοικοι το πήρανε χαμπάρι ότι ακούγεται γελοίο και αποφασίσανε να το μετονομάσουνε σε Καλοπήγαδο. Από τη σκύλα στη Χάρυβδη... Τέλος πάντων, για να μορφωθείτε, θα σας πω πως πήρε το αρχικό του όνομα. Δεν είναι χυδαίο σεμνότυφα πλάσματα, μην αγχώνεστε και αποστρέφετε τους οφθαλμούς σας! Πούσι σημαίνει πηγάδι σε κάποια ελληνοειδή διάλεκτο της περιοχής, που ομιλούνταν τα χρόνια του τρομακτικού εκείνου συμβάντος. Μετά την Ελληνική επανάσταση, κάποιοι εγγλέζοι τυχοδιώκτες είχαν έρθει στην περιοχή κοντά στη Κερατέα, γιατί είναι κοντά στο Λαύριο και στα ορυχεία ασημιού του. Τέλος πάντων, τότε το Βρωμοπούσι ήτο αθώο μέρος δίχως μια καλύβα, δίχως τη βίλα των Κορασίδιδων των Ραδιοφώνων, με μόνο χαρακτηριστικό ένα πηγάδι που οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν για κολυμπήθρα. Εεεεε για να ποτίζουν τα πρόβατα και κατσίκια και λοιπά μιρικαρτικά τους. Οι εγγλέζοι το λοιπόν τσαντίσανε κάποια άτομα από εκεί κοντά, μάλλον τους Γάλλους που εκμεταλλεύονταν το Λαύριο, και οι τελευταίοι τους σφάξανε και τους ρίξανε στο πηγάδι που τόση ώρα αναλύουμε. Χάλασε το νερό, και έτσι το μέρος έγινε το βρώμικο πηγάδι, το Βρωμοπούσι. Ναι, όλα αυτά είναι πολύ συγκλονιστικά και σίγουρα θα ενδιαφέρουν τους χιλιάδες αναγνώστες του Blog μου. Τις επόμενες μέρες σκέφτομαι άλλα δύο post. Ως τότε, may the spam be with sausages!