Water on Mars.

Απλά μου φάνηκε αστείο. Και το ανάρτησα. Σύντομες προτάσεις. Καλός τρόπος επικοινωνίας. Παράληψη ρημάτων. Χμ. Ναι. Ήρθε η ώρα να ξαλαφρώσω την ψυχική κατάντια μου στο διαδίκτυο. Καιρό είχα να νιώσω χάλια και να χαλάσει η δίαθεσή μου, να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα αρνητικά και να αμφιβάλω για τον εαυτό μου και όλες του τις πτυχές. Όμως να!, σήμερα επανήλθα στα σταθερά, μίζερα επίπεδά μου. Ας αυτοσαρκαστώ λοιπόν μήπως και ξορκίσω την ανασφάλεια, μήπως ξαναϊσορροπίσω για λίγο, ο ανισόρροπος.

Πόσο πληγώνουμε τους εαυτούς μας ώρες ώρες είναι άξιο θαυμασμού. Μπορούμε να τους αρνηθούμε αυτό που πραγματικά επιθυμούν, μπορούμε να κάνουμε πράγματα που πιστεύαμε πως ήταν “κατώτερα” μας, μπορούμε να πληγώσουμε άτομα που μας αγαπάνε.

Όταν ήμουν μικρός και πίστευα πως έκανα κάτι κακό και ότι οι γονείς μου δε με τιμώρησαν, τράβαγα τα αφτιά μου με δύναμη. Μάλλον ήμουν ψυχανώμαλο από τότε. Ίσως είχα πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μου, έναν υψηλό κώδικα ηθικής και υπερβολική περηφάνια από τότε. Πιο πιθανό είναι να ήμουν ψυχανώμαλος από μικρός.

Σήμερα συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου όταν κάνω πράγματα που θεωρώ ότι δε θα έπρεπε, αλλά –δυστυχώς- με έναν πολύ πιο δυνατό τρόπο, που πονάει βαθύτερα. Πρέπει να ευχαριστήσω, στο σημείο αυτό, τους γονείς μου, χωρίς τη βοήθεια τους δε θα είχα κερδίσει ποτέ αυτό το όσκ εεεεε, δεν θα είχα μάθει ποτέ πώς να χρησιμοποιώ ψυχολογικά βασανιστήρια, να ρίχνω τύψεις και να χτυπάω το φιλότιμο. Μακάρι να είχα μάθει να τα χρησιμοποιώ και σωστά ώστε να με ωθούσαν στη δράση και όχι στην αδράνεια, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Πόσο πονάει όταν κοιτάς τον καθρέφτη – μεταφορικά το λέω- και βλέπεις έναν σωρό αντιφάσεων που προσπαθεί να ισορροπήσει. Πόσο παραπάνω πονάει όταν άθελα του ένα κοντινό σου άτομο σε αναγκάζει να κοιτάξεις την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να σε βοηθήσει, να σου δείξει την αγάπη του. Και εσύ σε άρνηση ρίχνεις το βάρος όλο πάνω σε αυτό το άτομο.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά είναι να κατανοήσεις τι έγινε. Όπως μόλις κατανόησα γιατί το έγραψα εδώ. Χμ. Ναι. Καλά, δε θα το διαγράψω, απλά προσπεράστε όλα τα προηγούμενα. Όπα τα διαβάσατε ήδη. Ναι. Τέλεια. Καλά, διαγράψτε τα από τη μνήμη σας, ακολουθεί η συνέχεια του σημερινού post που θα είναι, όπως την έχω προγραμματίσει, πιο geeky και παρανοϊκό.

Παρατηρήσεις ενός geek

Α) Το use the force με το use the fork δεν απέχουν και πολύ. Άρα δεν θα ήταν διόλου απίθανο ο Luke, στην πρώτη εκδοχή του πολέμου των άστρων, να μην ήταν παρά ένα χωριατόπαιδο που έτρωγε με τα χέρια, όπως όλοι άνθρωποι σε εκείνον τον απομακρυσμένο γαλαξία –όχι τα σουπερμάρκετ βρε, οι συναθροισμοί πλανητικών συστημάτων. Σε εκείνον τον γαλαξία λοιπόν, οι Jedi, ήταν μια αρχαία ένωση πολεμιστών με ενεργειακά πηρούνια. Ο Yoda, λοιπόν θα έμαθε στο μαθητή του να χρησιμοποιεί το πηρούνι. Όλα αυτά μου φαίνονται συγκλονιστικά. Ας περάσουμε στην επόμενη παρατήρηση.

Β) Στο Matrix λέγανε «there is no spoon». Εκεί για να κερδίσουν λίγο χρόνο στην ταινία κάνανε delete την παρακάτω φράση: «there is only the fork». Απίστευτο, έτσι;

Λαμβάνοντας υπόψην αυτές τις δύο συγκλονιστικές ανακαλύψεις, μπορείς άνετα να καλύψεις το κενό που έχει δημιουργηθεί στη λογική σειρά των πραγμάτων. Ναι, όπως το υποψιάζεστε όλοι φίλοι αναγώστες, υπάρχει μια συνομωσία που θέλει να κρύψει την πραγματική θρησκεία, που θα ενώσει όλους τους geek. Η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού. Γιατί άλλαξαν τόσες ιστορίες ανά τα χρόνια; Γιατί από το Άγιο Πηρούνι, το κάνανε δισκοπότηρο και δισκολεμονάδα και δίσκο του Πασχάλη –μα τι χάλι;

Τώρα που τα είπα αυτά και απέδειξα σε όλον τον κόσμο την θεωρία μου ελπίζω να συμβούν τα εξής:

1-να αναγνωριστεί η θρησκεία του Αγίου Πηρουνιού από όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αιρετικούς με τα chopsticks.

2-να εκδοθεί βιβλίο μου από τον Λιακόπουλο.

3-να μου επιστραφεί η λογική μου.

Ως τότε May the Fork be with you.