Υπήρχε ένας δρόμος γεμάτος σκέψεις και λουλούδια, που έφευγε από το χωριό μας. Και οι άνθρωποι που τον επερπατούσαν, γίνονταν μεγάλοι, θεριά και Θεοί. Μα δεν τον περπατούσαν όλοι.
Όσοι είχαν δάκρυα κρατημένα μέσα τους, κοιτούσαν τους άλλους να φεύγουν. Τους κοιτάγανε να φεύγουν και κλαίγανε πικρά. Έτσι σταδιακά οι καρδιές τους αδειάζανε, και γινόντουσαν κι αυτοί θεριά και Θεοί.
Θεριά και Θεοί που παίρνουν την ρότα.
Μα φύγανε όλοι και έμεινε μονάχο ένα παιδί να κοιτάει το γρασίδι. Τα λουλούδια πατημένα και οι ιδέες ξεφτισμένες και το δάκρυ κλειστό κι ασυμπίεστο.
Που πας παλικάρι, ρωτούσε τον καθρέφτη, ο δρόμος που κοιτούσες είναι πλέον πικρός.
Και τις πόρτες ανοίγει, να κάνουνε ρεύμα και ήχο και να θυμίσουνε χρόνια ξεχασμένα, λεβάντες ξεθωριασμένες να προσπαθήσουνε να φοβίσουνε έναν βαριεστημένο σκόρο.
Ο δρόμος με τα πατημένα λουλούδια και τις κατακερματισμένες ιδέες άδειασε και φύτρωσε και δέντρωσε.
Το παιδί μεγάλωσε και βρήκε το δικό του δρόμο.
Και το χωριό έρημο. Δεν υπάρχουν όνειρα εδώ.
1 comment:
Καταπληκτικό, απλά καταπληκτικό.
Post a Comment