Κοινικός.

Ναι. Ξέρω. Κανονικά γράφεται κυνικός. Από τον Διογένη. Τελευταία βρήκα ότι τόσο η αρχαία έννοια του ''κυνικού'', του ''δαγκώνω τους φίλους μου για να διορθωθούν'', όσο και η μοντέρνα ''πιστεύω ότι ο κόσμος κινείται με πλήρως εγωιστικά κριτήρια/ δεν πιστεύω πως υπάρχει Αϊ Βασίλης'', δε μου αρέσουν πλέον. Θέλω να τις ενώσω με την ιδέα του κοινού.

Γιατί τελικά μετά από τα τελευταία χρόνια ζωής μου θέλω να πιστεύω ότι αρχίζω να χάνω τη πίστη μου στην αξία της μοναδικότητας. Σίγουρα ο κάθε ένας μας είναι μοναδικός. Και ταυτόχρονα, η πορεία μας είναι τόσο προβλέψιμη. Γεννιόμαστε, πιστεύουμε, αμφιταλαντευόμαστε, πεθαίνουμε. Σαν πεταλούδες του Λόρεντζ, όλοι με διαφορετική τροχιά γύρω από τους ίδιους ατράκτορες της ζωής.

Αν και δε μοιραζόμαστε την ίδια τροχιά, περνάμε κοντά από τις ίδιες καταστάσεις. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τον έρωτα; Ποιας οι γονείς είναι αθάνατοι; Πόσοι δεν έψαξαν για νόημα; Ήμαστε τόσο κοινοί και ίδιοι, και όμως με τις λεπτές διαφορές μας.

Κανένα δάκρυ δεν είναι ίδιο, κανένα χαμόγελο απαράλλαχτο, αλλά η ιστορία μας είναι πάντα η ίδια, με άλλα προσωπία και ατάκες, ίσως. Κωμωδίες, τραγωδίες. Ζωές.

Είμαι κοινικός, ένας κυνικός χωρίς πίκρα.