Πλάτανος, Κρήτη.

Στον Πλάτανο. Τζιτζίκια. Εκατοντάδες. Χιλιάδες. Σκυλάκια που κλαίνε, ωράρια που δε συμπίπτουν, βίοι παράλληλοι, τριβή με ενδόθερμες αντιδράσεις, ετερόκλητα άτομα.

Φαλάσερνα, Μπάλος, Γραμβούσα.

Γαμοπίλαφο, Maracesh (επιτραπέζιο), μαντινάδες και τυποποιημένα γλέντια.

Μέτοπα σκεπτόμενων ανθρώπων, μπόκεν και ντούς έξω.

Ψησταριά και ρακόμελο. Κερκόδασος.

Scuba diving.

Δε μπορώ να πω πολλά για αυτές τις διακοπές. Θέλω να ξαναπάω στην Κρήτη, μα σα ξαναπάω, θα πάω να δω την Κρήτη.

Οι διακοπές αυτές αρχίσαν με πολύ διαφορετικές προοπτικές στον εγκέφαλό μου. Ήταν διακοπές για να δω τον καλύτερό μου φίλο. Tip: όταν ο καλύτερός σας φίλος πρέπει να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε 8 ετερόκλητα άτομα, μην περιμένετε να τον δείτε και πολύ.

Η Κρήτη, και συγκεκριμένα ο δυτικός νομός Χανίων, μου άρεσε πάρα πολύ. Το κάστρο της Γραμβούσας, ενετικό κάστρο που δεσπόζει πάνω στο ομόνυμο νησί, και ο Μπάλος, η απέναντι παραλία, αποτέλεσαν, για εμένα το επίνειο της επίσκεψης μας στο νησί του Μίνωα. Η επιθαλάσσια φυσική ομορφιά του τόπου είναι δύσκολο να περιγραφτεί, αλλά όταν περάσει κανείς στην υποθαλάσσια, οι λέξεις φαντάζουν ένας φτωχικός τρόπος επικοινωνίας. Απλά αξίζει κανείς να το έχει κάνει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του, και αν δεν ήταν τόσο ακριβή ενασχόληση, θα διόρθωνα το εξελικτικό λάθος του είδους μας και θα έμενα υποθαλάσσια.