Αναρωτιέμαι.

Γενικά δεν γράφω όσο συχνά όσο παλαιότερα.

Ίσως επειδή πέρασε το πρώτο ενδιαφέρον και μετά δεν θέλησα να πιέζω τον εαυτό μου, άφησα το βλογ μόνο του.

Ίσως πλέον δεν προσπαθώ να δείξω πόσο έξυπνος είμαι στους άλλους. Να αποδέχτηκα σε κάποιο βαθμό ότι μπορεί να είμαι όμορφος σαν μια νιφάδα χιονιού, όμοια με τις άλλες μα μοναδική. Αμφιβάλω για αυτό. Δεν το αποδέχεσαι ποτέ.

Ίσως δεν θέλω να σαγηνέψω αναγνώστριες με την εγκεφαλική ανωτερότητά μου. Αν και ο Σ.Φρόιντ (Όχι Στέλιος ρε, Σίγκμουντ) είχε γενικά (αλλά όχι ειδικά) δίκιο κατά την άποψή μου, οπότε κατά βάθος μπορεί να μην είναι άμεσα σεξουαλικό αλλά έμμεσα. Και δεν πιστεύω πως κατάφερα ποτέ να σαγηνέψω με την σκέψη μου.

Ίσως από την άλλη να μην έχω άλλη έμπνευση. Αυτά ήταν τα θέματα που με απασχολούνε, τα διαβάσατε σε προηγούμενα ποστ, το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να τα ανακατατάξω και να σας τα παρουσιάσω υπό ελαφρά διαφορετική γωνία. Γενικά όμως ενίσταμαι στη επανάληψη, γιατί μπορεί να είναι η μητέρα της γνώσης, αλλά είναι και αδερφή της βαρεμάρας, και άμα ψάξεις λίγο ακόμα το γενεαλογικό της δέντρο μπορεί να ανακαλύψεις ότι είναι δεύτερη ξαδέρφη εξ αγχιστείας με τους προγραμματιστές των τηλεοπτικών προγραμμάτων και έτσι δικαιούται χρόνο κάθε μεσημέρι πριν τις ειδήσεις για να ξαναματαδούμε την dolche vita και τους δύο Ξένους που μας είναι πλέον τόσο γνωστοί που μπορούμε να τους απαγγείλουμε.

Αλλά κατά καιρούς θυμάμαι ότι η δημιουργικότητα στην ουσία δεν είναι παρά η ικανότητα να αναδιατάσσεις στον εγκέφαλό σου έννοιες και σκέψεις με πρωτότυπο τρόπο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, για να λάβει αποφάσεις, λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο με την στατιστική μέθοδο που εφαρμόζω στη δουλειά.

Ο εγκέφαλος λοιπόν έχει, κατά βάση, δύο τιμές για κάθε τι που του συμβαίνει: ευχάριστο και δυσάρεστο. Μετά τα αθροίζει σε κατηγορίες και αποφασίζει αν κάτι του αρέσει ή όχι, από ποια άποψη του αρέσει και άλλα σχετικά.

Στα πρώτα του στάδια, κατά την κύηση και τη βρεφική του ζωή, έχει προδιαγεγραμμένα εσωτερικά κάποια κριτήρια: φαγητό = καλό, πόνος = κακό κουτουλουκουτουλου. Σταδιακά αντιλαμβάνεται πράγματα, λέξεις, ιδέες, αντικείμενα και συναισθήματα. Αναλόγως με τις εμπειρίες του τα ταξινομεί σε κατηγορίες, και από εκεί και πέρα κάθε αντικείμενο, συναίσθημα, ιδέα και γενικά οτιδήποτε με το οποίο θα έρθει σε επαφή θα το ταξινομήσει σε μία ή περισσότερες από τις κατηγορίες του, αναλόγως με το πως τις έχει διατάξει στο μυαλό του. Η αναβάθμιση των κατηγοριών αυτών γίνεται υποσυνείδητα συνήθως, συχνά στον ύπνο μας, και κάθε φορά που αλλάζουν κάποιοι παράμετροι επιρρεάζουν σχεδόν όλες τις κατηγορίες με τις οποίες εφάπτονται οι κυρίως επιρεασμένες κατηγορίες.

Παράδειγμα: Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι υπάρχουν ιδεατά αντικείμενα τα οποία απλά αντανακλώνται στην πραγματικότητα. Ο Πλάτωνας στην ουσία πιστεύει ότι η κατηγορία στην οποία εντάσσει ο εγκέφαλός του τα αντικείμενα που μπορεί να αισθανθεί με την αφή του και τα μάτια του, την όσφρηση του και την ακοή του οφείλουν να έχουν έναν τέλειο αντιπρόσωπο στον κόσμο των ιδεών. Στην ουσία αυτό το ιδεατό άλογο υπάρχει στα κεφάλια όλων μας διαφορετικά. Δεν θα απέχει πολύ γιατί όλοι έχουμε δει άλογα, και σαν είδος δεν έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις ανά τους τόπους αλλά ο ιδανικός άνθρωπος εξαρτάται στον εγκέφαλο του καθενός κυρίως από το είδος των ατόμων που τον περιτριγυρίζουν, κυρίως στην παιδική του ηλικία. Η ιδεατή, με την κατά Πλάτωνα έννοια του ιδεατού διευκρινίζω, γυναίκα, για εμένα έχει στήθος, μακριά μαλλιά, άσπρο δέρμα, είναι κοντύτερη από έναν άνδρα και έχει πιο κλειστές κινήσεις σώματος. Άμα είχα γεννηθεί Τουαρέγκ, αμφιβάλω ότι η ιδεατή κατά Πλάτωνα γυναίκα για εμένα θα ήταν έτσι. Από την άλλη αν είχα γεννηθεί Τουαρέγκ αμφιβάλω ότι θα είχα βλογ στο οποίο θα έγραφα τέτοια πράγματα. Τέλος πάντων.

Στο παράδειγμα έκανα λόγο για τέσσερεις αισθήσεις. Οι ασιθήσεις μας δεν είναι πέντε τον αριθμό. Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι είναι πέντε οι αισθήσεις μας, αλλά ο Αριστοτέλης είχε πει ότι τα πάντα αποτελούνται από γη, νερό, φωτιά και αέρα (δεν είχε προσθέσει αυτός την πεμπτουσία). Όσο ρεαλιστικό είναι να νομίζουμε ότι οι αισθήσεις μας είναι πέντε μόνο, άλλο τόσο είναι να νομίζουμε ότι υπάρχουν 4 μόνο στοιχία στον περιοδικό πίνακα. Αμαρτίες αρχαίων ελλήνων παιδεύσουι τους πάντες. Τέλος πάντων.

Οπότε ας επιστρέψουμε στον εγκέφαλο. Στους άνδρες το κομάτι έγκε δεν είναι πολύ σημαντικό. Εστιάζουμε κυρίως στο δεύτερο μισό.

Μετά από αυτό το άσχετο και ανάξιο λογοπαίγνιο, (παίζει να μην ήταν καν λογοπαίγνιο) τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι, πως οι γνώσεις που έχω αποκτήσει τελευταία με βοηθάνε.

Οι ξένες γλώσσες είναι ένας τρόπος να βελτιώσεις τον τρόπο σκέψης σου. Καθώς οι λέξεις και ο τρόπος που δένονται μεταξύ τους αποτελούν έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης διαφορετικό από έθνος σε έθνος, το να μαθαίνεις σοβαρά ξένες γλώσσες (σοβαρά: να καταφέρνεις να σκέφτεσαι σε εκείνη την γλώσσα και να κατανοείς λογοπαίγνια) βελτιώνει τον τρόπο σκέψης.

Αλλά και οι ξένες γλώσσες και όλα αυτά σε τι σε βοηθάνε; Γιατί να σκέφτεσαι καλύτερα;

Στην πολυκατοικία που διαμένω αυτόν το καιρό ζει ένας Μαροκινός διδακτορικός φοιτητής. Δεν έχει μάθει να σκέφτεται Γαλλικά, δεν έχει επιστημονική σκέψη, δεν έχει προβληματισμούς, πιστεύει ακράδαντα στον Αλάχ, στα ιφριτ και τα τζίνι, και είναι ευτυχισμένος.

Εγώ ο Άθεος, ο λογικός, τι έχω να προτάξω; Συνεχώς αναρωτιέμαι και ψάχνω για νόημα όταν ξέρω ότι δεν υπάρχει. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ την έλλειψη νοήματος, γιατί ο εγκέφαλός μου είναι πλημμυρισμένος με ιστορίες από βιβλία και ταινίες, και εντάσσει την ζωή στην κατηγορία των ιδεατών (ναι κατά Πλάτωνα) ιστοριών. Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ ότι δεν είμαι ο ήρωας της δικής μου ζωής, αλλά ένας κομπάρσος στην ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ζωών που με περιτριγυρίζουν. Στατιστικά ασήμαντος, σημαντικός μόνο εκεί που μετράει για εμένα: στα άτομα που αγαπώ.

Ξέρω ότι παραπονιέμαι χωρίς λόγο, και ότι ειλικρινά μου αρέσει και αντλώ ικανοποίηση από την ψευδοανωτερότητα που επιλεκτικά πλέκω γύρω μου και ξετυλίγω όταν έρθω αντιμέτωπος με την καθημερινότητα. Ξέρω ότι η ζωή μου θα συνεχίσει να είναι ημιτονοειδής και ότι σε όλη μου την ζωή θα προσπαθώ να οριμάσω μένοντας παιδί, να ξεχάσω την ανουσιότητα ενώ την αντιλαμβάνομαι.

Αλλά μερικές φορές απλά αναρωτιέμαι...