μην περιμένετε να βγάλετε νόημα.

Οι λέξεις μας είναι τα δημιουργήματα, τα μνημεία που θα αφήσουμε πίσω μας.
Πέρασαν οι εποχές που μας επέτρεπαν να φτιάξουμε κάτι χειροπιαστό μόνοι μας.
Πλέον πρέπει να είμαστε πνεύμα, να σφυρηλατούμε ιδέες.
Πλαδαρά σώματα.
Κάποτε, εικάζετε, είχαν πει στους αρχαίους: « μπορούμε να σας δώσουμε μηχανές που να κάνουν τη δουλειά των σκλάβων».
Πέρασαν οι εποχές που μπορούσαμε να είμαστε μαστόροι.
Οι τάφοι μας θα είναι μικρά δοχεία γεμάτα στάχτη, να κοσμούν τα τζάκια των απόγονών μας.
Οι πυραμίδες της ύπαρξής μας, λέξεις, ήχοι και εικόνες δισδιάστατες, που σκιές δε θα ρίχνουν.
Κάποτε οι αρχαίοι απάντησαν: «Τι θα κάνουν τότε οι σκλάβοι; Όχι, δε θέλουμε μηχανές»
Σήμερα, εμείς οι σκλάβοι δε κάνουμε τίποτα και πνιγόμαστε.
Πρέπει να δουλεύει το πνεύμα μας, ενώ πεθαίνει το σώμα μας, αφέντες σε έναν κόσμο δίχως σκλάβους.
Οι στάχτες μας θα κάνουν τα ταξίδια που δεν κάναμε εμείς, θα περάσουν δίπλα σε ένα κτήριο που δε χτίσαμε εμείς και θα κοιμηθούν στον ίσκιο του.