Δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό.

Έχετε δει ζευγάρια που αγαπιούνται, που είναι ερωτευμένα να κοιτιούνται. Όταν το ένα μέλος από τα δύο χαζεύει το άλλο αφηρημένα, αντί να προσέχει τη συζήτηση που γίνεται τριγύρω; Το πρόσωπο τους να φωτίζεται όταν ξανασμίγουν μετά από ώρες που πέρασαν μακριά ο ένας από τον άλλο. Κάθε σχέση έχει τέτοιες στιγμές. Τι κάνει άραγε τον οργανισμό μας να θεωρεί έναν άλλο άνθρωπο τόσο υπέροχο; Να τον βάζει σε τόσο κομβικό σημείο της ύπαρξής του που οι σκέψεις του να γυρνάνε ξανά και ξανά σε αυτόν. Δεν το γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως όταν συμβαίνει, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορεί να παρατηρήσει ή να ζήσει κανείς.