Φρίκες

Τρώω φρίκες. Συνήθως δε τις μαγειρεύω, τις τρώω ωμές. Αλλά αυτήν μου την φρίκη την έχω μαγειρέψει. Αυτό δε σημαίνει ότι χωνεύεται πιο εύκολα βεβαίως βεβαίως. Βεβαίως. Αν και όχι τόσο σίγουρα επειδή σήμερα δεν είναι Σάββατο. Και Σάββατο να ήταν, δε θα ήταν Κυριακή.

Στον Βόρειο πόλο. Ή και στον Νότιο τώρα που το αναλογίζομαι. Στον Βόρειο πόλο, μπορεί κανείς να περπατάει κυκλικά γύρω από το σημείο όπου όλες οι ώρες συγκλίνουν, μα αυτό δεν θα του επιτρέψει να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη, δε θα του επιτρέψει παρά να περάσει από μια ώρα στην άλλη. Και να αρπάζει κανένα κρύωμα γιατί εκεί κάνει κρύο. Από το μεσημέρι στο βράδυ και από εκεί στο απόγευμα πριν πάμε στο πρωί. Η μέρα όμως μένει μέρα. Και το συνάχι συνάχι.

Νιώθω σαν πρεζάκι, με φυσικό ναρκωτικό όμως που παράγει ο εαυτός μου. Θέλω να σηκωθώ να φύγω, να πάω να το παράξω για εμένα και για εσένα, και για όλο τον κόσμο. Ο κόσμος είναι άδικος. Πόσες φορές θα βρεις τέτοιους ανθρώπους; Γιατί να σβήσεις από την ζωή σου κάτι το οποίο ακόμα κυλάει; Γιατί να φοβάσαι ότι δε θα κυλήσει άλλο παρακάτω; Δεν βλέπεις παρακάτω και φοβάσαι αυτό που δε βλέπεις. Αλλά αυτό που βλέπεις και νιώθεις και θες, γιατί να του δώσεις έναν κλότσο, και ας είναι μακριά σου; Θέλεις να πας κοντά του, όχι να το διώξεις κι άλλο επειδή η απουσία του σε τυραννάει.

Και σε πιάνει η ανυπομονησία. Θέλεις ένα μέλλον, και το θέλεις τώρα. Και τους πιάνει όλους αυτό. Τι θα γίνει αν κοιτάς μόνο το αβέβαιο μέλλον; Θα είσαι καλύτερα εξοπλισμένος για αυτό; Ξεχνάς το τώρα.

Οπότε, γράφε. Δούλευε, χτίσε. Και θα έρθει και η σχόλη.

This post and the previous one were writen quite some time before I upload them...