Anastenazontas

Αχ. Αναστεναγμός πολλά βαρύς και όχι.

Πόσο δύσκολο είναι να διώξεις μια συνήθεια όταν το περιβάλλον που σου την προκάλεσε παραμένει αδιάλλακτο;

Πολύ.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις τις σχέσεις σου, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, όταν τα χιλιόμετρα αριθμούν στις χιλιάδες; Και όταν οι νέοι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να σε δεχτούν επιδή έχουν ήδη τους δικούς τους ανθρώπους;

Πολύ;

Πόσα χρόνια τώρα κάνω το εξής: βλέπω ένα πρόβλημα, μια κατάσταση. Την αγκαλιάζω με το μυαλό μου, βλέπω περίπου πως θα εξελιχτεί, και για λίγο διάστημα τη σκέφτομαι πάρα πολύ.

Αρπάζομαι, ενθουσιάζομαι, της απομυζώ κάθε ίχνος καινοτομίας, ζω για αυτήν, στο μέλλον της, στις πιθανές εξελίξεις της. Το παρόν δεν είναι παρά κάτι που με περικλείει εμένα και τις σκέψεις μου, σχεδόν σαν εμπόδιο. Πριν κάνω το οτιδήποτε ο εγκέφαλός μου το έχει ήδη σκεφτεί και έχει βρει το πως θεωρεί θα έπρεπε να είναι. Όχι ότι έτσι θα εξελιχτεί. Μάλιστα όταν δεν συμπίπτει η σκέψη μου με την εκτέλεση μου το εκλαμβάνω ως προσωπική αποτυχία και απογοητεύομαι. Αλλά και να πάει όπως θέλω να πάει, ξεχνιέμαι, δεν το ζω, αφού το έχω ήδη ζήσει στο νου μου. Χάνω το ενδιαφέρον μου.

Αυτό ισχύει σε πολλές κατηγορίες:

Από σχέσεις φιλικές, όταν προσπαθώ με το ζόρι να γίνω φίλος με κάποιον, και στην αρχή, μπορεί να έχω καλές τυποποιημένες φράσεις και αστεία, που κερδίζουν τη συμπάθεια, αλλά η φιλίες δε κερδίζονται εύκολα. Θέλουν ζόρι. Θέλουν πραγματική επένδυση.

Από τα αθλήματα, όπου έβλεπα και βλέπω που και πως πρέπει να κινηθεί το σώμα μου σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ' ότι αντιδράει αυτό. Αλλά πρέπει να ζήσεις την κάθε κίνηση, και όχι την επόμενη της.

Πόσο δύσκολο μου είναι να αλλάξω;

Πολύ. Αλλά δεν είναι ανέφικτο. Συνεχίζω να αγχώνομαι και να ασχολούμαι με πράγματα μακρινά. Αλλά πλέον όταν με παρατηρώ, το σταματάω.

Πόσες φορές έγραψα ότι μεγαλώνω; πολλές. Και πιστεύω ότι η συνειδητοποίηση αυτή θα είναι τακτική στα επόμενα χρόνια.

'Ααααχ. Αναστεναγμός. Ανακούφισης.